หนี้รัก พันธะหัวใจ

“เบื่อจริงๆเลย นี่มันวันอะไรเนี่ย!ทำไมฉันถึงเสียๆๆๆอย่างนี้!”

          หญิงสาวเอ่ยด้วยอารมณ์ที่ฉุนเฉียว ก็เพราะหล่อนต้องเสียเงินทุกๆวันแบบนี้น่ะสิ ทั้งๆที่คิดไว้ว่าวันนี้ดวงดีแล้วแท้ๆ สุดท้ายก็ต้องเสียไพ่ให้กับคนอื่น เหอะ!ถึงวันนี้หมดตัวแต่พรุ่งนี้ก็มี! คิดว่าหล่อนจะยอมง่ายๆอย่างนั้นหรอ

อร้ายยยยยยยยยยยยยยยย!!

          เสียงกรีดร้องดังออกมานอกบ้าน คุณหญิงชั่งใจอยู่สักพัก ในใจก็กลัวว่าจะเป็นพวกชั่วๆที่เคยมาหาหล่อน หรือเรียกง่ายๆคือพวกเจ้าหนี้ คนพวกนั้นมันเลวยิ่งกว่าอะไร เมื่อคิดได้อย่างนั้นฝีเท้าก็รีบก้าวออกไปอย่างรวดเร็ว

“ฉันบอกให้แกรีดชุดราตรีให้ฉัน!แกไปอยู่ที่ไหนมาห้ะ!ถึงได้ลืมน่ะหะ ฟาง!!”

          หญิงสาวผู้มีหน้าตาสละสลวยแต่จิตใจดำยิ่งกว่าเถ้าถ่านยืนชี้หน้าคนดังกล่าวในขณะที่เสียงกรี้ดก็ดังขึ้น ฟางพนมมือขึ้นไหว้ขอโทษหญิงสาวตรงหน้า ก่อนจะเอ่ยอย่างรู้สึกผิด

“ฟางขอโทษจริงๆค่ะคุณเฟย์ มันเกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อยน่ะค่ะ”

“เกิดเรื่อง!เรื่องอะไรห้ะ!มันถึงใหญ่กว่าเรื่องของฉันน่ะ”

“พรปวีณ์!หยุดเดี๋ยวนี้!”

“คุณแม่!”

          พรปวีณ์หรือเฟย์หันขวับไปตามเสียงเรียกของคนเป็นแม่ ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปคล้องแขนมารดาแล้วชี้หน้าด่าฟางก่อนจะบอกเรื่องทั้งหมดให้คนเป็นแม่ฟัง ถึงแม้ฟางอยากจะเถียงแต่เธอก็ทำไม่ได้เมื่อพวกเขาเป็นผู้มีพระคุณสำหรับเธอ

“เธอหนีไปหาผู้ชายจริงๆน่ะหรอฟาง” คุณหญิงถามหล่อนทันทีที่เฟย์พูดจบ

“ฟางเปล่านะคะคุณหญิง คือเขาเป็นคนช่วยฟางไว้น่ะค่ะ..”

“นี่!เลิกสร้างเรื่องสักทีเถอะ!”

“ยัยเฟย์หยุด! พอๆฉันเบื่อไม่อยากฟัง ฟางเดี๋ยวเอากาแฟไปให้ฉันบนห้องด้วยนะ”

          ฟางพยักหน้าทันทีที่คุณหญิงสั่ง ก่อนที่ท่านจะเดินขึ้นไปบนห้อง พรปวีณ์กระทืบเท้าอย่างหัวเสีย แม่ของหล่อนไม่เคยลงโทษฟางอย่างที่เธอตั้งใจไว้เลยสักครั้ง ทั้งๆที่หล่อนเป็นลูกแท้ๆไม่เหมือนฟางที่เป็นแค่เด็กที่เก็บมาเลี้ยง แต่แม่ก็เหมือนคอยเข้าข้างฟางตลอด

ก๊อกๆๆ

“กาแฟได้แล้วค่ะคุณผู้หญิง” ฟางเอ่ย

“เข้ามาสิ” ทันทีที่ได้รับอนุญาตฟางจึงเปิดประตูเข้าไปในห้อง เธอเดินเข้าไปวางแก้วกาแฟที่หัวเตียงของคุณผู้หญิง ก่อนจะเดินออกไปคุณผู้หญิงกลับเรียกรั้งไว้ก่อน

“คุยกันก่อนสิฟาง ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ”

“คุณผู้หญิงมีเรื่องอะไรหรอคะ”

          หล่อนนั่งคุกเข่าตรงหน้าคุณหญิง ก่อนที่คุณหญิงจะลูบหัวฟางด้วยความเอ็นดู ดวงตาสบกันด้วยความห่วงใย หากแต่นัยน์ตานั้นกลับมีเรื่องที่ข้องใจอยู่ไม่น้อย

“ฟาง ฉันขอบคุณมากที่เธอคอยดูแลฉันมาตลอด” คุณหญิงพูดไปลูบหัวไป ฟางยิ้มน้อยๆก่อนจะรวบมือคุณหญิงเข้ามากุมไว้

“คุณหญิงเป็นผู้มีพระคุณสำหรับฟาง ฟางสิคะต้องขอบคุณคุณหญิง”

“ฟางสัญญากับฉันได้ไหม ถ้าเกิดฉันทำผิดกับเธอ เธออย่าถือโทษโกรธฉันเลยนะ” คุณหญิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่น ส่งผลให้คนฟังแปลกใจ

“คุณหญิง…”

“ทุกสิ่งที่ฉันทำ ฉันหวังดีกับเธอจริงๆ”

          ฟางมองหน้าคุณหญิงด้วยความสงสัย ถึงเธอจะไม่รู้ว่าคุณหญิงหมายความว่ายังไงแต่เธอก็รู้ดีว่าสิ่งที่คุณหญิงทำนั้นล้วนมีเหตุผล ฟางยิ้มรับคำขอของคุณหญิง เธอยอมทำทุกอย่างที่คุณหญิงสั่งและต้องการ เธอแค่หวังจะได้ตอบแทนท่านแค่นั้นก็พอแล้ว

“ค่ะ ฟางสัญญา”

          คำสัญญาถือเป็นสิ่งที่ตัวเองได้ตัดสินใจแล้ว สำหรับธนันธรณ์แล้วบุญคุณของคุณหญิงเป็นสิ่งที่ค้ำหัวเธอมาตั้งแต่ยังเด็ก ต่อให้คุณหญิงจะฆ่าจะแกงเธอ เธอก็ยอม หากแต่เธอไม่ได้รู้เลยว่าต่อจากนี้ชีวิตของเธอจะเหมือนตกนรกทั้งเป็น เพราะคำว่าเชื่อใจ

.....................................................................................................................   ฉากเปิดสั้นไปนิส นี้เป็นเรื่องใหม่ของไรต์เองน้ะ5555 หลังจากห่างหายไปเนิ่นนานหวังว่าเรื่องนี้จะแต่งจบ สาธุๆ ชอบไม่ชอบยังไงติชมบอกกันหน่อยนะคะ อยากให้ปรับปรุงแบบไนก็เม้นบอกได้เลยจ้าาาา