จะมีวันนั้นไหม...วันที่เธอจะรักกัน

 

 

 

ฟาง: ออกไปทางไหนอ่ะ

 

 

 

        ระหว่างที่ป๊อบปี้ส่องไฟอยู่นั้น จู่ๆโทรศัพท์ก็ดับ 

 

 

ป๊อบ: แบตหมด.....เฮ้ย !! 

 

 

 

         ฟางพุ่งเข้าไปกอดป๊อบปี้เพราะตกใจที่จู่ก็มืด

 

 

 

ฟาง: ฮืออออออออออกลัวอ่ะ ฮือออออมันมืดอ่ะ

 

 

 

 

ป๊อบ: แล้วจะมากอดทำไม

 

 

 

ฟาง: กลัวนิ 

 

 

 

 

ป๊อบ: ปล่อย ปล่อยก่อน ตั้งสติหน่อยซิ 

 

 

 

ฟาง: ฮือออ

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง ลืมตา ลืมตา

 

 

ฟาง: ฮึก 

 

 

ป๊อบ: ขอโทรศัพท์หน่อย 

 

 

 

ฟาง: โทรศัพท์ ไม่มีอ่ะ ลืมเอามาอ่ะ 

 

 

ป๊อบ: โอ๊ย อยากจะบ้าตาย 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เขื่อน: ทำไมยังไม่ออกมาอีกอ่ะ

 

 

 

 

เฟย์: นั้นดิ หรือว่าหลงในนั้น 

 

 

 

เขื่อน: เดี๋ยวลองโทรหาพี่ป๊อบดู

 

 

 

เฟย์: รับรึเปล่า

 

 

เขื่อน: ไม่รับอ่ะ สงสัยแบตหมดแน่เลย

 

 

เฟย์: เอาไงดีอ่ะ 

 

 

 

เขื่อน: แจ้งเจ้าหน้าเถอะ

 

 

เฟย์: อืม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: เราจะตายในนี้มั้ยอ่ะ

 

 

ป๊อบ: เวอร์ไปมั้ย ตายเลยอ่อ

 

 

ฟาง: ก็ ไม่มีทางออกอ่ะ

 

 

ป๊อบ: ทางออกอ่ะมันมีนะ เพียงแต่ว่ามันมีหลายทางถ้าเกิดออกมั่วๆหลงขึ้นมาอีกทำไงอ่ะ ชั้นไม่อยากติดกับเธออีกเป็นหลายๆชั่วโมงหรอกนะ 

 

 

 

 

 

 

       เมื่อได้ยินประโยคหลังก็เศร้าลงทันที ในบ้านผีสิง แอร์เย็นมาก ฟางนั่งกอดอกตัวเอง ป๊อบปี้เห็นก็ถอดเสื้อด้านนอกที่ใส่ทับออกแล้ว ยื่นให้ฟาง 

 

 

 

ป๊อบ: เอาไป 

 

 

 

ฟาง: ? 

 

 

 

ป๊อบ: เอาไปเถอะ จะได้ไม่หนาวตาย ชั้นไม่อยากโดนด่า ถ้าเธอเป็นไรขึ้นมา คนที่ซวยจะเป็นชั้น 

 

 

 

ฟาง: ไม่ต้องหรอกค่ะ ขอบคุณ

 

 

 

ป๊อบ: ตามใจแล้วกัน 

 

 

 

 

           จู่ๆก็มีเสียงคนเรียกเหมือนช่วยกันตามหา แล้วไฟก็เปิดทั่ว ทำให้ฟางกับป๊อบปี้ลุกขึ้น ดีใจที่มีคนมาช่วย ก็เลย ตะโกน เฟย์กับเขื่อนรีบวิ่ง มาดู เฟย์วิ่งเข้าไปหาฟาง ส่วนเขื่อนก็เข้าไปหาป๊อบปี้ 

 

 

 

 

เขื่อน: เป็นไงบ้าง 

 

 

ป๊อบ: เล่นบ้าอะไรว่ะเขื่อน 

 

 

เขื่อน: ใจเย็นก่อนพี่ผม 

 

 

 

 

     ป๊อบปี้รีบเดินออกไปไม่ฟังเขื่อนพูด 

 

 

 

 

เฟย์: พี่ฟาง ไหวมั้ย 

 

 

ฟาง: อืม ไหว   ออกไปกันเถอะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เขื่อน เล่นไรห้ะ เฟย์ด้วย คิดจะทำอะไรกันอยู่