fic gintama อาตี๋โซโกะ กะ ยัยหมวยคางูระ

       "คนที่ชอบงั้นเหรอ เธอชอบใคร พอจะบอกได้มั้ย" ฮืจิคตะเค้าถามความจริงจากเธอ เธอมีอาการหน้าเเดงเล็กน้อย

       "คนนั้น เป็นคนที่อยู่ๆก็มาทำสนิท สนมกับฉัน เค้ามักทำให้ฉันหวั่นไหวทุกเมื่อ เมื่ออยู่ใกล้เค้า"  เธอยิ้มด้วยความเขินอาย เเต่ไม่ว่าจะยังไงฮิจิคาตะก็ยังคงคิดไม่ออกว่าเป็นใคร  เเต่เค้าก็หวังว่า ขอให้เธอสนใจเค้าสักนิดก็ยังดี

       "ดึกมากเเล้ว ฉันขอตัวกลับก่อนนะ เเล้วเจอกัน" ฮิจิคาตะโบกมือลาโอทาเอะ พร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆบนใบหน้า

       ....^_^....

รุ่งเช้า เหล่าชินเซ็นงุมิยังคงปฏิบัติหน้าที่เช่นเคย รวมถึงคอนโด้เอง ไม่มีอาการป่วยเเต่อย่างใดทำเอา ฮิจิคาตะงงงวย

        "เเหม่ โทชิ เมื่อวานไปเดทกับคุณโอทาเอะเป็นไงบ้าง" คอนโด้ถามผู้เป็นรองหัวหน้าพร้อมด้วยสีหน้ายิ่มอย่างเเซวๆ จนฮิจิคาตะเอง ยังเกาหัวด้วยความอายเช่นกัน

       "ก็ดี" ฮิจิคาตะตอบสั้นๆ เเละจู่ๆเค้าจึงทำสีหน้าตกใจพร้อมหันไปหาคอนโด้

       "เห้ย! นายรู้ได้ไงเนี่ย" ฮิจิคาตะชี้หน้าคอนโด้ หน้าตัวเองก็เเดงมากขึ้น

       "ทำไมจะไม่รู้ ก็ฉันไปเดทกับซัทจังมานี่นา ก็เลยเเอบตามนายด้วย ยังไงถ้ามีข่าวดีรีบบอกด้วยละกัน"

       "เเล้วทำไมจู่ๆต้องไปเดทกับยัยนั่นด้วย ยัยนั่นสตอร์กเกอร์คอยตามเจ้ากินโทกิ มานานเเล้วนะเห้ย! เเล้วจู่ๆมาคว้าคุณเนี่ยนะ" โทชิโร่พูดอย่างงงๆ สตอร์กเกอร์กับสตอร์กเกอร์ มาเจอกัน โธ่!ชีวิต

       "เราตัดใจจากคนที่ชอบ จนได้มาปรับทุกข์กันเเล้วฉันกับซัทจัง ก็รักกัน" ง่ายๆอย่างนี้เลยเรอะ เจ้าพวกบ้า

       "เอาน่า ฉันจะช่วยเชียร์นายกับคุณโอทาเอะละกัน" คอนโด้ตบไหล่ฮิจิคาตะเบาๆ  "จะบ้าไปใหญ่" 

       ....-_-....

คางูระยืนกลางร่มเพื่อบังเเดดฝห้กับตนในบริเวณระเบียงนอกบ้าน เผ่าพันธ์ยาโตะเเม้ได้ชื่อว่าเป็นเผ่าพันธ์ ที่เเข็งเเกร่งที่สุดในจักรวาล เเต่ก็ไม่อาจทนเเสงเเดดได้เหมือนมนุษย์โลก

   เธอเอาเเต่คิดว่าทำไมโอคิตะต้องมายุ่งวุ่นวายกับเธอ ทั้งจูบเธออีกทำไมกัน เมื่อคิดอย่างนั้นใบหน้าก็ร้อนผ่าว รวมทั้งเเดงกล่ำอีกด้วย คงจะเป็นเพราะความเขินเพราะเเดดก็ไม่เเรงเท่าไหร่

         "คุณกินรู้มั้ย ทำไมคางูระจังถึงเอาเเต่มองท้องฟ้าล่ะครับ" ชินปาจิถามเพราะสงสัยเธอตั้งเเต่เมื่อวาน พอเธอกลับมาจากงานประจำปีก็ดูเงียบๆเอาเเต่มองท้องฟ้า จนคยในบ้านสงสัย

       "ต่อให้คุณกินเก่งเเค่ไหนก็มิอาจรู้ได้ขนาดนั้นหรอก ชินปาจิเอ๋ย" เเม้เเต่กินโทกิเองก็สงสัยว่าทำไมคางูระถึงดูเหม่อๆเงียบๆ พอเข้าไปถามว่าเป็นอะไรก็เอาเเต่ส่ายหน้าไปมา จึงไม่คิดถามต่อ

       "หรือจะเป็นเพราะคุณโอคิตะ" ชินปาจิกระซิบบอกกินโทกิ

       "อื้ม...ไม่เเน่ๆ ยังไงก็ลองสืบดูละกัน" กินโทกิเองก็คิดเเบบเดียวกัน

         ......T_T......

    "หึๆทากาสุงิ นายจะส่งฉันไปถามไถ่สารทุกข์สุขดิบยัยน้องสาวอ่อนเเอนั่นน่ะเหรอ" ชายหนุ่มผมสีเเดงส้ม ถักผมเปียด้านหลังเหมือนคนจีน พร้อมกางร่มสีส้มสำหรับกันเเดด เพราะเขาคือ ชนเผ่ายาโตะ ผู้เเพ้เเสงเเดด เขาคือ คามูอิ

     "ทำไม เเค่นี้ทำไม่ได้เหรอ" ชายหนุ่มผมสีม่วงมีผ้าขาวพันอยู่ตาข้างซ้าย เอ่ยขึ้นอย่างไม่ค่อยพอใจ

     "ได้สิ เเต่ทำไมนายต้องเป็นห่วงยัยนั่นเเทนฉันด้วย"

     "ไม่มีอะไรหรอกน่า ไปดูคางูระที ว่าสุขสบายอะไรมั้ย" พูดจบคามูอิจึงเดินจากไปทำหน้าที่ของตนทันที

       ทากาสุงินึกถึงใบหน้าหวานๆของคางูระพลางยิ้มออกมาอย่างที่ไม่เคยเป็น จนพลันให้นึกถึงเรื่องเมื่อ 1ปีก่อน

       "เธอ! เข้ามาได้ไง" ทากาสุงิถามเด็กสาวผมสีส้มที่ปล่อยผมให้ยาวประบ่า เธอคนนั้นยังคงทำหน้าไม่ค่อยพอใจใส่เค้า ทำเอาเค้างงเอามากๆ

        "อั๊วจะมาถามลื้อว่า เจ้าพี่บ้าอยู่ไหน" คางูระถามพลางใช้ปืนร่มจ่อหน้าทากาสุงิ  "ไม่รู้สิ ทำไมต้องทำหน้าเคร่งขรึมด้วย" 

         "ลื้อบอกอั๊วมาเเล้วอั๊วจะไว้ชีวิตลื้อ" เธอยังคงใช้สายตาดุดันเช่นเดิม

         "ไว้ชีวิตเหรอ อย่ามาอินหน่อยเลย เเม่สาวน้อย เธอน่ะเหรอจะทำอะไรฉันได้" ทากาสุงิยิ้มก่อนจะจับปืนร่มของเธอสบัดออก เเล้วเข้าไปรวบเอวเธอ

         "ฉันชอบสายตาดุดันของเธอจัง มาอยู่กับฉันมั้ย คางูระ" เค้าพูดพลางสูดกลิ่นกายหอมอ่อนๆ จนคางูระพยายามดิ้นหนีเเต่โดนทากาสุงิล็อกคอไว้ เเละลากเธอไปในห้องส่วนตัว บนเรือของตน

         "ลื้อจะทำอะไรอั๊ว ปล่อยอั๊วเดี๋ยวนี่น่อ" เธอทุบตีเเขนของเค้าจนเค้าผลักเธอลงบนเตียงกว้าง เธอถึงกับถอยหนี

         "จะทำอะไรน่ะเหรอ ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกัน ถ้าเธอเป็นของฉัน เจ้ากินโทกิจะคลั่งตายหรือเปล่า" พูดจบทากาสุงิบดจูบเธออย่างดุดัน จนริมฝีปากบางๆของเจ้าหล่อนบวมเเดง เธอขัดขืนเค้าอย่างหนักใช้มือทุบตีไปมา

 เค้ายังไม่หยุดเเค่นั้น กลับดึงเสื้อผ้าเธออกจนเผยให้เห็ยเเต่ซับในบนล่างเท่านั้น เค้ามองเธออย่างพอใจ เธอเองก็อายจนใบหน้าเเดงกล่ำ

       "ปล่อยอั๊ว อั๊วขอร้องปล่อยอั๊วไปเถอะ" คางูระขอร้องทากาสุงิ เเต่คิดว่าเค้าน่ะเหรอจะหยุด กับไซ้ซอกคอเธอจนเป็นรอยบวมเเดงอย่างเห็นได้ชัด เธอหยุดทุบตีเค้า จนเค้าเเปลกใจเเละมองใบหน้าของเธอที่เต็มไปด้วยน้ำตา น้ำใสๆไหลรินจนเอ่อล้นใบหน้าเเละดวงตาของเธอ ตาของเธอบวมเเดง เนื้อตัวเป็นรอยเเดง จนเค้าเองยังอดสงสารเธอไม่ได้ จึงหยุดการกระทำทั้งหมดเเล้วห่มให้เธอ เเละยื่นชุดกี่เพ้าตัวโปรดคืนให้กับเธอ เค้าเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้คนร่างเล็กๆ เธอยังร้องไห้อย่างไม่หยุดหย่อน

      "คางูระ ฉันขอโทษ" ถึงใจอยากจะจูบหน้าผากเธอเท่าไหร่เเต่ก็คงทำไม่ได้อยู่ดี  " เพี้ยะ! " เสียงเเรงตบของคางูระที่ประทับบนใบหน้าของทากาสุงิ จนเป็นรอยเเดงไปหมด เเต่เค้ากลับไม่รู้สึกโกรธเเต่กลับยิ่งรู้สึกผิดในสิ่งที่ทำกับเธอไว้เมื่อสักครู่ เธอคว้าชุดจากมือเค้าไปใส่ในห้องน้ำ ก่อนไปยังหันมาพูดกับเค้า  "พอใจเเล้วใช่มั้ย ทากาสุงิ" 

       นับตั้งเเต่นั้น ทากาสุงิรู้สึกผิดที่ทำกับคางูระไว้ เค้าไม่อยากจะให้อภัยตัวเองด้วยซ้ำ จนผ่านมา 1 ปี ก็ยังคิดเเต่เรื่องเดิมๆซ้ำๆ จนต้องให้คามูอิ ตามไปดูว่าคางูระสุขสบาย มีคนในใจบ้างหรือยัง