Bad or good (love or unlove)

ที่จอดรถ
"นี่ไม่ต้องไปส่งก็ได้นะ ขับรถไปเองได้"

"ก็พี่อยากไปไหนมาไหนกับฟาง"

"หรอ"

"ทำไมฟางถึงใจร้ายกับพี่จัง"

"ฟางก็ทำตัวปกติหนิ"

"มันปกติสำหรับฟาง แต่ไม่ปกติสำหรับพี่นะ"

"พูดมากอยู่นั่นแหละ จะไปส่งมั้ย ถ้าไม่เห็นแก่พี่โมะ ไม่ให้ไปส่งหรอก"

ฟางเดินขึ้นรถ
(ในรถ)
"ฟางจะไปไหนล่ะ"

"สยาม"

"ไปทำไมหรอ"

"ไปช๊อปปิ้งหาซื้อของให้'ลูก'"ฟางพูดและเน้นคำว่าลูกดังๆ

"แล้วไม่ไปหาพิมหรอ"

"พี่ไม่ได้เป็นไรกับพิมสักหน่อย"

"ยังไม่ได้ถามเลยนะ แค่ถามว่าไม่ไปหาพิมหรอ"

"ก็บอกไว้ก่อนไง"

และไม่นานรถหรูก็มาจอดที่หน้าห้าง

"คุณกลับไปได้ละ เดี๊ยวฉันหารถกลับเอง"

"จะไม่ให้พี่ไปส่งด้วยหรอ"

"ไม่จำเป็นหรอก"

"แต่มันจำเป็นสำหรับพี่นะ พี่อยากอยู่ไกล้ฟาง"

ฟางไม่สนใจกับคำพูดของป๊อปปี้ ก่อนที่จะหันหลังเดินไป

ณ บ้านจิระคุณ
"นีตาป๊อปแกหายไปไหนตั้งแต่เช้า นี่อย่าบอกว่าแกไปไหนยัยเด็กนั่นหน้ะ"เสียงคุณภัณณาถามผู้เป็นลูก

ป๊อปปี้เงียบ....

"ฉันขอบอกไว้เลยนะ ห้ามแกยุ่งกับยัยนั่นอีก"

"แม่มีสิทธิ์อะไรมาสั่งผมครับ"

"มีสิ ฉันเป็นแม่แกนะ!/และแกจะต้องแต่งงานกับหนูพิม"

"ไม่ครับผมไม่แต่ง"

"แกต้องแต่งนี่คือคำสั่ง"

"ผมไม่ได้รักพิม และไม่มีวันจะรักด้วย ผมรักฟาง"

จังหวะที่ป๊อปปี้พูดกับแม่อยู่นั้น พิมเดินเข้ามาก็ได้ยินเรื่องทั้งหมด

"พี่ป๊อป"พิมอึ้งกับคำพูดของชายหนุ่ม

ป๊อปปี้ไม่สนใจและเดินขึ้นห้องไป

ทันทีที่ป๊อปปี้เดินเข้าห้องไป น้ำตาของลูกผู้ชายไหลรินลงมาอาบแก้มของป๊อปปี้ทันที
"โถ่เว้ย!"ป๊อปปี้ตะโกนมา เค้ารู้ผิดหวังและเสียใจ ปัญหาเข้ามารุมล้อมเค้าไปหมด ไหนจะเรื่องฟางกับลูก และเรื่องพิมอีก

ก๊อก ก๊อกๆ
"นีป๊อปแกเป็นไรหรือป่าว"ผู้เป็นพี่ถาม

"ผมอยากอยู่คนเดียว"

"แต่พี่เป็นห่วงเรานะ ขอพี่เข้าไปหน่อย"

ป๊อปปี้เดินมาเปิดประตู

"นีป๊อปแกเป็นอะไรบอกพี่ได้นะ"

"พี่ปุ๊กผมไม่ไหวแล้ว ปัญหารุมล้อมผมไปหมด"ป๊อปปี้กอดผู้เป็นพี่แล้วร้องไห้หนักกว่าเดิม

"ปัญหาทุกอย่างต้องมีทางแก้นะ"

"ผมไม่รู้ต้องทำอย่างไร"

"ก็ลองคิดดีๆนะ "

"ผมคิดไม่ออก"

"เวลาแกอารมณ์แกอาจจะคิดออกนะ"

"ขอบคุณนะพี่"

"ฮ่าๆ ร้องไห้เป็น5ขวบไปได้"

---------