อนิลตระนคร (เมืองแห่งคำสาป)

กริ้ง กริ้ง กริ้ง กริ้ง

เสียงนาฬิกาปลุก บอกเวลา 7.00 น. วสันต์สะดุ้งตื่นจากภวังค์ เขามองไปรอบๆห้องสี่เหลี่ยม พบเพียงความว่างเปล่า หญิงสาวผู้นั้นหล่อนหายไปแล้ว หล่อนมาหาเขาแค่ในฝันเท่านั้นเองหรือ

แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกคล้ายกับว่าหล่อนมาหาเขาจริงๆ เขารู้สึกเสียดายมากที่ไม่ได้ถามชื่อหล่อน แต่เอทำไมหล่อนจึงเรียกเขาว่า "อัศวิน"  ความสงสัยพรั่งพรูในสมอง แต่มองนาฬิกาแล้วเขาต้องรีบลุกไปอาบน้ำ เพราะวันนี้เขาต้องเข้าสอนตอนเช้า วสันต์เพิ่งเรียนจบปริญาโทเกี่ยวกับวิชากฏหมายได้ไม่ถึงปี ก็มีหลายมหาวิทยาลัยติดต่อมาให้เขาไปเป็นอาจารย์ เพราะเขาได้รับเกียรตินิยมอันดับหนึ่งตั้งแต่จบปริญาตรีแล้ว แต่เขาเลือกมาสอนมหาลัยของรัฐบาลเพราะมีนักศึกษามากกว่าเอกชน

ที่มหาวิทยาลัย...............

กลุ่มนักศึกษาชาย- หญิงสามสี่คนกำลังพูดถึงอาจารย์ วสันต์ อาจารย์ใหม่ที่จะเข้าสอนเช้านี้

       "อาจารย์หล่อมากกกกกกก เลยพวกเธอฉันเห็นเมื่อวานนะใจแทบจะละลายเลยอ่ะ" แพนเค็กหันมาพูดกับเพื่อนสาวสองคน

       "หล่อสู้เราได้รึเปล่า" พอร์ช เพื่อนชายที่เดินตามหลังพูดขึ้น

       "เชอะ หล่อกว่านายเป็นล้านๆเท่า"    

       "โดว่วววว" 

       "ซักอยากจะเห็นแล้วสิแก" แก้ม สาวร่างอวบยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ผิดกับ มีน สาวร่างบางนางรำประจำคณะที่ดูเรียบร้อยไม่ค่อยบ้าผู้ชายเหมือนเพื่อนสาวทั้งสอง

      "รอด้วย"

ทุกคนหันมองเพื่อนอีกคนที่วิ่งตามมาพร้อมกัน

ก็คือ เจมส์ นั่นเอง

      "เจมส์ ทำไมมาช้านักล่ะ" แก้ม รีบมาควงแขนทันที

       "แหมๆ แรดนะเธอ" แพนเค้กพูดอย่างหมั่นไส้

       "แน่นอนย่ะ คนนี้หล่อถูกใจเจ้"

        "ป่ะๆรีบๆเดินเราเรียนชั้น 20 นะเดี๋ยวมีคนรอใช้ลิฟท์จนเต็มไม่รู้ด้วย" มีน รีบเตือนเมื่อเห็นเพื่อนสาวมัวแต่บ้าผู้ชาย

        "จ้า แม่คุณ ถ้าลิฟท์เต็มก็เดินขึ้นบันไดสิจ้ะ"

       "โห บ้ารึเปล่าแพนเค็กคิดได้ไง มีสมองแค่เนี้ย"พอร์ชพูดพร้อมกับรีบวิ่งนำหน้าไปก่อนที่จะโดนยำเละ

        "ไอ้พอร์ช ไม่หล่อแล้วยังปากเสียอีก"

ที่ห้องเรียนวิชากฏหมาย ทั้งห้าคนรีบจับจองหาที่นั่งพบว่ามีเพื่อนอีกสามคนนั่งรออยู่ก่อนแล้ว

         "โห พวกเธอมานอนที่นี่กันตั้งแต่เมื่อคืนป่ะเนี่ย"

แพนเค็กแซว เมื่อเห็นเบลล่า มานพ และ นิวกำลังนั่งติวหนังสืออยู่

         "มันแน่อยู่แล้วใครจะไปขี้เกียจตื่นสายแบบเธอล่ะ ตื่นทันอาบน้ำเปล่าไม่รู้"

         "ไอ้ พอร์ชถ้าแกไม่หยุดพูดชั้นจะเอาไอ้นี่ยัดปากแก"

แพนเค็กชูรองเท้าคัชชูส้นสูงสีดำขึ้นมา เบลล่ากับมีนรีบห้ามเพราะอายเพื่อนสาขาอื่นที่นั่งมองกันเต็มห้อง

         "มีอะไรกัน เหรอครับ"

อาจารย์มาแล้ว ทุกคนรีบนั่งประจำที่ตัวเอง

แพนเค็กเก็บรองเท้าแทบไม่ทัน

        "สวัสดี นักศึกษาปี 2 ทุกคนนะครับอาจารย์ชื่ออาจารย์ 

วสันต์ นันธิไชย นี่เฟสบุ็คของอาจารย์ สงสัยเรื่องอะไรทักมาถามได้"

        "เฮ้ย ทำไมยัยแพนเค็กกับแก้ม ม้นไปนั่งข้างหน้าว่ะ ทีวิชาอื่นทำไมนั่งหลังห้อง" นิว ถามขึ้น

       "เออ จริงด้วยขนาดเรายังได้ลงมานั่งข้างหลังเลย" มานพพูดพร้อมกับขยับแว่นตาหนาสีดำไปมา

    "ก็อาจารย์หล่อไง ไม่น่าถาม" เบลล่า เด็กแว่นอีกคนตอบ

       "แล้วเธอล่ะ เบลล่า ไม่บ้าผู้ชายหล่อๆแบบยัยสองคนนั่นเหรอ" เจมส์ ที่นั่งอยู่ข้างๆสกิดถาม

        "ไม่อ่ะ ไร้สาระตั้งใจเรียนดีกว่า" เบลล่า พูดพร้อมกับก้มลงอ่านหนังสือ เจมส์ แอบมองยิ้มนิดๆ

ผ่านไปชั่วโมงกว่า

         "เอาล่ะครับวันนี้พอแค่นี้ก่อน " อาจารย์วสันต์หันไปทางแพนเค็กกับแก้ม

         "พวกเธอสองคนดูตั้งใจเรียนมากนะ เห็นนั่งจ้องอาจารย์ตลอดเลย"

         "แหมๆ ก็เรียนวิชานี้แล้วสนุกนี้ค่ะ" เเก้มตอบ

         "สนุกตรงไหน วิชานี้ยากจะตาย" เบลล่าพูดขึ้น

          "ก็เธอมันไม่ค่อยฉลาดไง" 

          "อ้าวยัยแก้ม พูดแบบนี้วันหลังอย่ามาลอกการบ้านชั้นล่ะกัน ไปนพไปห้องสมุดกัน" เบลล่า กับมานพไหว้อาจารย์ก่อนจะสะพายกระเป๋าออกไป

         "อาจารย์ขา งั้นพวกหนูขอตัวนะค่ะ จะไปอ่านหนังสือห้องสมุดก่อน" แพนเค็กกราบลาก่อนจะตามเพื่อนๆออกไป

อาจารย์วสันต์มองตาม ก่อนจะนั่งคิดถึงความฝันเมื่อคืนอยู่ในห้องเรียนนั่นเอง

..........................................................................................