น้ำตาลบูด

“ก๊อก ก๊อก” เสียงเคาะประตูดังขึ้นหน้าห้องของคนที่กำลังใส่เสื้อแขนยาวคอเต่าเพื่อปกปิดรอยต่างๆบนร่างกาย ก่อนที่จะเดินไปเปิดประตู

“กว่าจะเปิดนะมึง...” ทันทีที่ประตูบานที่กั้นภายในห้องกับข้างนอกถูกเปิดออก เสียงของปินก็ดังขึ้นมาทันที

“โทษที กูพึ่งอาบน้ำมา” คนที่เป็นเจ้าของห้องเดินนำเข้าไปในห้องแล้วนั่งลงบนพื้น ก่อนที่จะสะดุ้งนิดๆเพราะความเจ็บที่แปล็บขึ้นมา ปรับตัวเป็นปกติเพื่อที่จะให้เพื่อนที่มาเยือนไม่สังเกตเห็นความผิดปกติกับร่างกาย

“นี่มึงหนาวมากเลยหรอไงใส่เสื้อแขนยาวคอเต่าแบบนั้นอ่ะ” แค่เพียงเสื้อผ้าที่สวมใส่ก็แสดงความไม่ปกติออกไปแล้ว

“เอออออ กูหนาว”

“ปิดแอร์ดิว่ะ” ปินเดินไปหารีโมตแอร์เพื่อที่จะปิดเครื่องปรับอากาศ

“ไม่ต้อง”

“อะไรของมึงวะ? หนาวไม่ใช่หรอไง?”

“เดี๋ยวมึงร้อน กูใส่เสื้อแบบนี้แล้วไม่หนาวแล้ว”

“เมื่อคืนยังดีๆอยู่เลยนะมึง” ปินที่เดินเข้ามาเอามืออังหน้าผากของคนใส่เสื้อแขนยาวคอเต่าแล้วบ่นออกมาเพราะความร้อนที่สูงกว่าอุณหภูมิของร่างกายคนเรา

“เอออ เดี๋ยวกูก็หาย” นิวปัดมือบนหน้าผากออกก่อนที่จะล้มตัวนอนลงไปกับพื้นราบช้าๆ

“ไอห่า แล้วมานอนกับพื้นเย็นๆอย่างนี้เนี่ยนะ”

“เออ กูง่วง”

“เมื่อคืนมึงนอนกี่โมงวะ ถึงได้ง่วงยันถึงเย็นขนาดนี้”

“กลับห้องมา... ก็นอน”

“วุ้ยยย แล้วนี่มึงกินอะไรยัง?”

“ยัง กูยังไม่หิว”

“ถึงได้ตัวเล็กแคระแกลนอย่างนี้ไงมึง เอ้า! ลุกมากินข้าวที่กูซื้อมาได้ล่ะ” ปินเดินมาดันมือเพื่อนที่นอนอยู่บนพื้นให้ลุกขึ้น

“กูไม่ได้แคระเหอะ สูงเท่าๆกับถางด้วย พวกมึงนั่นแหละที่สูงเกินกว่ามนุษย์มะนากัน” คนที่ถูกดึงขึ้นบ่นออกมาก่อนที่จะค่อยๆฝืนเดินตามแรงจูงที่มือไป

“ในกลุ่มก็มีแค่กูกับไอปาล์มเท่านั้นล่ะที่สูง”

“เออออออ มึงมันก้ามปูด้วย”

“กูถึงต้องคอยดูแลมึงไง” เสียงพูดเบาๆที่ออกมาจากปากของคนที่กำลังจัดแจงวางจานข้าวและกับข้าวลงบนโต๊ะดังขึ้น

“อะไรนะ? กูไม่ค่อยได้ยิน” คนที่มัวแต่สนใจอาหารบนโต๊ะถามขึ้น

“ปะ..เปล่า กินๆเข้าไปมึง จะได้เลิกแคระสักที”

“กูไม่สูงไปกว่านี้ล่ะ”

“55555”

“ขำเข้าไป กูขอให้เมียมึงเตี้ยๆๆๆๆๆ เตี้ยกว่าเกณฑ์มาตรฐานอีก”

“5555 ถ้ากูรักเขา ต่อให้เตี้ยเท่าไม้บรรทัดกูก็รักเขา” เสียงตอบกลับติดตลกดังขึ้น

“ใครได้มึงเป็นแฟนนี่โชคดีชิบหาย” พูดก่อนที่จะตัดข้าวพอดีคำเข้าปากไปเคี้ยว

“ทำไมวะ?”

“ก็ดูมึงพูดสิ แถมดูแลเพื่อนดีขนาดนี้ ดูแลแฟนจะดีขนาดไหน”

“มึงรู้ได้ยังไงล่ะว่ากูจะดูแลแฟนดีน่ะ”

“ไม่รู้ดิ แต่กูว่ามึงต้องดูแลดีมากเลยอ่ะ มึงพูดอย่างนี้...หรือว่ามึงมีแฟนแต่ไม่บอกพวกกูน่ะ”

“จะบ้าหรอ กูก็ตัวติดอยู่กับพวกมึงจะเอาเวลาที่ไหนไปหาแฟน”

“แล้วไป ถ้ามีแฟนเมื่อไหร่พามาแนะนำให้พวกกูรู้จักด้วย อยากเห็นแม่สาวผู้โชคดีคนนั้น”

“มึงลองมาให้กูดูแลในฐานะนั้นไหมล่ะ อยากรู้จังเลยนะมึง” เดธแอร์เริ่มก่อนตัวขึ้นระหว่างบทสนทนาทันที

“มึงพูดอะไรของมึงก็ไม่รู้ ถ้ากูเป็นแฟนมึงกูคงใช้มึงทั้งวัน 5555” คนที่นั่งกินข้าวพูดติดตลกเพื่อที่จะเปลี่ยนบรรยากาศไป

“นั่นสิเนอะ กูคงโดนใช้งานหนักตายเลย”

“แน่นอน กูเป็นใครมึงน่าจะรู้ 555”

“เออออ น้องนิวจอมขี้เกียจ”

“5555”

“แดกกกกกกกกสิมึง” ปินที่นั่งมองเพื่อนกำลังหัวเราะไปกินไปด้วยอมยิ้มเล็กๆที่ปากของตัวเอง

 

 

“เคนนนนน แอร์รอตั้งนานนน” เสียงแหลมๆของผู้หญิงเจ้าของห้องพักที่เคนกำลังเดินเข้าไปดังขึ้นพร้อมกับการโถมตัวเข้าไปกอดกลางลำตัวของผู้มาเยือนคนนี้

“เดี๋ยวสิแอร์” หญิงสาวเจ้าเบียดหน้าอกกลมโตอยู่ที่บริเวณเดิมที่กอด

“แอร์ไม่เจอเคนมาตั้งสองอาทิตย์นี่ค่ะ คิดถึง...” หญิงสาวคนเดิมเงยหน้ามองไปยังใบหน้าหล่อคมของแฟนตัวเองก่อนที่จะกดริมฝีปากลงไปบนเสื้อเน้นย้ำอยู่หลายรอบจนมือของสาวเจ้าค่อยๆสอดเข้าไปตามขอบกางเกงของคนที่เธอกอดอยู่

“แอร์...” เสียงสั่นๆที่ดังขึ้นมาพร้อมกับมือใหญ่ที่เริ่มสอดเข้าไปใต้เสื้อตัวรัดรูปที่หญิงสาวตรงหน้าใส่อยู่ ก่อนที่จะปลดตะขอชั้นในออกด้วยความชำนาญ

“อื้ออ...” เสียงของหญิงสาวดังขึ้นเมื่อปลายนิ้วของแฟนตัวเองสัมผัสลงบนยอดของก้อนเนื้อที่กำลังเบียดบริเวณลำตัวของชายหนุ่ม

“หึ..” ชายหนุ่มจัดการพลิกตัวของหญิงสาวให้หลังของเธอมาแนบชิดที่อกของตัวเองก่อนที่จะจัดการใช้มือทั้งสองข้างหยอกล้อเล่นกับตุ่มที่ตั้งชันขึ้นมาพร้อมกับเสียงครางที่ดังขึ้นมาอย่างไม่หยุด

“คะ...เคน...” มือเล็กของหญิงสาวจับไปที่ขอบกางเกงก่อนจะไล่มาที่บริเวณกระดุมกางเกงของคนที่ยืนซ้อนหลังอยู่แล้วทำการปลดออกก่อนที่จะล้วงเข้าไปใต้นั้น สัมผัสกับความใหญ่โตที่กำลังถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาทีละน้อย

“อึก..” การใช้นิ้วที่ค่อยๆไล่ตามโคนจนถึงปลายอย่างชำนาญของหญิงสาวทำให้ตอนนี้ชายหนุ่มสอดมือเข้าไปในมินิสเกิร์ตตัวสั้น ก่อนที่จะพานิ้วเรียวของตัวเองเข้าไปสัมผัสกับช่องทางแห่งความปรารถนาของหญิงสาว

“อ่ะ...อ่ะ...” นิ้วเรียวที่สอดเข้าไปอย่างง่ายดายถึงสองนิ้วติดๆกันกำลังวนเวียนอยู่ข้างในช่องทางนั้น

“ทำไมหลวมจังครับ?” คนที่ยืนซ้อนข้างหลังอยู่ก้มลงมากระซิบข้างๆหูของหญิงสาวก่อนที่จะถอนนิ้วออก

“ก็..ก็... แอร์อยาก...”

“กี่คนครับ?”

“สะ...สองคน” หญิงสาวตอบด้วยเสียงสั่นๆที่กลัวคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนของตัวเองจะทำอะไรที่ไม่คาดคิดขึ้น

“นับครั้งไม่ถ้วนใช่ไหมครับ? อยากมากใช่ไหมครับ?”

“อะ..อื้ม” ตอบเสียงสั่นก่อนจะโดนคนที่ยืนซ้อนข้างหลังดันตัวให้ก้มลงไป90 องศาเกาะโต๊ะไม้สี่เหลี่ยมเอาไว้ ก่อนที่จะดึงความคับใหญ่ของตัวเองออกมาจ่อไว้ที่ปากทางเข้าที่ถูกแหวกชั้นในออกไปรวมข้างหนึ่ง ช่องทางที่กำลังขยิบด้วยความต้องการกำลังค่อยๆกลืนกินความใหญ่แต่ไม่ได้คับแน่นเหมือนเคยไป

“อ่ะ...อ่ะ...อ่า...” เสียงครางเป็นจังหวะตามแรงกระแทกดังขึ้น ภาพของกิจกรรมกับคนเมาเมื่อคืนกำลังฉายขึ้นมาในหัวเป็นฉากๆ

“ละ..ลึกกว่านี้ได้ไหมคะ?” เสียงคำขอของหญิงสาวที่ต้องการมากกว่านั้นดังขึ้น

“ของแอร์มันหลวม...” ชายหนุ่มที่อยู่ๆก็หยุดจังหวะไปซะดื้อๆก่อนที่จะถอนความใหญ่ที่เข้าไปอยู่ในตัวหญิงสาวออกมาผงาดอยู่ข้างนอกแทน

“ทะ..ทำไม..” หญิงสาวที่อารมณ์ค้างหันกลับไปมองด้วยคนที่ปล่อยให้ตัวเองค้างไปซะดื้อๆ

“เราไม่มีอารมณ์แล้ว” ชายหนุ่มพูดเสร็จก็เอนไปพิงกำแพงแล้วกอดอกมองหญิงสาวที่เต็มไปด้วยแรงตัณหากำลังระส่ำระส่าอยู่

“อื้อออ...” หญิงสาวขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้ก่อนที่จะการช่วยตัวเองด้วยปลายนิ้ว ส่งเสียงร้องและสายตาไปทางคนที่ยืนพิงกำแพงมองดูด้วยสีหน้านิ่งๆอยู่

“อ่ะ...” หญิงสาวเด้งตัวรับอารมณ์ที่ถูกจัดการด้วยตัวเอง ก่อนที่จะเลื้อยไปกับพื้นยันตัวขึ้นจนถึงส่วนที่กำลังตั้งผงาดอยู่

“ให้แอร์ทำนะ..” หญิงสาวกอบกุมความใหญ่นั้นด้วยสองมือก่อนที่จะค่อยๆใช้ปลายลิ้นลากตั้งแต่ส่วนโคนไปถึงส่วนปลายอย่างช้าๆ ปลายลิ้นหมุนวนไปตามรอยแยกของส่วนปลายที่กำลังแดงอยู่ ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นครอบครองความยาวเท่าที่สามารถทำได้ให้เข้าไปในโพรงปาก

“อืมม” เสียงครางในลำคอของชายหนุ่มที่ตอนนี้กำลังจับหัวของหญิงสาวดันให้เข้าไปครอบคลุมความยาวทั้งหมดอยู่ ส่วนหญิงสาวก็ใช้ลิ้นลากไปลากมากับสิ่งที่อยู่ในปากนั้น

“พะ...พ...พอ...” เสียงที่ขาดช่วงไปถูกแทนด้วยของเหลวขาวขุ่นจำนวนมากทั่วปาก

“โทษทีนะแอร์ เราบอกไม่ทัน” ชายหนุ่มถอนสิ่งที่ลดขนาดลงมาจากตอนแรกแล้วออกจากปากของหญิงสาวที่กำลังจะกลืนสิ่งที่ถูกปลดปล่อยออกมาลงไป

“คายออกมาแอร์” ชายหนุ่มพยายามให้หญิงสาวคายสิ่งที่กำลังจะกลืนลงไปออกมาแทนกลับไม่เป็นผลเพราะเธอได้กลืนลงไปเรียบร้อยแล้ว

“แอร์กลืนได้...”

“...” ชายหนุ่มมองหญิงสาวที่ส่งสายตายั่วยวนมาอีกรอบ ในขณะที่ตัวเองกำลังเก็บทุกอย่างที่หลุดออกมาจากการปกคลุมของเสื้อผ้าให้เข้าสู่ที่เดิม

“แอร์..ขอจูบเคนได้ไหมคะ?”

“ไม่... เราไม่อยาก...”

“ทำไมล่ะคะ? ปกติแอร์ก็ทำประจำ” หญิงสาวยืนตัวเต็มความสูงก่อนที่จะพยายามเขย่งขาขึ้นไปเพื่อที่จะประกบปากกับชายหนุ่มให้ได้ ภาพของปากที่มีน้ำใสๆของคนในกิจกรรมเมื่อคืนไหลออกมากำลังทำให้ชายหนุ่มเกิดความต้องการอีกครั้ง

“ไม่ แอร์..” เป็นชายหนุ่มที่ดันตัวของหญิงสาวออกแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาแทน

“ทำไมล่ะ เคน” หญิงสาวคนเดิมตามมานั่งข้างๆที่โซฟา

“ก็เราไม่อยากไง”

“แต่แอร์อยาก!”

“ถ้าอยากขนาดมาก เราว่าแอร์ไปเคาะห้องข้างๆก็ได้นะ”

“ทำไมเคนพูดอย่างนี้ล่ะ”

“เราว่า...เราเลิกกันไหม?”

“มะ..ไม่นะ ไม่เอา ไม่เลิก” หญิงสาวเกาะแขนของชายหนุ่มทันทีพร้อมกับเสียงปฎิเสธทันควัน

“ทำไมล่ะ... จริงๆเราก็คบกันเพราะเรื่องแบบนี้... น่าจะรู้นะ”

“แต่ว่า...”

“เราเบื่อแอร์แล้ว เลิกกันน่ะดีแล้ว”

“ไม่! แอร์ไม่เลิก! ทำอย่างนี้กับแอร์ไม่ได้นะ! ได้แอร์ไปแล้ว!”

“คนอื่นก็ได้เหมือนกันไม่ใช่หรอ?” คำพูดที่ทำเอาหญิงสาวหน้าชาดังขึ้น

“ไม่! ยังไงแอร์ก็ไม่เลิก!”

“แล้วแต่เลยครับ แต่เราไม่ได้คิดว่าแอร์เป็นแฟนเราแล้ว”

“ไม่นะเคน!” หญิงสาวเจ้าของห้องวิ่งตามไปรั้งชายหนุ่มที่กำลังจะเปิดประตูออกจากห้องไป

“ปล่อยครับ” คนที่จับลูกบิดประตูพูดออกมาเสียงเรียบๆ

“ไม่นะ... เรารักเคนนะ..”

“หึ...รักที่เราเป็นเราหรือว่ารักที่เงินของเรากันแน่?” สิ้นเสียงพูด ชายหนุ่มสะบัดแขนให้หลุดจากการจับก่อนที่ตัวเองจะเปิดประตูห้องแล้วเดินออกไป

 

“โทรศัพท์ โทรศัพท์อยู่ไหน?” คนที่สวมเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งสีดำกำลังเกาะขอบโต๊ะแล้วค่อยๆกระดึ๊บตัวไปเดินไปหาของที่ก็ไม่รู้ว่าอยู่ตรงส่วนไหนของห้อง

“จะทำยังไงดี” จากการเดินมาไม่มาแต่มันก็นานพอที่จะทำให้คนที่ยืนเกาะขอโต๊ะอยู่ทรุดลงนั่งลงกับพื้นเบาๆได้เหมือนกัน

“เฮ้อ...” เสียงถอนหายใจอย่างหมดหวังดังขึ้นก่อนที่เจ้าตัวจะค่อยๆนั่งพิงขาโต๊ะที่เกาะนั้นแล้วหลับตาปล่อยให้สติจมดิ่งสู่ความมืดมิดที่ไร้สิ่งรบกวนใดๆ

 

“พี่...พี่...” แรงเขย่าที่บริเวณไหล่ทำให้คนที่กำลังหลับอยู่รู้สึกตัวขึ้นแล้วลืมตาขึ้นมาสิ่งที่รบกวนการนอนหลับของตัวเองแล้วก็ต้องเบิกตากว้าง เมื่อคนที่เขย่าไหลของเขานั้นคือเจ้าของห้องนี้เอง

“อะ...เอ่อ...”

“มานั่งอะไรตรงนี้ครับ?” ถามออกไปด้วยเสียงสุภาพ

“พอดี...จะไปห้องน้ำ...” โกหกคำโตออกมาแทนเหตุผลที่แท้จริงของตัวเอง

“เดี๋ยวผมช่วยครับ?” เจ้าของห้องย่อตัวให้อยู่ระดับเดียวกับคนที่นั่งอยู่ก่อนที่จะสอดแขนทั้งสองข้างเข้าใต้รักแร้ แล้วออกแรงดึงเพื่อพยุงตัวให้ยืนได้แล้วเปลี่ยนเป็นมาซ้อนข้างหลังแทนเพื่อที่จะเป็นหลักไม่ให้คนที่เจ็บอยู่เซหรือล้มได้

“อะ...เอ่อ...”

“ยังไม่ได้กินข้าวหรอ?” หางตาที่เคลือบไปเห็ามข้าวต้มที่ตอนนี้เย็นชืดแล้วยังคงมีปริมาณเท่าเดิม

“อะ...เอ่อ..” คนที่ถูกพยุงไม่กล้าที่จะที่หันไปมองหรือตอบกลับออกไปเพราะจำได้ขึ้นใจดีว่าก่อนหน้านี้ คนที่ช่วยพยุงอยู่ข้างหลังนั้นพูดอะไรไว้

“เดี๋ยวผมทำใหม่ให้” พฤติกรรมและน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปเหมือนหน้ามือกับหลังมือทำให้คนได้ยินได้แต่คิดในใจว่าเจ้าของห้องคนนี้เป็น ไบโพลาร์ รึเปล่า

“นายเป็น ไบโพลาร์ รึเปล่า?” ปากที่ไวกว่าการกลั่นกรองความคิดของสมองนั้นทำให้คนที่พูดออกไปได้แต่หลับตาก้มหน้าเตรียมรับคำตอบหรือการกระทำที่คาดว่าน่าจะไม่ธรรมดากลับมา

“ผมน่ะหรอ...”

“...”

“คงเป็นมั้ง เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย...” มือหนาข้างหนึ่งเอื้อมไปบิดประตูห้องน้ำก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นอุ้มร่างของคนข้างหน้าแทนการพาเดินต่อแล้ววางบนที่รองนั่งของชักโครก

“ปวดอะไรครับ?”

“อะ...เอ่อ... ปวดฉี่..” เมื่อได้ยินอย่างนั้นคนที่พึ่งวางคนพูดบนที่รองนั่งชักโครกก็พยุงตัวขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะเดินไปใกล้โถฉี่แทน

 

“ไม่หิวจริงๆหรอ?” หลังจากที่พาถางไปเข้าห้องน้ำแล้วก็พามานั่งจุ้มปุ๊กอยู่ที่โซฟาเหมือนเดิม

“ไม่... เราอยากกลับบ้าน...”

“อยู่กับครอบครัวหรอ?”

“เปล่า...”

“แล้วอยู่กับใครครับ?”

“คนเดียว”

“ถ้างั้น...”

“เราต้องแก้งานที่ยังทำไม่เสร็จ”

“เดี๋ยวผมไปเอามาให้”

“ไม่เอา มันเยอะ เราอยากกลับไปทำงานในที่ของเรา”

“อย่าดื้อ..”

“เราจะกลับบ้าน วันจันทร์นี้เรามีพรีเซนต์โปรเจคใหญ่!”

“ทำงานอยู่บริษัทอะไรครับ?”

“ไม่ต้องรู้หรอก”

“บอกมาครับ..” ไม่พูดเปล่าแต่เอื้อมมือไปบีบคางของคนที่ถามคำตอบคำอยู่

“อะ..อ่อยย..” คนที่ถูกบีบคางพยายามดิ้นให้หลุดออกจากการจับกุมนี้

“อะไรนะ? อ่อย?”

“ฮื้ออออออ”

“ทำงานอยู่ที่ไหนครับ?” คนที่บีบคางละมือออกจากคางออก

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายเล่า!”

“เกี่ยวสิ... เพราะพี่ต้องมาอยู่กับผมที่นี่ไง”

“ไม่!”

“คิดว่าผมทำไม่ได้หรอครับ?” แววตาคมที่ถูกหรี่ลงมองมาที่คนที่กำลังประท้วงอยู่

“ว่ายังไงครับ? ทำงานที่ไหน?”

“บะ...บริษัทเคไอ...” คนได้ยินคำตอบถึงกับยกยิ้มเมื่อได้ยินคำตอบทันที

“บริษัทนั้นน่ะ..”

“...” คนที่ถูกรีดไถ่ข้อมูลส่วนตัวเงยหน้ามองคนที่พูดด้วยสายตาที่ลุ้นระทึก

“เป็นบริษัทที่บ้านผมเอง..” พูดเสร็จก็ขยิบตายิ้มโชว์ฟันเขี้ยวให้กับคนที่สติหลุดไปตั้งแต่ได้ยินคำตอบแล้ว

“...”

“ถ้าอย่างนั้น เดี๋ยวผมลาหยุดไม่มีกำหนดให้เอง พี่อยู่ทีมไหนครับ?” คนที่ตอนนี้ถือไพ่เหนือกว่าถามขึ้น

“...เอ่อ... เราต้องทำงาน..”

“ผมบอกแล้วไง เดี๋ยวผมลาหยุดให้ ไม่มีตัดเงินเดือนด้วย” คนตัวโตยังพูดต่อไปโดยที่ไม่ได้สนใจอีกคนที่ตอนนี้กำลังกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

“ไม่เอา...”

“งั้นเดี๋ยวผมลาออกให้”

“ไม่!”

“แล้วจะเอายังไงครับ?”

“จะไปทำงานไง!”

“ไม่ได้หรอก... ช่วงนี้ผมปิดเทอมอยู่ ผมอยากมีคนแก้เบื่อ...”

“แฟนนายไง”

“หึ.. แฟนผมน่ะหรอ น่าเบื่อ...”

“...”

“ว่ายังไงครับ? อยู่ทีมไหนครับ?”

“ทะ..ทีมคุณคิน...”

“พี่เป็นวิศวกรหรอ?”

“อะ..อื้ม” ตอบเสียงอ้อมแอ้มก่อนที่จะมองหน้าที่กำลังขมวดคิ้วตั้งคำถามเต็มใบหน้าหล่อไปหมด

“ทำไมผมไม่เคยเห็นพี่เลย?”

“ทะ..ทำไม?”

“หัวหน้าทีมของพี่น่ะ...พี่ชายคนโตของผมเอง” คำตอบที่พาช็อคคูณสองดังขึ้น

“บัง เอิญ จัง” เคนย้ำคำพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นทีละคำก่อนที่จะเอามือไปวางไว้ที่บนหัวของคนที่วิญญาณกำลังจะหลุดออกจากร่างไปแล้ว

“หรือว่าพี่คือคนที่พี่คินบอกว่าให้ไปดูงานที่ญี่ปุ่นปีครึ่งน่ะ”

“อะ..อืม..” เมื่อชีวิตการทำงานทุกอย่างอยู่ในกำมือของคนตรงหน้า ถางเองก็ได้แต่ต้องทำใจยอมรับชะตากรรมที่ยังมาไม่ถึงนี้

“ถึงว่า.. เจอแต่พี่ปิน พี่นิว”

“ระ..รู้จักด้วยหรอ?”

“ใช่ครับ ตอนปิดเทอมใหญ่ปีที่แล้วผมเข้าไปช่วยทีมของพี่เพราะว่าคนขาด”

“อ่ออ”

“ดูทีวีไหม?” มือใหญ่เอื้อมไปหยิบรีโมตกดเปิดโทรทัศน์โดยที่ไม่ได้ฟังคำตอบของอีกฝ่ายเลย

“ชอบดูการ์ตูนหรอ?” ถางที่นั่งดูช่องการ์ตูนที่ถูกเปิดโดยคนตัวใหญ่กว่า เสียงหัวเราะคิกคักที่ดังขึ้นมาตลอดทั้งตอนทำให้คนที่วุฒิภาวะมากกว่านั้นได้แต่มองด้วยความสงสัยก่อนที่จะถามออกไปเมื่อการ์ตูนถูกตัดเข้าสู่ช่วงโฆษณา

“อื้อ มันสนุกครับ” คนที่ตอบตอบโดยที่สายตายังไม่ละออกจากโทรทัศน์เลยแม้แต่น้อย คนที่นั่งมองพฤติกรรมเหมือนเด็กๆได้ยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

“พี่ไม่ชอบดูการ์ตูนหรอ?” การหันมาโดยที่คนกำลังมองใบหน้าด้านข้างของเจ้าของห้องนั้นทำให้ถางถึงกับต้องหันหน้าหนีไปทางโทรทัศน์แทน

“..ก็พอดูได้” คนที่พึ่งหันไปดูโทรทัศน์พูดขึ้น ใจจริงแล้วเขาไม่ได้เป็นคนที่เปิดโทรทัศน์ดูเท่าไหร่ ส่วนมาจะใช้โทรศัพท์เพื่อัพเดตข่าวสารซะมากกว่า

“อ่ะ..ผมคืนให้” คนตัวโตแต่ชอบดูการ์ตูนส่งโทรศัพท์แบรนด์ดังมาให้ทางคนที่กำลังจ้องจอโทรทัศน์จนถ้าหลุดเขาไปได้ก็คงหลุดเข้าไปอยู่ในนั้นแล้ว

“โทรศัพท์!” คนที่เห็นสิ่งของที่ถูกยื่นกลับมาให้เขานั้นก็ได้แต่แสดงสีหน้าดีใจก่อนที่จะคว้ามันไป

“เดี๋ยวคืนนี้ผมจะพาพี่ไปเอาเสื้อผ้าของใช้ที่จำเป็นมาไว้ที่ห้องผม”

“ทำไมต้องไปเอา?”

“พี่ต้องมาอยู่กับผมไง ผมเป็นคนที่ไม่ชอบพูดซ้ำครับ”

“ไม่! เรามีบ้านอยู่ทำไมต้องมาอยู่ร่วมห้องกับนายด้วย”

“ไม่ต้องรู้หรอกครับ มันคือความอยากของผมเอง”

“!!”

“เดี๋ยวเย็นนี้เสื้อของพี่ก็คงถูกเอามาส่งพอดี”

“...”

“ไม่ต้องห่วงนะ... ผมจะไม่ทำให้พี่เหงาเลย...”

“เราอยู่คนเดียวได้ ไม่ต้องการใครอยู่ด้วย”

“แต่ผมต้องการ”

“ไปหาคนอื่นที่เขาต้องการอยู่ด้วยสิ”

“ไม่! ผมต้องการพี่!”

“ทำไมต้องการเราด้วยเล่า! คนอื่นในโลกนี้มีตั้งเยอะแยะ!”

“อยากรู้เหตุผลหรอครับ?” คนที่พฤติกรรมเปลี่ยนไปกำลังค่อยๆเขยิบตัวเข้าไปหาคนที่กำลังเถียงฉอดๆอยู่

“จะ..จะทำอะไร” คนที่รู้สึกตัวว่ากำลังเล่นกับไฟอยู่นั้นก็ได้หยุดชะงักทันทีที่มือใหญ่มาวางอยู่บนไหล่

“ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์ทำอะไรหรอก” คนที่วางมือไว้บนไหล่นั้นดึงตัวของคนตัวเล็กกว่าเข้ามากอดก่อนที่จะพิงหน้าผากไว้บนไหล่ของอีกคน

“นี่... เป็นอะไร?” คนที่โดนเข้าไปกอดลูบหลังอย่างเงอะงะๆ

 

“หิวข้าว..” ปล่อยให้คนตัวใหญ่กอดไปสักพักก่อนที่เจ้าตัวจะพูดขึ้น

“ไปหาอะไรกินข้างนอกกันครับ” คนที่พิงหน้าผากบนไหล่คนอื่นผละตัวเองออกก่อนที่จะเอื้อมมือไปกดปิดโทรทัศน์ผ่านรีโมตแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนก่อนที่จะออกมาพร้อมกับเสื้อผ้าที่ถูกใส่ห่อเอาไว้อย่างดี

“เอาชุดนี้ไปใส่ก่อนแล้วกันครับ” ห่อชุดถูกยื่นมาให้กับคนที่นั่งอยู่บนโซฟา

“...” คนที่นั่งอยู่ได้แต่มองชุดที่ถูกยื่นมาให้

“ใส่ได้ครับ.. ของแฟนเก่าผมเอง”

“อะ..อ่อ” คนบนโซฟารับห่อชุดมาก่อนที่จะหยิบเสื้อยืดคอกลมสีขาวกับกางเกงวอร์มขายาวสีเทาออกมาค่อยๆใส่

“ใส่เสื้อเชิ้ตกับกางเกงก็ได้นะครับ” คนที่พูดมองไปที่เสื้อเชิ้ตตัวโคร่งนั่น

“อ่อ..อือ” คนที่ได้ยินก็ทำตามคำบอกเล่าเชิงคำสั่งอย่างว่าง่าย

 

“พี่อยากกินอะไร?” ขณะที่เดินไปที่รถบนชั้นของลานจอดรถ คนที่ใส่ชุดมาดคุณชายก็เอ่ยปากถามขึ้น

“อะไรก็ได้” อีกคนที่ใส่ชุดที่ดูไม่เข้ากับคนข้างๆเลยตอบกลับ

“งั้นเดี๋ยวพี่บอกทางไปบ้านพี่นะ เราไปหาอะไรกินแถวนั้นกัน”

“...” ไม่มีเสียงตอบกลับแต่กลับเป็นสายที่มองไปที่รถเก๋งซีดานคันคุ้นเคยที่ถูกจอดอยู่

“ผมให้คนไปขับมาจอดที่นี่เอง”

“ขอรีโมตรถ”

“จะเอาไปขับกลับบ้านหรอไง?”

“ถ้าใช่แล้วจะทำไม?”

“ถ้าเป็นอย่างนั้นผมก็ไม่ให้ไง”

“เอามา”

“ไม่!”

“เอามา!”

“ไม่!!”

“จะไปเอากุญแจบ้าน” คำตอบที่ได้ยินทำให้คนที่ยืนเถียงเป็นเด็กๆล้วงกระเป๋าแล้วส่งรีโมตรถของอีกคนให้อย่างง่ายดาย ก่อนที่จะเดินตามไปด้วย

“เอาอะไร?” คนที่หยิบกุญแจบ้านเสร็จแล้วก็ถามคนที่แบมืออยู่

“รีโมตครับ ขอคืน..”

“นี่มันรถเรานะ!”

“แต่ต่อจากนี้ผมจะขับรถให้พี่นั่งเอง...”

“...!” ไม่ได้ตอบอะไรมัวแต่ตกใจที่อยู่ๆมือใหญ่ก็ดึงรีโมตในมือไปซะดื้อๆ

“ไปครับ...” คนที่ได้สิ่งที่ต้องการแล้วก็เดินนำไปที่รถของตัวเอง

 

“มึง” เสียงที่ดังขึ้นหลังจากการเปิดประตูห้องของนิวโดยฝีมือปาล์ม

“อ่าว... ไอปาล์ม” ปินที่นั่งลูบหัวของนิวที่หลับอยู่บนเตียงหลังจากการกินอาหารมือแรกของวันบวกกับพิษไข้ที่เจ้าตัวมีอาการอยู่

“มาทำอะไรวะมึง?” ปาล์มที่หอบหิ้วถุงอาหารจำนวนมากพูดก่อนที่จะวางถุงพวกนั้นไว้บนโต๊ะ

“กูก็มาดูนิวมันไง เห็นมันไม่ค่อยสบายก็เลยอยู่ดูแลต่อ” ปินพูดต่อโดยที่สายตายังคงอยู่ที่คนที่หลับไม่รู้เรื่องบนเตียง

“เดี๋ยวกูดูแลต่อให้เอง” ปาล์มพูดขึ้นเพื่อที่จะไล่เพื่อนที่ไม่คาดคิดว่าจะอยู่ในห้องตอนนี้ให้กลับไป

“งั้นฝากมึงด้วยนะ”

“เออ”

“กลับก่อนนะนิว” พูดกับคนที่หลับไม่รู้เรื่องแล้วลูบที่บนเส้นผมที่ถูกซอยให้สั้นประมาณติ่งหูเบาๆก่อนที่จะหันหลังเดินออกไปทางประตูห้อง

 

“ไม่สบายหรอมึง..” คนที่เป็นแขกคนใหม่เมื่อครู่เดินเข้ามาทาบมือที่แก้มทั้งสองข้างของคนป่วย

“อื้อออ” เสียงรำคาญที่ถูกรบกวนการนอนดังขึ้นก่อนที่จะหลิกตัวนอนตะแคงหันหลังให้กับคนที่ยืนอยู่ข้างเตียง

“ขนาดมึงนอนยังรำคาญกูเลย...” คนที่พูดด้วยน้ำตัดพ้อสอดตัวเข้าไปในผ้าห่มก่อนที่จะดึงตัวคนป่วยเข้ามาชิดอก ฝังจมูกลงไปที่ซอกคอก่อนจะไล่ตามนิทราที่คนในอ้อมกอดนั้นจมดิ่งอยู่