หัวใจนำทาง

 

 

 

 

 

เงินซื้อหัวใจไม่ได้

 

 

 

 

 

               เช้าตรู่ของวันใหม่ ดวงตะวันสาดแสงอ่อนๆยามเช้าที่กระทบกับน้ำทะเลสีคราม ท้องฟ้าสีสีอ่อนผสมกับเมฆขาวที่ดูเบาบางปกปิดแสงแดดอ่อนๆนั้น ช่างเป็นภาพที่ดูละมุนละไมไม่น้อย ฟางตื่นขึ้นมาจัดการธุระส่วนตัวของเธอเรียบร้อย เธอออกมานั่งที่ริมสระเพื่อมองท้องฟ้าพร้อมกับจิบชาร้อนๆเพื่อผ่อนคลายยามเช้า แต่แล้วเธอก็ต้องตกใจเสียงเคาะประตูที่ดังถี่ๆอย่างไม่มีมารยาท

 

 

 

 

 

 

"คุณ!!" ฟางรีบเดินไปเปิดประตูแต่เห็นเป็นชายหนุ่มที่มาลวนลามเธอเมื่อคืนก็จะปิดประตูแต่ป๊อปปี้รีบห้ามเอาไว้ ก่อนจะรีบดันตัวฟางถอยเข้าไปในห้องพัก พร้อมกับเขา

 

 

 

 

 

 

"คุณเข้ามาทำไม มีธุระอะไรกับฉัน ฉันว่าเราไปคุยข้างนอกดีกว่านะคะ" ฟางเดอนถอยห่างจากป๊อปปี้ด้วยความระแวง เพราะเขาใส่เพียงบ๊อกเซอร์เดินเข้ามาเพียงตัวเดียว 

 

 

 

 

 

 

"นี่คุณผมไม่ทำอะไรคุณหรอก ผมแค่อยากจะขอความช่วยเหลือหน่อย" ป๊อปปี้พูดเมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของอีกฝ่าย หญิงสาวมองเขาอย่างงงๆ ก่อนที่ป๊อปปี้จะเล่าเรื่องทุกอย่างให้เธอฟัง พอเล่าจบหญิงสาวก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะเขา เพราะความมักมากขอองเขาทำให้เขาหมดตัว

 

 

 

 

 

 

"นี่คุณผมเล่าให้คุณฟังเราะต้องการความช่วยเหลือไม่ได้ต้องการให้คุณมากซ้ำเติมผมนะ" ป๊อปปี้แอบอมยิ้มที่ฟางหัวเราะเขา ก่อนจะรีบดุเธอ 

 

 

 

 

 

 

"เอ้าก็สมควรไหมล่ะคะ เอ่อๆ เอางี้ค่ะเอาเสื้อผ้าของสามีฉันไปใส่ก่อน พอดีฉันเอามาเผื่อ คุณเองก็เป็นเพื่อนกับเขานิคะ เมื่อคืนนฉันเห็นคุณในงานเลี้ยง" ฟางพูดพลางเดินหายเข้าไปในห้องนอนแต่ก็ไม่ลืมที่จะล็อกประตู เพื่อหญิบเสื้อผ้าของโทโมะมาให้ชายหนุ่ม 

 

 

 

 

 

 

"อืม" ชายหนุ่มตอบสั้น ก่อนจะรับเสื้อผ้าจากอีกฝ่ายมาแล้วจะเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำ แต่ฟางห้ามเอาไว้ 

 

 

 

 

 

 

"คุณก็ไปเปลี่ยนห้องคุณสิ!" 

 

 

 

 

 

 

 

"นี่ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก ไม่อยากเข้าไปเสียอารมณ์ เออเดี๋ยวผมกลับด้วยนะ พวกมันเอากุญแจรถผมไปด้วย คงจะไม่เหลือล่ะละ" ป๊อปปี้พูดตัดบทแล้วเดินเข้าไปในห้องของฟางเลยไม่ฟังเสียงโวยวายของหญิงสาวเลยสักนิด 

 

 

 

 

 

 

"ผู้ชายอะไร เอาแต่ใจตัวเองชะมัด" ฟางบ่น กก่อนจะเดินไปกดโทรศัพท์เพื่อโทรหาสามีของเธอที่อยู่อีกโรงแรม เพื่อจะบอกว่าเธอจะไปหาเขาอีกไม่ช้า 

 

 

 

 

 

 

"ไม่มีคนรับ สงสัยจะยังไม่ตื่น" หญิงสาวเปลี่ยนจากกดโทรมาเป็นส่งข้อความไปหาเขาแทน เป็นจังหวะเดียวกับที่ป๊อปปี้ออกมาพอดี 

 

 

 

 

 

 

"ไปคุณ" ป๊อปปี้จับมือฟางพร้อมกับหยิบพวกกุญแจรถ กระเป๋าสตางค์ของฟางออกไปด้วย หญิงสาวตกใจจพยายามสะบัดมือออกแต่ป๊อปปี้แรงเยอะกว่า 

 

 

 

 

 

 

"ถ้าคุณไม่ปล่อยฉันจะร้องนะ" ฟางหยุดแล้วทำท่าจะโวยวายต่อหน้าล๊อบบี้ ป๊อปปี้จำยอมยกมือ2ข้างขึ้นเชิงตกลง ฟางดึงกระเป๋าสตางค์กับกุญแจมาแล้วรีบไปขึ้นรถทันที ป๊อปปี้ที่ยืนอยู่ตรงนั้นมองตามหลังอีกฝ่าย พร้อมกับอมยิ้ม 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                โทโมะตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนอนคว่ำอย่บนเตียงคิงไซส์ในห้องนอนที่น่าจะเป็นโรงแรมแต่ที่แปลกคือไม่มีฟาง ภรรยาสาววของเขา เขาลุกขึ้นไปหาเธอแต่ก็ไม่พบก่อนจะเจอโน้ตที่ถูกแปะอยู่หน้าประตู 'เสื้อผ้าในตู้' เขาเปิดประตูออกไปก็พบกับบรรยากาศที่เขาก็รู้ทันทีว่าที่นี่คือที่ไหน ก่อนที่จะรีบไปกดโทรศัพท์หาแฟนสาว

 

 

 

 

 

 

'ฟางกำลังไปหานะคะ โทรไปไม่รับคงยังไม่ตื่นละสิ ตื่นแล้วก็อาบน้ำรอนะคะเดี๋ยวจะรีบเอาเสื้อผ้าเข้าไปให้' ฟาง...

 

 

 

 

 

 

"น่ารักจริง" โทโมะอ่านข้อความจบก็ยิ้มหน้าบาง เขารู้สึกว่าเขาโชคดีมากที่ได้ฟางมาเป็นคู่ชีวติ เธอดูแลเข้าดีมาก มากสะจนเขาเองก็เป็นห่วงเธอ 

 

 

 

 

 

 

"อืมมใส่ตัวนี้ไปก่อนละกัน" โทโมะหยิบเสื้อผ้าที่อยู่ตามที่โน้ตแปะเอาไว้ไปเพื่อที่จะใส่ หลังจากอาบน้ำ เพราะคิดว่าเพื่อนของเขาคงเอามาให้ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ถึงแล้วคุณก็ลงไปสิคะ" ฟางพูด เมื่อจอดรถเสร็จ ป๊อปปี้ไม่ยอมลง แต่กลับดึงโทรศัพท์ของเธอที่วางอยู่ที่วางโทรศัพท์ภายในรถไปกดอะไรสักอย่าง หญิงสาวพยายามแย่งคืนแต่ไม่สำเร็จ 

 

 

 

 

 

 

"ขอบคุณที่ช่วยนะจ้ะที่รัก" ป๊อปปี้พูดก่อนจะยื่นโทรศัพท์ให้กับเธอพร้อมกับลงไปจากรถเดินเข้าไปในโรงแรม ฟางอึ้งก่อนจะรีบเปิดดูก็พบว่าชายหนุ่มโทรไปหาใครสักคน ฟางส่ายหน้าเบาก่อนจะรีบไปหาโทโมะทันที

 

 

 

 

 

 

"เอ้ามาแล้วหรอว้ะไปไหนมาเนี่ยห้ะมึง ปล่อยเมียเหงาอยู่คนเดียว"จงเบพูดเมื่อเห็นป๊อปปี้เดินเข้ามาในวงเม้าท์ของเพื่อนๆในโซน วีไอพีของโรงแรม

 

 

 

 

 

 

"เออหน่า"ป๊อปปี้พูดปัดก่อนจะนั่งคุยกับเพื่อนคนอื่นๆไปเรื่อยๆ โดยที่แก้วก็อยู่ด้วย

 

 

 

 

 

 

"เอ้าไอ้โมะ" กวินทักเพื่อนอีกคนที่เดินเข้ามา โทโมะยิ้มทักทายก่อนจะมองไปเจอกับป๊อปปี้ที่ใส่เสื้อผ้าที่คุ้นเคย

 

 

 

 

 

 

"มีอะไรเปล่าว้ะไอ้โมะ" โทโมะเดินตรงดิ่งเข้าไปหาป๊อปปี้ไม่ฟังคำถามของกวินเลย จนจงเบและเพื่อนคนอื่นตกใจกลัวจะมีเรื่องเลยรีบห้าม

 

 

 

 

 

 

"เห้ยๆ มึงใจเย็นๆ มีอะไรกันว้ะ" โทโมะจ้องมองที่เสื้อผ้า ก็เห็นจุดเด่นที่เขาจำได้ว่าเป็นเสื้อของเขาก็รีบถามป๊อปปี้ว่าไปเอาเสือ้ที่ไหนมา

 

 

 

 

 

 

"ก็เมียมึงให้กูมา" ป๊อปปี้ตอบพร้อมกับหน้าที่กวน...ไม่น้อย จนโทโมะของขึ้นจะเข้าไปเอาเรื่องอีกฝ่าย เป็นเวลาเดียวกันที่ฟางเข้ามา หญิงสาวรีบเข้าไปห้ามสามี

 

 

 

 

 

 

"อะไรกันคะ จะมีเรื่องกันทำไม" ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

"ฟางเอาเสื้อผ้าพี่ไปให้มันงั้นหรอ" ฟางมองไปที่ป๊อปปี้ที่ยักคิ้วใส่เธอ หญิงสาวก็ถอนหายใจ

 

 

 

 

 

 

"ใช่คะ เมื่อคืนคุณคนนี้เขาไปนอนกับสะ .. เอ่อไปกับเพื่อนของเขาที่ห้องตรงข้ามห้องเราคะ แล้วตื่นเช้ามาเขามาขอยืมเสื้อเพระเสื้อของเขาเปื้อนไวน์น่ะค่ะเลยไม่มีเสื้อสำรองมาด้วย เขาเห็นว่าฟางมากับพี่โมะเมื่อคืนไงคะ ก็เป็นเพื่อนกันฟางเองก็ไม่ได้ติดใจอะไรนี่ก็เพื่อนพี่โมะนิคะ" ฟางพูดโทโมะมองหน้าป๊อปปี้ที่ยิ้มกวน..ใส่เขาก็กำมือแน่น ชายหนุ่มสลัดตัวออกจากเพื่อน แล้วรีบเดินออกไปจากตรงนั้น ฟางรีบวิ่งตามไปทันที

 

 

 

 

 

"หาเรื่องมาละสิ" แก้วกระซิบกับป๊อปปี้ ชายหุนุ่มไม่ตอบเพียงแต่เลิกคิ้วน้อย ก่อนที่ทั้ง2จะแยกไปคุยกับเอง 

 

 

 

 

 

 

"พี่โมะฟางไม่ได้ตั้งใจนะคะ คราวหน้าถ้าพี่ไม่โอเคฟางจะไม่ทำแล้วค่ะ"โทโมะมองหน้าหญิงสาวที่ดูเหมือนจะร้องไห้ก็ถอนหายใจยาวเพราะเขาไม่เคยโกรธเธอจริงเลยสักครั้ง

 

 

 

 

 

 

"คราวหน้าเจอมันที่ไหนอย่าเข้าไปใกล้มันนะฟาง มันเป็นเสือผู้หญิงถึงแม้จะแต่งงานแล้วก็ยังกินไม่เลือก นิสัยมันเลวเหมือนพ่อของมัน" ฟางอึ้งไม่เคยเห็นโทโมะในโหมดนี้

 

 

 

 

 

 

"พี่หมายถึงนิสัยไม่ดีหน่ะ" ฟางยิ้มบางๆพยักหน้าเชิงเข้าใจ ก่อนที่โทโมะจะดึงหญิงสาวเข้าไปกอด ทั้งสองอยู่ในสายตาของอีกคู่

 

 

 

 

 

 

"หาเรื่องอีกแล้วสินะ แล้วนี่รู้หรือเปล่าว่ามันไม่ได้ถ่ายแบล็กเมล" แแก้วพูดนิ่งๆ อย่างเบื่อหน่ายกับเรื่องพวกนี้ ป๊อปปี้ส่ายหัวเบาๆ แต่สายตาก็ยังไม่เลิกจ้องที่โทโมะและฟาง 

 

 

 

 

 

 

"จะทำอะไรก็ดูสะบ้างนะ ช่วงนี้ยิ่งมีปัญหาอยู่" 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

               หลังจากกลับมาจากทะเลป๊อปปี้ก็ทำงานหนักกว่าเดิมไม่ค่อยได้ไปเที่ยวเพราะมีงานมากมายที่รอเขาดำเนินการไหนจะกรรมการบริษัทคนอื่นอีกที่จ้องจะหุบโรงแรมของเขาและไม่เชื่อมั่นว่าเขาจะบริหารงานได้ดีกว่าแม่ของเขา แต่เขาก็จริงจังไม่น้อยกับงานแต่ถ้าเรื่องส่วนตัวคงไม่ได้เสี้ยว

 

 

 

 

 

"ข่าวบ้านี่มันอะไร"แม่ของเขาเดินเข้ามาพร้อมกับหนังสือพิมพ์ที่พาดหัวข่าวเจ้าของโรงแรมนัดสาวมานอนด้วยทั้งที่ตัวเองมีเมียแล้ว.. ป๊อปปี้อ่านข่าวก่อนจะตกใจเมื่อคนในรูปเป็นเขากับหญิงสาวคืนนั้นที่เป็นนักต้มตุ๋น  

 

 

 

 

 

 

"พวกนนี้เป็นนักต้มตุ๋นครับแม่" กาณดาตบหน้าลูกชายไม่แท้ ไปอย่างแรงก่อนจะทิ้งทวนให้ไปจัดการเรื่องรวามต่างที่ซ้ะไม่อย่างนั้นหุ้นของโรงแรมเราตก ทุกอย่างจะพังไปหมด

 

 

 

 

 

 

"แก้วจัดการให้ฉันที" หลังจากที่แม่ของเขาออกไปจากห้อง ป๊อปปี้ต่อสายถึงภรรยาสาว ที่กำลังไปที่สำนักข่าวไม่ต้องรอให้เขาบอกเธอก็กำลังทำอยู๋แล้วเพราะมันส่งผลต่อผลประโยชน์ของเธอ

 

 

 

 

 

"ฉันจะฟ้อง!!" เสียงโวยวายของแก้ว ดังไปถึงห้องของบก.สำนักข่าว ที่กำลังนั่งคุยกับโทโมะที่เป็นเพื่อนรักกันอยู่นห้องทำงาน จนพวกเขาต้องเดินออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น

 

 

 

 

 

"คุณแก้วครับ ถ้าคุณจะฟ้อง ผมก็จะฟ้องข้อหาหมิ่นประมาทเช่นกัน" บก.พูด เมื่อเห็นแก้วต่อว่าสำนักงานของเขา โทโมะยืนมองแก้วอยู่ห่างๆ

 

 

 

 

 

"ฉันจะจ่ายให้คุณไม่อั้น แต่ข่าวนี้ต้องจบลง" บก.คนนั้นยิ้มกริ่ม ก่อนที่จะเข้าไปคุยกับแก้ว2คนในห้องทำงาน โทโมะส่ายหน้าเบา จริงเพื่อนของเขาคนนี้ก็ไม่ค่อยอยากจะคบเท่าไรเพราะเป็นคนเห็นแก่เงิน และไม่ควรที่จะไว้ใจ แต่ที่คบเพื่อผลประโยชน์ของเขาเช่นกัน แต่ก็จะไม่ยุ่งเกี่ยวกันมาก ที่มาวันนี้เพราะทงสำนักข่าวที่นี่จะนัดเขามาสัมภาษณ์เกี่ยวกับงานของเขา

 

 

 

 

 

 

"อืม เรียบร้อยล่ะ คราวหน้าถาเกิดเรื่องแบบนี้ฉันจะไม่จัดการให้ และจะยิ่งซ้ำเติมเข้าใจไว้ด้วย" แก้วเดินมาเพื่อจะขึ้นรถพร้อมกับคุยโทรศัพท์กับป๊อปปี้ไปด้วย โทโมะเดินตามมาได้ยินตลอดทางก็ยิ่งรังเกียจที่ครอบครัวนี้เล่นสกปรไปแทบจะทุกทาง

 

 

 

 

 

 

"ไม่น่าเชื่อนะว่าเธอจะไปเล่นตามน้ำของสามีเหงซวยของเธอ" โทโมะพูดตามหลังของแก้วที่วางสายของป๊อปปไปแล้ว หญิงสาวตกใจหันมาเจอโทโมะก็ยิ่งหน้าซีดเพราะกลัวแฟนของเธอกับป๊อปปี้จะแตก

 

 

 

 

 

 

"ไม่ต้องห่วงหรอกคุณผมเป็นคนดีพอทีจะไม่เอาความลับของคนอื่นมาแฉ ถ้าคุณและสามีคุณไม่มาลุ่มล่ามกับครอบครัวของผมก่อนนะ" แก้วมองโทโมะนิ่ง ไม่ยอมพูดด้วย 

 

 

 

 

 

 

"อ่อ อีกเรื่องที่อยากจะเตือนให้คุณฟัง.. เงินมันซื้อหัวใจไม่ได้นะคุณ" รอยยิ้มที่จริงใจของโทโมะทำเอาแก้วตัวชาเขาเดินสวนเธอไปหญิงสาวกลับบ้านพร้อมกับคำพูดของเขา ใช่เงินซื้อไม่ได้หรอกหัวใจ แต่เงินซื้อความไว้ใจได้ แล้วก็ความสุขที่ถึงแม้จะชั่วคราวก็ตาม 

 

 

 

 

 

 

"กลับมาแล้วหรอนังตัวดี ผัวมีเมียน้อยละยังจะออกไปเชิดหน้าชูตาให้คนอื่นมันประนามอีกหรอห้ะ!!" เสียงแม่ของแก้วเดินเข้ามาตีหญิงสาว 

 

 

 

 

 

 

"แค่นี้ก็เอาผัวไม่อยู่ แล้วจะทำมาหาแดกอะไรได้ห้ะ!! แล้วไอ้สมบัติ100ล้านเนี่ยเมื่อไรมันจะได้ว้ะ!" 

 

 

 

 

 

 

"นี่แม่ แม่อยากได้มากขนาดนี้ไปปล้นเขาเลยสิ" แก้วเสียใจที่พ่อแม่ของเธอแทนที่จะปลอบใจกลับต่อว่าและทำร้ายเธอทั้งร่างกายและจิตใจ 

 

 

 

 

 

 

เพี๊ยะ! "นังแก้ว! แกเป็นลูกฉัน ฉันจะทำอะไรกับแกก็ได้ อีเด็กปากดี" แม่ของแก้วปรี่เข้ามาตกเธอก่อนจะตีเธอไม่ยั่ง จนแก้วล้มลงไปกับพื้นของบ้าน 

 

 

 

 

 

 

"จะทำอะไรอีกล่ะ เอาสิ้! แก้วจะได้ตายไปซะ ตั้งแต่เกิดมาแก้วก็โดนพ่อกับแม่บังคับทุกอย่าง จะเรียน จะแต่งงาน ทุกอย่างจริงๆ แก้วก็เจ็บนะแม่ แก้วก็เป็นคนนะ แก้วเป็นลูกแม่กับพ่อนะ" แก้วพูดตัดพ้อทั้งน้ำตา แต่แม่ของเธอกลับหัวเราะเยาะ

 

 

 

 

 

 

"อย่างแกเนี่ยอ่ะหรอจะเจ็บเป็น อีกอย่างนะ แกไม่ใช่ลูกฉัน!!" แม่ของแก้วเดินออกไปจากตรงนั้นด้วยความหงุดหงิด เหลือแต่พ่อของเธอ

 

 

 

 

 

 

"แกคงรู้หน้าที่ของความเป็นลูกที่ต้อง กตัญญูต่อพ่อแม่ที่ชุบเลี้ยงแกมานะแก้ว จัดการเรื่องผัวตัวเองให้ได้ อย่าให้หุ้นตก ฉันต้องการเงิน10ล้าน เพื่อจะเอาไปลงทุนแกต้องเอามาให้ฉันภายใน3วัน" พ่อของแก้วเอ่ยก่อนจะเดินตามแม่ของเธอไปด้วยอีกคน แก้วมองตามแผ่นหลังที่เธออยากจะเข้าไปกอดอยากได้รับความอบอุ่นเหมือนครอบครัวอื่น อยากกินข้าวพร้อมหน้าเมหือนคนในครอบครัว แต่เธอไม่เคยได้รับเลยสักครั้ง 

 

 

 

 

 

 

"ฉันต้องมีเงินมาขนาดไหนหรอ ฉันถึงจะได้รับมัน .... ความรักที่แท้จริง" แก้วเดินขึ้นมาบนห้องนอนของเธอ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำเปิดฝักบัวให้สายน้ำช่วยชโลมจิตใจของเธอให้ชุ่นชื่นขึ้น ถึงแม้ว่ามันจ้องหนาวเหน็บและอ้างว้างเพียง เพื่อความสายน้ำจะผสานรอยแยกของหัวใจเธอได้บ้าง ทุกวันนี้เธอพยายามทุกอย่างเพื่อครอบครัว แต่เธอกลับได้รับบาดแผลตอบแทนกลับมาเสมอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                  บ้านไทยานนท์ 

 

 

 

 

 

"ยัยนี่ก็ดีกรีดีเหมือนกันแหะ" โทโมะที่กลับมาจากสำนักข่าวก็ตรงดิ่งกลับบ้านมาทางข้าวกับครอบครัวที่พร้อมหน้า พร้อมตากัน ก่อนที่จะมานั่งทำงานที่ห้องทำงานแล้วเลยไปเปิดหาประวัติของแก้วก่อนที่เขาจะเข้านอน

 

 

 

 

 

 

"เห็นมั่นแบบนั้นไม่คิดว่าจะใจบุญเป็น" โทโมะอ่านถึงโครงการที่แก้วทำเพื่อกุศล ก็แอบเหน็บก่อนจะมองรูปของแก้วที่ยิ้มแต่ตาของเธอกลับเศร้าสร้อยก็แปลกใจ ก่อนจะเก็บความใจนั้นไว้ใจแทน...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

#ขอโทษทีนะคะที่มาอัพช้าพอดีช่วงนี้ เราติดวนในแท๊ก #เต้ยเชียร์ นานไปหน่อย555 ตอนนี้ก็ยังคงติดอยู่5555 ใครติ่งอย่างลืมมาเจอกันนะ วันที่27นี้ เต้ยเชียร์มีถ่าย3แซบ 5555 เห็นมะติ่งจริง555 ยังไงก็ฝากด้วยนะะะะะะะะะ