รหัสรัก ROMEO and JULIET

          เวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้ผมเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นเจ้าแรมโบ้ไปคดตัวนอนข้างๆอีกคนหลับไปด้วยกัน ทั้งแมวทั้งคน ว่าแต่นี้มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ผมหันไปมองที่นาฬิกาแขวนผนัง ก็ปาเข้าไปสี่ทุ่มกว่าแล้วสงสัยคืนนี้คงต้องให้ชายธีนอนที่นี้แล้วละ ผมเดินไปนั่งยองๆมองหน้าคนที่หลับอยู่บนเตียงโดยมีเจ้าแรมโบ้นอนอยู่ด้วย แปลกก็ตรงที่ปกติเจ้าแรมโบ้มันไม่ชอบคลอเคลียคนอื่นต่างกับชายธีที่มันยอมอ้อนนี่แหล่ะ  "เอาไงดีว่ะปลุกดีไหมเนี้ย" ผมพูดเบาๆก่อนจะใช้นิ้วสะกิดคนที่หลับอยู่ให้ตื่น  เพราะผมจะให้เขาไปอาบน้ำมานอนดีๆ "อื้ออออ...." "ฟลุ๊คตื่นไปอาบน้ำ" "เออๆ...กี่โมงแล้วว่ะจะกลับบ้าน" "จะห้าทุ่มอยู่แล้วไปอาบน้ำมานอนเถอะไม่ต้องกลับแล้ว" "ห่ะ?..นี้ดึกขนาดนี้เลยหรอว่ะ" "เออ...ไปอาบน้ำไปเดี๋ยวหยิบเสื้อผ้าให้" เมื่อคนที่นอนอยู่ค่อยๆลุกขึ้นบิดขี้เกียจไปมาก่อนจะเดินหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไปผมก็เดินมานั่งเล่นกับเจ้าแรมโบ้ และตามเคยช่วงนี้ผมไม่ค่อยได้อัพไอจีซักเท่าไรขอหน่อยนะ... "โบ้...มานี้มะ...สวัสดีครับโบ้นะครับแรมโบ้กับป๊ะป๊าจะนอนแล้ว...วันนี้มีJulietมานอนด้วครับบ๊ายบาย" เมื่ออัพไอจีลงไปก็เป็นอย่างที่คาดไว้ไม่มีผิดตอนนี้สิ่งที่ทุกคนกำลังจับตามองผมก็หนีไม่พ้นเรื่องของ Juliet นี่แหล่ะมันเหมือนการเล่นเกมส์ตามหาอะไรซักอย่างโดยให้คนที่มาติดตามผมค้นหา ว่ารหัสลับตอนนี้คือใคร และนี้ยังทำให้ยอดวิวของผมกลับมาบ้างแล้วละ "ไหนชุดนอนกูอะ" ทันทีที่เปิดประตูห้องน้ำออกมาชายธีที่พันผ้าเช็ดตัวท่อนล่างเพียงชิ้นเดียวกับผ้าผืนเล็กๆที่เดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ  ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นผู้ชายนะผมว่าไอ้ท่ายืนตรงริมประตูห้องน้ำนี้โคตรเซกซี่เลยละ "มองไรว่ะ...อย่ามาเคลิ้มกับกู ชุดนอนกูละ" "อ๋อ...แปบๆใครจะไปเคลิ้มด้วยเหอะ" "ขนาดไม่เคลิ้มก็จูบกูแล้วป่ะ" "ห่ะ!!!...ลืมๆมันไปเหอะ" "บอกกูลืมบอกตัวเองดีกว่าไหม...เขาว่ากันว่าจูบแรกเนี้ยฝั่งใจที่สุดนะเว้ย" "ฟลุ๊คคคค...เลิกพูดหอะ..อะนี่ชุดนอน" "ไม่มีที่ใส่สบายกว่านี้หรอว่ะ..ชุดนอนมึงนี้เกาหลีมากนี้มันประเทศไทยนะเว้ยร้อน" "เออใส่ๆไปเหอะแอร์เย็นขนาดนี้เดี๋ยวดึกๆก็หนาว" "เออ...ว่าแต่มึงใส่ชุดนอนสีชมพูเนี้ยนะ" "อือ...แล้วผมนะไม่เช็ดให้แห้งดีๆวะ" "ขี้เกียจ" "ขี้เกียจตลอดเลยนะ...มาๆนั่งรอแปบเดี๋ยวกูเป่าให้หยิบไดร์ก่อน" 

          ง่วงจะตายอยู่แล้วยังต้องมานั่งให้อีกคนเป่าผมให้อีกแล้วเสียงไดร์กับร่างกายที่พึ่งอาบน้ำจนสบายตัวเนี้ยมันเป็นอะไรที่ชวนให้หลับขนาดไหน  แล้วผมแพ้เวลาที่มีใครมาเล่นผมหรือลูบหัวอีกมันเหมือนตอนเด็กๆที่แม่ชอบลูบหัวกล่อมให้หลับแบบนี้มันยิ่งเพิ่มความ.....

          "อ่ะ...แห้งแล้ว" ผมปิดไดร์ก่อนจะวางลงบนโต๊ะข้างๆเตียงแต่ไม่ทันที่ผมจะลุกออกจากคนที่นั่งตรงหน้า  ผมก็ต้องรีบคว้าตัวมันไว้ก่อนก็ใครมันจะไปคิดว่าจะหลับทั้งอย่างนี้ "เอ้า...หลับง่ายไปไหมว่ะเนี้ย"  เมื่อไม่รู้จะทำยังไงมันก้ต้องเป็นไปตามมารยาทของเจ้าของห้องที่ดีซิครับ ผมค่อยๆประคองหัวชายทีให้นอนลงกับเตียงดีๆแล้วพยุงให้มันหนุนหมอน "เหมือนเด็กเลย..." เมื่อจัดแจงคนที่หลับให้นอนสบายผมก็ลุกเดินเอาไดร์ไปเก็บก่อนจะปิดไฟแล้วขึ้นมานอนบนเตียงเช่นกัน คงเหนื่อยมากซินะจากที่เห็นยกถังสีกับคอยดูลคนอื่นๆก็เหนื่อยแทนแล้ว "ฝันดีนะ" 

          "ไอ้ฟลุ๊คชุดอะไรของมึงว่ะ" ยังไม่ทันจะได้นั่งลงไอ้ปริ้นท์ที่อยู่โต๊ะข้างๆก็ทักผมขึ้นมาก่อน ก็จะไม่ให้มันทักได้ไงละปกติผมใส่ชุดนักศึกษาแบบปกติกับเขาที่ไหน แต่เพราะเมื่อคืนผมไปนอนคอนโดไอ้กันมาเลยต้องยืมชุดมันใส่ว่าแต่มันดูแปลกมากหรอ แต่ก็คงแปลกแหล่ะเพราะปกติผมใส่เสื้อผ้าพอดีตัวซะที่ไหนอย่างมากก็ต้องเสื้อตัวใหญ่ๆ แต่ก็ถือว่าโชคดีนะที่ไอ้กันมันตัวใหญ่กว่าผมเล็กน้อยชุดเลยไม่เข้ารูปมากไม่งั้นวันนี้ผมคงทำงานไม่ถนัดแน่ๆ "ยังไงเพื่อนถามไม่ตอบ" "กูใส่เสื้อผ้าของไอ้กันพอดีเมื่อคืนกูไปซ้อมบทใ้มันแล้วดึกก็เลยนอนค้างที่คอนโดมัน" "เดี๋ยวนี้ไปนอนค้างที่อื่นด้วยหรอว่ะ...ปกติกูเห็นมึงติดบ้านอย่างกับอะไรว่าแต่มึงนอนหลับด้วยหรอว่ะ" "เออก็หลับนะ.." แต่...ผมไม่ได้พูดต่อหรอกว่าเกิดอะไรขึ้นก็เมื่อเช้าพอผมตื่นนอนมาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างพาดอยู่บนตัวพอค่อยๆกระพริบบตาตื่นเท่านั้นแหล่ะ หน้าของไอ้กันอยู่ห่างจากผมแค่คืบแล้วผมดันไปกอดมันด้วยนี่ซิ ถ้าไม่ติดมีเจ้าแรมโบ้นอนอยู่ตรงกลางระหว่างซอกคอไว้มีหวัง...ไม่อยากจะคิดต่อเลย "ไอ้ฟลุ๊คหน้ามึงแดงแล้ว" "ห่ะ?...ไม่นี่ทำไมว่ะ" "กูจะรู้กับมึงไหม...อาจารย์มานู้นแล้วมีสมาธิหน่อยวิชานี้ยิ่งยากๆอยู่ด้วย" ผมพยักหน้าให้ไอ้ปริ้นท์ก่อนจะรีบเปิดหนังสือเรียนต่อไป

          หลังจากเลิกเรียนผมกับไอ้ซิงและสแน็คก็เดินไปหาที่นั่งเพื่อทำการแบ่งงานกันตามปกติที่ได้รังานกลุ่มมา ผมสามคนมักจะอยู่ด้วยกันตลอดไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกันบางครั้งอาจารย์สุ่มให้จับฉลากแท้ๆแต่สุดท้ายพวกผมสามคนก็ได้อยู่ด้วยกันเหมือนเดิม "ไอ้กันเมื่อเช้ามึงไปส่งใครทีศิลปกรรมว่ะ" อยู่ๆกับเป็นสแน็คที่ถามผมขึ้นมาเพราะไอ้นิสัยแบนี้โดยปกติแล้วต้องเป็นไอ้ซิงไม่ใช่หรอหรือว่า... "มึงเห็นหรอว่ะ" "เออ...ก็เมื่อเช้าอาจารย์ภาคให้กูเอาหนังสือไปให้อาจารย์ที่ศิลปกรรมกูเลยเห็นมึงไปส่งใครด้วย" "เพื่อนกู ไม่มีไรหรอก" "หรอ..." "เดี๋ยวนะสแน็ค ไอ้กัน นี้พวกมึงสองคนมีอะไรไม่บอกกู" "ไม่ใช่โว้ยคืองี้นะไอ้ซิง..เมื่อเช้ากูเห็นไอ้กันไปส่งใครไม่รู้ที่ศิลปกรรม" "อ๋อ...ว่าแต่ไอ้กันปกตินอกจากกูกับสแน็คมึงมีเพื่อนคนอื่นด้วยหรอว่ะ" "อ้าวไอ้นี้...กูมีเพื่อนมันแปลกตรงไหนว่ะ" "โอเคๆงั้นกูผ่าน...แต่อันนี้ตกลงยังไงครับเพื่อน" ไอ้ซิงปิดไอจีที่ผมพึ่งอัพไปเมื่อคืนก่อนนอนพร้อมกับสแน็คที่มองมาเช่นกัน "Juliet?" "สรุปคนที่มึงไปส่งที่ศิลปกรรมเมื่อเช้าคือ Juliet" "เออๆๆ...พวกมึงสองคนนี้จะรู้ทันกูทุกเรื่องเลยหรือไง...เอางานมาแบ่งเลยเดี๋ยวกูจะไปธุระต่อ" "ธุระอะไรอีกันช่วงนี้มึงปล่อยกูกับไอ้ซิงแล้วมึงหายตลด" "เออ...กูขอโทษ" TRRRRR~ เสียงมือถือที่ดัขึ้นทำให้ไอ้ซิงกับสแน็คหันมามองที่ผมพร้อมกัน แต่จะให้ทำไงได้ละก็ผมยุ่งจริงๆแต่คงต้องเอาบัตรละครเวทีมาให้พกมันทีหลัง ขืนปล่อยไว้นานพวกมันได้ด่าผมยับแน่ๆ "ฮัลโหล...กำลังแบ่งงานกับเพื่อน...เดี๋ยวรีบไปนะ" "เดี๋ยวรีบไปด้วยว่ะไอ้ซิง.." "นั้นดิ...ยังไงวะเนี้ยอย่าบอกนะว่าไอ้กันมีแฟน" "พอๆเลิกมโนทั้งคู่เลย...เอาเป็นว่ามึงสองคนก็แบ่งหัวข้อกันส่วนอันไหนของกูก็ส่งมาในไลน์นะกูไปละ" "เออๆ..ไปเร็วๆละมึงเดี๋ยวJulietจะรอนาน" ผมหันไปชี้หน้าใส่ไอ้ซิงที่หัวเราะตามหลังก่อนจะรีบออกไปทันที

          "รอนานป่ะว่ะ" ผมเดินไปหาคนที่นั่งกินกา่แฟอยู่ที่โต๊ะหน้าคณะศิลปกรรมที่ยื่นแก้วอีกอันให้ผม "อ่ะของมึง..วันนี้พากูไปเอาของที่บ้านก่อนแล้วกันกูว่าจะไปอยู่ที่คอนโดมึงซ้อมให้ทุกวันจนกว่าจะเสร็จงานอาทิตย์หน้า" "อ๋อ...ไปเลยไหมละ" "เออ...แล้วก็นั้นนะกินด้วยอุตส่าซื้อมาให้" "อะไรอะ" "นมสดคาราเมลปั่นของมึงไง" ผมรับแก้วมาก่อนจะเดินนำไปที่รถทันทีเพราะถ้าไม่รีบผมก็ไม่รู้ว่าชายธีจะอะไรอีก เห็นแบบนี้ผมยังไม่เข้าใจมันเลยบางวันก็คุยกันรู้เรื่องบางวันก็ไม่รู้เรื่อง แต่ผมก็พยายามนะที่จะเข้าใจที่มันพูดกับผม "เออฟลุ๊คแล้วที่บ้านไม่ว่าหรอไปนอนที่อื่น" "ไม่อ่ะ...อีกอย่างมึงไม่ใช่ผู้หญิงแม่กูเขาคงไม่กลัวกูทำมึงท้องหรอก" "แคกๆๆๆ...พูดไรว่ะนี้ยหยิบทิชชูให้หน่อยเลย" ไม่หน้าไปถามมันจริงๆดูคำตอบดูคำตอบที่ได้กลับมาแต่ละที ดีนะตรงนี้รถไม่เยอะไม่งั้นมีหวังผมได้เบรกกระทันหันชนท้ายคันอื่นแน่ๆ "อะไรว่ะขวัญอ่อนเกินไปไหม..พูดแค่นี้ถึงกับสำลัก" "ก็มึงพูดแปลกๆกูก็สำลักดิว่ะ" "เออ...นี้เช็ดดีๆเลยเปื้อนหมดละ" 

          ผมเลือกหยิบของใส่กระเป๋าทีละอย่างและคอยตรวจเช็คดูว่าลืมอะไรไหมเพราะผมชอบลืมนู้นนั้นนี้บ่อยๆ  เวลาจะเดินทางส่วนใหญ่แม่จะเป็นคนจัดให้แต่มาเดี๋ยวนี้ผมพยายามจะจัดการทุกอย่างด้วยตัวเองบ้าง "เสื้อผ้า กางเกงใน หนังสือเรียน...อะไรอีกว่ะ" เมื่อผมเช็คทุกอย่างว่าครบหมดแล้วก็เดินลากกระเป๋าที่ใส่ของลงมา "ไม่ลืมอะไรแน่นะฟลุ๊ค" "ครับแม่...แล้วพ่อละครับ" "พ่อมีประชุมคงกลับมืดๆ" "งั้นผมไปก่อนนะครับ" "กันแม่ฝากฟลุ๊คด้วยนะลูกดื้อนิดหน่อย" "ครับ...งั้นผมไปก่อนนะครับสวัสดีครับ" "ยกกระเป๋ามาด้วย" "ตาฟลุ๊คใช้เพื่อนได้ไง" ไอ้กันหิ้วกระเป๋าใบเล็กที่ผมไว้ใช้สำหรับไปมหาลัยเดินตามผมที่ลากกระเป๋าเสื้อผ้ามาขึ้นรถเรียบร้อยก่อนจะกลับคอนโด

          "เดี๋ยวขอแวะซื้ออาหารให้แรมโบ้หน่อยนะ" ผมหันไปบอกคนที่นั่งข้างๆก่อนจะเลี้ยวรถเข้าไปจอดที่ร้านขายอาหารสัตว์ใกล้ๆกับคอนโด เมื่อมาถึงผมก็เดินลงไปที่ร้านตอนแรกก็คิดว่าีกคนจะนั่งรอในรถเสียอีกที่ไหนได้ดันขอตามลงมาด้วย "ปกติแรมโบ้กินอันไหน" ชายธีหันมาถามผมที่กำลังอ่านสูตรอาหาที่เหมาะกับแรมโบ้ "โบ้หรอ...ก็ไม่ได้กินอันไหนพิเศษนะแต่จะซื้อตามช่วงอายุให้มากกว่า" "งั้นเอาอันนี้ไหมหน้าจะเหมาะ" ชายธีหยิบถุงอาหารสีออกส้มๆให้ผม "รสทูน่าหรอ...ลองดูก็ได้" "งั้นเดี๋ยวกูไปหาของเล่นให้แแรมโบ้ด้วยดีกว่าอยู่ตัวเดียวหน้าจะเหงา" "เฮ้ย..."ไม่ทันจะห้ามอีกคนก็เดินไปหยิพวกของเล่นใส่ตะกร้าเรียร้อยแล้วก่อนจะเดินกลัมาคิดเงินที่เค้าท์เตอร์คิดเงิน "ที่จริงมึงไม่ต้องซื้อเยอะขนาดนี้ก็ได้กูเกรงใจว่ะ" "กูไม่ได้ซื้อให้มึงกูซื้อให้แรมโบ้" "เออ...เอาที่มึงสบายใจเลย" เมื่อซื้ออาหารและของเล่นสำหรับแมวเสร็จเรียบร้อยผมก็ตรงกลับคอนโดโดยไม่รอช้า ว่าแต่ไอ้ที่เดินซื้อของกันเมื่อกี้เหมือนกับพ่อแม่ซื้อของให้ลูก เฮ้ยยยย...ไอ้กันมึงคิดอะไรอีกแล้วนั้นไปซื้อของให้แมวนะแล้วชายธีแม่งก็เป็นผู้ชายจะเคลิ้มไปไหนเนี้ย 

          เมื่อมาถึงห้องผมก็จัดแจงเอาของในกระเป๋าออกมาจัดใส่ตู้เสื้อผ้าประหนึ่งว่าเป็นห้องของตนเองก็ถ้าเอาไว้ในกระเป๋ามันไม่สะดวกในการหยิจับนี้ ตรึ้ง ตรึ้ง... อะไรมันจะฮ๊อตขนาดนั้นพอมาถึงห้องปุ๊บไลน์ก็เด้งไม่หยุดเลยนะ ผมหันไปมองหน้าเจ้าของห้องที่ยืนเลื่อนโทรศัพท์แต่ท่าทางที่มันทำหน้าแปลกๆนั้นเป็นอะไรหรือเปล่า "ฟลุ๊ค..." "ว่า" "ดูนี้ดิ" ไอ้กันยื่นมือถือของมันส่งให้ผมก่อนที่ผมจะรัมาดู ก็เห็นรูปตัวเองที่ถูกส่งมาในไลน์กลุ่มของเพื่อนไอ้กัน ว่าแต่นี้มันรูปที่ผมกับไอ้กันพึ่งเดินเลือกซื้อของให้แรมโบ้นี่หว่า...ว่าแต่ไอ้คนที่ถ่ายรูปมันก็เข้าใจหามุมนะเอาซ่ะใครมองก็เข้าใจผิดหมดเลย "เออเห็นละแล้วมึงจะทำหน้าตกใจทำไม" ผมถามไอ้กันที่ทำหน้าตาตกใจก่อนจะหันมาจัดของของผมต่อเหมือนเดิม "ก็มีคนเอามาโพตว่ากูมีแฟนเป็นผู้ชาย" "อ๋อ...ช่างเหอะคนมันก็พูดไปเรื่อยมึงจะคิดไรเยอะว่ะ" "ก็กูไม่ได้เป็นเกย์แต่เขาทำแบนี้กูก็เสียหายดิ" "ไร้สาระว่ะ...อีกสองสามวันเขาก็ลืมเรื่องนี้แล้ว" "มันไม่ใช่แบบนั้นอะดิตอนนี้คนกำลังสงสัยว่าใครคือJulietที่กูเคยโพตถึงในไอจี" "แล้วมึงไม่ได้บบอกคนอื่นหรอว่ามึงมาเล่นเป็นRomeo...เออช่างเหอะไปเอาแรมโบ้ออกมาไป" พูดจบไอ้กันก็เดินไปเปิดเอาแรมโบ้ออกมาให้ผมก่อนที่มันจะเดินไปหยิบบทอ่านรอผมทันที

          Romeo : She still looks so beautiful, almost as i she isn't dead at all. ก่อนจะย่อตัวลงนั่งข้างๆแล้วหยิบขวดยาพิษขึ้นมาเปิด Romeo : Juliet, I love you เมื่อ Juliet ฟื้นจากฤทธิ์ของยานอนหลัก็พบว่าRomeoได้กินยาพิษฆ่าตัวตายไปเสียแล้ว

          Juliet : Oh no! Romeo, I can't live without you!, Romeo wake up please! Romeo! I love you มือสองข้างของ Juliet ค่อยๆประคองใบหน้าของ Romeo ขึ้นมาจุมพิษเบาๆก่อนจะหันไปหยิบมีดปลายแหลมที่อยู่ข้างๆ Romeo ขึ้นมาแล้วแท่งลงนอกข้างซ้ายของตนก่อนจะค่อยๆทิ้งร่างกายให้ซกอดบนอกของ Romeo 

          ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ต้องทำอะไรต่อไปในเมื่อทมันจบแล้วแต่ทำไมอีกคนถึงยังไม่ลุกออกจากอกของผมละ ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมามองชายธีที่รับบทเป็น Juliet แต่มันก็ไม่ได้หลับนี้หว่า แล้วยังมาจ้องหน้าแบบนี้อีกทำไมว่ะ หรือว่าต้องรอให้มีคนสั่งคัทหรือไง บ้าซินี้ซ้อมกันแค่สองคนจะรอให้ใครมาสั่งคัทละ "เออมึงลุกได้แล้วมั่งจะนอนอีกนานไหม" ผมถามชายธีที่นอนมองหน้าผมอยู่ตรงอก "พูดเบาๆดิ...แรมโบ้หลับอยู่ไม่เห็นหรอ" ชายธีพูดพรอมทำหน้าชี้ไปที่ข้างๆตัวเขา ว่าแต่เจ้าแรมโบ้มานอนตั้งแต่เมื่อไรเนี้ย แล้วนี้ชายธีต้องนอนซบผมอีกนานไหมหรือจนกว่าเจ้าแรมโบ้จะตื่นหรอ "เออฟลุ๊คกูเล่นเป็นไงบ้าง" "ก็ดีขึ้นนะพรุ่งนี้หลังเลิกเรียนกูว่าจะให้มึงลองต่อบทกับแอปเปิ้ลเลยจะได้ซ้อมจริงด้วย" "ตืื่นเต้นว่ะ" "ตื่นเต้นอะไรว่ะก็เล่นเหมือนที่ซ้อมกับกู" "แล้ว...ฉากจูบอ่ะ" "หามุมก็พอไม่ต้องจูบจริงละ" "อ้าว...ไมงั้นอ่ะทีกับมึงให้กูจูบจริง" "ก็กูเป็นผู้ชายไม่เสียหายแต่แอปเปิ้ลเป็นผู้หญิงนะเว้ย" "อ๋อ...แต่ปกติพวกนักแสดงฉากพวกนี้ก็ต้องเล่นให้ได้ไม่ใช่หรอ" "เออ..ไม่ได้คือไม่ได้" "มึงชอบแอปเปิ้ลหรอว่ะ" "ไม่ใช่โว้ย" พูดจบชายธีก็ลุกขึ้นออกจากตัวผมทันทีไหนตอนแรกบอกกลัวแรมโบ้ตืื่นทีงี้ลุกซะทำแรมโบ้ของผมสะดุ้งตืนไปด้วยซะงั้นอะไรของมันวะ....

          หลังจากหยิบผ้าเช็ดตัวเสร็จผมก็เดินเข้าห้องน้ำเพื่อทำการอาบน้ำให้สมองโล่งบ้าง ไม่รู้ผมเป็นบ้าอะไรอยู่ๆก็ไม่อยากให้ไอ้กันเล่นฉากเลิฟซีนกับแอปเปิ้ลซะอย่างนั้นก็...ไม่ซิผมจะมาหวงอะไรไอ้กัน ผมแค่เป็นห่วงแอปเปิ้ลแค่นั้นเองขืนผมปล่อยให้ไอ้กันจูบแอปเปิ้ลจริงๆแอปเปิ้ลก็เสียหายนะซิ ใช่ๆเพราะแบบนี้แหล่ะไม่มีอะไรมากกว่านี้หรอก เมื่อสลัดความคิดบ้าๆออกไปผมก็เปิดฟักบัวให้น้ำเย็นๆไล่ความคิดฟุ้งซ่านนั้นออกไปจากหัวเสียให้หมดสิ้น