โกดัง แฟนฟิค Yuri no ice

 

โกดังฟิค Yuri on ice

Victor x Yuri

ฉบับ ไทยๆ

 

 

 

“เจ้าเป็นใครหรือ”

 

เสียงที่ดูอ่อนโยนควบคู่กันไปกับใบหน้าที่ร่าเริง ชายผู้นี้มีดวงตาสีฟ้างดงามใบหน้าเรียวคม ปากเป็นรูปกระจับ รวมถึงพวงแก้มอมชมพูนั้นอีก

 

รวมดูแล้วช่างงดงามเสียนี้กะไร 

.

.

.

.

“ริ”

“ยูริ”

“ยูริ เลิกคาบแล้วนะ ไปกินข้าวกัน”

 

อ้าวฝันหรอกหรอ

 

เพื่อนของผม พิชิต เด็กหนุ่มผู้ร่าเริงผู้ชื่นชอบอาหารและการถ่ายรูป ก็ เหมือนกับผมนั้นแหละชอบกินยังไงละ! จะให้ไม่มีพุงน้อยๆแบบนี้ได้ไงกัน

“ยูรินายจะไม่ไปจริงๆหรอวันนี้มี อุด้ง เชียวนะ”

 

ผมรีบส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว เรื่องไรผมจะไม่ไปละ

 

จ้อก จ้อก

 

เห็นใหมท้องผมร้องประท้วงแล้ว

 

“อืมไปสิพิชิต”

ผมรีบลุกและเดินออกจากห้องไปพร้อมกับพิชิต

 

ที่โรงอาหารนี้ค่อนข้างใหญ่พอตัว เพื่อจุนักเรียนจำนวนมาก แต่ปกติ นักเรียนส่วนมากจะนำอาหารมาทานเอง โรงอาหารแห่งนี้จึงค่อนข้างว่าง ไม่ค่อยมีคนเท่าสักไหร่

 

แต่

 

วันนี้คนที่อยู่ในโรงอาหารแน่นผิดปกติและส่วนมากจะเป็นนักเรียนหญิงเสียด้วยแถมยังมีเสียงกรี้ดกร้าดและเสื้อที่เขียนว่า

 

‘Love Victor’

 

ตัวใหญ่ๆ ตรงกลางเสื้อด้วยแล้วก็จะมีรูปหน้า ติดอยู่ตรงกลางหลัง

 

ผมก็อยากได้เหมือนกันนะ…

 

“ยูริ วันนี้กินข้าวหน้าหมูทอดน้าาาา”

 

“แล้วแต่นายสิวิคเตอร์!”

 

ผมหันไปตามเสียงเรียกที่ดังมาไม่ไกลนัก โชคดีที่ยังไม่ได้ขานรับไม่งั้นหน้าแตกแน่ เพราะยูริที่ว่านี่คือ ยูริ รัสเซีย 

เป็นคนที่แตกต่างจากผมสุดขั้ว ทั้งคู่ทั้งเก่งและฉลาด วิคเตอร์และยูริ สองคนนี้มักอยู่ด้วยกันเสอมๆ และมีคนจิ้น พวกเค้าสองด้วยนะ

 

“ยูริ ฉันได้อุด้งมาแล้ว”

 

พิชิตเดิมเข้ามาหาผมพร้อมกลิ่นหอมของอุด้งโชยมาแต่ไกล แต่หารู้ไม่ สายตาของอีกยูริก็จ้องเขม็ง มาที่ผมเหมือนกัน

“อืม!” แต่ผมจะสนทำไม ในเมื่อของอร่อยอยู่ตรงหน้าก็ต้องรีบคว้าสิ!

 

อ่อ ผมลืมบอก  ผมเป็นแฟนคลับของ วิคเตอร์ด้วยนะ อย่าเอาไปบอกใครละ

 

ไม่อยากให้ใครรู้ว่าผมแอบชอบวิคเตอร์อยู่นะสิ

 

เมื่อเด็กหนุ่มนั่งกับที่ประจำที่ของตนและเริ่มจัดการกับอาหาร

 

สายตาของ วิคเตอร์ก็จ้องไปที่ ยูริอย่างไม่วางตา ทำให้คนตรงหน้าที่นามว่ายูริเช่นกัน เกิดความสงสัยไม่น้อยเลย ทีเดียว

 

“หลงเสน่เด็กแว่นหรอ วิคเตอร์?”

 

 

“คงแบบนั้นมั้ง”

.

.

.

.

แปะ แปะ แปะ ซ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา เปรี้ยง!

 

“หวา เอาไงดีละพิชิต ฝนตกเฉยเลย”

 

ผมกับพิชิตเดินออกมาถึงทางออก แต่ก่อนจะถึงอยู่ๆฝนก็ตกลงมาราวกับพายุเข้า ตกนะตกได้แต่มาตกตอนที่ผมจะกลับบ้านไม่ได้ ทั้งที่ก่อนหน้าที่ฟ้ายังสดใสอยู่เลยนะเนี่ย เฮ้อ

“ฉันอยากตากฝน”

 

พิชิตพูดพร้อมกับขนมที่ยังเคี้ยวหงุบหงับอยู่ในปาก

 

“ยูรินายจะเอาด้วยมั้ย”

 

อีกฝ่ายยื่นขนมในมือมาให้ งานนี้ผมคงต้องเปลียกฝนกลับบ้านแล้วมั้งเนี่ย ร่มก็ไม่มี กรมอุตุ บอว่าวันนี้อากาศดีไม่ใช่หรอ???

 

“พวกนายเอาร่มฉันมั้ย”

 

บุคคลที่สามเดินเข้ามาหาด้วยสีหน้าร่าเริงและยื่นร่มในมือมาให้   

 เขาคือ วิคเตอร์ นิคโฟโรฟ...

“ไม่เป็นไรครับ ผมกับยูริอยาก ตากฝนกลับบ้าน”

 

ปึง!

 

“ไอหมูตอนนายชื่อยูริงั้นหรอ?

 

บุคคลที่สี่ที่กลางร่มอยู่ด้านของหลังวิคเตอร์ คนนั้นคือ ยูริ(รัสเซีย) ยูริเตี้ยกว่าผมเล็กน้อย เขาเดินออกมาและทีบไปที่ประตูเหล็กทีหนึ่ง หันมองวิคเตอร์แล้วมามองผมต่อ ผมคือหมูตอนเหรอ ว่าแต่เจ็บเท้ามั้ยละนั่น

 

"เอ่อ...ใช่ฉันชื่อยูริ ฮะ ฮะ อะไรหรอ"

 

ผมได้แต่หัวเราะแห้งๆให้กับคนตรงหน้า เขาดูจะหงุดหงิดมากขึ้นเมื่อรู้ว่าผมก็ชื่อ ยูริ เหมือนกัน ผมไม่ผิดนะ แม่ผมตั้งให้นะ

 

"น่าหงุดหงิดชะมัด! วิคเตอร์เราควรไปกันได้แล้วนะปล่อย หมู สองตัวไว้นี้เถอะ"

 

เขาเน้น หมู จัง หรือผมคิดไปเอง? ผมไม่ได้อ้วนขนาดนั้นซะหน่อย มีแค่พุงน้อยๆเท่านั้นเอง

หรือไม่น้อย?

 

"แมวน้อยรัสเซีย อย่าไปแกล้งยูริสิ เราควรสนิดกันไว้นะ"

 

วิคเตอร์ทำท่าเหมือนพี่ชาย ที่กำลังสอนน้องสาว(?)อยู่ เห็นแบบนี้ความจริงยูริเขาเป็นรุ่นน้องผมนะ แต่ด้วยนิสิยห้าวๆเลยเรียกชื่อรุ่นพี่ห้วนๆ

 

"งั้นพวกผมขอตัวก่อนนะฮะ"

 

พิชิตรีบพาผมออกจากตรงนั้น อย่างไวที่สุดเพราะเขาเห็นร้านเครปที่ยังเปิดอยู่ 

 

แต่โชคชะตาเล่นตลก

 

เปรี้ยง!

 

ฟ้าผ่าลงมาใกล้ๆผมและพิชิต ทำให้พวกผมสลบไปและเสียงสุดท้ายที่ได้ยิน

 

"ยูริ!" 

 

เป็นเสียงร้อนรนของวิคเตอร์

............

......

....

...

..

..

..

..

.

.

.

.

.

.

.

 

"เขาเป็นอย่างไรบ้างหรือ"

 

เสียงที่ดังแว่วๆที่ดังเข้ามาในหัวทำให้ผมต้องรีบสะดุ้งขึ้นมาดูหน้าอีกฝ่าย

 

"เจ้าอย่าพึ่งลุกขึ้นมาสิ!"

 

ผู้ชายคนนี้? วิคเตอร์ ทำไมเขาดูแปลกๆ ทั้งน้ำเสียงการพูดจา และ...เอ่อ...ชุดไทยหรอ?

แสดงละครหรอ หรืออะไร ยังไง บอกผมที

 

"เอ่อ...วิคเตอร์ คุณเป็นอะไรหรอ"

 

ผมถามด้วยใบหน้าสงสัยคับคล้ายคับคาใจ บ้านหลังนี้ดูแปลกๆเป็นบ้านไม้ออกไทยๆมีหน้าต่าง เตียงไม้ หมอนทรงสี่เหลี่ยม

 

เหมือนสมัยก่อนเลยว่าไหม?

 

"ข้าสิจักควรถามเจ้าเสียมากกว่าว่าเจ้าเป็นผู้ใด มาที่นี่ได้อย่างไร และอีกอย่างเจ้ารู้จักชื่อของข้าด้วยหรือ"

 

แปลกจริงๆ

 

แปะ

 

ผมลองเอามือทาบหน้าฝากวิคเตอร์ดูเพื่อวัดไข้ แต่ก็ไม่มีหรือเขากินยามาเกิดขนาด ถึงดูเปลี่ยนไปขนาดนี้

 

"เจ้าริอาจเอามือมาวางบนหน้าของคุณหลวงวิคเตอร์หรือ อาจหาญยิ่งนัก เอามือออกไปเสียมิเช่นนั้นอย่าหาว่าข้ามิเตือน!"

 

อีกคนที่ดูหุนหันผันแล่น เข้ามาจากทางประตู พร้อมดาบที่อยู่ข้างตัว แล้ว คุณหลวงวิคเตอร์ นี่คืออะไร

 

"น่าๆ ท่านขุนยูริ เจ้าควรใจเย็นๆนะพวกเราควรจะสนิดกันไว้"

 

เหมือนเคยเกิดเหตุการณืแบบนี้มาก่อนเลย

 

ตอนนี้ในหัวของผมมีแต่เครื่องหมายคำถามและคำถามมากมายอยู่ทุกส่วนในหัว เหมือนผมจะลืมอะไรบางอย่างไป...

 

"คือ นี่ พ.ศ.อะไรหรอ"

 

ผมเริ่มตะหงิดๆใจตั้งแต่เมื่อกี้แล้วทำไมไม่มีกล้องถ่ายมันควรเป็นละครสิ แต่นี่มีทั้งนางทาสด้วย ขอลองถามอะไรแปลกๆบ้างละกัน

 

"พูดอะไรของเจ้า นอนจนลืมวันลืมเดือนหรืออย่างไร ตอนนี้ ร.ศ.๑๐๘"

 

คนที่ตอบมาไม่พ้นคือยูริ ที่วิคเตอร์บอกว่าเป็นท่านขุน แล้ว ร.ศ.๑๐๘ นี่สมัยใหนหรอผมควรเชื่อดีมั้ยละเนี่ย

 

"พวกนายถ่ายละครอยู่หรอ"

 

"เจ้าพูดถึงอะไร น่ารำคาญเสียจริงข้าออกไปหาคุณหลวงยังดีเสียกว่า"

 

และยูริก็เดินออกไป ทำให้ผมมีเวลาทบทวนตัวเอง

 

ก่อนหน้านี้รู้สึกจะอยู่หน้าโรงเรียน แล้วก็ ฟ้าผ่า เอะ ฟ้าผ่า?? ผมคงไม่ได้ย้อนเวลาหรอกมั้ง หรือฝัน

 

จึ้ก

 

โอย!เจ็บบบนี่มันอะไรกันเนี่ยยย

 

เอ๋เดียวนะ

 

 

พิชิต ไปใหน?

---------------------------------------------------------------------------------

๑๕/๑๑/๒๕๕๙<<วันที่ที่เอาลงในเด็กดี

 

ที่คาดการณ์ไว้เรื่องนี้กะจะแต่งประมาณ ๕ ตอนเป็น วิคเตอร์ ยูริ(ญป) แต่…ถ้าแต่งแบบปกติคงไม่น่าสนใจและในเรื่องหลักค่อนข้างรั่ว(?) เราก็จะรั่วกว่าเดิม//กรรม ล้อเล่นคะ //หัวเราะ คราวนี้ขอนำเสอนฉบับไทยๆดูบ้าง ได้รับแรงบัลดาลใจมาจาก "นางไททัน”

เรื่องนี้ไม่หักมุมเหมือน stop it นะคะเป็นแนวแฟนซี แต่ดราม่านิดนึงคงไม่ถึงขั้นเขื่อนแตก  เรื่องเก่าดอง ซะงั้น หนีมาหายูริดีกว่าา วันนี้มาดึกเพราะพึ่งจะเดิมเน็ต พวกคำ ไม่ค่อยมั่นใจเลยคะ พิมพ์นี้อากู๋ที เสียเวลาามากก แต่ก็ทุ่มสุดตัว ขอให้ทุกคนอ่านอย่างสนุกนะคะะะ>^<

เจอกันตอนหน้านะคะ