พิษรักนายอสูร vkook

(ไอ่เด็กยากจน,ไอ่น่าขยะแขยง,ไอ่ตัวโสโครก ออกไป!)

     เสียงเด็กๆกลุ่มหนึ่งกำลังส่งเสียงขับไล่เด็กชายที่มีเนื้อตัวสกปรกมอมแมม

แถมเสื้อผ้ายังขาดหลุดลุ่ย   เด็กคนนั้นมีชื่อว่าจอน จองกุก  อายุ8ขวบ

เด็กชายตัวน้อยพึ่งตัดสินใจที่จะเดินไปขอเด็กๆกลุ่มนั้นเล่นด้วย    

แต่สิ่งที่ได้รับกลับเป็นคำด่าทอผลักไสให้จองกุกออกห่าง 

บางคนก็ทำท่าทางขยะแขยง เหมือนเป็นเชิงว่าเขาเป็นตัวน่ารังเกลียดยังไงยังงั้น

"ฮึก...ฮือ ทำไมต้องไล่เราด้วยเราทำอะไรผิด" 

จองกุกร้องไห้ออกมาก่อนที่เขาจะเอ่ยถามเด็กกลุ่มนั้นด้วยความสงสัยเขายังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ

"ก็แกมันตัวน่ารังเกลียด บ้านก็จนฉันไม่ให้แกเล่นด้วยหรอกนะ ออกไป!"

เสียงของเด็กหญิงคนหนึ่งในนั้นตอบกลับไปก่อนที่เธอจะผลักจองกุกลงกับพื้นซีเมนต์อย่างแรง

 (ตุ้บ)

"ฮึก ฮือ" จองกุกได้แต่ร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสารเขารีบวิ่งออกจากสถานที่ตรงนั้นก่อนจะมุ่งหน้าไปยังกระท่อมหลังเล็กที่ีเขาอาศัยอยู่

ระหว่างทางผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาอยู่แถวนั้นก็ไม่ต่างอะไรจากเด็กพวกนั้นเลย 

เขากลับมองจองกุกด้วยสายตาเหยียดๆเหมือนจองกุกเป็นตัวหน้ารังเกลียด

ไม่รอช้าเด็กหนุ่มรีบวิ่งไปด้วยความเร็ว  เพราะเขาไม่อาจจะทนดูสายตาของผู้คนที่จับจ้องมายังเขาได้อีกแล้ว...

.

.

.

(เอี๊ยด)

เมื่อเด็กชายตัวน้อยวิ่งมาถึงที่บ้านแล้วเขาก็เปิดประตูเข้าไปในกระท่อมหลังเล็กที่พ่อแม่และเขาได้อาศัยอยู่

"แม่!" เสียงจองกุกร้องตระโกนอย่างดังออกมาทันทีเมื่อแม่ของเขานั้นนอนหมดสติอยู่ในบ้าน

 ร่างบางรียวิ่งเขาไปโอบกอดผู้เป็นแม่เอาไว้

"ฮึก...ฮือ แม่อย่าเป็นอะไรนะ"  เขารีบวิ่งออกไปเรียกให้คนช่วยเมื่อเห็นว่าแม่ไม่ได้สติ

แต่แล้วก็ไม่มีใครคิดที่จะสนใจเด็กน้อยคนนี้เลยแม้แต่น้อยทำให้ในที่สุดแม่ของเขาก็จากโลกใบนี้ไป......

.

.

.

     จากนั้นก็ทำให้เขาอยู่กับพ่อกันแค่สองคนเขาจึงต้องทำงานหาเงินตั้งแต่เด็กให้ได้มากที่สุด เพื่อที่จะให้เขามีเงินส่งเสียตัวเองเรียนได้ถึงแม้ว่าบางวันก็ต้องอดมื้อกินมื้อไปบ้างก็เถอะแต่เขาก็ต้องอดทนให้ได้เพื่อที่จะทำให้ครอบครัวไม่อดตาย.....

---ตอนนี้จองกุกอายุ 18 ปีแล้ว---

(เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ)

เสียงไม้เรียวยาวกระทบลงบนแผ่นหลังสีขาวเนียนของจองกุกอย่างแรง  

จนตอนนี้มันเริ่มขึ้นสีแดงระรื่อเต็มหลังไปหมดแล้ว......

"โอ๊ย...พ่อ พอแล้วกุกเจ็บครับ...ฮือ" เสียงร่างบางเจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มกำลังร้องไห้ออกมาพลางขอร้องให้พ่อของเขาหยุด  เพราะเขานั้นเจ็บแสบไปทั่วแผ่นหลังบางแล้ว

     ทุกครั้งที่พ่อของเขาเมาพ่อของเขามักจะทำร้ายร่างกายของจองกุกอยู่เสมอ 

แต่ร่างบางเองก็ไม่เคยคิดที่จะถือโทษโกรธผู้เป็นพ่อเลยแม้แต่น้อย   เพราะว่าจองกุกเป็นเด็

กตัญญูรู้ว่าพ่อเป็นผู้มีพระคุณที่สุดในชีวิตของเขา    หลังจากที่พ่อของเขาเฆี่ยนตีจองกุกเสร็จแล้วพ่อของเขาก็เดินโซซัดโซเซด้วยความเมาข้าไปในห้องนอนทันที...

"ฮึก... ฮือ" จองกุกได้แต่ปล่อยให้หยาดน้ำตาสีใสไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างของเขา...

.

.

.

     แต่ก่อนพ่อของเขาก็เป็นคนดี   ไม่เคยคิดที่จะตบตีร่างบางเลยแม้แต่น้อย

ทั้งขยันทำการทำงานทุกอย่างเพื่อที่จะหาเงินมาเลี้ยงดูเขา    แต่พอแม่เขาได้เสียชีวิตไป   

พ่อของเขาก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน  ทั้งหันมาดื่มเหล้าสูบบุหรี่และไหนจะเข้าบ่อนเป็นประจำอีก

ทำให้เขาต้องทำงานอย่างหนักตัวคนเดียวมาตั้งแต่เด็ก  จนตอนนี้เขาก็มีเงินเก็บจำนวนหนึ่งจนสามารถหาซื้อบ้านหลังเล็กๆได้สักหลังแล้ว....

 --------------------------------------------------------------------------------

ถ้าแต่งผิดพลาดอย่างไรเด็กหญิงส้มโอก็ขออภัยด้วยนะจ๊ะ  แล้วอย่าลืมติดตามนิยายเรื่องนี้ด้วยหละ

 รักรีดเดอร์นะ