สายใยแห่งรัก

     ณ ชายแดนอติราชนคร เหล่าทหารนางกำนัลจากกสิรานครที่ตามเสด็จเจ้าหญิงราณีไปยังเมืองดาหลาต่างพากันหลับสนิทด้วยฤทธิ์ของว่านหอม จนถึงรุ่งเช้า

     "เฮ้อ เมื่อคืนข้าเผลอหลับ มิทันได้ตรวจดูความเรียบร้อยอะไรเลย" แม่ทัพอาทรกล่าวกับทหาร

      "แย่แล้วท่านแม่ทัพ" ทหารสองคนวิ่งมาท่าทางดูตกใจมิใช่น้อยเลย

       "พวกเจ้ามีอะไรกัน ใครแย่อะไร" ทหารที่อยู่กับแม่ทัพถาม เสียงดุดัน

       "เอ่อเมื่อคืนทหารที่เฝ้ายามพากันหลับหมดเลย ราวกับว่าจะถูกวางยานนะขอรับ" 

       "หา" แม่ทัพแห่งกสิรานครตกใจจนใบหน้าซีดเผือด

       "แล้วเจ้าหญิงทรงเป็นอย่างไรบ้าง"

       "เจ้าหญิงกับนางนารีหายไปแล้วขอรับ"

       "แย่แล้ว" แม่ทัพอาทรกับทหารเดินออกไปอย่างหัวเสีย

      "นี่ขอรับท่านแม่ทัพสาเหตุที่ทำให้พวกเราทุกคนหลับ"

ทหารยื่นแก่นไม่ส่งให้แม่ทัพอาทร

      "โธ่เอ้ย (ขว้างแก่นไม้ทิ้ง) ข้าเป็นทหารออกรบมาเป็นสิบปี     ไม่เคยเสียท่าใครง่ายๆแบบนี้ ไอ้คนที่มันคิดแผนการณ์แบบนี้ มันช่างชั่วจริงๆ ถ้าจะชิงตัวเจ้าหญิงไปทำไมมันไม่บุกมาโจมตี

ให้รู้แพ้รู้ชนะกันไปเลย" แม่ทัพอาทรกล่าวอย่างโมโห

       "แล้วท่านแม่ทัพสงสัยพวกไหนเหรอขอรับ จะใช่พวกอติราชนครรึเปล่า" ทหารคนสนิทออกความเห็น เพราะบริเวณตั้งค่ายอยู่ใกล้กับอติราชนครมากที่สุด

      "แต่ข้าว่าไม่น่าจะใช่นะขอรับ พวกทหารอติราชนครมีฝีมือเก่งกาจกันทั้งนั้น ไม่น่าจะใช้แผนแบบนี้" ทหารคนหนึ่งออกความเห็น

      "มันก็ถูกของเจ้า ถ้าพวกอติราชนครคิดจะชิงเจ้าหญิงคงบุกมาสู้กับพวกเราแล้ว พวกนี่ฝีมือดี ไม่อย่างงั้นล่ะก็พวกเมืองดาหลาคงจะยกทัพไปตีตั้งนานแล้ว ไม่รอขออภิเษกกับเจ้าหญิงแล้วมายืมพวกเราไปช่วยหรอก" แม่ทัพกล่าว

       "แล้วท่านแม่ทัพคิดว่า......."

       "มุ่งหน้าไปยังเมืองดาหลา ไปถามเจ้าชายธนาให้แน่ใจ"

       "ขอรับ" เหล่าทหารรับคำสั่งก่อนจะเคลื่อนพลไปยังเมืองดาหลาเพราะแม่ทัพอาทรสงสัยว่าเจ้าชายธนาอาจจะใช้วิธีนี้ลักพาเจ้าหญิงไป โดยมิได้สงสัยทางฝั่งเจ้าชายจิรายุแห่งอติราชนครแม่แต่น้อย ทั้งหมดเป็นไปตามแผนการที่ นทีวางไว้

       เจ้าหญิงราณีกับนารีเดินออกมาจากที่ประทับ เพื่อตามหาหัวหน้าโจรจิรา

      "นั่นไงเพค่ะท่านจิรา" นารีชี้ไปทาง จิรา ที่กำลังยืนสั่งการชายชุดดำอีกสิบคนอย่างเคร่งเครียด

เจ้าหญิงกำลังจะเดินเข้าไปหา แต่นทีที่เห็นก่อนออกมาต้อนรับเพราะกลัวว่าความลับจะแตก

       "เอ่อ ท่านจิรากำลังประชุมหน่วยโจรอยู่ คงไม่เหมาะหรอกที่เจ้าหญิงกับเจ้าจะเสด็จเข้าไป"

       "ถ้าไม่เหมาะ งั้นก็บอกให้นายของเจ้าออกมาพบเราเดี๋ยวนี้"

เจ้าหญิงกล่าว สีพระพักตร์ดูดุดันจนนทีเริ่มลำบากใจ

        "เดียวหม่อมฉันจะไปบอกให้"

นทีเดินไปกระซิบนายของตน ก่อนจะวิ่งมาบอกเจ้าหญิง

        "เอ่อ ท่านหัวหน้าบอกว่าเดียวเสร็จธุระแล้ว จะไปคุยกับเจ้าหญิงเอง ขอให้เจ้าหญิงเสด็จกลับห้องไปก่อน" 

        "ฮึ นี่ไล่เรากลับไปงั้นเหรอ" เจ้าหญิงหันไปทางจิรา เขาส่งยิ้มยั่วยวนเมื่อเห็นเจ้าหญิงโกรธ

 คืนนี้ที่ห้องประท้บเจ้าหญิงบรรทมหลับสนิทอยู่บนแท่นเพราะความอ่อนล้า เลยไม่รู้สึกเลยว่ามีชายคนหนึ่งนั่งอยู่ใกล้ๆ

      "ขอโทษด้วยนะเจ้าหญิงผู้งดงาม ที่ทำให้ทรงลำบาก"

จิราหรือเจ้าฟ้าชายกล่าวก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมพระวรกายของเจ้าหญิงไว้ เจ้าหญิงรู้สึกพระองค์ค่อยๆลืมพระเนตรขึ้นมา

       "เจ้าโจรจิรา เข้ามาในนี้ทำไม" เจ้าหญิงหลบออกไปด้วยความกลัว

       "ก็เจ้าหญิงอยากคุยกับเรามิใช่หรือ ตอนนี้เราพร้อมที่จะคุยแล้ว" จิรากล่าวก่อนจะเดินเข้าไปหา

        "นี่มันดึกแล้วนะสมควรเหรอที่เจ้าเข้ามาในห้องเรา"

        "ถ้าเช่นนั้นหม่อมฉันขอตัว" จิราหันหลังเดินออกไป

        "เดี๋ยวก่อน เราแค่อยากจะรู้ว่า เจ้าจับตัวเรามาทำไม"

เจ้าหญิงตัดสินพระทัยถามออกไป

 จิราเดินเข้ามาใกล้เจ้าหญิงจนใบหน้าทั้งสองเกือบจะชนกัน

        "เดิมทีหม่อมฉันเป็นโจร ออกปล้นสร้างความเดือดร้อนให้ชาวบ้านอยู่เป็นนิจ แต่เมื่อวานได้แอบซุ่มดูเหล่าทหารจากเมืองหนึ่งมาตั้งค่ายอยู่ริมแม่น้ำ และหม่อมฉันเห็นเจ้าหญิงทรงงดงามยิ่งนักก็เลยอยากจะเข้าพิธีแต่งงานด้วย เจ้าหญิงจะทรงยอมรึเปล่า" จิรากล่าวพร้อมส่งสายตาหวานให้แก่เจ้าหญิงจนพระองค์ทรงเชื่อเรื่องทั้งหมด

       "เราเข้าพิธีแต่งงานกับเจ้าไม่ได้" เจ้าหญิงกล่าว

       "ทำไมล่ะ" จิราถามเสียงดุดัน

      "เรากับเหล่าทหารกำลังเดินทางไปเมืองดาหลา เพื่ออภิเษกกับเจ้าชายธนาพระคู่หมั้นของเรา" 

       "ฮึ เจ้าหญิงทรงรักองค์ชายผู้นี้รึเปล่า"จิราถาม

       "เราจะรักเจ้าชายธนาหรือไม่รักไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า เจ้าต้องปล่อยตัวเราไปงานอภิเษกให้ทันเราไม่อยากผิดสัญญา"

เจ้าหญิงตรัสน้ำเสียงอ้อนวอน แต่กลับเพิ่มความโกรธให้กับจิรา

       "ไม่มีทาง เจ้าหญิงต้องอยู่กับหม่อมฉันที่นี่ เจ้าชายอะไรนั่นถ้าอยากได้เจ้าหญิงก็มาสู้ชิงไปสิ" จิรากล่าวด้วยความโกรธก่อนจะเดินออกไป โดยไม่ฟังเสียงของเจ้าหญิงเลย