Fix yaoi one piece: The Truth... (Zoro X Sanji)

...บทนำ...

เริ่มต้นยามสุริยาลับขอบฟ้า

------------------------------------------------------------    ลำแสงสีแดงฉานลำสุดท้ายกำลังลับขอบฟ้าไป ท้องฟ้าสีทมิฬเริ่มรุกคืบกลืนกินฝืนฟ้า สัตว์น้อยใหญ่ทั้งหลายกลับจากการหาอาหารรีบมุ่งหน้าสู่รังของพวกมันอย่างว่องไว แต่มีบ้างบางชนิดที่การออกล่าเหยื่อเพิ่งเนิ่มต้นเท่านั้น...  

  กลางท้องมหาสมุทรเว้งว้างสุดลูกหูลูกตา นกนางนวลทะเทกรีดเสียงร้องมาจากที่ไกลๆ การออกเดินเรือนั้นไม่ว่าจะการวันหรือกลางคืนต่างก็อันตรายพอกัน แม้น้ำในท้องทะเลยามกลางคืนจะนิ่ง แต่ก็เสี่ยงต่อการชนหินโสโครก ต่อให้เป็นกะลาสีหรือโจรสลัดที่ชำนาญเส้นทางการเดินเนือมาอย่างยาวนานก็ยังประมาณไม่ได้ โดยเฉพาะสภาพอากาศอันแสนจะวิปริตในนิวเวิลด์ด้วยแล้วล่ะก็ ความประมาทก็ไม่ต่างอะไรกับฆ่าตัวตายสักเท่าไหร่

  ที่เรือของโจรสลัดกลุ่มหมวกฟาง บรรยกาศภายในอควอเรี่ยมบาร์กำลังดำเนินไปด้วยความตรึงเครียด เส้นเลือดบริเวณขมับตึงแน่น เม็ดเหงื่อเกาะพราวทั่วใบหน้าของลูกเรือทุกคน โดยเฉพาะตัวกัปตันเองที่ดูเหมือนจะมีรังสีแห่งความตรึงเครียดมากกว่าใคร ใบหน้าที่มีแผลเป็นทางยาวบริเวณใต้ตาขวาดูเครียดจัด ริมฝีปากบางขมุบขมิบพูดอะไรบางอย่างฟังไม่ได้ศัพท์ จนกระทั่ง...

  "โว้ยยย! ฉันแพ้อีกแล้วอ่าาาาาTOT"

  "ฮ่าๆๆๆๆ ชนะเจ้าลูฟี่มันอีกแล้วว่ะ คิดจะมาสู้กับกัปตัน'อุซป'เซียนไพ่คนนี้ยังเร็วไปร้อยปีฮ่าๆๆๆๆๆ!" คนขี้ตู่พูดขึ้นทันที  จมูกกลมยาวๆเชิดขึ้นอย่างคนขี้โกหก นิสัยแบบนี้ผ่านมาสองปีก็ยังแก้ไม่หายสักที

  "ก็นะ รีบลงโทษกันได้แล้ว เดี๋ยวฉันจะไปยกของว่างให้เหล่าเลดี้คนสวยก่อน เดี๋ยวมานะ" คนผมทองลุกขึ้น นะบัดหน้าด้วยความเอือมระอาทีหนึ่ง ก่อนจะเดินออกจากอควอเรี่ยมบาร์ไปทางห้องครัว

  "เด็กกันจริงๆเลยแหะ.. เจ้าพวกนั้น โตป่านนี้เลยยังจะมาเล่นอีแก่กินน้ำทำโทษกันอีก โอะ! แน่นอนว่าต้องไม่นับรวมพวกคุณนามิแน่นอน" พวกผู้หญิงน่ะทำอะไรก็น่ารัจะตาย เนอะ~

 เอาอีกแล้วนิสัยนี้...

 พ่อครัวประจำกลุ่มหมวกฟางนาม 'ซันจิ' เป็นโรคบ้าผู้หญิง มันเป็นนิสัยที่แก้ยังไงก็ไม่อาจแก้ให้หายได้ และดูเหมือนว่ามันจะติดตัวเขาไปตลอดจนวันตาย

  "แต่ว่ามืดจังแหะ ไฟมันเสียหรือยังไงนะ?"

  คนเป็นพ่อครัวรีบเดินจ้ำอ้าวทันที  จริงๆเขาไม่ได้เป็นคนกลัวผีหรือความมืดหรอกนะ แต่บางครั้งมันก็เหลือเกินจะทนซะจริงๆ

  แกร๊ก! แกร๊ก!

  เสียงเหมือนบางสิ่งบางอย่างกำลังเปิดประตู ซันจิมั่นใจว่าตอนเข้าห้องครัวเขาเข้ามาคนเดียวแน่นอน ไม่มีใครตามมาด้วย และก็ไม่น่าจะมีผู้มีพลังจากผลปีศาจเกาะอยู่ที่ประตูแน่นอน...

  ถ้างั้นใคร..?

  คนผมทองรีบประมวลผลอย่างรวดเร็ว หรือจะเป็นพวกลูฟี่กันนะ จะตามกันมาเอาของว่างรึเปล่า? แน่นอนว่านั่นคือการมองโลกในแง่ดี แต่ถ้าหากว่ากันตามจริงแล้วล่ะก็ มันเงียบเกินไป ... ถ้าเป็นพวกลูฟี่จริงๆมันคงจะไม่เงียบขนาดนี้... คนที่อยู่อีกฝั่งนึงของประตูคือใครกันแน่

  แกร๊ก... แอ๊ด..!

 บานประตูถูกผลักอย่างเบามือ สิ่งที่ปรากฎตัวต่อหน้ากุ๊ดหนุ่มนั้นมีเพียงความว่างเปล่า ไม่มีใครยืนอยู่ตรงนั้น แม้แต่เงาก็ไม่มี... ดวงตาสีฟ้าไหววูบ ชั่ววูบนึงของความคิด เขานึกว่าจะได้เผชิญกับสิ่งเหนือธรรมชาติซะแล้ว

  "ชักจะประสาทแล้วสิเรา รีบไปดีกว่า"

  เมื่อคว้าเอาถาดของว่างได้ ซันจิก็รีบถลาออกไปนอกห้องอย่างว่องไว โดยหารู้ไม่ว่าเงาร่างที่มีนัยน์ตาสีโลหิต กำลังเฝ้ามองอย่างมุ่งร้าย..