Serial killer

       ค่ำคืนอันยาวนานที่มีลมพัดกระโชกรุนแรงราวกับกำลังจะมีพายุฝ กลุ่มเมฆก้อนดำครึ้มปกคลุมทั่วผืนฟ้า ฟ้าแลบส่งสว่างโร่แต่ไร้เสียงใดๆ และไม่ได้สามารถทำให้ซอยเปลี่ยวเล็กๆในย่านหนึ่งของกรุงเทพนั้นสว่างขึ้นแม้แต่น้อย

       'เต็มฟ้า' นศ.มหา'ลัยชื่อดังเดินลงจากแท็กซี่หน้าปากซอยเพื่อเดินเท้าเข้าสู่ซอยเปลี่ยวที่มีบ้านไม่ถึง 10 หลังตั้งเรียงรายเป็นแนวเดียวกันหันหน้าเข้าสู่ลำคลองเล็กๆที่มีดงหญ้าคาสูงละลิ่ว ไฟเหลืองๆที่ตั้ง 10 เมตรต่อเสาไฟหนึ่งต้นนั้นไม่เพียงพอสำหรับให้เธอมองเห็น หลายๆดวงติดๆดับๆ กระพริบไปมาราวกับกำลังอยู่ในหนังสยองขวัญ แต่ด้วยความคุ้นชินจึงเดินได้โดยไม่ต้องการแสงไฟเหล่านั้น ความเย็นยะเยือกปกคลุมเข้าสู่ร่างกาย ไรขนอ่อนๆตามร่างกยตั้งชันขึ้นทันที มือน้อยเร่งเสียงเพลงจากโทรศัพท์สู่หูฟังที่เสียบอยู่ที่หูเพื่อกลบเกลื่อนบรรยากาศที่่ากลัวนี้ นี่มันก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอจำต้องกลับบ้านดึกด้วยเหตุธุระของทางมหา'ลัย แต่เหตุใดการกลับบ้านครั้งนี้จึงดูน่ากลัวกว่าครั้งอื่นๆ เต็มฟ้าคว้าเอาโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง เธอเลือกที่จะเปิดเฟสบุ๊คเลื่อนไปมาเพื่อที่จะไม่ต้องมองบรรยากาศละแวกนั้น ก่อนจะตัดสินใจกดโพสสถานะตัดพ้อ

       'หวังว่านี่จะเป็นการกลับดึกครั้งสุดท้ายเพราะกิจกรรมบ้าๆของมหา'ลัยห่านี่นะ กูล่ะเบื่อซะที จากนี้ขอให้ไม่ต้องไปทำอะไรแบบนี้แล้ว'

       พลันวินาทีที่กำลังเก็บโทรศัพท์มือถือ จิตประหลาดก็รับรู้ถึง 'ใครบางคน' ใครบางคนที่กำลังเดินตามเธออยู่ เงาตะคุ่มที่หางตานั้นดูน่ากลัวและน่าระแวดระวังเมื่อตกอยู่ในซอยเปลี่ยวนี้ การเดินอันเชื่องช้ากลายเปลี่ยนเป็นการก้าวฉับที่ไวขึ้น และดูเหมือนว่าเงานั้นยังคงติดตามมาอยู่เช่นเดิม จิตใจอันบอบบางกลับทำสิ่งที่กล้าหาญได้มาที่สุด ณ ตอนนั้น เธอหันกลับไปมองเงานั้นทว่ามันไม่มีอะไร แต่ความกลัวที่อาจจะจินตนาการขึ้นเอง ทำให้เธอรีบย่างกายเข้าสู่ตัวบ้านด้วยการเปิดประตูรั้วเหล็กและล็อกมันทันที

       มือบางเอื้อมหยิบกุญแจอย่างโล่งจ เธอไม่คิดว่าจะมีคนร้ายที่ไหนสามารถเข้ามาได้เพราะประตูรั้วที่ขอบด้านบนเป็นทรงแหลม หากจะปีนเข้ามาคงต้องส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บ ส่วนกำแพงรั้วนั้นอย่าได้คิดแม้สักนิด เพราะความเชื่อโบราณของแม่ที่เอาเศษขวดเบียร์แตกๆมาวางรายล้อมอย่างแน่นหนา

       ปัง!!!

       เสียงประตูเหล็กถูกปิดลงอย่างรุนแรงแม้เธอจะแน่ใจว่าเธอล็อคมันไปแล้วเรียบร้อย แน่หนาขนาดที่ว่าแม้แต่ลมก็ไม่สามารถที่จะพัดรุนแรงจนเกิดเสียงได้ ความตกใจทำให้เธอรีบไขกุญแจบ้านอย่างรวดเร็ว แต่ความลุกลนนั้นทำให้แยกแยะกุญแจที่ถูกต้องไม่ออกเสียที

       ตุ้บ!!

       ความมึนถาโถม เธอยกมือขึ้นแตกศีรษะด้านหลังด้วยความรู้สึกปวด มือบางรับรู้ได้ว่ามีของเหลวข้นไหลออกมาจากศีรษะนั้น ดวงตาที่ลืมไม่ค่อยได้มากหันกลับไปดูด้านหลังปรากฏให้เห็นชายสวมฮู้ดสีดำที่ไม่สามารถมองเห็นใบหน้านั้นได้ด้วยความที่มันย้อนแสงกับไฟของถนนด้านนอก และ...เธอรู้สึกถึงของแข็งที่ฟาดเข้าที่ใบหน้า คามมืดเข้าหาเธอ ความรู้สึกสุดท้ายเธอรู้เพียงแต่ว่าตนเองกำลังล้มลงสู่พื้นหน้าประตูบ้านเท่านั้น

       เสียงสั่นเบาๆของโทรศัพท์มือถือที่ส่องแสงน้อยๆทำให้เธอตื่นจากความเจ็บปวดนั้น มือของเต็มฟ้าพยายามควานหาโทรศัพท์มือถือเพื่อขอความช่วยเหลือจากปลายสาย แต่ดวงตาที่ลืมไม่ขึ้นนั้นทำให้ไม่สามารถหาพิกัดนั้นได้

       "กรี๊ดดดดดดด"

       เสียงกรีดร้องดังสนั่นที่เธอจำได้ว่าเป็นเสียงของผู้เป็นแม่ทำให้ความเจ็บปวดนั้นเลือนหายกลายเป็นว่าเธอสามารถลืมตาได้แทบจะทันที "อย่าทำอะไรเราเลยนะ ยะ...อยากได้อะไรเอาไปให้หมดเลยนะ ขอร้องเถอะ"ผู้เป็นแม่เสียงสั่นเครือร้องขอชีวิตกับบางสิ่งบางอย่างที่ดูน่ากลัว บางสิ่งนั้นอาจจะเป็นคนเดียวกับที่ทำร้ายเธอและลากเธอเข้ามาในตัวบ้าน ตอนนี้ด้วยตาน้อยๆเอ่อคลอเต็มไปด้วยน้ำตาแห่งความกลัว เธอพยายามเอื้อมให้ถึงโทรศัพท์อีกครั้งแต่ปลายสายกลับตัดไปเสียก่อนทำให้ความมืดเข้าปกคลุมอีกครั้งทันที 

       "เมฆลูก! เป็นอะไรมั้ย เจ็บมากมั้ย ฮืออ"ผู้เป็นแม่โอบกอดร่างลูกชายนเล็กที่คิดว่าเขา 'ตายไปแล้ว' ด้วยการถูกทุบตีด้วยท่อนเหล็กและยังถูกแทงด้วยมีดอีกหลายแผล ตอนนี้เขาหมดสติไป หรือหมดลมหายใจไปกันแน่ "ชู่วววว เบาๆสิครับแม่ ผมไม่ชอบคนเสียงดังนะ"ชายนิรนามยื่นมีดออกแล้ววางมันลงบนแก้มของหญิงชราเบาอย่างไม่ตั้งใจให้เกดรอยแผลใดๆ "ฮือออ ปล่อยฉันกับลูกไปเถอะนะ เขาเจ็บไปหมดแล้ว ฮืออ"เธอยังคงอ้อนวอนต่อคนร้ายที่ใจแข็งยิ่งกว่าหิน ความฉุนและความรำคาญนั้นทำให้เขาตวัดมีดกรีดใบหน้าหญิงชราอย่างไร้เยื่อใย "กูบอกให้เงียบๆไงโว้ย!!!ลูกมึงมันตายไปไปแล้ว มันจะเจ็บได้ไง!!"มันร้องอย่างน่ากลัวทำให้เต็มฟ้าที่แอบฟังอยู่ตอนนั้นถึงกับเม้มปากเก็บเสียงร้องไห้อย่างเต็มที่ "ฮืออออ กูกลัวแล้วๆ มึงอย่าทำอะไรกูเลยนะ กูขอ! ผัวกูมึงก็ทำเค้าตายไปแล้วมึงปล่อยกูกับลูกไปไม่ได้หรือไง"แม่ที่หมดความอดทนเต็มก็ร้องออกมาทำให้ตอนนี้เต็มฟ้ารู้แล้วว่าเธอสูญเสียทั้งพ่อและน้องชายไปแล้วทั้ง 2 ศพ "หึ! มึงนี่มันไม่ง่ายจริงๆเลยนะอีแก่ กูหมดความอดทนแล้วนะ!!"ปีศาจร้ายในร่างคนหันหลังให้กับเธอก่อนจะเดินวนไปยังด้านหลังของหญิงชรา เขาบีบคอเธอจนร่างอันบอบบางนั้นลอยสูงเหนือพื้น ปีศาจร้ายโยนเธอลงมาจากชั้นสองของตัวบ้านกลิ้งตามบันไดจนถึงขั้นสุดท้ายพร้อมกับเสียงกรีดร้องสุดท้ายของผู้เป็นแม่ที่ทำให้ลูกสาวที่ได้ยินเหตุการณ์ทั้งหมดกรีดร้องออกมาตาม

       ตึก! ตึก! ตึก!

      ฝีเท้าของผู้ชายก้าวเดินลงมาจากบันไดหลังจากได้ยินเสียงของเธอร้องเรียกแม่ มันเพิ่มความน่ากลัวด้วยการลากท่อนเหล็กยาวลงมาตามบันได้ด้วย เสียงของโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้งทำให้เต็มฟ้าเห็นว่ามันไม่ได้อยู่ไกลแต่เพียงเอื้อม เธอกระเสือกกระสนตัวเองเอื้อมมือสุดแขนเพื่อหยิบโทรศัพท์ให้ได้ด้วยความที่เท้าสองข้างถูกมัดไว้จึงยากต่อการขยับตัวและศีรษะที่เจ็บอยู่ ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้เธอช้าๆ เธอตวัดสายตามองดูอยู่เป็นระยะก่อนที่ใช้ความพยายามสุดท้ายในการคว้ามันมา แต่บุคคลนั้นกลับรู้ในสิ่งที่เธอจะทำเป็นอย่างดี มันใช้ท่อนเหล็กทุบมือเธอจนร่างบางต้องร้องออกมาอย่างเจ็บปวดและพยายามเหลือกตามองภาพของโทรศัพท์อย่างอาวร โทรศัพท์เครื่องแรก..ที่ผู้เป็นพ่อซื้อให้เป็นของขวัญการแอดมิดชั่นติดมหา'ลัยนี้ ตอนนี้มันถูกทุบจนหน้าจอแตก และดับไปในที่สุด "ฮือออออออ"เธอปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างหมดหวัง ตอนนี้ เธอทำได้เพียงหลับตาปี๋รอความตาย จนในที่สุด...แท่งเหล็กนั้นถูกฟาดมาที่ลำตัวและศีรษะของเธออีกหลายที จนเอหมดสติลง