รักนี้..หัวใจสองดวง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ตอนเย็นเจอกันนะฝน" ฝนพยักหน้าให้อีกคนเล็กน้อยแล้วเดินเข้าห้องเรียนไป โดยมีสายตาของคนกลุ่มหนึ่งมองเธออยู่อย่างไม่ละสายตา

 

 

 

"เช้าก็มีคนมาส่งที่ห้อง เย็นก็มีคนมารับกลับบ้าน ฉันล่ะหมั่นไส้จริงจริ๊ง กลับเอง มาเองไม่เป็นรึไง และยิ่งเป็นป๊อปปี้ขวัญใจสาวๆแล้ว เธอนี่นะจ้องแต่จะไปกับผู้ชายดังๆสินะ" แบมที่กอดอกมองก็พูดใส่ฝน โดยมีเพื่อนๆของแบมที่เรียกตัวเองว่าแก๊งนางฟ้ายืนมองฝนด้วยเช่นกัน

 

 

 

"ถ้าว่างมากนักก็ตั้งใจเรียนดีกว่านะ ได้ข่าวว่าพวกเธอตกคณิตนี่ ถ้าตั้งใจเรียนเหมือนว่าชาวบ้านเขา พวกเธอคงทำคะแนนได้ดีไปแล้ว" ฝนพูดอย่างไม่สนใจว่าอีกคนจะทำสีหน้าท่าทางเช่นไร เธอหยิบสมุดจดเลกเชอร์ขึ้นมาอ่านอย่างหน้าตาเฉย

 

 

 

"นังฝน!!"

 

 

 

"หยุดเถอะแบม ฉันว่าเธอน่าจะไปตั้งใจเรียนเหมือนอย่างที่ฝนบอกนะ" แคทเดินเข้ามาหาฝนก่อนจะว่าให้แบมที่ยืนกำมือแน่นพร้อมจะวีนได้ทุกเมื่อ

 

 

 

"แล้วแกเกี่ยวอะไรนังแคท อยู่เฉยๆก็ไม่มีใครว่าแกเสร่อหรอกนะ"

 

 

 

"ฉันก็จะช่วยเพื่อนฉัน แล้วแกจะทำไม"

 

 

 

"นังแคท!" แบมเข้าไปตบหน้าแคทหนึ่งฉาด แล้วจ้องแคทอย่างจะชนะให้ได้

 

 

 

"แบม" ฝนลุกขึ้นมาเรียกแบมด้วยใบหน้าเรียบเฉย แล้วตบหน้าเธอไปหนึ่งที "เป็นอะไรนักหนา ฉันเริ่มรำคาญเธอแล้วนะ หยุดเพ้อเจ้อแล้วไปตั้งใจเรียนสักที"

 

 

 

"นังฝน" แบมจะกระโจนเข้าไปหาฝน แคทเดินมาขวางพร้อมง้างมือจะตบแบม

 

 

 

"เข้ามาสิ แกเข้ามา ฉันก็จะตบให้ตายตรงนี้ล่ะ" แคทว่าพร้อมจ้องแบมอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อกัน

 

 

 

"ฝากไว้ก่อนเถอะ พวกเรากลับ!" แบมเดินออกจากตรงนั้นตามด้วยแก๊งนางฟ้าที่ก้มหน้าหลบตาแคทกับฝนแล้วเดินตามแบมไป

 

 

"อย่าไปใส่ใจเลยนะฝน" แคทพูดปลอบใจฝน

 

 

 

"ฉันไม่คิดที่จะใส่ใจเรื่องไร้สาระหรอก เรามาเรียนกันเถอะ" ฝนบอกเเคทพร้อมหันมาตั้งใจเรียน เพราะนี่ก็ได้เวลาเรียนชั่วโมงที่หนึ่งแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

"เรียนเป็นไงบ้างฝน" ป๊อปปี้เดินมานั่งข้างๆฝนที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องสมุดของโรงเรียน

 

 

 

"ก็ดีนะ ไปเรื่อยๆ"

 

 

 

"ฉันได้ยินมาว่าเมื่อเช้าแก๊งนางฟ้ามาหาเรื่องเธอ เจ็บตรงไหนรึเปล่า" ป๊อปปี้จับไหล่ทั้งสองข้างของฝน แล้วมองฝนทั้งตัวด้วยแววตาเป็นห่วงเป็นใย

 

 

 

"ฮ่าๆ ไม่ได้เป็นอะไรหรอกน่า คนที่เป็นอ่ะคือฝ่ายนู่น" ฝนหัวเราะกับท่าทางเป็นห่วงของป๊อปปี้

 

 

 

"ก็ว่าอยู่ ฉันว่าเธอน่าจะชนะมากกว่าแพ้นะ"

 

 

 

"ป๊อปปี้" ฝนหันไปมองค้อนใส่อีกคนก่อนจะหันมาอ่านหนังสือต่อ

 

 

 

"หยอกเล่นน่า แล้วนี่ตกลงเธอจำได้รึยัง"

 

 

 

"จำอะไรหรอ" ฝนหันไปถามป๊อปปี้

 

 

 

"ก็ที่เธอชอบฝันถึงอยู่เรื่อยไง เธอแน่ใจรึยังว่าเธอมีฝาแฝด" ป๊อปปี้ถามถึงความฝันในวัยเด็กที่ฝนชอบฝันถึงบ่อยๆ ซึ่งฝนเองก็ยังไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ไม่แน่ใจว่าในฝันนั้นใช่ฝาแฝดเธอรึเปล่า..

 

 

 

 

 

 

"อึก พี่..พี่ฝนช่วยด้วย ฮึก" เสียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังตะเกียกตะกายอยู่ในสระว่ายน้ำ ซึ่งเธอกำลังจะจมน้ำในไม่ช้า

 

"พะ พี่ฝน.." เสียงนั้นค่อยๆแหบพร่าเรื่อยๆ และเด็กผู้หญิงคนนั้นก็ค่อยๆจมลงไปใต้น้ำ

 

"อดทนไว้พี่จะไปช่วยเดี๋ยวนี้" ฝนกระโดดลงไปในน้ำเพื่อช่วยเด็กผู้หญิงคนนั้น เธอกลับค่อยๆจมลง เนื่องจากตัวเธอนั้นยังว่ายน้ำยังไม่แข็ง แต่แล้วเธอก็ดันเด็กผู้หญิงคนนั้นให้ไปยังฝั่งขอบสระ แล้วตัวเธอก็ค่อยๆจม

 

"แม่คะ ช่วยฝนด้วย.."

 

 

 

 

 

 

"แม่คะช่วยฝนด้วย!!!" ฝนลุกขึ้นมาด้วยความตกใจ พร้อมกับแม่ของเธอที่สะดุ้งตื่นตามเธอ

 

 

 

"ฝนเป็นอะไรลูก"

 

 

 

"ฝนฝันอีกแล้วค่ะแม่ ฝนฝันถึงเด็กคนนั้นอีกแล้ว" ฝนกอดแม่แน่นและร้องไห้ออกมา กานดาได้แต่กอดลูกสาวแน่น น้ำตาไหลพรากตามฝน

 

 

 

"อย่าร้องนะลูกมันแค่ฝันร้าย" กานดาได้แต่ปลอบใจลูกสาวของเธอ พลันนึกถึงความหลังในตอนที่เธอยังอยู่ต่างจังหวัดก่อนที่เธอจะย้ายมาอยู่กรุงเทพกับฝน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ฝน ไปกินข้าวกัน" ป๊อปปี้เดินมาชวนฝนไปกินข้าวพร้อมกับเขา

 

 

 

"ฉันขอไปด้วยคนสิ" แคทเดินมากอดคอฝน พร้อมยักคิ้วให้ป๊อปปี้

 

 

 

"ใครให้เธอมา" ป๊อปปี้เบ้ปากใส่แคท ก่อนจะจูงมือฝนเดินไปโรงอาหาร โดยมีแคทเดินตามติดๆ

 

 

 

"อ่าว ฉันก็เป็นเพื่อนฝนนะ มาชวนฝนคนเดียวได้ไง" แคทบ่นไปตลอดทาง โดยมีป๊อปปี้ที่ทำหูทวนลม และฝนที่กำลังหัวเราะทั้งสองคน ทำตัวเป็นเด็กไปได้

 

 

 

"หมั่นไส้จริงจริ๊ง" แบมที่แอบมองอยู่ก็พูดขึ้นเบาๆพร้อมกับแก๊งนางฟ้าที่มองอยู่ข้างๆ

 

 

 

"แบม แกยอมมันได้ไง" เกลเบะปากใส่ฝนก่อนจะพูดขึ้นอีก "ฉันก็หมั่นไส้เหมือนกัน คนอะไร จับแต่ผู้ชายดังๆ"

 

 

 

"จัดการมันเลยไหม" แบมหันมาพูดกับเกล

 

 

 

"ก็ดีนะ พี่โทโมะจะได้เลิกพูดถึงมันสักที" เกลมองด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว เธอเป็นแฟนโทโมะ แต่เขากลับทำตัวเหมือนโสดไม่สนใจเธอแถมยังเอาแต่พูดถึงฝน จนเธอหมั่นไส้

 

 

 

"แต่ฉันว่ามันยากนะที่จะจัดการนังนั่น" หวายพูดขึ้นหลังจากที่นั่งฟังทั้งสองคนคุยกันอยู่

 

 

 

"งั้นเรามาวางแผนดักตบนังนั่นดีกว่า" แบมแสยะยิ้มร้าย แล้วค่อยๆเล่าแผนการของเธอให้ทุกคนฟัง โดยมีใครคนนึงกำลังแอบฟังพวกเธออยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"จักรวาลเกิดขึ้นเพราะทฤษฎีบิ๊กแบง ทฤษฎีบิ๊กแบงเกิดจากการระเบิด.."

 

 

 

"ฝน"

 

 

 

"โทโมะ.." ฝนที่กำลังเดินอ่านหนังสืออยู่ก็ขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยินเสียงใครคนหนึ่งซึ่งเธอคุ้นเคยเป็นอย่างดี และตอนนี้เขาอยู่ตรงหน้าเธอ

 

 

 

"ไง" โทโมะกระตุกยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ๆฝน

 

 

 

"นายมีอะไร" ฝนจ้องหน้าโทโมะนิ่ง

 

 

 

"พูดดีๆกับฉันไม่ได้รึไง หึ สงสัยจะพูดเป็นแต่กับไอ้ป๊อปสินะ" โทโมะจับแขนอีกคนพร้อมบีบแรงๆจนฝนร้องออกมา

 

 

 

"โอ้ย!" ฝนจ้องหน้าโทโมะแล้วขมวดคิ้วแรง "ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ"

 

 

 

"หึ แค่นี้ก็เจ็บแล้วหรอ เธอนี่มันสำออยจังเลยนะ" โทโมะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ฝนพร้อมจ้องอีกคนไม่วางตา ฝนค่อยๆเขยิบออกจากเขา

 

 

 

"นายมีอะไร นายรีบๆพูดมาเลยดีกว่า ฉันต้องรีบกลับบ้าน"

 

 

 

"แล้วไอ้ป๊อปไปไหนล่ะ วันนี้มันไม่ไปส่งเธอที่บ้านรึไง"

 

 

 

"ป๊อปรีบกลับไปช่วยแม่ที่บ้าน นายจะถามแค่นี้ใช่ไหม ฉันไปนะ" ฝนเดินหนีโทโมะไป แต่เขาคว้าข้อมือเธอไว้ได้ทันและจับเธอไว้แน่น

 

 

 

"อย่าพึ่งไป"

 

 

 

"นายมีอะไรอีก"

 

 

 

"ฉันจะไปส่งเธอเอง"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

สวัสดีงับ เปิดเรื่องใหม่ ฝากติดตามกันด้วยนะงับ พึ่งแต่งฟิคเป็นครั้งแรก ยังไงก็ฝากติชมด้วยงับ ^^ เม้นกันเยอะๆเลยน้า ถือว่าเป็นกำลังใจให้เรา ^___^