รวมเรื่องสั้นanime

KARI TALK

      อาโฮ่ย เจอกันอีกเเล้วช่วงนี้คาริขยัน(เปล่าหรอกวันหยุดมันว่างมากกว่า)วันนี้มาเเต่งฟิคkuroko no basket อีกล้าววววว 2 ตอนติดเบย(ความว่าติดเรื่องนี้มาก) ในเรื่องนี้น้องครก.ของพวกเราเป็นผญ.นะเออ อยากเห็นหน้าตากดไปที่เเนะนำตัวละครโลด เอาละ เริ่มเรื่อง!!

ปล.กดเพลงฟังเพื่อความฟินด้วยน้าาา เพราะนิยายเรื่องนี้ได้เเรงบันดาลใจมาจากเพลงนี้เเหละ

song : นางฟ้าในนิยาย 

 

      เมื่อ 10 ปีที่เเล้วโรงเรียนมัธยมต้นเทย์โคว โรงเรียนที่ก่อกำเนิดรุ่นมีรุ่นปฏิหาริย์ เเต่จริงๆเเล้วไม่ใช่รุ่นปฎิหารเเต่เป็นทีมปฎิหารที่ประกอบด้วยสมาชิกทีม 7 คน

เเต่..มันก็เเค่อดีต ความผิดพลาดของ คุโรโกะ เท็ตสึยะ ผู้จัดการของเหล่ารุ่นปฎิหาริย์เธอคือคนที่มีความสามารถแสกนคนว่าใครมีความสามารถอะไรบ้างเเละเธอยังสามารถเเนะนำ จากเหล่าเด็กหนุ่มที่ทุมเททุกอย่าเพื่อบาสตอนนี้กลายเป็นสัตว์ประหลาดไปเเล้วพวกเขาโหยหาชัยชนะไม่สนใจในคำว่าทีมเพราะเธอ เพราะเธอทำให้พวกเขาเก่งเกินไปเรื่อราวมันเริ่มจากวันนั้นวันที่เธอได้พบกับ มิโดริมะ ชินทาโร่ คนที่เธอรักสุดหัวใจเเละเป็นคนที่เธออยากให้กลับมาเป็นคนเดิมมากที่สุด 

 

ย้อนกลับมาเมื่อ 10 ปีก่อน ณ.โรงยิมของโรงเรียนเทย์โค

"สุดยอดเลยคะชูตจากระยะนั้นได้ด้วยมันไกลกับเเป้นมากเลยนะคะนั่น เเต่ถ้าก่อนชูตย่อขาลงอีกสักนิดคงน่าจะช่วยให้เเม่นขึ้นได้นะคะ"เสียงเล็กหวานเอยออกไปภายในโรงยิมที่มีเด็กหนุ่มหัวเขียวกำลังชูตลูกบาสอยู่

"ขอบคุณสำหรับคำเเนะนำ เอ๊ะ...เธอเข้ามาตั้งเเต่เมื่อไรเนี่ย"ร่างสูงเผลอตอบเียงนั้นไปทั้งๆที่ในโรงยิมควรจะมีเเค่เค้าเท่านั้น

"อยู่ดูมาสักพักเเล้วคะ ฉันชื่อคุโรโกะ เท็ตสึยะ จะมาเป็นผู้จัดการของรุ่นปฏิหาริย์พรุ่งนี้หน่ะคะพอดีฉันเห็นไฟเปิดอยู่เลยเข้ามาดู"ร่างเล็กร่ายยาว

"ฉันมิโดริมะ ชินทาโร่ เป็นชูตเตอร์ของทีมปฏิหาริย์ยินดีที่ได้รู้จัก"ชายหนุ่มว่าพลางชูตลูกต่อไป

"งั้นฉันไปก่อนดีกว่ามันมืดมากเเล้วถ้าจะกลับอย่าลืมล็อคโรงยิมด้วยนะคะ"ร่างเล็กบอก ขณะที่เธอก้าวขาออกไปเสียงทุ้มก็ห้ามซะก่อน

"เดี๋ยวฉันไปส่งมันมืดเเล้วรอสักครู่"ร่างสูงเอาลูกบาสไปเก็บก่อนที่จะไปเปลี่ยนเสื้อ

"มันจะดีหรอคะฉันกลัวว่ามันจะลำบากคุณ"ร่างเล็กบอกด้วยความเกรงใจ

"เอาน่าขึ้นมา"ร่างสูงว่าขณะที่เอาตัวเองขึ้นรถจักรยานเเล้ว

"เฮ้อ..ค่าาาา"เธอลากเสียงยาวสุดท้ายก็ต้องให้เขาไปส่งจนได้

 

ตอนเย็นของอีกวัน

"เอาละทุกคนมารวมตัวก่อน"เสียงทรงอำนาจของอาคาชิ เซย์จูโร่ บอกพวกรุ่นปฏิหาริย์ให้มารวมกันณ. จุดที่เค้ายืนอยู่

"มีอะไรหรออาคาชิจจิ"เสียงของนายเเบบหะวเหลืองถามขึ้นอย่างสงสัย

"วันนี้ฉันมีผู้จัดการใหม่มาเเนะนำเธอจะมาทำงานคู่กับโมโมอิ"อาคาชิบอกอีกครั้ง

"เธอ...ผู้หญิงสินะไหนละ?"ชายหนุ่มหัวน้ำเงินถามขึ้น

"อยู่นี่คะ"เสียงเล็กเอ่ยเรียบๆทำเอาทั้ง 3 คนสะดุ้งกันเลยทีเดียว

"มาตั้งเเต่เมื่อไรเนี่ย"คนผมน้ำเงินถามอยู่ตกใจ ยัยนี่โผล่มาจากไหนเนี่ย

"ฉันก็เข้ามาพร้อมกับอาคาชิคุงนั่นเเหละคะขอเเนะนำตัวอย่างเป็นทางการฉันชื่อ คุโรโกะ เท็ตสึยะคะ"เธอบอกเสียงเรียบ

"อาคาชิคุงงงงง โค้ชเรียกหน่ะ"เสียงหวานของผู้หญิงผมชมพูคัพc(=..=)ดังขึ้น

"อาาา มิโดริมะฝากแนะนำคนอื่นๆเเทนฉันด้วยละ"เอ่ยจบก็เดินออกจากโรงยิมไป

"ฉันคงไม่ต้องเเนะนำนะคุโรโกะ เจ้าโกเด้นหัวเหลืองน่ารำคาญนั่นชื่อ คิเสะ เรียวตะ ไอ้เด็กติดขนมนั่นชื่อ มุราซากิบาระ อัตสึชิ ไอ้อาโฮ่ตัวดำนั่นชื่อ อาโอมิเนะ ไดกิ ส่วนผู้หญิงหัวชมพูคนเมื่อกี้ชื่อ โมโมอิ ซัทสึกิ"มิโดริมะเเนะนำคนในทีมเสียงเรียบเเฝงความจิกกัดเล้กน้อย

"เฮ้ย เเกว่าใครดำห้ะ ไอ้เเว่นบ้าดวง!"อาโอมิเนะสวนกลับด้วยความไม่พอใจ

"มิโดจินฉันไม่ใช่เด็กน้าาา"เสียงยานๆของมุราซากิบาระว่าต่อ

"ใครเป็นโกเด้นน่ารำคาญกันห้ะมิโดริมัจจิใจร้ายยย"คิเสะว่าพลางทำท่าบีบน้ำตา

"เอาละเลิกบ่นไปซ้อมกันซะ"มิโดริมะว่าจบทั้งหมดก็เเยกย้ายกันไปซ้อม

 

ทุกเย็นมิโดริมะกับคุโรโกะจะกลับบ้านด้วยกันเพราะบ้านของทั้งคู่อยู่ละเเวกเดียวกันเเถมยังกลับดึกกันทั้งคู่มิโดริมะจึงอาสาไปส่งเพราะตัวคุโรโกะยิ่งเล็กๆอยู่เค้ากลัวว่าร่างเล็กจะโดนฉุดกลางทาง

.

.

.

.

จนกระทั่งความรู้สึกบางอย่างได่ก่อตัวอย่างที่ทั้งคู่ไม่ทันรู้สึกตัว

 

"งืมมมคุโรจินขอขนมหน่อยน้าาาา"เสียงของไททันหัวม่วงดังขึ้นข้างหลังผู้จัดการตัวเล็ก

"ตอนนี้ซ้อมอยู่นะคะกลับไปซ้อมเลยคะ"ร่างเล็กดุเเต่มันดูน่ารักมากว่าน่ากลัว

"ม่ายอาววง่าาาา"เด็กโข่งลากเสียงยาว

การกระทำนั้นอยู่ในสายตาของมิโดริมะ ชินทาโร่ตลอด ตอนนี้เจ้าตัวจะรู้หรือเปล่าว่าเผลอปล่อยไอมาคุออกมาเเล้วมุราซากิบาระที่เหลือบไปเห็นจึงมีความรู้สึกอยากแกล้งเลยรวบตัวคนตัวเล็กมากอดเเล้วเอาคางเกยหัว

"น้าาาคุโรจินขอลูกอมหน่อยก็ได้"ทำท่าอ้อนๆสุดท้ายคุโรโกะก็ใจอ่อนเอาลูกอมรสวนิลาออกมาจากกระเป๋า 2 เม็ดเเล้วยื่นให้มุราซากิบาระ

"นี่คะ"

"ขอบใจน้าาาา"ว่าพลางปล่อยตัวคนตัวเล็กเเล้วกลับไปซ้อมต่อ

'หึหึ มิโดจินนี่ดูออกง่ายจังแฮะ'

 

"คุโรโกจจิเห็นที่ผมดั้งในควอเตอร์เเรกหรือเปล่าฮะ"เจ้าโกลเด้นปากมากระโจนเข้ามากอดร่างเล็ที่กำลังบันทึกข้อมูลอยู่

"อึดอัดคะคิเสะคุง"ร่างเล็กว่าพลางเอามือดันคิเสะออก

อีกฝากหนึ่งของสนามร่างหัวเขียวตตอนนี้เริ่มเดือดปุดๆเเล้ว

'เจ้าคิเสะบอกกี่ครั้งเเล้วว่าห้ามกอดคุโรโกะห้ะ ฝ่ายหญิงเค้าเสียหายนะโว๊ย'มิโดริมะคิดพร้อมปล่อยไอมาคุออกมามากกว่าเดิม

มีรึคิเสะจะไม่รู้ตัว

'แกล้งอีกสักหน่อยดีกว่าเเหะ'คิเสะว่าพร้อมหอมเเก้มคุโรโกะก่อนจะผละออก

"ไปน้าาาาาคุโรโกจจิ"ว่าพร้อมรีบวิ่งออกไปทิ้งให้ร่างเล็กหน้าเเดงอยู่คนเดียว

'แกล้งสนุกดีแฮะมิโดริมัจจิเนี่ย'

 

"เฮ้ เท็ตสึเห็นนิตยาสารไมจังของฉันไหม๊?"ร่างสูงผิวคล้ำเดินมาคล้องคอคุโรโกะพร้อมถามหานิตยาสารสุดรักของตน

"ไม่นิคะ"ร่าเล็กตอบ

"งั้นหรอเเย่จังเเหะ"อาโอมิเนะว่าพลางทำท่าครุ่นคิดพร้อมเลือบไปมองมิโดริมะไอมาคุแผ่ซ่านออกมาเรื่อยๆจนคนรอบข้างที่เริ่มถอยหนี

"อ๋อจริงด้วยอาโอมิเนะคุง ฉันว่ามันน่าจะอยู่ในห้องชมรมนะคะ"ร่างเล็กพูดออกมาเพราะนึกได้

"เเต๊งกิ้วเท็ตสึ"อาโอมิเนะขอบคุณก่อนจะเดินจากไปก็หอมเเก้มอีกข้างต่อจากคิเสะจนมิโดริมะเเข็งเป็นหินไปเเล้ว

"อะไรของเค้าเนี่ย"ร่างเล็กสนทบทออกมาอย่างอายๆ

'มิโดริมะเเกนี่มันดูออกง่ายไปแล้ว'

 

"การซ้อมเป็นยังไงบ้างคุโรโกะ"อาคาชิที่เดินมาหาถามเธอถามขึ้น

"ก็ดีมากๆเลยละคะทุกคนพัฒนาไปได้ไวมาก"ร่างเล็กตอบพร้อมมองกราฟที่ตนสรุปอยู่

"ทั้งหมดนี่ต้องขอบใจคำเเนะนำของเธอนะ"อาคาชิพูดจบก็เดินไป

"คะ!"โดยมีเสียงคุโรโกะตบท้าย

'เอายังไงละพ่อคนซึน สาวเค้าโดนรุกขนาดนี้เเล้วจะอยู่เฉยๆหรอ'

 

ทุกอย่างดูจะจบไปด้วยดีเเต่พอพวกเค้าขึ้นปี 3 พรสวรรค์ก็เริ่มฉายเเววทุกคที่เธอรู้จักเปลี่ยนไปหมดทุกคนโหยหาชัยชนะโดยไม่สนใจคำว่าทีมอีกต่อไป

 

"ทีมมันไม่จำเป็นอีกต่อไปเเล้วคุโรโกะ เเค่มีลูกอยู่ในมือเเค่ฉันคนเดียวก็ทำแต้มได้"มิโดริมะ

"จะซ้อมไปทำไม ให้เก่งขึ้นหรอ เฮอะ เธอเห็นเเววตาของเจ้าพวกนั้นไหม๊ละ จะเก่งไปทำไมถ้าไม่มีคู่เเข่ง"อาโอมิเนะ

"ตอนนี้ผมก็อปปี้ท่าได้เพอเฟคเเล้วซ้อมไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกฮะ"คิเสะ

"สำหรับฉันคำว่าทีมมันไม่สำคัญหรอก"มุราซากิบาระ

"เลิกซะเถอะคุโรจิน พวกเราเก่งมากเเล้วจนไม่มีใครสู้ได้-- ซ้อมไปทำไมละเสียเวลา"มุราซซากิบาระ

 

เธอได้เเต่นั่งร้องไห้อยู่คนเดียวมาเสมอ โทษตัวเองว่าเป็นความผิดตนเอง เพราะเธอพวกเขาที่มันจะเล่นบาสอย่างสนุกสนานจึงเปลี่ยนไป เพราะเธอมาเป็นโค้ชเเท้ๆ

เมื่อขึ้นม.ปลายคุโรโกะก็ได้ตั้งปณิธานว่าจะเอาพวกเค้าคนเดิมกลับมาเธอเเละกับทีมเซย์รินก็ทำได้พวกเธอได้ขึ้นเป็นอันดับ 1 ของญี่ปุ่นเธอทำสำเร็จเธอนำตัวตนเดิมของพวกเขากลับมาได้

 

ในวันเกิดวันเกิดของเธอทุกคนชวนกันไปเล่นสตรีดบาส

มาจิเบอร์เกอร์

"เอาละเรามาเตรียมแผนงานวันเกิดให้เท็ตสึจังกันเถอะ"เสียงสดใสของหญิงสาวผมชมพูคัพD

"ไอ้ฉันหน่ะไม่เกี่ยงหรอกนะเเต่...ไอ้เจ้านี่มาจากไหนเนี่ย"อาโอมิเนะพูดพร้อมชี้ไปทางคิเสะ

"โธ่ไดจัง คีจังเค้ามาถ่ายเเบบเเถวนี้พอดีเลยชวนมาด้วยหน่ะสิ"โมโมอิตอบก่อนจะดูรายชื่อคนที่เหลือ

"อาคาชิคุงกับคนอื่นๆก็มาได้เหลือเเต่มุคคุงนี่เเหละถึงอาคาชิคุงบอกว่าจะช่วยพามาก็เถอะ"เธอพูดอย่างครุ่นคิด

"เเต่มิโดริมะมันขอดูอารมณ์ก่อนไม่ใช่หรอ?"อาโอมิเนะถามขึ้นเมื่อนึกถึงเพื่อนหัวเขียวของตน

"เชื่อฉันสิมิโดรินต้องมาเเน่นอน"โมโมอิพูดอย่างร่าเริง

"เอาอะไรมามั่นใจละนั่น"อาโอมิเนะเอ่ยอย่างสงสัยพลางดูดโคล่าในเเก้ว

"เพราะคุโรกจจิมาไงละอาโอมิเนจจิ"คิเสะที่เงียบมานานตอบเเทน

"นั่นสิเนอะ"อาโอมิเนะที่พึ่งคิดได้ว่าเจ้าชูตเตอร์บ้าดวงนั่นชอบคุโรโกะอยู่

 

วันเสาร์(วันเกิดคุโรโกะ)

"เท็ตสึจางงงง สุขสันต์วันเกิดจ้าาา"ร่างของหญิงสาวผมสีชมพูกอดเธอ

"ขอบคุณคะโมโมอิจัง ฉันเเกะเลยได้ไหม๊คะ"ร่างเล็กถาม

"อืม"โมโมอิพยักหน้ารับอย่างร่าเริง ภายในกล่องนั่นมีผ้าพันคอทำมือสีชมพูอ่อนอยู่

"โฮ่ ผ้าพันคอที่เธอพึ่งทำเสร็จเร็วๆนี้นิ"อาโอมิเนะว่าพลางมองผ้าพันคอมสีสวย

"ทักเองเลยหรอโมโมจจิสุดยอด"ความคิดเห็นจากคิเสะ

"สวยมากเลยคะขอบคุณมากๆเลยคะ จะใช้อย่างถนอมเลยคะ"ยิ้มละลายใจ~

ฮึบ ฮึบ 

"เอาคนมาส่งเเล้วจ้าาา"เสียงของทาคาโอะ คาซึนาริ ดังขึ้นพร้อมข้างหลังซาเล้งที่มีชายหนุ่มผมเขียวนั่งอยู่

"เฮ้ย ทาคาโอะ ใครใช้ให้แกเอาฉันมาส่งห้ะ"มิโดริมะบ่นกระปอดกระแปด

"เอาน่าๆชินจังขอให้สนุกน้าาาา'รีบๆทำคะเเนนละ'"ประโยคหลังทาคาโอะได้เเต่พูดกับคู่หูเบาๆ

"มาเช้าจังนะพวกนาย"เสียงทรงอำนาจที่กำลังเดินมาดังขึ้น

"ขาดแค่มุราซากบาระสินะ"มิโดริมะพูดพร้อมดันเเว่น

"อ๋ออัตสึชิหน่ะหรอเดี๋ยวก็มา"อาคาชิพูดเหมือนพึ่งนึกออก

"ฮ้าา มากันหมดเเล้วหรอ"เสียงของมุราซากุบาระโผล่ออกมาจากป่าไม้ด้านข้าง

"พอดีโยเซนกับราคุซันมีนัดซ้อมเเข่งกันที่โตเกียวหน่ะ เกียวโตกับอาคิตะมันไกลไปเลยนัดเจอกันครึ่งทาง"อาคาชิไขข้อสงสัยเพราะมีบางคนทำหน้างงๆ

"เอาละมาเล่นกันเถอะ"โมโมอิเอ่ยชวน

 

ตกเย็นทุกคนมาถ่ายรูปด้วยกันก่อนจะมากินเลี้ยงกันที่บ้านคางามิเเต่เเล้วอาคาชิก็หยิบบางอย่างออกมา

"เหล้านี่นา!!"ทุกคนตะโกนขึ้น

"พอดีได้มาตอนไปเจรจาธุระกิจหน่ะไอ้ผมก็ไม่ดื่มของพวกนี้ซะด้วยเลยเอามาให้ทุกคนดื่มกันหน่ะ"อาคาชิพูดเสียงระรื่น

ด้วยเหตุนี้ทุกคนจึงเมาหัวชนฝายกเว้นเเต่อาคาชิที่ไม่ได้ดื่มกับโมโมอิเเละมิโดริมะที่มีคอทองเเดงเท่านั้น

"ฉันไปส่งคุโรโกะก่อนนะ"มิโดริมะว่าพลางอุ้มคุโรโกะขึ้นในท่าเจ้าหญิง

"อืม จริงสิชินทาโร่นายน่าจะสารภาพได้เเล้วนะเห็นเก็บมาตั้งเเต่ม.ต้นเเล้วนิไม่รีบระวังโดนคาบไปก่อนนะ"อาคาชิเตือน

"พวกนายรู้?"มิโดริมะถามอย่าง งงๆเขาไม่เคยบอกใครนิ

"อาการนายเด่นชัดขนาดนั้นนิใครๆก็รู้"อาคาชิพูดติดตลกทำให้มิโดริมะหน้าขึ้นสีก่อนจะอุ้มคุโรโกะไปส่งที่บ้าน

 

บ้านคุโรโกะ

ที่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่บ้านมิโดริมะเลยถือวิสาสะอุ้มคนตัวเล็กไปส่งบนห้องเมื่อวางคนตัวเล็กลงกับเตียงเท่านั้นเเหละ

"อื่อมิโดริมะคุง? ทำไมฉันมาอยู่บ้านได้ละคะ?"ร่างเล็กถามอย่างสงสัย

"อุ้มมาเธอเมามากเลยตอนนั้นนอนซะ"มิโดริมะตอบก่อนจะนั่งลงบนเตียง

"นี่..คุโรโกะเธอหน่ะรู้สึกยังไงกับฉันกัน"มิโดริมะถามคนตัวเล็ก

"ฉัน..."ร่างเล็กเริ่มลอกเเลกดวงหน้างามเริ่มขึ้นสีชมพูอ่อนๆ

"ฉันรักเธอนะ รักเธอมากเลยละ เเละ ฉันก็ขอโทษนะที่ทำให้เธอเสียน้ำตากับฉันตั้งหลายครั้ง ขอโทษที่ทำให้เธอเจ็บ เธอจะรับรักจากผู้ชายเห็นแก่ตัวคนนี้ได้หรือเปล่า"

"คะ คะ คะ ฉันเองก็รักมิโดริมะคุงคะ"ร่างเล็กกอดมิโดริมะเเน่นบอกรักเขาทั้งน้ำตา ไม่ใช่น้ำตาเเห่งความเสียใจเเต่เป็นน้ำเเห่งความสุข

"ชูว์ ไม่ร้องนะเเล้วก็ไม่เอามิโดริมะ"ร่างสูงว่าพลางเช็ดน้ำตาให้

"เอ๋"เธอทำหน้างง

"เรียกชินทาโร่สิ เท็ตสึยะ"เขาบอกเธอ

"คะชินทาโร่คุง"เธอตอบเขา

 

เช้าวันจันทร์โรงเรียนชูโทคุ

"คบกันเเล้วสิน้าาา ดีใจด้วยนะชินจัง"ทาคาโอะหันมาหาเค้าที่นั่งข้างหลัง

"อืม"มิโดริมะตอบสั้นๆพร้อมอ่านเมลจาเพื่อนๆของเค้า

"เห~~ นายดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษนะเนี่ย"ทาคาโอะพูดขึ้นเพราะคู่หูตนช่วงนี้จะยิ้มบ่อยมากขึ้น

 

'ดีใจด้วยนะโว๊ยมิโดริมะซึนมานานกว่าจะพูดได้นะเเก:อาโอมิเนะ'

'ดีใจด้วยนะมิโดริมัจจิดูเเลคุโรกจจิดีๆนะฮะ ผมอดกอดคุโรกจจิเเล้วอ่าาา:คิเสะ'

'ยินดีด้วยน้าามิโดจิน อิจฉามิโดจินจริงๆ:มุราซากิบาระ'

'ยินดีด้วยชินทาโร่ดูเเลกันดีๆละ:อาคาชิ'

 

กลับมาสู้ปัจุบัน

"ผ่านมาเเล้ว 10 ปีสินะคะชินทาโร่คุง"ร่างนุ่มนิ่มของครูประถมวัยอุ้มลูกน้อยวัย 5 ขวบพร้อมมองภาพถ่ายเก่าๆ

"นั่นสินะไม่คิดเลยว่าพวกฉันจะเคยหลงทางผิดขนาดนั้น"ร่างสูงของเจ้าของโรงพยาบาลกอดร่าภรรยาสาวไว้หลวมๆ

"รูปนี้พวกคุณพ่อหรอครับ"เด็กน้อยเอ่ยถามพ่อของตน

"ใช่เเล้วละผ่านมา 10 กว่าปีเเล้วสินะเท็ตสียะ"ชายหนุ่มตอบลูกชายของตนเอง

"พวกคุณพ่อเป็นนักกีฬาบาสหรอฮะ?"เด็กน้อยถามตาเเป๊วอย่างสงสัย

"ใช่เเล้วละจ๊ะพวกนี้อ่ะอดีตตำนานเลยนะ"คนเป็นเเม่เล่าให้ฟัง

"จริงหรือครับสุดยอด...เเล้วเเม่กับน้าซัทสึกิหละครับ?"ถ้าพวกคุณพ่อเป็นนักกีฬาเเล้วคุณเเม่ของเค้าละจะเป็นอะไร

"เเม่กับน้าซัทสึกิเป็นโค้ชจ๊ะ เอางี้ไหม๊นัดรวมรุ่นปีหน้าไปเล่นบาสกันไหม๊คะ....เหมือนเมื่อก่อนไง"คนตัวเล็กหันไปถามความคิดเห็นสามี

"ไว้ค่อยถามซัทสึกิเเล้วกัน"คนร่างสูงตอบ

"นั่นสินะคะ"ร่างบางว่าพลางมองรูปในแกลอรี่ไปเรื่อยๆ

"สักวันผมจะเก่งให้ได้เเบบนี้ครับ"

END

END KARI TALK

เขียวดำ บันไซ ว้าวจบเเล้วๆตอนเเรกกะจะเลิกกลางคันเเล้วนะเนี่ยเพราะตอนเเรกที่พิมพ์กดปุ่ม Delete หายหมดเลยเเต่ก็พิมพ์ต่อจนจบจบได้แหละนะ คราวหน้าจะเเต่งเกี่ยวกับเรื่องอะไรอย่าลืมติดตามกันนะคะ