รักเล็กๆพาอมดกับมักเกิ้ล

.."เอ็กเพรสโต พาโทรนุม" แสงเปล่งออกมาจากปลายไม้ทันทีที่เค้าร่ายคาถา ฉันไม่เห็นหรอก เพราะฉันรู้สึกได้เพราะแสงมันสว่างมาก เค้าป้องกันผู้คุมวิญญาณได้แล้วก็จีดการตัวที่มันดูดพลังฉัน

"นี่เป็นอะไรมากมั้ย" เขาถามและพยุงตัวฉัน

"ฮือๆๆ ทำไมฉันรู้สึกเศร้าจัง ราวกับว่าฉันจะไม่มีความสุขอีกแล้ว"ฉันพูดพร้อมทำท่าจะร้องไห้

"อ่ะนี่กินซะ มันจะทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น" เขายื่นช็อกโกแลตให้ฉัน แล้วนั่งบนทางถนนข้างๆฉัน

"เหตุการ์ณเมื้อกี้ มันคืออะไร แล้วสิ่งที่มาทำร้ายคืออะไร เธอเป็นพ่อมดหรอ" ฉันได้สติ ฉันสักถามเค้า

"ใจเย็นสิๆ ผู้คุมสิญญาณโจมตีเรา ใช่ฉันเป็นพ่อมด และเธอก็เป็นด้วยนะ"

"นายพูดอะไรของนาย ฉันไม่เชื่อ"

"เธอมากับฉัน ฉันจะทำให้เธอได้เห็น"

"ไม่ปล่อยฉันนะ"

"ไม่ปล่อย"

"ได้ ถ้านายไม่ปล่อย ฉันจะบอกทุกคนว่านายเป็นพ่อมด"

"นี่! ปล่อยก็ได้"

ฉันรีบวิ่งกลับบ้านทันทีที่ป๊อปปี้ ปล่อยฉัน ฉันหวังว่าฉันคงจะไม่เจอกับนายอีกแล้วนะ

ฮอกวอตส์

"อะไรนะ ตามมาไม่ได้หรอ"ชายเฒ่า ผมยาว หนวดขาว กล่าว

"ขอโทษฮะ ศาสตราจารย์ เธอถูกลบล้างความจำ เธอเลยไม่ยอมมา เพราะเธอไม่เชื่อ"

"เห้อ เธอเป็นคนเดียว ที่รู้ที่ซ่อนหัวใจของศาสตร์มืด"

--ฟาง เมื่อตอนอายุ16ปี เธอได้ไปเจอที่ซ่อนหัวใจศาสตร์มืด โดยบังเอิญ แต่เธอดันโดนผู้เสพความตาย ลบล้างความจำ และส่งไปอยู่ในโลกมักเกิ้ล เธออยู่บ้านเรเวนคลอ เธอเก่ง ฉลาด แถมยังเป็นกัปตันทีมควิชดิชอีก ---

วันต่อมา

"เห้อ สายแล้ว "ฉันรีบวิ่งไปคลาสเรียนแต่ดันชนกับใครซะก่อน
ทำให้หนังสือและชีทอันหนักอึ้งร่วงเต็มทางเดิน

"ขอโทษค่ะๆๆๆ"ฉันรีบขอโทษ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเจอกับป๊อปปี้


.