The love someone's

 EP.1

     ฉันชื่อฟ้าใสเด็กสาวอายุ17ปีฉันต้องไปเรียนต่อในต่างจังหวัดเพื่อต่อ ม.6 เพราะเป็นคำขอของแม่นันที่เสียชีวิตไปแล้ว คงจะสงสัยสินะแล้วพ่อล่ะ ฉันไม่รู้ว่าพ่อของฉันเป็นใครตั้งแต่ที่ฉันลืมตาดูโลกมาฉันเคยมีพ่อรีเปล่า ตั้งแต่ที่แม่นันเสียชีวิตไปฉันก็อยู่กับน้านิลที่เป็นพี่สาวของแม่ น้านิลมีสามีชื่อแสง มีลูกชาย1คนอายุห่างจากฉัน2ปีชื่อเอก น้าแสงทำธุรกิจส่วนตัวบริษัทส่ง-ออกจากประเทศทำให้ฉันกลายเป็นที่รู้จัก แต่ทำไมไม่รู้ฉันกลับรู้สีกไม่มีความสุขเลย

      พี่เอก:ฟ้า เก็บของเสร็จรึยัง แม่ให้มาตาม

      ฉัน:ค่า~เสร็จแล้วเดี๋ยวฟ้าจะตามลงไปค่ะ

 ฉันเดินลงมาก็พบน้านิลกับน้าแสงที่นั่งดื่มกาแฟอยู่

      น้านิล:อรุณสวัสดิ์จ้ะ ฟ้าหลานรัก หิวรึยังหรือจะไปเลย

      ฉัน:อรุณสวัสดิ์ค่ะน้านิล ลุงแสง ไปกันเลยก็ได้ค่ะฟ้าไม่ค่อยหิว

      น้านิล:จ้ะไปกันเลย

  หลังจากที่น้านิลกับลุงแสงดื่มกาแฟเสร็จก็พาฉันไปส่งที่สนามบินในระหว่างทางไปน้านิลก็ได้คุยกับฉันเรื่องที่ฉันจะไปอยู่ที่นั่น

       น้านิล:ฟ้าใส  หลานไปอยู่ที่นู่นไม่ต้องกลัวน่ะเพราะนามสกุลนี้เวลาหนูอยู่ที่นู่นมันจะช่วยคุ้มครองหนูเอง

        ฉัน:ทำไมละค่ะ มันเป็นนามสกุลของพ่อที่ไม่รู้ว่าเขาคนนั้นจะมีตัวตัวรึเปล่า

        น้านิล:ต้องมีสิ แม่ของหนูน่ะบอกกับน้าเอาไว้ว่านามสกุลนี้จะคอยปกป้องหนูเมื่อแม่ไม่อยู่ไงล่ะ 

         ฉัน:ฟ้าไม่เห็นจะเข้าใจเลยมันเป็นแค่นามสกุลเดิม จะปกป้องฟ้าได้ยังไง

         น้านิล:ได้สิ ฟ้าไม่เชื่อใช่ใจแม่ของหนูหรอ

         ฉัน:เปล่าค่ะ ฟ้าแค่......

ไม่ทันได้พูดฉันก็ถึงสนามบินแล้ว

   [สนามบินA]

          ลุงแสง:เราคงส่งหลานได้แค่นี้แหละ ขอให้หลานโชคดีน่ะ 

           ฉัน:ค่ะ ไปก่อนนะค่ะทุกคน

           พี่เอก:ฟ้าใส เบื่อไรหรือใครรังแรบอกพี่นะพี่จะบินไปช่วยน้องทันที

            ฉัน:ค่ะ ฟ้าจะรอให้ใครมารังแกฟ้าน่ะค่ะ พี่เอกจะได้มาช่วย

   2ชั่วโมงผ่านไปไวเหมือนแต่งฟิคชั่นฉันก็ถึงที่หมาย

   [สนามบินB]

    ฉันเดินลงมาเอากระเป๋า แล้วเดินไปทางทางออก ก็พบว่ามีคนชูป้ายที่มีชื่อของฉันอยู่ ฉันเลยเดินตรงเข้าไปแล้วถามว่า

             ฉัน:ขอโทษค่ะ คือว่านั่นคือชื่อของฉันค่ะ ไม่ทราบว่าคุณเป็นใครค่ะ

            ???:เอ่อ ผมคือคนที่จะพาคุณที่พักที่คุณนิลสั่งเอาไว้ครับ

           ฉัน:อ๋อค่ะ ที่บอกจะให้หนูไปอยู่ด้วยในระหว่างที่เรียนที่นี่และเรียนรู้งานไปด้วยใช่ไหมค่ะ

           ???:ครับ ใช่เลยครับ เดี๋ยวผมต้องพาคุณณรินไปหาคุณสมอก่อนนะครับเขาคือคนที่คุณณรินต้องไปอยู่ด้วย

            ฉัน:ค่ะ 

           ???:ถือกระเป๋าให้ไหมครับ

            ฉัน:ค่ะ

ฉันเดินตามผู้ชายรุ่นวัยกลางคนอายุประมาณ30กว่าน่าจะได้ไป เขาเปิดประประตูให้ฉันขึ้น ระหว่างทางเขาไม่พูดอะไรเลยรวมถึงฉันด้วย จนกระทั่งถึงบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งที่มีแต่ผู้ชายใ่สูทที่ฉันสังเกตุเห็นได้