แอบซ่อน#TK

 

 

           ใบหน้าเรียวมองบ้านหลังใหญ่ตรงหน้าตาไม่กระพริบ ที่นี่ดูใหม่ไม่เปลี่ยนเลยสักนิด สองเท้าก้าวเข้ามาในรั้วบ้าน พื้นหญ้าสีเขียวสดกับแปลงดอกไม้ที่ปลูกอยู่ข้างรั่วเรียกสายตาคู่สวยให้หันไปมอง

 

 

 

 

          .....สวยจัง.....

 

 

 

 

          เธอมองไปรอบๆพลางสำรวจ ก็เห็นโต๊ะสีขาวใต้ต้นไม้ใหญ่รวมถึงต้นดอกไม้อะไรสักอย่างสีเหลืองตรงนั้นอยู่หลายต้น ข้างๆมีบ่อน้ำเหมือนจะเป็นบ่อเลี้ยงปลาอยู่ด้วยทุกอย่างดูร่มรื่นไปหมด พอนึกถึงความแตกต่างอย่างลิบลับกับบ้านตัวเองก็ได้แต่หวังว่าสักวันเธอจะแปลงบ้านสุดโทรมของเธอให้เป็นบ้านสวยๆแบบนี้ให้ได้

 

 

 

 

          พอเดินไปอีกนิดก็เห็นทางเดินไปยังประตูบ้านก็ปูด้วยอิฐบล็อกตัวหนอนสีน้ำตาลเข้มเรียงกันเป็นทางยาวแถมยังเชื่อมกับทางเดินไปด้านหลังด้วย

 

 

 

 

          ....สวยจริงๆ โชคดีแล้วยัยแก้วที่ได้มาอยู่สถานที่สวยๆแบบนี้....

 

 

 

 

          “ สวัสดีค่ะ คุณป้า ” เมื่อเข้ามาในบ้านเธอก็ยกมือสวัสดีอย่างแสดงความเคารพให้กับผู้หญิงวัยกลางคนตรงหน้า คนที่เป็นป้าของเธอและเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้

 

 

 

 

          “ ไม่ได้เจอกันนานนะเรา โตขึ้นเยอะเลย เกือบจำไม่ได้แหนะ ”

 

 

 

 

          เธอฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะเอามือลูบผมยาวหัวเราะในใจกับความคิดตัวเอง ...หืมม หนูสวยขึ้นใช่มั้ยคะ ป้าไม่ต้องชมหรอกหนูรู้ตัวดี คิคิ....

 

 

 

 

          เธอมองรอยยิ้มที่เป็นมิตรนั้นด้วยความรู้สึกที่โล่งใจ เพราะก็ไม่ได้สนิทกับป้าเท่าไหร่ อันที่จริงเจอกันแทบจะนับครั้งได้ ล่าสุดคือเมื่อ 10 ปีก่อน

 

 

 

 

           ขาเรียวก้าวเดินเข้ามาในตัวบ้าน พลางสายตาก็สำรวจไปด้วย ...ตรงนี้น่าจะเป็นห้องรับแขก ทางซ้ายนั้นห้องครัว โห นั่นโต๊ะกินข้าวเหรอ อย่างกับโต๊ะประชุม... เธออ้าปากหวอให้สิ่งที่เห็น จากนั้นก็จะเดินขึ้นไปชั้นสองแต่ทว่ากลับเห็นสิ่งมีชีวิตร่างหนึ่งนอนเหยียดขาอ่านหนังสืออยู่บนโซฟา

 

 

 

 

           ... โทโมะ? ...

 

 

 

 

           “โทโมะ!!!!! ” ไม่เพียงแค่คิดอย่างเดียว เธอเรียกชื่อเขาด้วยความตื่นเต้นปนตกใจ เพราะการได้เจอเพื่อนเล่นสุดแสนจะสนุกของเธอในวัยเด็กนั้นถือว่าเป็นเรื่องที่วิเศษสุดๆ เธอกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปหาชายหนุ่ม

 

 

 

 

           “นี่ๆๆ นายจำฉันได้มั้ย แก้วไง เราเคยเล่นด้วยกันตอนเด็กๆอ่ะ” น้ำเสียงแสดงความดีใจแบบนั้นทำให้ชายหนุ่มต้องละสายตาจากหนังสือมามองเธอ

 

 

 

 

           “แก้ว...เหรอ?” โทโมะทวนชื่อคนตรงหน้าก่อนที่ใบหน้าเด็กผู้หญิงผมแกละที่ยิ้มทีแก้มแทบปริจะเข้ามาราวกับภาพจำ เขาไม่มีท่าทีสับสนหรือลังเลใดๆหลังจากภาพจำเก่าๆนั้นแวบเข้ามาในหัว

 

 

 

 

          …ยัยแก้ว...

 

 

 

 

           “ใช่ ฉันเอง เพื่อนนายไง นี่ไม่รู้เหรอว่าฉันจะมาอยู่ที่นี่?” แววตาสงสัยถูกมองไปที่เขา เขาเหมือนจะจำไม่ค่อยได้ เขาไม่รู้รึไงว่าเธอจะมา

 

 

 

 

           “เอ้อ”

 

 

 

 

           ...เอ้อ!?... นี่จำไม่ได้จริงๆเหรอ น่าผิดหวังจริงๆ ลืมเพื่อนสุดแสนจะน่ารักคนนี้ได้ยังไงกัน...

 

 

 

 

            “เอาเหอะ ยินดีที่ได้เจอนะ” แก้วฉีกรอยยิ้มสวยให้กับคนตรงหน้า เขามองมันด้วยแววตาไร้ความดีใจใดๆทั้งสิ้น มันเป็นรอยยิ้มที่โทโมะเคยบอกกับตัวเองว่าไม่อยากจะเห็นมันอีกต่อไป

 

 

 

 

            ทำไมนะเหรอ? เพราะมันไม่ใช่รอยยิ้มแสนหวานแบบที่คนทั่วไปเห็นนะสิ ผู้หญิงคนนี้จะเป็นตัวพาความหายนะมาสู่เขา โลกที่เคยสงบสุขของกำลังจะหายไปในอีกไปช้า

 

 

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

เอาบทนำเล็กๆน้อยๆมาให้ชิมก่อน ติชมกันได้เน้ออ อันที่จริงเราเคยแต่ง HKU ในนี่นะ 5555 นั่นแหละค่ะ ฝากติดตามเรื่อง แอบซ้อน#TK ด้วยนะคะ ให้ความรักเยอะๆกับแก้วและโทโมะในเรื่องด้วยนะ>< เจอกันตอนที่ 1 นะคะ บรั๊ยยยยยย