รักเธอตลอดกาล

ณ เรือนปั้นหยาแถวริมแม่น้ำเจ้าพระยาในสมัยรัชกาลที่ 1 "ช่างงามยิ่งนัก แม่ข้าวฟาง"เสียงผู้เป็นแม่พูดพลางปักปิ่นผมให้แก่เด็กสาว "ลูกงาม แต่ท่านแม่งามกว่าลูกอีกเจ้าค่ะ" ข้าวฟางพูดพลางยิ้ม "ปากหวานเสียจริงลูกคนนี้ มิน่าชายนุถึงได้ชอบเจ้า"แม่พูดทำให้เด็กสาวหน้าแดงทันที "ท่านแม่พูดอะไรก็ไม่รู้ ลูกไปดีกว่า" ข้าวฟางพูดก่อนจะลุกขึ้นวิ่งออกไป "ข้าวฟาง!" เสียงเรียกดังขึ้นทำให้เด็กสาวหันควับไปมอง "ชายนุ!" เด็กสาวพูดด้วยความดีใจก่อนจะวิ่งไปหาเด็กชายในชุดแส่จีนสีแดง "เจ้ามาก็ดีแล้ว วันนี้ข้าจักพาเจ้าไปเก็บผลลูกตาลที่ท้ายเรือนแล้วก็ไปพายเรือเก็บดอกบัวด้วย"ข้าวฟางพูด "น่าสนุกน่ะ ข้าอยากไปด้วยจัง แต่เกรงว่า..คงไม่มีเวลาถึงนั้น" ชายนุพูดพลางทำหน้าตาเศร้าสร้อย "ชายนุ เหตุใดจึงพูดเช่นนี้" ข้าวฟางถามด้วยความสงสัยก่อนที่ผู้ใหญ่จะเดินออกมาจากบ้าน "เดินทางปลอดภัยน่ะเจ้าค่ะท่านเจ้าสั่วท่านคุณบุหงา" แม่ของข้าวฟางพูด "ท่านลุงท่านน้าจักไปที่ใดกันรึเจ้าค่ะ" ข้าวฟางรีบวิ่งเข้าไปถามทันที "ลุงกับน้าจะกลับไปเปิดร้านทองที่เมืองจีนอย่างไรเล่า ถ้ามีวาสนาได้พบกันอีกครั้ง ขอให้ได้อยู่ด้วยกันอีกน่ะเจ้าเด็กน้อย" พ่อของชายนุพูดก่อนที่ผู้ใหญ่จะร่ำลากัน "ไม่ไปไม่ได้หรอ ชายนุ" ข้าวฟางพูด เด็กชายมองก่อนจะเดินเข้าไปกอด "ข้าเชื่อว่าสักวันจักไปพบกันอีกและเราก็จะได้ครองคู่กัน" ชายนุพูด "สัญญาน่ะว่าจะกลับมา" ข้าวฟางพูดพลางถอนกอด "สัญญาสิ ข้าต้องกลับมาสู่ขอเจ้าให้ได้เลย" ชายนุพูดก่อนจะโดนเด็กสาวหยิกแกมเขิน "ข้าไปก่อนน่ะ"เด็กชายพูด ข้าวฟางจำต้องปล่อยมือจากเด็กชายที่ตนรักพลางพยายามส่งยิ้มแม้ว่าหัวใจจะเจ็บปวดมากเท่าไหร่ก็ตาม "ลาก่อน" ข้าวฟางพูด ทั้งคู่สบสายตากันเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เรือยาวจะพายเลื่อนออกไป ทั้งคู่ได้แต่หวังว่า..สักวันคงจะได้กลับมารักกัน และอยู่ด้วยกันตลอดไป...