คลังฟิค (เรื่องสั้น)

                    ร่างอันคุ้นตา กำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่ใต้ผ้าห่มผืนใหญ่บนเตียงคิงไซต์

"หมาน้อยของยอลตื่นได้แล้วนะคับ"            

     

"อื้อ~~ยอลอ่า แบคขออีก5นาทีนะ" 

 

 ฟึบ 

          ร่างบางเด้งตัวจากหมอนทันที

 

อ่า....'อย่าลืมสิแบคฮยอน ยอลไม่ได้อยู่กับนายนะ' แล้วน้ำตาเจ้ากรรมมันไหลออกมาตอนไหนละเนี่ย บ้าจริง

 

 ร่างบางพาร่างตัวเองลุกจากเตียง แล้วเดินไปห้องน้ำ และทำธุระส่วนตัว แล้วจึงเดินออกมาจากห้องน้ำ

'ยอลอ่า 3 เดือนแล้วนะ ทำไมเวลามันผ่านไปช้าแบบนี้ ฉันเหงานะรู้ไหม รีบกลับมาสักที'

ความคิดในหัวของผุดขึ้น ยอลรู้ไหมแบคอยู่ไม่ได้เลย ทำไมยอลต้องทิ้งแบคให้อยู่คนเดียว

ไหนยอลบอกว่ายอลรักแบคไง ไหนบอกจะอยู่ด้วยกันนานๆ ทำไมยอลถึงทำแบบนี้ละ

ร่างบางทรุดตัวลงกับพื้น ก้มหน้าร้องไห้   นี่ผมกลายเป็นคนร้องไห้บ่อยแบบนี้เลยหรอ ผมอยากลืม

ผมไม่ชอบการข่มตานอน ผมไม่อยากตื่นมาแล้วพบความจริง

 

กริ๊งก่อง 

กริ๊งก่อง

กริ๊งก่อง

 

"กำลังจะไปแล้วคับบ" ผมรีบยกมือปาดน้ำตาอย่างลวกๆ

 

แอ๊ด...

 

"นี่บยอน แบคฮยอน  กว่าจะมาเปิดประตูได้นะ"

"อ่า..ขอโทษนะคยองซู" คยองซูเพื่อนตัวเล็กของผม ตาโต เวลายิ้มปากจะเป็นรูปหัวใจ

"เตรียมตัวรึยัง"

"??"

"ที่ไม่ได้เตรียมตัวเพราะร้องไห้ใช่ไหมละ" 

"อือ" เพื่อนตัวเล็กของผม ตบบ่าของผมเบาๆ คยองนะ ถึงจะปากร้าย แต่เป็นห่วงเพื่อน

"100 วัน ใช่ไหม"
"อ่า...อ่อใช่"
"รีบเตรียมตัว แล้วเราจะได้ไปกัน"
"อือ"

 

20 นาทีผ่านไป

"ช้าจังเลยนะคับคุณนายปาร์....  เอ่อ.. ทำไมช้าจังว่ะ"

"ไปกันดีเถอะ" ผมเดินผ่านเพื่อนตัวเล็กออกไปรอนอกห้อง แล้วคยองก็เดินตามออกมา จากนั้น

พวกเราจึงเดินไปที่ลิฟต์

'หมาน้อยของยอล จะไปไหนก็ระวังด้วยนะคับ หื้ม  แถวนี้มีอุติเหตุเกิดขึ้นบ่อย ยอลเป็นห่วง'

นี้หลอนอีกแล้วหรอเนี่ย ว่าแล้วร่างบางก็ทึ้งหัวตัวเอง  คยองซูที่ยืนมองก็ไม่ได้ห้ามเพราะรู้ดี

ว่าเพื่อนของตนเป็นอะไร 

 

5 นาทีต่อมา

 

บนรถ..

 

"แบค จะซื้อดอกไม้ไปไหม" ร่างบางหันไปหาเพื่อนตัวเล็กของตน แล้วส่ายหน้าเพื่อปฏิเสธ

แล้วภายในรถก็ตกอยู่ในความเงียบ รถเคลื่อนตัวออกจากลานจอดรถของคอนโดหรู 

แบคฮยอนรู้สึกเหนื่อยจากการร้องไห้ และการนอนดึกทุกวัน จึงตัดสินใจพักสายตา

'แบคคับ ตื่นได้แล้วนะ มาทานข้าวได้แล้วคับ' ...เลิกตามมาหลอกหลอนฉันสักที........

ถ้ายอลจะทิ้งแบคไป ยอลก็ควรออกจากใจแบคได้แล้ว

 

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

 

สุสาน

 

แบค

แบค

"บยอน แบคฮยอน ถึงแล้ว"

"อือ"ผมปรือตาขึ้นมองเพื่อนตัวเล็กกอนจะมองไปรอบๆ อ่า..ถึงแล้วหรอเนี่ย ผมเปิดตูออก แล้ว

เดินลงจากรถ ยอล แบคมาหายอลแล้วนะ ผมรีบเดินเข้าไปในสุสานทันที โดยไม่รอเพื่อนตัวเล็ก

 

พอเดินมาถึงหน้าหลุมศพของคนที่ผมรัก น้ำตาก็ไหลรินออกมา เข้มแข็งสิแบคฮยอน จะร้องไห้ทำไม

"ชานยอล 100วัน ที่ยอลจากแบคไปแล้วนะ แต่ทำไมแบคเหมือนยอลยังอยู่กับแบคตลอดเวลาล่ะ ยอลคิดถึงแบคไหม ฮ่ะๆ ฮึก ยอลไม่ต้อง ฮึก เป็นห่วงแบคนะ แบค ฮึก..แบคอยู่ได้ แบคอยู่ได้จริงๆนะ ยะ..ยอล อึก ไม่ต้องห่วงแบคนะ  แบคมีเรื่องจะบอกยอลด้วยนะ ฮึก แบคไม่โกรธหรอกนะที่ยอลไปนอนกับผญ.คนนั้น แต่ที่แบคโกรธเป็นเพราะยอลไม่อยู่อธิบายความจริง

ยอลฟื้นขึ้นมาสิ ฟื้นขึ้นมา ฟื้นสิ " 

"แบคพอก่อน แบค" เมื่อคยองซูเห็นเพื่อนเริ่มสติแตก จึงรวบตัวแบคฮยอนมากอดไว้

"ทำไหมเรื่องของเราถึงจบแบบนี้ละ ฮึก" ไม่มีคำพูดออกจากปากคยองซู

คยองซูได้แต่ลูบหลังเพื่อปลอบเพื่อน

 

 

 

 

ย้อนไปเมื่อ หลายเดือนก่อน

 

ร่างบาง เดินเข้าไปลิฟต์ มือเรียวกดหมายเลขชั้นที่แฟนหนุ่มอาศัยอยู่

วันนี้เป็นวันครบรอบ  5 ปี ของเรา บยอน แบคฮยอน ชูกล่องเค้กเพื่อตรวจสอบว่าเค้กที่อยู่ข้าง

ในยังคงสภาพดีอยู่รึเปล่า มาแบบไม่บอกเจ้าตัวแบบนี้ 'ชานยอล' ต้องเซอร์ไพต์แน่ๆ 

"คิก ยอลจะดีใจไหมน้าาาา"เสียงร่าเริง ที่พูดกับตัวเองดังขึ้น ก่อนประตูลิฟต์จะเปิด ขาเรียว ก้าว

ออกมาจากลิฟต์เดินไปห้องของแฟนหนุ่ม ตื่นเต้นจัง ปกติชานยอลจะเซอไพต์

แต่ครั้งนี้ไม่ยอมหรอกนะ แบคฮยอน ต้องเป็นฝ่ายเวอร์ไพต์บ้าง

เรียวขาสวย หยุดที่หน้าประตูของแฟนหนุ่ม แล้วกดรหัสเปิดประตูเข้าไป ทำไมห้องดูเงียบๆ 

ร่างบางคิด เมื่อจะเดินไปห้องครัวเพื่อจะเตียมเค้ก แต่เหมือนจะเหยียบอะไรเข้า

ร่างบางจึงหยิบขึ้นมา ชุดเดรส? แล้วมาอยู่ในห้องของยอลได้ยังไง ร่างบางเริ่มคิดไปต่างๆนาๆ

อยู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

"คิกๆ ชานค่ะ วันนี้วันครบรอบของชานกับแบคยอน ไม่ใช่หรอค่ะ แล้วมาทำแบบนี้แบคจะไม่ว่า

เอาหรอ"

"ไม่รู้สิคับ ก่อนถึงเวลานั้นก็ขอเล่นกับคุณก่อนไม่ได้หรอคับ หื้ม"

"ชานอ่า...อย่ารุนแรงสิ มันจุกนะรู้ไหม"
"แรงกว่าเดิมดีไหมคับ ฮ่าๆ"
"ชานยอล บ้า"

พลั่ก

 

แบคฮยอนที่ยืนแอบมองมานานก็ทนไม่ไหวจนต้องผลักประตูออกไป ภาพที่เห็นทำให้ช๊อค แววตาสีน้ำตาลวูบไหว นี่สินะความรู้สึกของการดดนหักหลัง หึ อย่าก็เอามือปาดน้ำตาออกลวกๆ

"บ..แบค" แบคฮยอนมองร่างแฟนของตัวเอง แล้วเบนไปมองผู้หญิง
"เอ่อ...ฉันไปนะค่ะ"พูดเสร็จเธอก็รีบหอบชุด และ ชั้นในของเธอวิ่งออกไป
"แบค คือยอล......"
"ยอลไม่ต้องพูดอะไรหรอก"
"ยอลขอโทษ"
"ก็บอกว่าไม่ต้องพูดไง ไม่ได้ยินหรอ"
"แบค.........." ร่างบางมองไปยังแฟนหนุ่มด้วยสายผิดหวังปนโกรธ แล้วหยิบโทรศัพน์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วโทรไปเบอร์ๆหนึ่ง รอไม่เกิน 10 วินาที ปลายสายก็รับ
"ฮุน มาหาที่คอนโดหน่อย" ร่างบางพูดพร้อมมองไปทางแฟนหนุ่มของตน

'....'

"เงี่ยนว่ะ มาช่วยหน่...." 

เพล้ง

โทรศัพน์เครื่องหรูถูกปาลงพื้นห้องโดยน้ำมือของเจ้าของห้อง

"ทำไมละยอล ยอลทำได้ ทำไมแบคจะทำไม่ได้"
"บยอน แบคฮยอน"
"จำชื่อตัวเองได้ ไม่ต้องเรียก"
"อย่างี่เง่าหน่า แบคฮยอน"
"หึ งี่เง่า? ปาร์ค ชานยอล ฉันไม่คิดว่านายจะเป็นคนแบบนี้ วันนี้วันครบรอบของเราไม่ใช่หรอ ฮึก ทำไมนายถึงทำแบบนี้ ฮึก"
"แบคฮยอน ฟังฉันนะ ฉัน"
"ฉันไม่ฟัง จะทำอะไรก็เรื่องของนาย ฮึก" พูดจบร่างบางจึงตบเข้าที่ใบหน้าของแฟนตัวเอง แล้วเดินออกจากห้อง จากเดินกลายเป็นวิ่ง 

ชานยอลซึ่งเรียกสติตัวเองกลับมาได้ จึงรีบวิ่งตามแฟนของตัวเอง ประตูลิฟต์ปิดทันที ตอนร่างสูงวิ่งมาถึงพอดี ชานยอลจึงตัดสินใจวิ่งลงทางบันไดหนีไฟ ภาวนา ขอให้แบคยังไม่ออกจากคอนโด เหมือนฟ้าจะเป็นใจให้ชานยอล ร่างสูงเห็นร่างบางวิ่งไปยังลานจอดรถ บ้าเอ้ย ขายาวรีบวิ่งตามไปทันที

ร่างเล็กวิ่งจนมาถึงรถ บ้าน่า กุญแจรถอยู่ไหน แบคฮยอนทึ้งหัวตัวเองก่อนจะลืมไปว่าสิ่งของอยู่บนห้องของชานยอล โธ่เว้ย ร่างบางจึงวิ่งไปหน้าคอนโดแทนเมื่อเห็นร่างสูงเริ่มตามทัน จึงวิ่งเข้าซอกตึก 

ชานยอลที่ไม่ทันสังเกต คิดว่าแบคฮยอนวิ่งข้ามถนนไป ร่างสูงจึงตัดสินใจ วิ่งไปอีกฟาก 

แบคฮยอนเห็นดังนั้นจึงตั้งใจจะวิ่งกลับเข้าคอนโด

ร่างสูงหันมาเห็นร่างของแฟนตัวเล็กจึง รีบวิ่งข้ามถนน แต่เหมือนพระเจ้าจะแกล้งเขา เมื่อมีรถบรรทุก 10 ล้อ แล่นมาด้วยความเร็ว 

 

"แบคฮยอน ฉันรักนา...." ร่างสูงตะโกนเสียงดังจนแบคฮยอนหันมา แต่ก็แทบจะยืนไม่ได้ เมื่อวินาทีถัดมา ร่างสูงก็ปลิวไปตามแรงชน ร่างบางเบิกตากว้าง

 

กรี้ดด

โทรเรียกรถพยาบาลเร็ว

 

เสียงโวกเวียกโวยวายดังขึ้น แต่เแบคฮยอนกับไม่ได้ยินอะไรทั้ง เขารีบปรี่เข้าไปหาร่างสูงที่นอนหายใจโรยรินรอความตาย

"ชะ...ชานยอล นายห้ามหลับตานะ"
"บ...แบค ฉันรั...."
"ชานยอล ชานยอล ชานยอล ชานยอล ฮือออ ชานยอลฟื้นสิ ชานยอล อึก" ประชาชนที่เข้ามามุงดู ต้องตกใจเพราะเด็กผู้ชายอีกคนสลบไป

 

 

 

"อื้อ..." ร่างบางกระพริบตาถี่ เมื่อแสงสว่างเยอะเกินไป
"แบค ฟื้นแล้ว" เสียงใครนะ.. ร่างบางกระพริบตาถี่ขึ้นเพื่อปรับโฟกัส เพดานสีขาวปรากฎแก่สายตา วินาทีต่อมาก็เห็นเพื่อนของเขา
"คยองซู ชานยอลเขา ชานยอล!!" ร่างบางกระเด้งตัวขึ้นมาทันที
"คยอง ยอล อยู่ไหน"
"ห้องไอซียู"
"ฉันจะไปหายอล"

"แต่....."
"คยอง....พาฉันไปหายอลนะ"
"อืม"

เพื่อตัวเล็กพยุงแบคฮยอนเดินไปห้องไอซียู

 

6 ชั่วโมงผ่าน ไป

 

ผ่านไปชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่า

 

 

แอ๊ด

เมื่อแบคฮยอนเห็นคุณหมอเดินออกมา ร่างบางแทบกระโจนเข้าไปหาคุณหมอ แต่ถูกคยองซูดึงไว้

"ญาติ คนไข้ปร์าคชานยอลใช่ไหมคับ" พ่อแม่ของชานยอลรีบกระโจนเข้ามาหาหมอทันที
"หมอขอแสดงความเสียใจด้วยนะคับ คนไข้เสียเลือดมาก"

ร่างบางของแบคฮยอนทรุดลงไปกับพื้นทันทีเมื่อได้ยินดังนั้น

 

หลังจากวันนั้น ก็จัดพิธีขึ้น การจากไปของชานยอล เร็วเกินไป

เพื่อนของชานยอล ต่างก็เดินมาหาแบคฮยอน และแสดงความเสียใจ 

ชานยอล ไหนบอกเราจะไม่ทิ้งกันไง ฮึก

 

 

 

ปัจจุบัน

"เห้อ มึงมาสลบคาอกกุแบบนี้อีกแล้วแบคฮยอน ถ้ามึงตัวเบากุจะไม่ว่าอะไรเล้ย"

ว่าจบคยองซุก็แบกเพื่อนที่สลบแล้วเดินไปทที่รถ

 

แล้วขับรถออกไป

 

 

 

 

ชีวิตของเรามันไม่หยืด ไม่รู้ว่าจะตายตอนไหน

เวลาทะเลาะกัน อย่าปล่อยให้มันคาราคาซัง ปรับความเข้าใจกัน

เมื่ออีกคนเป็นไฟ เราก็เป็นน้ำ