[MarkBam]รักนะเฮียของผม

          เสียงฟ้าร้องดังกระหึ่ม รถหรูสีดำขับเครื่อนไปตามถนนที่เฉอะแฉะภายในรถหรูมีเด็กหนุ่มรางบางนังอยู่เด็กหนุ่มมองทอดออกไปทางหน้าต่างพลางคิดว่า "ทำไมป๊าต้องให้แบมมาอยู่กับใครก็ไม่รู้ด้วยเนี่ย หน้าตาก็ไม่เคยเห็นทำไมป๊าไว้ใจมันนักนะ

          ณ.คฤหาสน์หลังใหญ่

"ส่งคนไปรับเด็กนั้นแล้วใช่มั้ย" ชายรายสูงหันไปถามพ่อบ้านประจำตระกูล "คับนายน้อย" พ่อบ้านตอบ "ไปได้" รางสูงบอกพ่อบ้าน "แล้วเราจะได้เจอกันแล้วสินะแบมแบม หึหึ"

          รถหรูจอดลงในคฤหาสน์ ตอนนี้เป็นเวลา01.47 ซึ่งดึกมาก ขาร่างบางก้าวลงมาจากรถก่อนจะหันไปหยิบกระเป๋าสำภาระของตน จู่ๆชายชุดดำก็เรียกแบมแยมเอาไว้ "ของนั่นพ่อบ้านจะเป็นคนนำไปไว้ในห้องให้ ส่วนคุณแบมแบมตามผมมา" ชายชุดดำพูดหน้านิ่งก่อนจะเดินนำเข้าไปในคฤหาสน์ ผมได้แต่เดินตามชายคนนั้นไปเขาพาผมเดินมาที่ห้องโถง ขาดว่าน่าจะเป็นห้องรับแขก "นั่งรอเดี๋ยวนายน้อยมา" ชายคนนั้นพูดจบจึงเดินออกไป ผมกวาดสายตาไปทั่วห้อง ฟอร์นิเจอร์หรูหราประดับตกแต่งทั่วห้อง มองยังไงก็รู้ว่าของที่ประดับตกแต่งอยู่ชิ้นหนึ่งราคาเป็นล้าน ผมเลือกที่จะเดินดูรอบๆมากกว่านั่งดูผมเดินดูกรอบรูปที่ประดับตกแต่งอยู่ที่ผนัง ผมสะดุดตากับรูปภาพหนึ่ง มันเป็นรูปเด็กผู้ชายนั่งหันหลังมือข้างหนึ่งทำประปรายว่าอย่าไป สายตาเด็กในรูปดูเศร้าบวกกับภาพที่เป็นสีขาวดำทำให้ภาพนั้นดูหดหู่กว่าเดิม ผมไม่อาดละสายตาจากรูปนั้นได้เลย

     แกร็ก "ใครนะ" ผมพูดออกไป "ขอแนะนำตัว ฉันมาร์คต้วน ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปฉันจะมาเป็นคนดูแลนายเองแบมแบม"