MY cat พี่ครับผมเอาแมวมาคืนครับ

หมายเหตุ: ไม่เกี่ยวอะไรกับ พระเอก

ในคืนที่ฝนตกพึมพำ ซัดกระหน่ำ ดั่งพายุ

มีชายที่วัยกลางคน พร้อมร่มใสๆอีก1คัน

....มันชั่งเหงาเหลือเกิน....

“เฮ้อ...ฝนก็ดันมาตกซะได้ ผ้าที่บ้านก็ยังไม่ได้เก็บ เฮ้อ...ให้มันได้แบบนี้สิ วอท เดอะ ฟั....”

แจฮวาน ได้แค่สบถเท่านั้น

ได้แค่นั้นจริงๆ

“แต่ก็เอาเถอะ ฝนก็ตกแล้วนิเนอะ พรุ่งนี้ใส่เสื้อซ้ำ ฉีดน้ำหอมหน่อยๆก็คงไม่เป็นไร”

ในขณะที่แจฮวานกำลังเดินกลับบ้านพักอย่างใจเย็น เพราะไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว

( เมี๊ยว! )

แจฮวานหยุดชะงัก

( เมี๊ยว~ เมี๊ยว )

แจฮวานมองไปที่มุมตึกร้างตึกหนึ่ง ในนั้นมีกล่องใหญ่ปานกลาง ตั้งอยู่หน้าตึก ไม่ต้องบอกก็รู้ ว่าข้างในกล่องนั้นมีอะไร

“ เจ้าของทิ้งสินะ ขอโทษนะเจ้าเหมียว ถ้าหวังจะให้ฉันเอาไปเลี้ยง ฉันเลี้ยงไม่ไหวหรอก โชคดีนะเจ้าแมว ”

แจฮวานเดินไปเรื่อยๆ เพื่อให้หลุดพ้นจากตรงนี้

แจฮวานไม่ใช่คนใจร้าย แต่ก็ไม่โง่พอจะเพิ่มภาระให้ตนเอง

“มันจะหนาวไหมวะ แต่มันอยู่ในกล่องคงไม่หนาวเท่าไหร่มั้ง แล้วมันกินอะไรรึยังวะ หิวไหม ไม่ แจฮวาน //เอามือตบหน้าตัวเอง// เจ้าอย่าไปคิดถึงเจ้าแมวนั้นนะ เงินจะกินมึงก็ไม่มีจะแดกแล้ว แจฮวาน เราจะสงสารมันไม่ได้ เราต้องสงสารตัวเองก่อน”

( เมี๊ยวววววววว )

“เอ๊ะ เราก็เดินมาไกลแล้วนิ ทำไมยังได้ยินเสียง รึมันจะเป็นอะไร”

ในความจริงแล้ว แจฮวานเดินได้ไม่ถึง10ก้าวด้วยซ้ำ...

แจฮวานเดินไปหากล่องอย่างหัวเสีย นี่เค้าคิดว่าเค้าใจแข็งพอแล้วนะ แต่ทำไมนะทำไม

แจฮวาน เอาร่มวางไว้หน้าประตูตึกล้างพร้อมนั่งยองๆหน้ากล่อง เอามือเล็กๆขาวพอดี เปิดกล่องอย่างใจเย็น //จะรีบร้อนทำไม ข้างในยังไงก็ต้องเป็นแมวอยู่แล้ว//

(มี๊~)

“แหม่ ตาแป๋ว เชียวนะมึง”

เอาละครับท่านผู้ชม หากคุณจินตนาการแมวที่อยู่ต่อหน้าผมไม่ออก ผมจะอธิบายให้ฟัง

ให้คุณจินตนาการว่า มีแมวสีดำ1ตัวต่อหน้าผมตอนนี้ พร้อมทำตาโตๆใส่ผม หากคุณนึกไม่ออก

ลองเสิร์จในอากู๋ว่า พุช อิน บุท แบ้วๆimage

นั่นละครับ คือสิ่งที่มันกำลังทำกับผมแบบนี้ ตอนนี้

“ขนเปียกหมดเลยนะเราน่ะ เฮ้อ..”

//เอาร่มกางให้พร้อมเอาเชือกในกระเป๋ามัดติดกับประตูเพื่อกันไม่ให้ร่มปลิวไปตามแรงลม//

“กูช่วยมึงได้เพียงเท่านี้ล่ะ กูหวังว่ามึงจะโชคดีเจอเจ้านายใหม่นะ ไปล่ะ”

ในขณะที่แจฮวานกำลังก้าวเท้าเตรียมวิ่งตากฝน

(เมี๊ยว~~)

//แจฮวานหยุดชะงัก//

“ไม่นะ แจฮวาน อย่าหันกลับไปมอง อย่านะ”//คอค่อยๆหมุนกลับไปหาเจ้าของเสียง

(เมี๊ยว~)

“ถ้ามึงคิดว่ากูจะใจอ่อนเพราะเสียงของมึงละก็ หึไม่ได้ผลหรอก”

.......................

/ณ บ้านพัก ของ แจฮวาน/

“ให้มันได้แบบนี้สิวะ แจฮวาน”

แจฮวาน วางกล่องไว้กลางบ้านเพื่อให้ ตัวภาระที่เค้าเพิ่งอุ้มมามาดๆ ออกมาจากกล่อง

“ใจอ่อนจนได้ เฮ้อ..”

(เมี๊ยว~)

“มึงไม่ต้องมาขอบคุณกูหรอก สวยก็ไม่สวย ผอมก็ผอม”

(มี๊~~) //พร้อมไปนอนอยู่บนตัก

“แต่จะให้ทิ้งมึงก็ทำไม่ลงอีกนั่นล่ะ” //เอามือลูบหัว พร้อมยิ้มมุมปาก

“อยู่ที่นี่ไม่ได้สบายนะ ยังไงก็ขอโทษด้วยละกัน ถึงอย่างงั้นก็ มาเป็นครอบครัวเดียวกันนะ ต่อไปนี้กูจะเรียกมึงว่า คอมืน ละกัน”

( หมายเหตุ : 검은 คอมืน แปลว่า สีดำ )