ทำไมต้องรักเธอ

 

 

 

 

 

                 แก้วเข้ามาในห้องน้ำก็กังวลมากไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีเพราะถ้าเกิดเอาปัสสาวะของเธอไปตรวจผลอาจออกมาว่าเธอท้อง แก้วยืนอยู่หน้ากระจกคิดไปคิดมาสักพัก ก็มีผู้หญิงเข้ามาสองคนเป็นคนท้องกับนักศึกษาแก้วเห็นทางสว่าง นักศึกษากำลังจะเข้าห้องน้ำแต่แก้วเรียกขอความช่วยเหลือก่อน

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ขอโทษนะค่ะน้อง ช่วยอะไรพี่หน่อยได้มั้ยค่ะ

 

 

 

 

 

 

.....: ช่วยอะไรเหรอค่ะ

 

 

 

 

 

 

แก้ว: คือพี่อยากขอปัสสาวะน้องหน่อยอะค่ะ คือพี่มีเหตุจำเป็นอะค่ะรบกวนน้องช่วยพี่หน่อยนะค่ะ พี่จำเป็นต้องใช่ปัสสาวะที่ปกติอ่ะค่ะ

 

 

 

 

 

 

....: คือ ? 

 

 

 

 

 

แก้ว: คืออย่างนี้ค่ะ พี่กำลังท้องแต่พี่ยังไม่อยากให้สามีพี่รู้ว่าพี่กำลังท้อง พี่อยากเก็บไว้บอกเค้าตอนวันเกิดเค้าอ่ะค่ะ แต่เค้าไม่ยอมจะพามาตรวจให้ได้เลย พี่ก็ทำทุกวิธีแล้วนะค่ะ น้องช่วยพี่หน่อยนะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

...: อ่อ ได้ค่ะ 

 

 

 

 

 

แก้ว: ขอบคุณนะค่ะ (แก้วยื่นขวดให้ไป) 

 

 

 

 

 

 

                ไม่นานแก้วก็ได้ปัสสาวะมา แก้วออกมาพร้อมกับรอยยิ้มโทโมะเห็นก็อดสงสัยไม่ได้ ระหว่างที่รอหมอเรียกตรวจอีกรอบเพื่อบอกผล โทโมะก็สงสัยแก้วเอาแต่จ้องหน้า แก้วทนไม่ไหวหันไปต่อว่า

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: จ้องทำไมนักหนาห้ะ !! 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: จับพิรุธเธอไง 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: นายคงอยากมีลูกมากซินะ เป็นเอามากนะนายอ่ะ ชั้นยอมตรวจปัสสาวะแล้วนะ ถ้าผลออกมาว่าชั้นไม่ได้ท้อง อย่าลืมที่รับปากไว้นะ หวังว่านายคงยังไม่ลืมนะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ชั้นไม่ลืม

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ก็ดี 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

หมอ: ผลตรวจออกมาแล้วนะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: สรุปว่าไงครับคุณหมอ

 

 

 

 

 

 

หมอ: ผลเป็น "Negative" นะค่ะ คุณจริญญาไม่ได้ตั้งครรภ์แน่นอนค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

                แก้วหันไปมองหน้าโทโมะที่เศร้าลง เมื่อออกจากห้องตรวจแก้วก็พูดขึ้นกับโทโมะเพื่อย้ำอีกครั้ง 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: นายเสียใจเหรอที่ชั้นไม่ท้อง

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เปล่าชั้นกำลังดีใจอยู่ ที่เธอไม่ได้ท้อง จะได้ไม่ต้องฝืนใจทำอะไรที่ไม่อยากทำไง 

 

 

 

 

 

 

     

 

 

                 โทโมะก็พูดออกไปทั้งๆที่ลึกๆไม่ได้รู้สึกอย่างนั้น แก้วที่ได้ยินก็ยิ้มแบบฝืนๆออกมาเพื่อให้โทโมะเห็นว่าเค้าไม่สนใจกับคำพูดของโทโมะเลยสักนิด 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ก็จริงนะ ไม่ต้องฝืนใจทำอะไรที่ไม่อยากทำ โอเค งั้น ขอให้นายกับชั้นแยกกันตั้งแต่ตรงนี้เลยล่ะกันนะ ลาก่อนนะค่ะ คุณวิศวะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                           แก้วพูดจบก็เดินออกไปนอกโรงพยาบาลระหว่างทางก็น้ำตาคลอเดินร้องไห้ออกไป ส่วนโทโมะก็เจ็บไปไม่น้อยไปกว่าแก้วเลย ระหว่างเดินแก้วเอามือลูบท้องตัวเองแล้วเม้มปากพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลลงมาอีก แก้วออกมาหน้าถนนกะจะเรียกแท็กซี่ รถของโทโมะก็ขับมาใกล้ๆ โทโมะเห็นแก้วยืนอยู่ แต่ก็ตัดใจไม่สนใจขับผ่านไป แก้วเห็นรถโทโมะผ่านไปก็พยายามจะกลั้นน้ำตาไม่ไหลออกมาอีก

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: อึก จะร้องทำไมเนี้ย อึก