I love ..รักยัยฝาแฝดจอมเก่ง

  เด็กสาวเจ้าของผมสีแดงยืนมองต้นซากุระด้วยแววตาที่เหงาและโดดเดี่ยวท่ามกลางสายลมและกลีบซากุระที่ล่วงโรย แต่เด็กสายไม่ทันรู้สึกถึงเพื่อนชายที่เดินเข้ามาหา

     "คิราริน" ริวทักคิราริขึ้นด้วยเสียงที่เหงา

  เด็กสาวผมแดงหันไปมองเพื่อนชาย 

     "มีอะไร" ประโยคสั้นๆทำให้ริวมั่นใจว่าเพื่อนเธอตอนนี้ไม่ใช่เธอ

     " เธอเป็นใครกันแน่ เธอไม่ใช่คิราริน " 

  เด็กสาวผมแดงสดุ้งขึ้นเล็กน้อยแล้วตอบไปด้วยนำ้เสียงทีเย็นชาและเหงา

     " นายพูดบ้าอะไร ฉันก็คือฉัน "

     " ไม่ใช่ คิรารินกลัวเข็มไม่น่าจะสักอะไรไว้ที่ขาอ่อนกับข้อเท้า "ฉันจะต้องรู้ให้ได้ว่าเธอเป็นใคร แล้วมาที่นี่ทำไม

     " ฉันก็คือฉัน ฉันกลัวเข็มก็ไม่ใช่ว่าจะสัดไม่ได้แค่กัดฟันแล้วก็ไม่ดูก็จบ " 

   เด็กหนุ่มยังไม่ยอมแพ้แล้วพยายามพูดเพื่อให้หญิงสาวยอมรับ

    " ไม่ใช่ บอกมาเถอะว่าเธอคือใคร มาทำไมที่นี่ " 

   อยู่ดีๆเด็กสาวผมแดงได้ยิ้มที่มุมปากอย่างพอใจ

    " นายรู้ได้ไงว่าฉันไม่ใช่ เมจิ คิราริน " ฉันจะบอกนายก็ได้ในเมื่อนายจับจุดฉันได้ถึงขนาดนี้

    " คิรารินกลัวเข็มแล้วก็เก็บอารมณ์โกรธได้ดีกว่าเธอ แต่เธอเป็นคนที่ชอบให้อภัย แววตาของเธอก็ไม่เหมือนคิราริน ของคิรารินสีแดงเพลิงแต่แววตาเธอสีแดงเลือด และก็สัญญาลักษณ์ที่อกเธอ "

    เด็กหนุ่มได้พูดจับจึดที่น่าจะไม่ใช่คิราริน แต่เด็กหนุ่มก็ยังจับจุดไม่ครบ

    " คิรารินกับฉันยังมีส่วนที่ต่างกันนั่นก็คือส่วนสูงฉันจะเตี้ยกว่าแต่ว่าหุ่นฉันจะดีกว่าคิราริน และฉันก็เป็นพวกชอบให้อภัย แต่เก็บอารมณ์โกรธไม่ได้ แน่นอนว่าความสามารถด้านการต่อสู้เราต่างคนต่างเก่งแต่คิรารินจะเป็นคนที่แรงไม่ค่อยเยอะคิรารินจึงใช้ทักษะดีกว่าแรง แต่ฉันเป็นคนที่แรงเยอะมากจนคิรารินเรียกฉันว่าแรงช้างสาร "

    คิราริได้บอกเด็กหนุ่มพร้อมแววตาที่เหงา

    " ไม่ใช่แค่นั่นแววตาของเธอดูแข็งแกร่ง เย็นชาแต่แฝงไปด้วยสายตาที่อ่อนโยนและเหงาโดดเดี่ยว แต่คิรารินจะมรแววตาที่โหดแต่แฝงไปด้วยความร่าเริง "

     "ใช่ อย่างที่นายพูด " ฉันมันก็แค่คนอ่อนแอนั่นแหละ

     " เธอคือใคนกันแน่ แล้วปลอมตัวเป็นคิรารินทำไม "บอกมาเถอะนะถ้าฉันช่วยเธอได้ก็อยากจะช่วย

  คิราริได้เดินเข้าไปหาต้นซากุระแล้ววางมือทั้งสองข้างลงที่ต้นซากุระพร้อมโน้มหน้าเข้าไป

     " ฉันชื่อ เมจิ คิราริ เป็นน้องสาวฝาแฝดของคิราริน มาที่นี่เพราะตามสืบว่าใครผลักคิรารินตกจากตึก แต่คิรารินยังไม่ตายนะแค่ช็อกจนตอนนี้ยังไม่ฝื้น " 

     " งั้นหรอมีไรให้ฉันช่วยก็บอกนะ "

      " อืม ขอบใจ "

    พอพูดจบคิราริได้ยืนมองซากุระนิ่งๆแล้วหันไปมองริว

    " เธอเหมือนต้นซากุระมากเลยนะ " เหมือนมากแค่เธอยืนหันหลังให้ต้นซากุระก็เหมือนกับเธอเป็นหนึ่งเดียวกับต้นซากุระ

    " งั้นหรอ ฉันชอบดอกซากุระหน่ะ ส่วนคิรารินชอบดอกโบตั๋นกับดอกกุหลาบ " 

    " ทำไมคิรารินชอบ2ดอกเลยละ "

    " คงจะเลือกไม่ถูกละมั้ง แต่สำหรับฉันนั่นก็คือคิราริน "

  คิราริได้มองริวด้วยสายตาที่หนาวเหน็บเหมือนใจเธอตอนนี้

    " ฉันกับคิรารินมีความชื่นชอบที่หมือนกันแทบทุกอย่างสเป็คผู้ชายและอาหารหรืออีกหลายๆอย่าง แต่คิรารินจะเป็นคนที่ขี้เบื่อต่างกับฉันถ้าฉันเจอคนที่ถูกใจจะใส่ใจมาก และรักมาก "

    "พูดแบบนี้เจอแล้วหรอ "

    " อื่ม ถึงมาจะเป็นในโลกโซเชียลแต่ฉันก็รักเขามากเลยนะเขาชื่อซัน เป็นคนที่ฉันปลื้มสุดๆและรักมาก แต่ทางเดินระหว่างเรามันต่างกัน เขาว่างเปล่า แต่ฉันก็เงียบเหงา "

     " นี่คิราริ คือ...ถ้าเธอเจอคนร้ายแล้วหาหลักฐานมัดตีวไม่ได้ละ"

  เพื่อนชายถามด้วยสีหน้าที่เป็นห่วง

    " ฉันก็จะลากมันไปเฝ้ายมบาล " ใช่ฉันจะเก็บมันคนที่ทำให้คิรารินเจ็บมันต้องเจ็บกว่า!

    " เธอดูน่ากลัวกว่าคิรารินอีกนะ "

    " งั้นหรอ ก็เฉพาะเวลาโกรธนะ กฏของฉันคือใครทำให้ฉันเกลียดมันต้องไปเฝ้ายมบาล "

    " ฮ่า ฮ่าา เธอนี่มัน " น่ารักจริงๆเลยนะเธอ

  เพื่อนชายหัวเราะออกมาแล้วพูดด้วยนำ้เสียงอ่อนโยนจนคิราริอดคิดไม่ได้ว่าเขาคิดไร แต่ก็มีคำ ที่คิดของเพื่อนชายแล่นเข้าหัวคิราริ

    " นายจะพูดว่าน่ารักใช่ไหม "

  แค่คำๆนี้ทำให้เพื่อนชายหยุดหัวเราะแล้วคิดว่าเธอมันอ่านใจคนได้รึไงเนี่ย

     " °_° ป่าวๆหรอกจะบอกว่าน่ากลัวต่างหาก °_°