[SF:tale of berseria]Nightmare (Laphicet x Velvet)

คำเตือน : เรื่องนี้สปอย์เนื้อเรื่องบางส่วนเกม คนที่ยังเล่นไม่ถึงหรือยังดูแคสเกมไม่ถึงเนื้อเรื่องส่วนนี้พึงระวัง!

*เนื้อเรื่องหลังลุยบอสออสก้า+เทเรซ่า นาจา*

"แกกล้าดียังไง"

ดวงตาสีมรกตคลอไปด้วยน้ำตาจ้องมาอย่างอาฆาต ฝ่ามือเล็กๆประคองร่างน้องชายของตนซึ่งตอนนี้ไม่มีลมหายใจอีกแล้วแนบอก

"ออสก้าของฉัน...แกกล้าดียังไง! กล้าดียังไง!!"

"ฉัน..."

เวลเว็ทมองหน้าที่เปื้อนน้ำตาของอีกฝ่าย..รับรู้ได้เหมือนกันว่าใบหน้าของตนเองก็เปื้อนน้ำตาไม่ต่างกันเท่าไหร่

"เทเรซ่า...ฉัน....ฉัน...."

  ภาพสองพี่น้องตรงหน้าตัดไปเป็นภาพของชายคนนึงที่สุดแสนชิงชัง...อาโทเรียส

    เขาฆ่าน้องชายของเธอต่อหน้าต่อตา.. เธอเองก็ฆ่าน้องชายของเทเรซ่าต่อหน้าต่อตาหล่อนเช่นกัน...

ร่างอันสั่นเทาค่อนๆยกมือปีศาจของตนขึ้นมาในระดับสายตา

"ฉัน..ก็ไม่...ต่าง...จาก..เขา...อาโทเรียส"

.

.

   เวลเว็ทฆ่าท่านหญิงเทเรซ่าไปแล้ว..

ลาฟิเซนต์เหม่อมองท้องฟ้าไร้ดาวยามค่ำคืน..นอนไม่หลับเลย...

     วันนี้มันหนักหนาเกินไป.. ทั้งท่านหญิงเทเรซ่าที่กำลังจะมองพวกเราในแง่ดีโดนเวลเว็ทฆ่าน้องชายไปต่อหน้าต่อตา

         ที่ท่านหญิงเทเรซ่าโดนเวลเว็ทฆ่าไปก็เช่นกัน

              เหนือสิ่งอื่นใด..สีหน้าของเวลเว็ทในตอนนั้น...

"เฮ้ ลาฟิเซนต์"

"ครับ?"

ลาฟิเซนต์หันไปมองตามเสียง อีกฝ่ายเป็นกะลาสีเรือคนหนึ่ง..และเขากำลังถือ..

"นั่นมันหวีของเวลเว็ท..!"

"คือ ฉันเห็นมันอยู่ตรงนั้น...เห็นนายอยู่ดาดฟ้าเรือคนเดียวก็นึกว่านี่ของนายซะอีก"เขาชี้ไปที่พื้นบริเวรหน้าประตู "งั้นก็ฝากคืนให้เวลเว็ททีนะ!"

"เดี๋---"

แล้วกะลาสีเรือคนนั้นก็เผ่นออกจากบริเวรดาดฟ้าเรือไปซะแล้ว

   ลาฟิเซนต์ก็พอเดาได้ว่ากะลาสีคนนั้นไม่กล้าเข้าใกล้เวลเว็ทเพราะไม่ปรกติตอนนี้นั่นหล่ะ  ที่จริงตั้งแต่ขึ้นเรือมาเวลเว็ทไม่คุยกับใครเลย และทุกคนรวมถึงเขาด้วยก็ลงมติไว้ว่าตอนนี้อย่าเข้าไปยุ่งกับเธอเลยจะดีกว่า

     แต่ว่า..ตอนนี้ไม่เข้าไปยุ่งคงไม่ได้สินะ...

.

.

เบื้องหน้าเด็กชาย คุณผู้หญิงเจ้าของหวีกำลังนั่งหลับพิงผนังอยู่เหมือนเช่นเคย

       แต่ที่มันไม่เหมือนเคย คือตอนนี้เธอตัวสั่นและน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม....

     ฝันร้าย...

   แล้วเขาควรทำอะไรดีหล่ะ? วางหวีไว้ข้างๆแล้วรีบไปที่อื่นก่อนที่จะโดนบีบคอเหมือนคราวก่อนดีมั้ย?

ลาฟิเซนต์บรรจงวางหวีไว้ใกล้ๆเวลเว็ทที่สุดเท่าที่จะใกล้ได้ และเตรียมที่จะลุกหนี..

"..ฟีร์.."

"..."

ลาฟิเซนต์ถอยออกมาเงียบๆตามที่ตั้งใจไว้

  ก่อนที่จะหยิบผ้าห่มของเวลเว็ทที่เจ้าตัวไม่เคยแตะมา..แล้วคลานกลับเข้าไปนั่งข้างๆเวลเว็ทโดยไม่ระแวงเหมือนตอนแรกแล้ว

 "เวลเว็ท ผมจะนั่งเฝ้าอยู่ตรงนี้เสมอ ทุกครั้งที่เวลเว็ทฝันร้าย..ทุกครั้งเลย!"

เด็กชายกล่าวเป็นมั่นเป็นเหมาะแล้วห่มผ้าให้ตัวเองและอีกฝ่าย

.

.

ท่ามกลางทุ่งดอกไม้สีขาวบริสุทธที่ถูกย้อมไปด้วยสีแดง เวลเว็ทยืนอยู่อย่างโดดเดี่ยวใช้มือข้างปกติปิดหน้าร้องไห้เงียบๆ

 "ฉัน....ฉันมัน...."

"เวลเว็ท"

นัยย์ตาที่คลอไปด้วยน้ำตามองหาต้นเสียง...แต่ไม่มี ที่นี่ไม่มีใครอยู่ที่เลยนอกจากเธอ

"ผมจะนั่งเฝ้าอยู่ตรงนี้เสมอ ทุกครั้งที่เวลเว็ทฝันร้าย..ทุกครั้งเลย!"

    งั้นเหรอ.."ฟีร์"

ท่ามกลางทุ่งดอกไม้สีแดง เวลเว็ทยังคงร้องไห้เงียบๆต่อไป...

       ...พร้อมกับหัวใจที่รู้สึกอบอุ่นขึ้นอย่างประหลาด

+++++++++++++

แต่งฟิคสนองNeetค่ะ

zestiria ยังดีมีคนแต่ง แต่ Berseria นี่พลิกแผ่นดินหายังหาไม่เจอเลยค่ะTwT(ที่จริงเจอนะ แต่เจ้านั้นเขาอัพแค่เดือนละตอน..//รู้สึกกรรมตามสนองเลยค่ะTwT)

ก็...ขอขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ผิดพลาดยังไงก็ขออภัย ณ ที่นี้ด้วยค่ะ แล้วเจอกันใหม่ในโอกาสหน้าค่ะ

//กลับมาแก้ให้เนื้อหาสมบูรณยิ่งขึ้น(?)//

อยากจะบอกว่า สาเหตุที่แต่งเรื่องนี้เพื่อเอามาฮิลตับตัวเองหลังฉากลุยบอสสองพี่น้องนั่นแหล่ะ ฉากนั้นนี่หลอนมากจนเก็บไปฝันเลยค่ะ(เป็นที่มาของชื่อตอนไง555)

 บัยย์ บัยย์  ขอให้ได้เจอกันในเรื่องถัดไปนะคะ :D