รักออกแบบไม่ได้

พริม:ทำไม ไม่ให้คนอื่นยกสมุดไปส่งล่ะคะ

ออม:ก็ฉันรูัจักเธอมากกว่าคนอื่นไง

พริม:หมายความว่าไงคะ

ออม:ก็หมายความว่าฉันรู้จักเธอหรือสนิทกับเธอมากกว่าคนอื่นๆไง

พริม:สนิทงั้นหรอ?

ออม:ทำงานต่อเถอะ

'ห้องพักครูเงียบสงบ ไม่มีใครจะพูดอะไรต่อ ทิ้งไว้แค่ความสงสัยของฉัน แต่ใครจะคิดล่ะมีเสียงๆหนึ่งพูดขึ้นมาว่า'

ดาว:อ้าว ออมยังไม่กลับบ้านหรอ

ออม:ยังเลย เรายังเช็คงานไม่เสร็จ

พริม:หวัดดีคะครูดาว

ดาว:หวัดดีจ้ะพริมมา

ออม:รู้จักกันแล้วหรอ

ดาว:ใช่ เจอกันวันนี้แหละ

ออม:อ้อ

พริม:งานเสร็จแล้วคะ พริมขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ

ออม:เดี๋ยวครูไปส่ง

พริม:ไม่เป็นไรคะ ไปส่งครูดาวดีกว่านะคะ

ดาว:กลับด้วยกันสิ

พริม:ไม่เป็นไรคะ พอดีอยากกลับคนเดียวคะ

ดาว:งั้นก็กลับบ้านดีๆนะจ้ะ

พริม:หวัดดีคะ

---ตัดมาที่รถเมล์---

พริม:หรือเราจะชอบครูเค้าจริงๆ คงไม่หรอกมั้ง ก็แค่ความหวั่นไหวเท่านั้นแหละ

--บ้านพริม--

พริม:กลับมาแล้วคะ

แม่:วันนี้กลับช้าจังลูก

พริม:วันนี้เคลียร์เอกสารที่โรงเรียนคะ พรุ่งนี้ขอตังค์คืนเพื่อน50บาทนะคะ แล้วก็ขอเพิ่มอีก10บาทยืมครูมาคะ

แม่:ได้จ้ะ แม่ลืมให้

พริม:ไม่เป็นไรคะ

แม่:ไปอาบน้ำนะ ดื่มนมก่อนนอนด้วยล่ะ

พริม:งั้นขอตัวก่อนนะคะ ฝันดีคะแม่

แม่:จ้าๆ

--ห้องนอนพริม--

'ฉันลุกขึ้นมาโพสต์ในเฟสบุ๊คอะไรบางอย่างว่า'

พริม:ถ้ามันไม่ใช่เรื่องจริงคงดีสินะ :)

พริม:เห้ออ เราคิดมากไปเองแหละ ฉันต้องเป็นสาวแก่นๆคนเดิมสิ...

วันต่อมา~

พริม:แม่คะไปก่อนนะคะ

แม่:วันนี้แปลกๆนะลูก

พริม:ไม่มีอะไรแปลกหรอกคะ

แม่:มีอะไรเล่าให้แม่ฟังได้นะ

พริม:คะ ถ้าหนูพร้อมที่จะบอกหนูจะบอกแม่เป็นคนแรกเลยนะคะ

แม่:จ้ะๆ

โรงเรียน~

พริม:นิดฉันเอาตังค์มาคืน

นิด:ไม่ต้องคืนก็ได้

พริม:รับไป เดี๋ยวฉันมา

ห้องพักครู~

พริม:ครูออมคะ พริมเอาตังค์มาคืนคะ

ออม:ไม่ต้องก็ได้

พริม:ไม่เป็นไรคะ สวัสดีคะ

ออม:เป็นอะไรของเค้านะ

ห้องเรียน~

นิด:นี่พริม

พริม:ว่า

นิด:วันนี้แกดูผิดปกติอ่ะ

พริม:หรอ ยังไง่ะ

นิด:ก็ไม่เหมือนแกคนเดิมอ่ะ

พริม:ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้แหละ

นิด:อ้อๆ มีอะไรปรึกษาเราได้นะ

พริม:ขอบใจนะ

อ๊อดด~

นิด:ไปกินข้าวกัน

พริม:ไม่อ่ะ แกไปกินเถอะ

นิด:แต่ว่า...

พริม:ฉันอยากอยู่คนเดียว

นิด:อ้อ อื้ม

'ฉันเหนื่อยอยากพ้นจากเรื่องบ้าๆซักที เมื่อไหร่จะม.6นะ ช้าเหลือเกิน ฉันได้แต่ฟุบโต๊ะ ความรู้สึกของฉันมันอธิบายยากจริงๆ'

เลิกเรียน~

นิด:แกฉันกลับก่อนนะ

พริม:อื้ม กลับดีๆล่ะ

นิด:แกก็ด้วย

พริม:โอเค 'ฝนหยดเม็ดที่12345จนเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ จนฉันแทบหลบฝนไม่ทัน'

ออม:นี่

พริม:คะ

ออม:กลับบ้านกัน เดี๋ยวครูไปส่ง

พริม:ไม่เป็นไรคะ

ออม:เอาหน่า

พริม:ไม่คะ

ออม:ไปเร็ว เดี๋ยวไปส่ง

พริม:รถเมล์ยังไม่มาเลยคะ

ออม:เดินกลับบ้านกัน

พริม:ไม่ดีกว่ารอสักพักก็ได้คะ

ออม:ฝนยังตกอยู่เลย เร็วเดี๋ยวครูไปส่ง

พริม:เอ่อๆก็ได้คะ

ออม:เข้ามาในร่มสิ

พริม:คะ

ออม:บ้านอยู่ตรงไหนล่ะ

พริม:เลี้ยวซ้ายเลยคะ

ออม:หลังไหนบอกครูด้วย

พริม:ได้คะ ครูคะ?

ออม:ว่า

พริม:ทำไมครูชอบมายุ่งกับหนูล่ะ

ออม:เธอมันน่าแกล้งดี

พริม:เฮ้อ

ออม:ถอนหายใจทำไม?

พริม:เบื่อครูอ่ะ

ออม:ขนาดนั้นเลย

พริม:ช่ายย

ออม:พริมมา

พริม:คะ

ออม:ไม่มีไรหรอก

พริม:ถึงแล้วคะ ขอบคุณนะคะที่มาส่ง :)

ออม:อาบน้ำแล้วนอนเลยนะ อย่าลืมกินยาล่ะ

พริม:ครูก็เหมือนกันนะคะ ฝันดีคะ

ออม:ฝันดี...ครับ

--บ้านพริม--

พริม:รู้สึกใจเต้นแรงแบบนี้ใช่ความรักหรือเปล่านะ เพ้อเจ้อจริงๆคนอย่างครูเค้านี่นะจะสนใจเด็กดื้อๆแก่นๆ ;(