เมื่อเธอทำให้ฉันต้องร้าย

หลังจากที่พี่โทโมะไลน์มาแล้วเราก้อยากจากตอบเขาจะแย่อยู่แล้วใจแข็งไว้สิแก้วแกต้องดัดนิสัยเขาให้ได้เราก้อนอนไม่หลับมัวแต่คิดถึงเขาทำไมน้ะยิ่งห้ามเท่าไหร่ดูเหมือนยิ่งรักเขามากเท่านั้น

กริ๊งๆๆๆๆ นี่เราเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่แล้ววตื่นเช้ามาเพราะนาฬิกาปลุกดีน้ะที่ยังรู้ตัววันนี้เราจะไปช๊อปปิ้งเสื้อผ้าเซตใหม่ดีกว่าอิอิไปแต่งตัวดีกว่าหลังจากเราแต่งตัวเสร็จแล้วก้มีเสียงรถมาจอดหน้าบ้านตามด้วยเสียงกริ้งใครกันน้ะมาตอนนี้

กริ้งๆๆๆๆ

แก้ว:มาแล้วค่ะๆๆๆๆๆ

มิน:พี่แก้ววววววมินคิดถึงพี่แก้วจังง

มินเป็นรุ่นน้องที่สนิทกันสุดตอนเรียนมัธยมเรามักจะไปไหนมาด้วยกันบ่อยๆมินมักจะตามใจเราทุกเรื่องที่ไม่ได้มาหาเพราะเดียวนี้มินไปเรียนต่อที่ภูเก็ต

แก้ว:แล้วมินมาไงเนี้ยยยยหล่อขึ้นไม่เบาน้ะเนี้ยย

มิน:เรื่องนี้มันก้อแน่นอนอยู่แล้ววว

แก้ว:ไปเข้าไปกินน้ำกินท่าก่อนน

มิน:โอเคครับพี่แก้วพี่เปลี่ยนไปเยอะมากเลยน้ะครับ

แก้ว:แล้วพอพี่เปลี่ยนไปแบบนี้มันโอเคดีมั้ยจ่ะ

มิน:สุดอ่ะ

แก้ว:พี่ไม่มีอะไรให้กินเลยเราออกไปกินข้าวข้างนอกดีมัั้ย

มิน:ดีน้ะจะได้ไปเดทด้วย555

แก้ว:แหม่ๆมาก้ออ่อยเลยน้ะ

หลังจากนั้นเราก้อไปห้างกับมินไปช็อปปิ้งไปกินข้าวกินไอติมเหมือนที่เราเคยไปทุกครั้งแก้วววเสียงนิรนามของใครบางคนเราจึงหันไปมอง

โทโมะ:มากับใคร  พูดแล้วมองหน้าน้องมิน

แก้ว:มินค่ะ น้องร่วมสถาบันสมัยมัธยม

โทโมะ:แล้วมากับมันได้ไง

แก้ว:มินไปรับอแก้วที่บ้านค่ะ มินมองหน้าเรากับพี่โทโมะสลับกันไปมาเพราะมินยังไม่รู้สถานะเราสองคน   พี่โทโมะบีบแขนเราแน่นมากเหมืนเขาโกดเรา

โทโมะ:แก้วไปกับพี่ เขาพูดด้วยยน้ำเสียงที่ดูเย็นชาที่แฝงไปด้วยความร้ายกาจกระชากเเขนเราให้เดินตามเขา

แก้ว:แก้วเจ็บน้ะค่ะปล่อยแก้ว!!

มิน:พี่ครับปล่อยพี่แก้วด้วยครับผมพาพี่แก้วมาเดียวผมกลับไปส่งพี่แก้วเอง  มินพูดพร้อมแกะมือเขาออกจากเราแต่มีรึี่เขาจะปล่อยเขาหันไปชกมินส้ะเต็มเหนี่ยวมินล้มลงไปกับพื้นเรายายามกระชากมือออกแต่มันช่างไม่มีผลอะไรเลย

โทโมะ:ไปกับพี่แก้ว  เขาตะคอกใส่เราบ่อน้ำาเรายิ่งตื้นๆตะคอกใส่เเบบนี้ไม่รู้หรอว่าน้ำตาเราจะไหลแต่เราต้องข่มใจไว้เพื่อให้ดูเข็มแข็งเขาปล่อยมินไว้ตรงนั้นแล้วกระชากเราออกมาพาเราขึ้นรถไป

แก้ว:พี่จะพาแก้วไปไหน?

แต่สิ่งที่ได้คือความเงียบทำให้เราไม่กล้าพูดอะไรอีกจนมาถึงคอนโดเขาจนพาเรามาทำอะไรที่นี้

แก้ว:พาแก้วมาทำอะไรที่นี้ค่ะ

โทโมะ:เดียวก้รุ้เองน่ะ

เขาก้ลากเรามาถึงเขาก้รูดคีร์การ์ดของเราแล้วผลักเราเข้ามาในห้อง

แล้วเขาก้ลากเรามาที่เตียง  เขาผลักฉันลงไปที่เตียง!!

แก้ว:ไม่น้ะพี่โทโมะอย่าทำอะไรแก้วน้ะแก้วขอร้อง

โทโมะ:ในเมื่อแก้วไปไหนมาไหนกับผู้ชายนักพี่ก้อยากจะให้รู้ว่แก้วน่ะของพี่คนเดียวพี่รักแก้วน้ะ

เขาพูดจบเขาก้ได้มอบจูบที่แสนหวานและเร่าร้อนให้เราเรามีขัดขืนบ้างแต่ร่างกายมันกับช่างทรยศนักมันตอบสนองเขาทุกอย่างง  

โทโมะ:พี่จะเข้าไปแล้วน้ะแก้ว

เราไม่ได้ตอบคำถามเพียงแต่พยักหน้า  นี่เราไม่รู้เลยหรือว่ากำลังเผชิญอยู่กับอะไรเราเจ็บแปลบบที่ช่วงร่างรู้สึกว่ามีสิ่งแปลกปลอมเข้ามาในร่างกาย นั้นมันครั้งเเรกของเราเราปล่อยให้เขาไปเสียแล้ว  อิ๊อ้ะ  มีเพียงเสียงครางของเราและเสียงหัวเตียงเคลื่อนไหว  ดังเอี้ยดๆ

เมื่อบทเพลงรักของเราทั้งสองได้จบลงเขาเอื้อมมือมากอดเราและบอกเราว่า

โทโมะ: พี่รักแก้วน้ะรักแก้วมากกก  และเเก้วจะเป็นคนสุดท้ายที่พี่ะรัก

มาแล้วจ้าาาวันนี้เอาพอหอมคอเนาะะอ่านแล้วช่วยเม้นช่วยให้ความคิดเหนด้วยน้ะจ้าาาาา  รักทุกคนเลยยย