รักเธอนิรันดร

 

 

 

 

 

Chapter 2

 

 

 

 

 

 

"กลิ่นของหมอนั่นยั่วจมูกฉันเหลือเกิน" ธามไทยืนแอบมองป๊อปปี้ที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องสมุดของโรงเรียน

 

 

 

"ฉันไม่เคยกระหายเลือดมนุษย์เท่านี้มาก่อนเลย" โทโมะเดินมาอย่างเร็วพลัน เข้ามาแตะไหล่ธามไทแล้วมองไปที่ป๊อปปี้เช่นเดียวกัน

 

 

 

"ทุกคนคงไม่มีใครไปกัดคอหมอนั่นซะก่อนนะ" พิมเข้ามาร่วมวงอีกคน

 

 

 

"ถ้าฉันควบคุมความหิวไม่ได้ หมอนั่นคงเป็นอาหารว่างของฉัน หึ" ธามไทหัวเราะในลำคอ

 

 

 

"ธาม!" พิมขมวดคิ้วใส่ธามไท

 

 

 

"ฉันรู้น่าว่าเราไม่ควรไปยุ่งกับหมอนั่น หมอนั่นมันอันตราย" ธามไทหันไปพูดกับพิม "แต่ถ้าหมอนั่นทำให้เราตกอยู่ในอันตราย แล้วทำไมไม่กำจัดหมอนั่นไปซะ"

 

 

 

"ไม่ได้" ฟางเดินเข้ามาด้วยความเร็วฉับไว พร้อมพูดด้วยคำพูดเรียบๆ

 

 

 

"เป็นห่วงมันหรอไง" ธามไทพูดใส่ฟาง

 

 

 

"ไมเคิลเป็นคนบอกไม่ใช่หรอว่าห้ามทำอะไรหมอนั่น" ฟางหันไปพูดใส่ธามไทที่ชอบทำตัวเป็นเด็ก

 

 

 

"ลึกๆแล้วตัวเธอเองก็เป็นห่วงมัน" ฟางชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะทำตัวให้เป็นปกติ

 

 

 

"พูดบ้าอะไรของนาย"

 

 

 

"หึ เธอคิดว่าเธอโกหกฉันได้งั้นหรอ" ธามไทกระตุกยิ้มให้ฟาง เขาจับพิรุธฟางได้ เขารู้ว่าฟางเอาเรื่องที่ไมเคิลพูดมาอ้าง

 

 

 

"พอ อย่าเถียงกัน เอาเป็นว่าจับตาดูหมอนั่นก็พอ ถ้ามันตุกติก เวลานั้นมันจะเป็นของเราเอง" โทโมะตบบ่าธามไทเบาๆ ก่อนจะเดินออกไป ธามไทยิ้มเยาะใส่ฟางแล้วเดินตามโทโมะไปอีกคน

 

 

 

"เธอก็คิดว่าฉันเป็นห่วงหมอนั่นหรอพิม" ฟางหันไปมองพิม เพราะเธอได้ยินในสิ่งที่พิมคิด

 

 

 

"หลอกคนอื่นได้ แต่เธอหลอกใจตัวเองไม่ได้หรอก ฉันเห็นภาพ พวกเธอจะต้องตกหลุมรักกันแน่ๆ" พิมพูดจบก็เดินออกไป ปล่อยให้ฟางยืนมองป๊อปปี้อยู่อย่างนั้น..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"หนูคิดถึงพ่อนะคะ" แก้ววางดอกไม้และมองใบหน้าพ่อของเธอในรูปที่หลุมศพ เป็นเวลาห้าปีแล้วที่พ่อของเขาจากไป

 

 

 

"นั่นใครน่ะ" แก้วที่รู้สึกเหมือนมีคนจ้องมองตลอดเวลาจึงหันไปมอง แต่กลับไม่มีใครเลยแม้แต่นิด ก่อนที่เธอจะรีบเก็บของแล้วก้าวเท้าเดินอย่างเร็วไว

 

 

 

"หึๆๆ" เสียงหัวเราะในลำคอดังขึ้น แก้วสะดุ้งกับเสียงนั้นและหันไปมองรอบๆ

 

 

 

"นั่นใคร ฉันถามว่าใคร" แก้วตะโกนออกไปอีก แต่ไม่มีเสียงตอบกลับมา ร่างบางขนลุกซู่ก่อนจะรีบเดินออกมาจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด

 

 

 

"มาทำอะไรคนเดียวในเวลาแบบนี้สาวน้อย เธอไม่กลัวอันตรายเลยหรือยังไงกัน" จู่ๆก็มีชายคนหนึ่งกระโดดมาอยู่ตรงหน้าเธอ แก้วสะดุ้งทันทีที่มองหน้าชายคนนั้น

 

 

 

"แก..แกเป็นใคร" แก้วพูดน้ำเสียงสั่นด้วยความหวาดกลัวชายตรงหน้าที่แลบลิ้นเลียปากตัวเองและมองหน้าเธอราวกับว่าจะจับเธอเป็นอาหารยังไงอย่างนั้น

 

 

 

"เธอนี่มันหอมยั่วยวนฉันจริงๆ" ชายคนนั้นสูดดมพร้อมกระตุกยิ้ม แก้วค่อยๆถอยหลังทีละก้าว

 

 

 

"มาเป็นมื้อค่ำของฉันซะเถอะ" ชายคนนั้นแยกเขี้ยวออกมาก่อนที่จะกระโจนเข้าหาแก้ว

 

 

 

"กรี๊ดดดดดดด!!" แก้วหลับตาปี๋ พร้อมกรีดร้องออกมา

 

 

 

ตุ้บ!!

 

 

 

"ห้ามทำอะไรเธอเด็ดขาด" เสียงหนึ่งที่คุ้นเคยทำให้แก้วลืมตาขึ้น

 

 

 

"พี่โทโมะ.." แก้วเรียกชื่อของเขาพร้อมตาโตตกใจที่เห็นเขามายืนอยู่ตรงนี้..ข้างหน้าเธอ

 

 

 

"กลับถิ่นของแกไปซะ ถ้าไม่อยากเจอดี" โทโมะพูดให้ชายคนนั้น ตาของเขาเหล่ไปมองแก้วนิดนึงก่อนจะเหลือบมามองคนตรงหน้า

 

 

 

"ดูสิฉันเจอใคร ไม่เจอกันนานเลยนะโทโมะ" ชายคนนั้นกระตุกยิ้มให้เขา "นายจะเก็บยัยนั่นไว้เองโดยไม่แบ่งเพื่อนหรือยังไงกัน"

 

 

 

"ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน การที่แกเข้ามาในเขตแดนของเรา นั่นไม่เป็นไปตามข้อตกลงที่ตั้งกันเอาไว้"

 

 

 

"ฉันก็แค่จะแวะมาทักทายเพื่อน ทำไม่ได้หรือยังไงกัน มีกฎข้อไหนห้ามให้มาหาเพื่อนงั้นหรอ หึๆๆ" ชายคนนั้นหัวเราะในลำคอ แก้วมองทั้งสองที่คุยกันอย่างไม่เข้าใจ แววตาอันดุดันของชายคนนั้นทำให้แก้วไม่กล้าสบตาเขาแม้แต่นิด

 

 

 

"แต่ฉันไม่อยากเจอแก และอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก" โทโมะพูดเสร็จก็รีบหันมาหาแก้วแล้วผลักเธอให้เดินไป

 

 

 

"พี่โทโมะระวังค่ะ!!" ก่อนที่แก้วจะหันไปเธอเห็นชายคนนั้นกำลังจะเข้ามาทำร้ายโทโมะ แต่แล้วก็มีเสียงใครอีกคนดังขึ้นมา

 

 

 

"หยุดนะกวิน" แก้วจ้องมองไปที่เสียงนั้น ฟาง ธามไทและพิมเดินออกมาจากมุมมืดแล้วเดินมาหยุดที่หลังโทโมะ

 

 

 

"ดูเหมือนว่านายจ้องจะเล่นงานผิดคนแล้วล่ะ" ฟางกอดอกมองกวิน

 

 

 

"ถ้ายังไม่อยากตายก็ออกไปจากที่นี่ซะ" ธามไทเอียงคอมองกวินด้วยท่าทางกวนประสาทพลางกระตุกยิ้ม

 

 

 

"พี่โมะพาแก้วออกไปจากที่นี่เถอะค่ะ เดี๋ยวพิมจัดการเอง" พิมบอกโทโมะก่อนที่เธอจะหันไปจัดการกวิน

 

 

 

"เดินไปสิ ฉันจะไปส่งเธอที่หอเอง" โทโมะดันแก้วออกไปในขณะที่เธอกำลังมองทั้งสามคนรวมถึงกวินอยู่

 

 

 

"เอ่อค่ะ" แก้วเดินตรงไปขึ้นรถของโทโมะที่จอดไว้อยู่หลังสุสานตามที่โทโมะบอก ก่อนที่เขาจะขับรถไปส่งเธอ

 

 

 

"เธอมาทำอะไรที่นี่คนเดียว รู้ไหมว่ามันอันตรายแค่ไหน" โทโมะขับรถอย่างรวดเร็วพลางถามคนข้างๆที่นั่งเงียบตัวแข็งทื่อ

 

 

 

"เอ่อ แก้วแค่มาไหว้หลุมศพพ่อค่ะ"

 

 

 

"ทำไมต้องมาเวลานี้ นี่มันก็จวนจะสามทุ่มอยู่แล้ว ตอนกลางวันทำไมไม่มา" โทโมะหัวเสียใส่แก้ว

 

 

 

"วันนี้แก้วเลิกเรียนช้าค่ะ"

 

 

 

"โธ่เว้ย! รู้ไหมถ้าฉันไม่มา เธอกลายเป็นศพแล้วแน่ๆ รู้ไว้ซะด้วย" โทโมะตะคอกใส่ร่างบางที่ตอนนี้ตกใจกับเสียงของเขาอยู่ "เธอไม่เข้าใจหรอก หมอนั่นมันร้ายแค่ไหน และถ้าเธอเป็นอะไรขึ้นมา ครอบครัวเธอจะว่ายังไง หมอนั่นคงไม่หยุดแค่นี้แน่ๆ" โทโมะพูดระบายบางสิ่งบางอย่างที่แก้วเองก็ไม่เข้าใจให้เธอฟัง

 

 

 

"หมายความว่ายังไงคะ" แก้วถามด้วยความสงสัย

 

 

 

"เธอไม่ต้องรู้หรอก เรื่องมันซับซ้อน" โทโมะพูดก่อนจะหันไปมองแก้วที่ตอนนี้กอดตัวเองเพราะความหนาว "ให้ฉันเบาแอร์ให้ไหม"

 

 

 

"ไม่เป็นไรค่ะ แก้วเบาเอง พี่ขับรถไปดีกว่า.." แก้วสะดุ้งไปทันทีเมื่อเธอยื่นมือไปเบาแอร์ แต่แล้วโทโมะก็ยื่นมาเช่นเดียวกัน ทำให้มือทั้งสองสัมผัสกัน แก้วตกใจเพราะในตอนนี้ตัวโทโมะเย็บเฉียบราวกับน้ำแข็ง

 

 

 

"ทำไมพี่ถึงได้.."

 

 

 

"ถึงหอเธอแล้ว ลงไปซะ และอย่าทำอะไรที่เสี่ยงอันตรายอีก ไปได้แล้ว" โทโมะจอดรถทันทีที่ถึงหอหญิง

 

 

 

"เอ่อ ขอบคุณค่ะ" ทันทีที่แก้วลงจากรถ โทโมะขับรถออกไปอย่างเร็วไว ปล่อยให้ร่างบางยืนงงกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"มีอะไรรึเปล่าจ๊ะแก้ว ถึงได้มาหาพวกเราแต่เช้า" พิมที่นั่งเล่นอยู่ที่โต๊ะประจำของครอบครัวครูใหญ่ไมเคิลถามแก้ว พร้อมทั้งฟางและธามไทที่นั่งมองอยู่

 

 

 

"เอ่อ พี่โทโมะไม่อยู่หรอพิม"

 

 

 

"อ่อ พี่โทโมะไปทำธุระต่างเมืองหลายวันน่ะจ้ะ ประมาณหนึ่งอาทิตย์ เธอมีอะไรรึเปล่า"

 

 

 

"ฉันแค่จะเอานี่มาให้ ถือเป็นของเล็กๆน้อยๆตอบแทนที่เขาไปช่วยฉันน่ะ" แก้วยื่นสร้อยข้อมือที่เธอทำเองกับมือให้พิมดู

 

 

 

"โห สวยมากเลย งั้นถ้าเขากลับมาฉันจะเอาไปให้เขาเอง ไม่ต้องห่วงนะ" พิมหยิบสร้อยข้อมือจากมือแก้วมาก่อนจะกลับไปนั่งต่อ แก้วยืนมองหาโทโมะอยู่อย่างนั้น

 

 

 

"เธอสงสัยอะไรรึเปล่า เขาไม่อยู่ให้คำตอบเธอหรอกนะ อย่างที่พิมบอก พี่โมะไปต่างเมือง" ฟางมองหน้าแก้ว เพราะเธอรู้ว่าแก้วคิดอะไรอยู่

 

 

 

"ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ"

 

 

 

"ฉันเดาออกนะว่าเธอต้องการจะรู้เรื่องเมื่อคืน พวกเราแม้แต่พี่โมะก็ให้คำตอบเธอไม่ได้เหมือนกัน" ฟางเดินออกไปจากตรงนั้นทันทีที่พูดจบ

 

 

 

"พิมรับช่วงต่อด้วยนะ ฉันอดใจไม่ไหว" ธามไทถอนหายใจยาว ก่อนจะเดินออกไปตามฟาง

 

 

 

"อะไรของพวกนั้น" แก้วขมวดคิ้วมองคนสองคนที่เดินออกไปแล้วอย่างไม่พอใจ

 

 

 

"เอ่อ สองคนนั้นก็เป็นงั้นล่ะจ้ะ เธอสงสัยเรื่องเมื่อคืนอย่างนั้นหรอ" พิมลากแก้วมานั่งที่โซฟาตรงนั้น

 

 

 

"ก็ไม่เชิงสงสัยหรอกนะ ฉันแค่ไม่เข้าใจ พวกเธอรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่นั่น แล้วคนที่จะทำร้ายฉันคือใคร"

 

 

 

"พวกเราไปไหว้หลุมศพแม่พวกเราพอดีน่ะ ส่วนผู้ชายคนนั้น ฉันรู้แค่ว่าเขาเป็นคนไม่ดี เอาเป็นว่าตอนนี้เธอก็ปลอดภัยแล้ว ลืมๆมันไปเถอะนะ" พิมยิ้มอ่อนให้แก้ว เพื่อไม่ให้เธอสงสัยเรื่องตัวตนของพวกเขา แม้ว่าแก้วจะไม่ค่อยเชื่อในสิ่งที่พิมพูดนัก แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรต่อและยิ้มตอบพิมไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เธอว่ายัยนั่นจะรู้ไหม" ธามไทที่เดินตามมาพูดถามฟาง

 

 

 

"ยัยนั่นกำลังสงสัยพวกเรา ฉันฟังที่เธอคิด"

 

 

 

"อีกไม่นานก็คงรู้ ทำความรู้จักกับมนุษย์ไปทั่วแบบยัยพิม พี่โมะอีก" ธามไทว่า "เธอด้วยอีกคน" ธามไทว่าอีก ฟางจึงหันไปมองเขา

 

 

 

"การที่ไปทำความรู้จักกับมนุษย์ไม่ได้แปลว่าพวกนั้นจะรู้ว่าเราเป็นใคร แค่ทำตัวให้กลมกลืนก็ไม่มีใครรู้แล้ว"

 

 

 

"พวกเธอทนไปได้ไง ฉันได้กลิ่นมนุษย์พวกนั้นแล้วจะบ้าตาย อยากจะเข้าไปกัดให้รู้แล้วรู้รอด"

 

 

 

"เพราะนายมากกว่าล่ะมั้งที่จะทำให้คนอื่นรู้ก่อนใครเลย" ฟางส่ายหน้าพร้อมยิ้มขำ ธามไทจึงดีดเหม่งฟางไปหนึ่งที

 

 

 

"ขอโทษที่มาขัดจังหวะ" เสียงหนึ่งทำให้ทั้งสองหยุดและหันไปมอง

 

 

 

"โอ๊ะโอ ฉันขอตัวดีกว่า" ธามไทยกยิ้มตบบ่าฟางก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้น

 

 

 

"นายมีอะไร" ฟางมองหน้าคนตรงหน้าที่เข้ามาเหมือนมีเรื่องจะพูดกับเธอ

 

 

 

"ไง ฉันแค่อยากจะชวนเธอไปทะเลอาทิตย์หน้า ไปด้วยกันไหม จะได้ทำรายงานส่งคุณครูแอนนาด้วยไง" ป๊อปปี้เข้ามาทักทายร่างบางที่ยืนอยู่

 

 

 

"โทษทีฉันตกลงกับพิมและธามไทแล้วว่าเราจะไปน้ำตกกัน พวกนายไปเถอะ"

 

 

 

"อ่อ อย่างนั้นก็ได้ งั้นเย็นนี้ฉันขอชวนเธอไปกินข้าวกับฉันได้ไหม" ป๊อปปี้มองฟางยิ้มๆ

 

 

 

"คิดยังไงถึงมาชวนฉันล่ะ นายไปกินกับพวกเพื่อนของนายสิ"

 

 

 

"ฉันแค่อยากจะไปกับเธอ" สิ้นคำพูดของป๊อปปี้ทำให้ฟางชะงักไป ก่อนจะมองหน้าชายหนุ่ม

 

 

 

"เค้าไม่ว่างก็ปล่อยเค้าไปเถอะป๊อป อย่าไปชวนให้เสียเวลาเลย" เขื่อนเดินมาทางป๊อปปี้ ฟางขมวดคิ้วมุ่นมองหน้าเขื่อนที่กระตุกยิ้มอยู่

 

 

 

"ฉันขอตัว" ฟางเดินชนไหล่ป๊อปปี้แล้วเดินหนีไป

 

 

 

 

"เอ่อ เดี๋ยวสิฟาง" ป๊อปปี้ทักท้วง แต่ร่างบางกลับไม่สนใจและเดินออกไปจากตรงนั้น ป๊อปปี้หันไปมองเขื่อน เขายักไหล่ทำเป็นไม่รู้ว่าฟางเป็นอะไร

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

หญิงเขียดTalk
ทไวไลท์6ป้ะเนี้ยยยยยยย 5555555 แก้วเป็นเบลล่า2 โทโมะเป็นเอ็ดเวิร์ด2ไรเงี้ยอ่ะ ฝากติดตามหน่อยน้าาาาาา ก็เอามาผสมปนๆกันไป พล็อตเป็นเเวมไพร์เฉยๆ แต่เนื้อเรื่องไม่ใช่งั้นน้า ต้องติดตามกันหน่อยนะค้าาา เม้นกำลังใจด้วยนะ ;-;