อินาสึมะ2016 ผจญภัยในดินแดนวิญญาณ

 ความเดิมตอนที่แล้ว

มีสายรายงานว่าผีไร้หน้ากำลังบุกมา พวกฮาคุริวจึงต้องออกไปอยู่หน้าบ้านเพื่อ ถ่วงเวลา และหาความจริง และแล้วผีไร้หน้าก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าพวกเขา

"ฮาคุ เอาไงดี"ซึรุงิ

"ถึงตอนนี้แล้ว จะพูดอะไรก็พูดไปเถอะ"ผม

"สองแม่ลูกนั้นอยู่ไหน"ผีไร้หน้าพูดเสียงดัง

"ผมไม่รู้!"ซึรุงิ

"โกหก มันอยู่ในบ้านนั้นใช่ไหม!?"ผีไร้หน้าพูดออกมาโดยมีเสียงคล้ายๆเสียงโคบาโตะ อาจเป็นเพราะเธอเคยไปสิงรางโคบาโตะมาจึงได้เสียงของโคบาโตะมาใช้

"เดี่ยวก่อนนนนน!!!!"เสียงตะโกนของเบย์ต้าดังขึ้นมาแล้วทุกคนที่เหลือก็วิ่งตามกันมาจนครบ

"จนถึงตอนนี้แล้ว เลิกตามจองเวรกันเถอะครับ เสียเวลาเปล่าผมว่าคุณควรจะปล่อยวางแล้วไปเกิดสะจะดีกว่านะ"ไทโย

"ไม่ กูไม่ไป! จนกว่าจะได้ฆ่าสองแม่ลูกนั้น"ผีไร้หน้า

"แต่ตอนนี้คุณทั้งสองคนก็เป็นวิญญาณเหมือนกันนะ"เทมมะ

"แล้วไง คนอย่างยัยนั้นนะ  มันต้องทรมานยิ่งกว่านี้"ผีไร้หน้า

"แล้วคุณจะให้เด็กอย่างโมโมะจังมารับเคราะกับเรื่องที่เขาไม่ได้ก่อเหรอคะ"โคบาโตะ

"เหอะ ถ้าเธอหมายถึงยัยเด็กลูกยัยนั้นละก็......มันก็แค่ผลผลิตแห่งความชิบหายที่สร้างขึ้นมาเพื่อฆ่าฉันให้ตายทั้งเป็นนั้นละ"ผีไร้หน้า

"หมะ....หมายความว่าไง?"โคบาโตะอึ้ง

"หึๆ จะบอกอะไรให้นะ เด็กนั้นจริงๆแล้วก็เป็นลูกยัยนั้นน่ะละ แต่รู้ไหมอะไรที่ทำให้ฉันแค้น?!"ผีไร้หน้าเริ่มมีรอยยิ้มที่มุมปาก แต่ดวงตาและจมูกยังไม่มีขึ้นมา ส่วนโคบาโตะได้แต่ยืนอย่างเงียบๆ

"เพราะ ยัยนั้นมันแย้งแฟนฉันไงละ"ผีไร้หน้า

"หา? แย้งแฟนเนียนะ"อัฟฟ่า

"หึ จะเล่าให้ฟังอีกสักครั้งละกัน ตอนอยู่ปีหนึ่งฉันกับยัยนั้นก็ยังคงสนิทกันอยู่ พอขึ้นปี2 ฉันก็แอบชอบรุ่นพี่คนหนึ่ง ฉันเลยเอาเรื่องนี้ไปปรึกษายัยนั้น แล้วก็บอกกับยัยนั้นว่า"อีก4วันวาเลนไท ฉันจะไปสารภาพรักกับรุ่นพี่ละ" ฉันบอกกับยัยนั้นแบบนั้น พอถึงวันนั้นฉันก็แอบส่งจดหมายนัดไว้ในล็อกเกอร์ของรุ่นพี่ โดยเรื่องนี้มีแค่ฉันกับยัยนั้นเท่านั้นที่รู้ พอถึงเวลานัด ฉันวิ่งไปก็เห็นยัยนั้น...."ฉันชอบรุ่นพี่คะ!"ฉันได้ยินเสียงยัยนั้นอย่างชัดเจน แถมรุ่นพี่ก็ยังไม่ปฎิเสธอีกด้วย"

"งั้นเรื่องราวที่มันเกิดนี่ก็....."คุณเก็นตะ

"ยัง...ยังเล่าไม่จบ พอยัยนั้นรู้ว่าฉันยืนมองอยู่นางก็หันมายิ้มเยอะเย้ย พอตกเย็นนางก็โฟสรูปคู่ของนางกับรุ่นพี่ พร้อมสเตตัสที่ว่า "อ่อนแอก็แพ้ไปนะ ยัยบื้อ!"แถมยังแถกฉันอีก รู้เลยว่ามันกำลังปั่นประสาทฉันแน่ แต่จริงๆ แค่นั้นฉันไม่ใส่ใจหรอก แต่จุดแตกหักมันต่อจาดนี้ พอเรียนจบไปได้สองปี ยัยนั้นก็พาลูกของมันมาอวดฉันถึงบ้านแล้วก็จากไปด้วยรอยยิ้มที่ดูน้าเกลียดที่สุดในชีวิตฉัน"ผีไร้หน้าเล่าด้วยนั้ำเสียงเรียบเฉย

"งั้นพ่อของเด็กคนนั้นก็......"เบย์ต้า

"ถูกต้องแล้ว.....รุ่นพี่คนนั้นน่ะละ"ผีไร้หน้า

"แม่เป็นคนทำแบบนั้นจริงๆเหรอ?"ผมได้ยินเสียงของเด็กผู้หญิงคนนั้นดังมาจากพุ่มไม้ข้างหลัง

"ไม่จริง!" เพรี้ย เสียงนั้นดังขึ้นมาจากพุ่มไม้

"ฉันไม่ได้แย้งของใครทั้งนั้น ยัยนั้นมันช้าเองจำไว้!"

"อยู่นั้นเองเหรอนังกระรี่"ผีไร้หน้าค่อยๆหันหลังไปที่พุ่มไม้