FIC [ OS/SF ] YOONMIN , KOOKV , NUMJIN

 

     Song : Safe and Sound

     Artist : Taylor Swift

     Couple : Yoongi X Jimin

     Rate : NC

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

              ตึกตัก...ตึกตัก...ตึกตัก

              อึก...! แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก

 

 

              เสียงส้นรองเท้าบูทกระทบกับพื้นดินที่เฉอะแฉะดังสลับกับเสียงหอบหายใจที่ดังถี่ ๆ ของเด็กชายที่ถูกไล่ล่า ใช่ ! เขากำลังหนี !!! ปาร์ค จีมิน กำลังหนี !! หนีจากการไล่ล่าที่แสนโหดร้าย หนีจากเกมส์การไล่ล่าบ้า ๆ นี่ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังวิ่งหนีอะไรมา ไม่รู้แม้กระทั่งความผิดของตัวเอง รู้ตัวอีกทีขาทั้งสองข้างก็พาเขาออกมาไกลจากตัวคฤหาสถ์เสียแล้ว

              ปาร์ค จีมินยังคงวิ่งต่อไปเรื่อย ๆ ในขณะที่ขาทั้งสองก็เริ่มอ่อนแรงลงเรื่อย ๆ จากการถูกใช้งานเป็นเวลานานเช่นกัน แต่ปาร์ค จีมินก็ยังฝืน ฝืนที่จะวิ่งต่อไป เพราะในเมื่อเขาคิดจะหนีจากเกมส์การไล่ล่าครั้งนี้แล้ว เขาก็ต้องหนีให้พ้นเท่านั้น !!! ถ้าหนีไม่พ้น จุดจบของเขาก็คือ ความตาย  

              ปาร์ค จีมิน ผู้ที่ซึ่งไม่รู้แม้กระทั่งความผิดของตัวเอง แต่เอาเข้าจริง เขาก็พอจะรู้มาบ้าง ว่าการที่เขาถูกไล่ล่าแบบนี้ คงไม่พ้นเรื่องชาติกำเนิดของเขาเป็นแน่ แล้วไงล่ะ !? ปาร์ค จีมินไม่ใช่คน ! แต่หากเป็นแวมไพร์ แวมไพร์ที่อายุยังไม่ถึงเกณฑ์ ยังไม่มีเขี้ยวงอกออกมาเหมือนกับแวมไพร์ตนอื่น ๆ จีมินไม่เข้าใจเหมือนกันว่า...ทำไม ? พวกแวมไพร์ฮันเตอร์ถึงต้องคอยตามไล่ล่าเขาด้วย ทั้ง ๆ ที่เขาก็ไม่เคยสร้างความเดือดร้อนอะไรให้ใคร ออกจะเป็นแนวต่างคนต่างอยู่เสียด้วยซ้ำ แต่เหล่าแวมไพร์ฮันเตอร์คงไม่คิดเหมือนกับเขา    

             

 

 

 

 

 

 

              ตุ้บบบบบ !!!!

 

 

 

 

 

              เหมือนโชคชะตาจะไม่เข้าข้างแวมไพร์แบบปาร์ค จีมินเอาซะเลย เหมือนว่าฟ้ากำลังกลั่นแกล้งปาร์ค จีมินเสียเหลือเกิน เมื่อจู่ ๆ สิ่งที่เขาพยายามวิ่งหนีมันมาตลอดกลับมาปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหน้าของเขาซะได้ !!!! ใช่แล้วล่ะ แวมไพร์ฮันเตอร์ !!!!

      

              " อึก... " ปาร์ค จีมินลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก สายตาจดจ้องไปที่ผู้มาใหม่ด้วยความระแวงอย่างไม่วางตา ในขณะที่สัญชาติญาณของเขากำลังบอกให้เขาถอยหลังและวิ่งหนีกลับไปทางเดิม

               ไวเท่าความคิด !!! ปาร์ค จีมินหันหลังกลับ แล้วออกวิ่งอีกครั้งอย่างรวดเร็ว 

              

              " หมูน้อย !!! " ในขณะที่ปาร์ค จีมินกำลังวิ่งหนี สรรพนามบางอย่างที่คุ้นเคยกลับดังขึ้นมาจากข้างหลัง

              ปาร์ค จีมินสะดุดกึก ก่อนที่จะค่อย ๆ หันหลังกลับไปมองบุคคลปริศนา และแล้ว...จู่ ๆ น้ำตาสีใสก็ไหลรินลงมาอาบแก้มของเขาอย่างหยุดไม่ได้ เขาหาเจอแล้ว คนที่เขาเฝ้าตามหาและรอคอยมานานแสนนาน การ์เดี้ยนแวมไพร์ !!! 

 

              " พ...พี่ยุนกิ ฮึก.. " จีมินหยุดยืนอยู่กับที่ ก่อนที่จะครางชื่อของคนคนนั้นที่เขาเฝ้าตามหามานาน ใบหน้าขาวเนียนภายใต้หน้ากากนั่น เสียงทุ้มที่เป็นเอกลักษณ์ และไหนจะผิดขาวราวน้ำตาล เขาจำมันได้แม่น !!!

              ยุนกิ หรือ มิน ยุนกิ พี่ชายข้างบ้านที่แสนดีของเขา คนที่ปาร์ค จีมินเฝ้าคอยมาตลอดระยะเวลาสามปี สามปีที่มิน ยุนกิหายไปอย่างไร้ร่องรอย แต่ในวันนี้ เขากลับมาอีกครั้ง กลับมาในฐานะของการ์เดี้ยนแวมไพร์ที่คอยปกป้องแวมไพร์ทุกตน แทบไม่สงสัยเลยว่าที่ผ่านมายุนกิหายไปไหน เขาหายไปเพื่อรับการฝึกนั่นเอง

 

              ตึก...ตึก...ตึก...

 

              มิน ยุนกิสาวเท้าเข้าไปใกล้ ๆ ปาร์ค จีมินเรื่อย ๆ โดยที่ปาร์ค จีมินเองก็ไม่ได้วิ่งหนี ในทางกลับกัน ปาร์ค จีมินเองก็วิ่งเข้าไปหามิน ยุนกิ แล้วโผเข้ากอดอย่างเต็มแรง โดยที่ยุนกิก็ยกแขนทั้งสองข้างขึ้นกอดตอบจีมินเช่นกัน

 

              " ไอ่หมูขี้แย ไหนบอกพี่ซิ ว่าเราร้องไห้ทำไม ? หืม...? " เสียงทุ้มของยุนกิที่แฝงไปด้วยความอ่อนโยนเอ่ยถามคนขี้แยในอ้อมกอด

              " ฮึก...พี่หายไปไหนมา ? พี่รู้ไหมว่าผมต้องเจออะไรบ้าง ? ในเมื่อพี่กลับมาแล้ว พี่ก็ห้ามหายไปไหนอีกนะ !!! " เสียงหวานปนสะอื้นบ่นอู้อี้ในลำคอตามแบบฉบับปาร์ค จีมิน ปาร์ค จีมินนี่มัน ปาร์ค จีมิน จริง ๆ ยุนกิกระชับอ้อมกอดให้แน่นกว่าเดิมก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวคนตัวเล็กอย่างอ่อนโยน

              " ครับ รู้แล้วครับ ต่อไปนี้พี่จะไม่ทิ้งจีมินไปไหนไกล ๆ อีกแล้ว พี่สัญญา ห้ามร้องไห้อีกนะครับ ใจพี่แทบจะขาดแล้วรู้ไหม ? " สิ้นประโยคชวนเลี่ยนของมิน ยุนกิ ใบหน้าขาวเนียนของปาร์ค จีมิน ก็ขึ้นริ้วชมพูระเรื่ออ่อน ๆ ด้วยความเขินอาย

              " กลับบ้านกันนะครับ " ไม่รอคำตอบใด ๆ จากปากปาร์ค จีมิน ยุนกิผู้เผด็จการจัดการจูงมือคนตัวเล็กกว่า แล้วออกแรงดึงเพียงนิดเดียวเท่านั้น ร่างของจีมินก็ปลิวไปตามแรงดึงของมิน ยุนกิทันที

             ตลอดทางที่ยุนกิกับจีมินเดินกลับบ้าน มีเพียงเสียงฝีเท้ากระทบกับพื้นดินเท่านั้น จะมีบ้างที่มิน ยุนกิพยายามยกหัวข้อสนทนาขึ้นมาถามจีมิน แต่คำตอบจากคนตัวเล็กก็มีเพียงแค่ความเงียบเท่านั้น ยุนกิจึงล้มเลิกความพยายามแล้วจูงมือคนตัวเล็กให้เดินตามไปแบบเงียบ ๆ แทน ยุนกิไม่ได้คิดอะไรมาก เขาแค่คิดว่าจีมินอาจจะเหนื่อยและตกใจจากการหนีพวกแวมไพร์ฮันเตอร์จึงอยากอยู่เงียบ ๆ แต่ถ้ายุนกิสังเกตดี ๆ เขาก็จะรู้ว่าตอนนี้กำลังมีบางอย่างที่กำลังทำให้แวมไพร์น้อยของเขาเปลี่ยนไป...

 

 

 

 

 

              เขี้ยวที่แหลมคมนั่นไง...

 

 

              

 

 

 

 

 

 

              ณ คฤหาสถ์ตระกูลมิน

 

              " จีมิน "

              " .... "

              " จีมิน ! " ยุนกิเพิ่มความดังของเสียงขึ้นอีกระดับหนึ่ง

              " ... "

              " ปาร์ค จีมิน !!!!!! " ยุนกิตะโกนชื่อของคนตัวเล็กที่ข้าง ๆ หูอีกครั้ง

              " ค...ครับ ??? " ปาร์ค จีมิน ที่สะดุ้งตื่นจากภวังค์ตอบกลับ แล้วทำหน้าตาเลิ่กลั่ก จนยุนกิอดที่จะหัวเราะกับท่าทางของอีกฝ่ายไม่ได้ ปาร์ค จีมิน...นับวันยิ่งน่ารัก

              " พี่ยุนกิครับ ตอนนี้กี่โมงแล้วครับ ? " เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่หัวเราะไม่ยอมพูดอะไร เขาจึงเป็นฝ่ายถามขึ้นมาบ้าง คนตัวสูงกว่าทิ้งตัวลงบนโซฟาก่อนที่จะเอามือตบตรงพื้นที่ว่างข้าง ๆ ตัว จีมินจึงหย่อนตัวนั่งลงที่ข้าง ๆ ยุนกิ ยุนกิเลิกคิ้วขึ้น ก่อนที่จะก้มลงมองนาฬิกาข้อมือที่หน้าปัดบอกเวลา 23.59 น.

              " อืม...อีกหนึ่งนาทีจะเที่ยงคืนแล้วล่ะ " ยุนกิเงยหน้าขึ้นก่อนจะตอบคำถามคนตัวเล็กที่มีท่าทางกังวลและร้อนรนอย่างเห็นได้ชัด

              " พี่ยุนกิครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ " ปาร์ค จีมินทำท่าจะลุกขึ้นเดินหนี แต่กลับถูกมือหนาของยุนกิคว้าข้อมือเอาไว้เสียก่อน ก่อนที่ยุนกิจะออกแรงกระตุก แม้จะเป็นแรงเพียงน้อยนิด แต่มันก็สามารถทำให้ปาร์ค จีมินลอยหวืดมาอยู่บนตักยุนกิได้

             " อ่ะ ! พี่ยุนกิ ! ปล่อยผมนะ ! อีกไม่นานจะเที่ยงคืนแล้ว แล้วมันเป็นวันเกิดผม พี่ก็รู้ว่าผมจะกลายเป็นแวมไพร์เต็มตัวแล้ว ผมไม่อยากจะดูดเลือดพี่หรอกนะ ! " ปาร์ค จีมินยังคงเป็นปาร์ค จีมินคนเดิม ยังคงดื้อ ยังคงเอาแต่คิดเองเออเอง แล้วก็ไม่ฟังความเห็นของยุนกิอยู่เหมือนเดิม คนตัวสูงเมื่อได้ฟังคำบอกเล่าจากเด็กดื้อแสนน่ารักก็อดที่จะยิ้มไม่ได้ จีมินก็ยังคงเป็นจีมินที่ห่วงใยเขาเหมือนเดิม

              " พี่รู้...พี่ถึงอยากให้เรากินเลือดพี่ไงเป็นคนแรกไง " พูดจบยุนกิก็จับจีมินนั่งคร่อมตักหันหน้าเข้าหาตัวเองทันที จีมินรีบยกมือทั้งสองข้างขึ้นเกาะที่ไหล่ของคนเป็นพี่ไว้เพราะกลัวจะหงายหลัง ส่วนยุนกิก็ตวัดแขนโอบเอวคนตัวเล็กบนตักไว้ไม่ให้ตกลงไป

              " ต...แต่ ผมกลัวพี่จะเจ็บ " จีมินยังตงลังเล และยืนยันคำเดิม

             " แต่จีมินรู้ไหมครับ ? ว่าพี่จะเจ็บกว่านี้...ถ้าคนแรกที่จีมินดูดเลือดไม่ใช่พี่ " สิ้นประโยคของยุนกิ จีมินก็เริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ เพราะตอนนี้หน้าปัดนาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืนตรงแล้ว จีมินค่อย ๆ โน้มตัวไปใกล้ ๆ ยุนกิมากกว่าเดิม ก่อนที่จะปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของยุนกิทีละเม็ด

              กระดุมเม็ดที่หนึ่งถูกปลดไปแล้ว...เม็ดที่สอง...เม็ดที่สาม...และเม็ดที่สี่ก็ถูกปลดตามมา จนกระทั่งถึงเม็ดสุดท้าย อันที่จริงแค่ดูดเลือดไม่จำเป็นต้องปลดกระดุมเสื้อจนถึงเม็ดสุดท้าย แต่ยุนกิก็ไม่ว่าอะไรจีมิน ซ้ำยังปล่อยให้คนตัวเล็กที่รีบร้อนถอดเสื้อเขาออกได้สำเร็จเสียด้วย จีมินหันกลับมาสนใจยุนกิอีกครั้ง กล้ามเนื้อแขนเป็นมัด ๆ กับกล้ามเนื้อหน้าท้องเป็นลอนนั่น ทำให้ยุนกิดูฮอตเป็นบ้าในสายตาของจีมิน แต่ความหิวของจีมินก็มีมาก...ทำให้จีมินละความสนใจจากเรือนร่างสุดเซ็กซี่ของคนตัวโตกว่า ก่อนที่จะเปลี่ยนมาเป็นลำคอขาวของยุนกิแทน

               เขี้ยวเล็กแหลมถูกฝังลงบนลำคอขาว ๆ ของยุนกิทันที โดยคนเป็นพี่ก็อำนวยความสะดวกให้จีมินโดยการเอียงคอเพื่อให้จีมินดูดเลือดได้ง่ายขึ้น

             ยุนกิยังคงนั่งนิ่ง ๆ ให้จีมินดูดเลือดต่อไป จนเวลาผ่านไปสักพัก คนตัวเล็กจึงค่อย ๆ ถอนเขี้ยว และผละออกจากซอกคอของยุนกิ

              

              " อิ่มแล้วเหรอ ? " ยุนกิจ้องคนเป็นน้องที่พึ่งถอนเขี้ยวออกจากลำคอของเขา ถามว่าเจ็บไหม ? มันก็เจ็บ แต่ไม่รู้ทำไมพอคนที่ดูดเลือดเขาเป็นจีมิน เขากลับไม่รู้สึกเจ็บซะงั้น

               " ครับ...พี่ยุนกิเจ็บมากไหม ? " 

              " เจ็บ เจ็บมากด้วย แต่ถ้าจีมินให้พี่ดูดเลือดคืนพี่ก็อาจจะหายเจ็บก็ได้ " โกหก ! ยุนกิโกหกทั้งนั้น ! เขาแค่หลอกเด็กน้อยตรงหน้าเล่น ๆ และดูเหมือนว่าจีมินจะเชื่อยุนกิเสียด้วย เพราะตอนนี้คนตัวเล็กกำลังปลดกระดุมเสื้อของตัวเอง แค่เม็ดเดียวก็เผยให้เห็นผิวกายที่ขาวเนียน และแนวไหปลาร้าสวยที่น่าฝากร่องรอย ยุนกิลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ภาพตรงหน้าของยุนกิทำให้เขาหายใจลำบาก ปาร์ค จีมินตอนนี้ช่างดูเซ็กซี่และเย้ายวนใจเหลือเกิน ความอดทนของคนเรามีจำกัด ความอดทนของยุนกิเองก็เช่นกัน

              ยุนกิเม้มริมฝีปากตัวเองแน่น เพื่อข่มอารมณ์บางอย่างที่กำลังปะทุอยู่ภายใน เขายังไม่อยากจะทำอะไรที่รุนแรงกับจีมินตอนนี้ แต่ยุนกิคงลืมไปว่าเลือดของตัวเองมันทำให้คนที่พึ่งกินไปเมื่อกี้มีอารมณ์เช่นกัน ปาร์ค จีมินถึงได้ใจกล้า กล้าที่จะถอดเสื้อของตัวเองออกแล้วโยนมันทิ้งแบบนี้ไง !!! ผิวกายเนียนขาว หน้าท้องแบนราบที่มีลอนกล้ามเนื้อบาง ๆ ให้เห็น เอวคอดบางเหมือนผู้หญิง และยอดอกสีชมพูอ่อนของจีมิน กำลังจะทำให้ยุนกิกลืนน้ำลายลงรออย่างยากลำบากอีกครั้ง

              ยุนกิสะบัดหัวไล่ความคิดออก ก่อนที่จะโอบเอวอีกคนให้เข้ามาใกล้ตัวมากขึ้นจนไม่เหลือช่องว่าง แล้วฝังเขี้ยวลงบนลำคอระหงส์ของจีมินทันที

 

              " อึก ! อ๊ะ...อ๊า !! พ..พี่ยุนกิ " อื้อหือออ !!! เสียงหวานกระเส่ากำลังครางแบบแปลก ๆ ด้วยความเจ็บของคนตัวเล็กบนตัก ทำให้ความอดทนของยุนกิหมดลงทันที เขารู้ว่าจีมินเจ็บจากการที่เขาฝังเขี้ยวลงไปบนลำคอ แต่.....

 

 

 

              มันจำเป็นต้องครางขนาดนี้ไหมปาร์ค จีมิน !!!!!! 

 

 

 

 

 

              ยุนกิจัดการอุ้มปาร์ค จีมินในท่าเจ้าสาว ก่อนที่จะรีบเดินตรงดิ่งไปยังห้องนอนของตัวเองทันที แต่ดูเหมือนว่าจีมินจะไม่ให้ความร่วมมือกับเขาสักเท่าไหร่ เมื่อคนตัวเล็กเปิดปากพูดอะไรบางอย่างที่ไม่เป็นประโยคที่ข้าง ๆ หูเขา ไหนจะมือไม้ที่เริ่มสะเปะสะปะลูบไปทั่วแผ่นอกเปลือยเปล่าของเขา

 

              " อื้อ...อ๊ะ...อ๊าา...!! " คนตัวเล็กเริ่มส่งเสียงแปลก ๆ ในลำคอพร้อมกับมือที่เริ่มเลื่อนต่ำลงไปปลดเข็มขัดของยุนกิ

              " ปาร์ค จีมินอ่าาา !!! ไม่ต้องรอบนห้องแล้ว เอามันตรงบันไดนี่ล่ะ !!! " พูดจบยุนกิก็จัดการวางจีมินลงกับพื้น เมื่อเท้าของจีมินแตะพื้น ยุนกิก็ผลักอีกคนตัวเล็กติดกับราวบันไดทันที ก่อนที่จะใช้สองแขนแกร่งกักร่างเล็กไว้ ไม่ให้หนีไปไหน

             " อ่ะ ! พ...พี่ยุนกิจะทำอะไรครับ ? " ปาร์ค จีมินพูดด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ แล้วช้อนตามองร่างคนสูงกว่าด้วยแววตาที่หวานเยิ้ม มอง ๆ ดูแล้วเหมือนไม่มีอะไร แต่ยุนกิกลับคิดว่าจีมินกำลังยั่วเขาทางอ้อมอยู่ชัด ๆ 

              " ถ้าเจ็บก็ข่วนหลังพี่นะ " ยุนกิไม่ตอบคำถามของคนตัวเล็ก แต่กลับเอ่ยคำประโยคที่ปาร์ค จีมินฟังแล้วไม่เข้าใจแทน 

              ยุนกิโถมตัวเข้าหาจีมิน ก่อนที่จะทาบทับริมฝีปากหนาลงบนกลีบปากบางนุ่มของจีมิน แล้วบดขยี้ริมฝีปากบางซ้ำ ๆ อย่างรุนแรง จีมินเองก็เผยอปากออกเล็กน้อยเพื่อให้คนตัวสูงสอดลิ้นเข้ามาได้ง่าย ลิ้นหนาขอยุนกิกำลังไล่ต้อนลิ้นเล็กของจีมิน ดูดเอาความหวานจากโพรงปากนั่นอย่างหลงใหล ลิ้นทั้งสองเกี่ยวกระหวัดกันอย่างร้อนแรงแบบไม่มีใครยอมใครด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่นของคนทั้งสอง ก่อนที่จีมินจะเป็นฝ่ายเบือนหน้าหนีเพราะเริ่มหายใจไม่ออก

              ยุนกิผละออกจากริมฝีปากที่บวมเจ่อจากการจูบที่ดูดดื่มเมื่อกี้ ก่อนที่จะก้มลงซุกไซร้ที่ซอกคอขาวของคนตัวเล็ก มือหนาหยาบกร้านเริ่มลูบไล้ทั่วแผ่นหลังและเค้นคลึงสะโพกอิ่มอย่างเอาแต่ใจ ในขณะที่ริมฝีปากร้อนก็ยังคงพรมจูบตั้งแต่ซอกคอขาวแล้วไล่ลงมาตามแนวไหปลาร้า ก่อนที่จะขบเม้มเบา ๆ ทำรอยรักสีกลีบกุหลาบเอาไว้

 

              " อ่ะ ! อ๊า...! " ปาร์ค จีมินที่กำลังถูกยุนกิควบคุมให้ไปตามเกมส์เผลอหลุดส่งเสียงครางหวานออกมาเบา ๆ มันยิ่งทำให้อีกฝ่ายมีอารมณ์มากขึ้นกว่าเดิมจนจีมินสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่คับพองอยู่ในกางเกงของยุนกิ

              ยุนกิพึ่งสังเกตว่าคนตัวเล็กของเขาใส่กางเกงขาสั้นบาง ๆ เท่านั้น มือหนาของยุนกิยังคงเค้นคลึงที่สะโพกอิ่มตามแรงอารมณ์ที่มากขึ้นเรื่อย ๆ ส่วนมืออีกข้างก็ลูบวนอยู่ที่ต้นขาของจีมิน ริมฝีปากหนาร้อนกำลังดูดดุนยอดอกสีอ่อนของคนตัวเล็กเพื่อสร้างความเสียวซ่าน ก่อนที่จะขบเม้มเบา ๆ 

 

              " อื้อ...อ๊ะ...! พ...พี่ยุนกิ " เสียงหวานครางกระเส่าอยู่ที่ข้างกกหูของมิน ยุนกิ ทำเอาคนร่างสูงขนลุกซู่ทั่วร่างกาย ยุนกิช้อนร่างของจีมินขึ้นมาอุ้มไว้ในท่าเจ้าสาวอีกครั้งก่อนที่รีบเดินเข้าห้องนอนของตัวเองทันที

              ยุนกิวางร่างของจีมินให้นอนราบลงกับเตียง ก่อนที่จะตามมาคร่อมร่างบางไว้ มือหนาจัดการถอดเสื้อผ้าของคนตัวเล็กออกอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะปลดเปลื้องกางเกงของตัวเองออกไปบ้าง 

              

              " พร้อมหรือยังจีมิน ? " ยุนกิเอ่ยถามคนใต้ร่างด้วยเสียงที่แหบพร่าที่แสดงถึงความต้องการอย่างมาก

             " พี่รีบ ๆ เข้ามาในตัวผมสักทีเถอะ " จีมินตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่สั่น ๆ ที่แสดงถึงความต้องการมากเช่นกัน ยุนกิจัดการจับจีมินนั่งในท่าคลาน ก่อนที่จะนั่งคุกเข่าซ้อนหลังปาร์ค จีมิน นิ้วเรียวถูกส่งเข้าไปสำรวจช่องทางรักที่คับแน่น ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะพรมจูบและขบเม้มทำรอยบนแผ่นหลังเนียนไปพร้อม ๆ กัน

              " ฮึก...จ...เจ็บ " เมื่อสิ่งแปลกปลอมถูกส่งเข้าไปในร่างกาย จีมินก็เริ่มมีอาการต่อต้าน น้ำตาไหลอาบสองแก้ม

              " ทนหน่อยนะ อย่าเกร็ง เดี๋ยวก็หายเจ็บแล้ว " ยุนกิพยายามปลอบประโลมคนตัวเล็ก ทั้ง ๆ ที่ตอนนี้เขาอยากจะเข้าไปในตัวจีมินจะแย่แล้ว เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กเริ่มปรับตัวได้ นิ้วที่สองและนิ้วที่สามก็ถูกส่งเข้าไปขยายช่องทางรัก จากความเจ็บก็กลายเป็นความเสียวแทน

              " อ๊ะ...อ๊า...!! " เสียงครางหวานดังอย่างต่อเนื่อง ยุนกิชักนิ้วออกมากจากช่องทางรักที่คับแน่น ก่อนที่จะจับสะโพกของคนตัวเล็กไว้แน่น แก่นกายขนาดใหญ่ค่อย ๆ สอดเข้าไปในช่องทางรักที่ตอดแน่น ยุนกิยังไม่ได้เริ่มขยับเพียงแต่อยู่นิ่ง ๆ เพื่อให้คนตัวเล็กปรับตัวได้ก่อน

             " ข..ขยับได้เลยครับ " คนตัวเล็กพูดเสียงสั่น ๆ แสดงความต้องการ ยุนกิค่อย ๆ ขยับแก่นกายเข้าออกช้า ๆ ก่อนที่จะเร่งจังหวะให้เร็มขึ้นเรื่อย ๆ 

              " อ๊ะ...! " 

              " อืม...ครางชื่อพี่ " เสียงทุ้มครางต่ำในลำคอ ก่อนจะออกประโยคคำสั่งกับคนตัวเล็ก

              " อ๊า...พ...พี่ยุนกิ " เสียงหวานเริ่มครางชื่อเขาอย่างไม่เป็นภาษา เมื่อยุนกิเร่งจังหวะและเริ่มกระแทกเข้ามาแรงกว่าเดิม และดูเหมือนว่าจะไปโดนจุดกระสั่นของคนตัวเล็กเข้า เมื่อรู้สึกว่าตัวเองใกล้ปลดปล่อยแล้ว ยุนกิก็จับแก่นกายเล็กของจีมินขึ้นรูดไปมาเพื่อให้คนตัวเล็กได้ปลดปล่อยบ้าง ในขณะที่ตัวเขาเองถอนแก่นกายออกหมด จนจีมินรู้สึกโหวง ๆ ก่อนที่จะกระแทกเขามาจนมิดลำอีกครั้ง แล้วเริ่มซอยใหม่ในจังหวะที่เร็วและแรงกว่าเดิม

              " อืม...จีมิน "

              " อ๊ะ..อ๊าาาา...! พ..พี่ยุนกิ ! " เสียงครางต่ำในลำคอของยุนกิยังคงดังสลับกับเสียงครางหวาน ๆ ของจีมินอย่างต่อเนื่อง

              " พี่ปล่อยแล้วนะ "

             " อ๊ะ...!! " ของเหลวสีขาวขุ่นถูกปลดปล่อยเข้าไปในตัวของจีมิน ร่างเล็กทิ้งตัวลงนอนกับเตียง ก่อนที่จะหอบหายใจอย่างหนักจากกิจกรรมรักที่หนักหน่วงเมื่อกี้

              " พี่รักเรานะ...จีมิน " ยุนกิเอ่ยขึ้น ก่อนจะตวัดแขนโอบกอดคนตัวเล็กมาไว้ในอ้อมกอด

              " ผมก็รักพี่นะ " เสียงหวานเอ่ยตอบบ้าง

              " เพราะงั้น...มาให้พี่รัก เราอีกรอบสิ " 

 

 

 

 

              ป๊าบบบบบ !!!!!!

 

              ฝ่ามือป้อม ๆ ของจีมินฟาดลงที่หน้าแขนของยุนกิเต็มแรง เมื่อคนเป็นพี่พูดจากกำกวมสองแง่ ใบหน้าขาวขึ้นสีจัด ก่อนที่จะเบี่ยงหน้าหนีเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเห็น

              

              " โอ๊ยยยย !!!! " ยุนกิแกล้งร้องเสียงหลงเรียกร้องความสนใจจากคนในอ้อมกอด ก่อนที่จะพลิกตัวขึ้นคร่อมอีกคนไว้ แล้วเริ่มเล้าโลมอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

              

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

              " อ๊ะ...อ๊าาาาา ! พ...พี่...ย..ยุนกิ ! อ๊ะ !!! "

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

              

              

 

 

 

 

 

 

               - THE END -

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

              # NC ครั้งแรก ชอบไม่ชอบ ปรับปรุงตรงไหนบอกได้

             # หวีดบังทันมากค่ะ                    

            # ชนะเอ็ม เค้าท์ดาวน์มาแล้วววว