ดินแดน ของหัวใจ

"นิ่!! นายมันเจ้าเล่จริง" ฉันพูดพร้อมกับยื่นก้านสำลีให้เค้า ส่วนเค้าทำหน้าตายิ้มสล่อนมาก 

ฉันนะอยากจะบีบคอนายจิงๆ "ดีมาก ม่ะเด้วฉันทำให้ "เขาพูดเสร็จก้เริ่มลงทำแผลที่เข่าให้ฉัน

"โอ้ยยยซี้ดด.. ทำเบาๆหน่อยสิ่นายนิ่มันมือยักษ์จิงๆเลย ตาบ้า "

"เออหน่าาา... เธอก้อยู่เฉยๆสิ่ ปัดโธ่!!" โซซุเกะดุฉัน แล้วมือก้ทำแผลไปให้ฉันด้วย ฉันเหนเขาตั้งใจทำแผลให้ฉัน ฉันมองดูเขาก้น่ารักเหมือนกันน่ะเนี่ย ดูเขาเปนคนอบอุ่น แต่...กวนประสาทชะมัด!! "อ่าาา!!เสร็จแล้ว ดูสิ่ฉันทำได้ดีเลยใช่ใหมร่ะ" เขาพูดแล้วเขาก็ยิ้มกับผลสำเร็จของเขาด้วยความภาคภูมิใจ "ขอบใจนายมากน่ะ นายกลับไปได้แล้วแหละเด้วจะมืดสะ" ฉันไล่เค้า แต่เขากับทำน่าทะเล้นใส่ "เธอเปนห่วงฉันหรอเนี่ย55555" เขาหัวเราะอย่างยิ่งใหญ่ "ฉันไม่ได้ห่วงนายสะหน่อย >///< ฉันแค่อยากหัยนายไปให้พ้นจากบ้านฉันตะหากเหล๊าวว" ฉันพูดไปหน้าแดงไป

"แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วยละ หรือว่าอยากหัยฉันนอนที่นี้ "

"นายจะบ้า หรือไง ฉันจะมาอยากให้นายมานอนทำไมร่ะ ไป่!!ออกไปเลย " ฉันพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืนพลักเขาหัยไปอยู่ตรงประตูหน้าห้องของฉัน "เออๆๆ ไปก้ได้ ~จ๊วบ~" ฉันตาค้างสักพักเค้ากล้มมาจูบที่ปากฉัน "ตาบ้า รีบไปเลยไป่ !! ~ปัง~" ฉันตั้งสติได้ฉันรีบพลักอกของเขา แล้วปิดประตูใส่หน้าเขาทันที >///< ฉันยืนเขิลจับปากตัวเองบิดตัวไปมา อยุ่ที่หลังประตูในห้องของฉัน 
"นายนิ่มันเจ้าเล่จิงๆเลย >//<" ฉันเพ้ออยุ่คนเดียว ฉันล้มตัวนอนที่เตียงของฉัน เขิลจนเพ้อหลับไป

~ฮานะ ฮานะ ตามฉันมาสิ่ ฮานะ ตามฉันมาสิ่ เธอมาอยู่กลับฉันแล้ว ฮานะ ฉันหาเธอเจอแล้ว~

~"นะ นะ นั่นใครอะ "~ ฉันเหมือนอยุ่ในวังวนอะไรสักอย่าง เป็นที่มืดๆมีแสงขาวๆไกลๆอยุ่ข้างหน้า

~เดินมาเข้าสิ่ ฮานะ เดินเข้ามาสิ่~ เสียงก้องดังซ้ำๆ ฉันเดินตามแสงสว่างสีขาวนั้นเข้าไป ฉันเดินเข้าไปไกล้ๆเรื่อยๆจนแสงนั่นมันสว่างแสบตาฉันเอามือขึ้นมาบังแสงที่กำลังสาดมาที่ตัวและดวงตาของฉัน

~"นิ่!! นั่นใครอะออกมาน่ะ ออกมาน่ะ "~ฉันเดินไปด้วยเอามือบังตาไปด้วย จนแสงสว่างสีขาว เลือนลางกลายเปน ทุ่งดอกไม้สีชมพู ต้นไม้สีชมพู ทุกอย่างเหมือนอย่างกะในเทพนิยาย มีผีเสื้อดอกไม้ ต้นไม้ เต็มไปหมด  ฉันมองไปรอบๆ ไปสะดุดที่ประสาทแห่งนึ่งสวยงามมาก ฉันเดินทางที่จะไปประสาทนั่น ระหว่างทางฉันเจอกระต่ายตัวนึ่ง น่ารักมาก ใส่เสื้อสูทสีแดง ตัวกระต่ายสีขาวทั้งตัว ฉันแอบประหลาดใจนิดหน่อยที่ว่าทำไมที่นี้ดูแปลกๆ ฉันเล่นกับกระต่ายหน่อยตัวนั่น ~"นิ่!! เธอเจ้ากระต่ายน้อย เธอหลงทางใช่มั้ย -v- ฉันเองก้หลงทางเหมือนกัน "~ ฉันพูดกับกระต่ายน้อยที่ฉันคิดว่าพูดไม่ได้ แต่ฉันต้องตกใจ!! ~" ฉันไม่ได้หลงทาง แต่ฉันจะพาเธอไปประสาทนั่นตะหากละ "~ ฉันตกใจมาก จนถ้อยห่างกระต่ายน้อยนั่น ~"นะ..นะ..นิ่เธอพูดได้ด้วยหรอเนี่ย"~ ฉันพูดไปสั่นไป ~"เธอไม่ต้องตกใจหรอกหน่า ฉันจะพาเธอไปหาท่านชาย "~ กระต่ายน้อยพูดจบ ก็กระโดดนำน่าฉันไป ~"ดะ..ดะ..เด้วสิ่ เธอรุ่มั้ยที่นี้ที่ไหน ฉันมาอยุ่ที่นี้ได้อย่างไร แล้วเธอจะพาฉันไปไหน "~ กระต่ายน้อยไม่ตอบคำถามฉันสักคำ ตั้งใจกระโดดนำฉันไปที่ประสาทอย่างเดียว ฉันวิ่งตามกระต่ายน้อยอย่างเหน็ดเหนื่อย ~"นิ่กระต่ายน้อย เธอมีชื่อมั้ย เธอชื่ออะไรหรอ"~ ฉันถามชื่อเขา กระต่ายน้อยหยุดกระโดดแล้วหันมา ~"ฉันชื่ออาเทอร์ เลิกถามได้แล้ว แล้วตามฉันมา ถึงที่เด้วก้รุ้เองละ "~ ฉันหุบปากแล้ววิ่งตามกระต่ายน้อยอาร์เทอร์ไป