เมื่อไหร่ก็ใช่เธอ ที่รัก

ความรักคือสิ่งสวยงามใช่ผมก็คิดอย่างงั้นถึงแม้ความรักจะแตกต่างออกไปกันคนละแบบตอนจบอาจจะสวยงามหรือไม่ก็อาจจะต้องพรากจากกันเพราะคนเรามีพบก็ต้องมีจากแต่อย่างน้อยก็ได้รู้จักได้พบกับความทรงจำที่ดีถึงแม้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไรขอแค่ให้เราได้ใช้เวลาที่อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขก็พอ ผมไม่ได้เป็นคนโรแมนติกอ่ะไรไม่เคยใส่ใจใครจนผมเกือบจะเสียคนที่รักที่สุดไปย้อนกลับไปเมื่อ หลายปีก่อน

"ป๊อปไปกินข้าวกันเที่ยงแล้ว"

เสียงเพื่อนสาวที่ผมสนิทที่สุดเรียกผมด้วยน้ำเสียงเจือยแจ้วผมชอบเสียงนี้ที่สุดเลยเสียงเธอมันช่างอ่อนหวานและสดใสเหมาะสมกับรูปร่างหน้าตาเธอเสียจริงเธอเป็นคนหน้าหวานใบหน้าเรียวได้ทรงและมีรอยยิ้มที่สดใสเธอน่ารักมาเลยล่ะ

"แหมพี่ฟางมาปุ้บก็ชวนแฟนไปกินข้าวเลยน่ะ"

รุ่นน้องที่อยู่ในกลุ่มผมเอ่ยแซวผมกับฟางขึ้นแต่ก็ไม่แปลกหรอกผมชินล่ะเพราะโดนแซวทั้งโรงเรียนเลยล่ะ ถามว่าผมรู้จักรุ่นน้องคนนี้ได้ไงน่ะเหรอน้องเขาเป็นเพื่อนของน้องสาวฟางเองแหละครับเธอก็สวยน่ะครับมีคนมาจีบเยอะไมว่าจะชายหรือหญิงใช่ฟังไม่ผิดน้องเขาเป็นสาวเท่เมื่อก่อนน้องตัดผมสั้นทำเอาหล่อกว่าผู้ชายบางคนซ่ะอีกจนผมคิดว่าน้องเป็นทอมแต่ปัจุบันน้องไว้ผมยาวแล้วทำให้ผมระบุเพศเธอได้แล้ว

"แก้วก็พูดไปดูซิพี่ฟางกับพี่ป๊อปหน้าแดงเป็นตูดลิงแล้ว"

นี่คือคำพูดของน้องสาวฟางน้องเขาเป็นสาวนำแฟชั้นดีน่ะครับพอๆกับไอ้เขื่อนนั้นละครับน้องเขาชื่อเฟย์

"หวัดดีคราฟฟฟฟฟพี่ปอป เอ้ยป๊อป"

น้ำเสียงทะเล้นปนกวนของไอ้เขื่อนที่มาแต่ไกลตายยากชะมัดเลยกำลังพูดถึงนิดเดียวเอง

"อ้าวพี่โทโมะอ่านหนังสือกลับหัวได้ด้วยเหรอ"

ไอ้เขื่อนจอมขี้สงสัยเมื่อเดินมาถึงก็ถามขึ้น

"ไหนอ่ะเขื่อน"

น้องแก้วก็ถามขึ้น   ด้วยความที่มีคนอยากรู้อยากสงสัยผมก็เลยพิสูจน์ให้ดูด้วยการหยิบหนังสือเล่มที่พี่โทโมะอ่านกลับหัวนั้นล่ะขึ้นมาปรากฏว่าชายผู้อ่านหนังสือกลับด้านหน้าทิ้ลงกับพื้นโต๊ะดังปั้งดั้งจะหักหรือเปล่า

"ใครบอกละว่าพี่โทโมะเขาอ่านหนังสืออ่ะหลับชัดๆ"

 ผมพูดขึ้นถึงพี่เขาจะอายุเยอะที่สุดก็เถอะแต่ก็ไม่ได้มีใบหน้าแก่อะไรหรอกดูกลมกลืนกับพวกผมนี่ล่ะครับเหมือนรุ่นราวคราวเดียวกันนั้นล่ะพี่เขาเป็นลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น เป็นคนเงียบๆหน่อยหรือพูดไม่ค่อยชัดเท่าไหร่เลยไม่ค่อยพูดก็ไม่รู้

"นี่ๆมัวแต่คุยกันอยู่ได้จะข้าวไหมเนี่ยะ"

น้องเฟย์พูดขึ้น

"กินสิคราฟฟคุณหนูเฟย์"

ตามมาด้วยเสียงไอเขื่อน

"ป่ะๆกินข้าวกัน"

น้องแก้วพูดขึ้นอีกคน

"เอ่อแล้วพี่โทโมะล่ะ"

ผมพูดขึ้น

"เดี่ยวฟางปลุกเอง"

หลังจากที่ฟางพูดเสร็จก็ก้มหน้าลงไปใกล้ๆหูพี่โทโมะแล้วตะโกนขึ้นว่า

"พี่โทโมะ พี่แนนนี่มาหา"

และทันใด้นั้นก็เกิดการตื่นตะหนกขึ้นมาทันที 

"ไหนๆๆ ใต้โต๊ะๆหลบ"

พี่โทโมะก็สดุ้งตื่นขึ้นมาทันทีครับแล้วรีบมุดใต้โต๊ะอย่างรวดเร็วทำไมพี่โทโมะเป็นแบบนี้นะเหรอก็เพราะพี่แนนนี่ที่เป็นคนสวนที่บ้าน เขาชอบพี่โทโมะนะซิคิดแล้วก็ขำน่ะครับตอนนั้นพวกผมไปบ้านพี่โทโมะนี่แหละครับแต่ไปเจอแจ๊คพอตที่บ้านโทโมะตอนนั้นพี่แนนนี่เขาพยายามจะปล้ำพี่โทโมะดีน่ะที่พวกผมไปเจอพอดีไม่งั้นคงเจอเขาตุ๋ยไปแล้วมั้งเลยทำให้พี่เขาผวานิดหน่อย(พี่แนนนี่เขาเป็นเพศที่สาม) 

"อ้าวไหนไม่เห็นมีเลยหลอกกันนี่หว่า"

พี่โทโมะพูดขึ้นหลังจากโพล่มาจากใต้โต๊ะ

"ไปกินข้าวกันเถอะหิวๆ"

ไอ้เขื่อนพูดก่อนจะเอามือลูบท้องน่ารักตายล่ะ

พวกผมก็พากันไปกินข้าวเที่ยงแล้วก็กลับมาเข้าเรียนตามปกติ

ผมอยู่ห้องเดียวกับฟางเลยทำให้สนิทกันมากไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดจนตอนนี้ผมไม่แน่ใจแล้วซิว่าผมรู้สึกกับเธอแค่เพื่อนหรือเปล่าหรือแค่หวั่นไหวกันแน่

เปิดเรื่องใหม่เรื่องเก่ายังไม่จบเลยแฮะๆ เม้นโหวดให้กำลังใจไรหน่อยน่ะ 1เม้น1โหวด วันละนิดจิตแจ่มใสเพิ่มกำลังใจให้ผู้แต่ง