Question คำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ

 

ตอนที่ 5

“อย่ามายุ่งกันอีก”

 

            ก๊อก ก๊อก ก๊อก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ค่ะ มาแล้วค่ะ” ตอนนี้เป็นเวลา 8 โมงกว่าๆ เฟย์ ฟางและแก้วก็ลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวกันเสร็จ(นานแล้ว)และเหลือเพียงรอเพื่อนชายและผองเพื่อนของเขามา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ช้าจังฟาง” โทโมะยืนบ่นอยู่ตรงประตูและยังมีเพื่อนของเขาที่หน้าตาหล่อเหลา(?)ทุกคนอีกต่างหาก (ความจริงที่ยืนอยู่มีแค่ 2 คนนะ -  -*”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไหนบอกมีเพื่อนมาอีก 4 คนไงแล้วทำไมนี่เหลือ 2 เอง” เธอถามเพื่อนชายแต่ก็ไม่ยอมให้เพื่อนชายเข้ามาในห้อง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อีก 2 คนรออยู่ข้างล่าง มันบอกว่ากลัวฟางกัด” โทโมะพูดแต่ฟางก็ไม่น้อยหน้าฟาดแขนโทโมะจังๆจนเพื่อนอีก 2 คนที่ยืนหลังโทโมะหลุดขำออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ช่างเหอะงั้นเดี๋ยวลงไปหาอะไรทานกันก่อนสักครึ่งชั่วโมงค่อยไปที่สนามบินละกัน เฟย์! แก้ว! ออกมาได้แล้ว” เธอตะโกนเสียงดังเพื่อให้คนในห้องที่นั่งเล่นกันอยู่ที่โซฟาในห้องรับแขกได้ยิน สักพักเฟย์กับแก้วก็ลากกระเป๋าและสัมภาระต่างๆของตัวเองและของเธอออกมาจากห้อง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไปเที่ยวหรือไปอยู่ที่นั่นเนี่ยเฟย์” โทโมะทำหน้าเหวอเมื่อเห็นกระเป๋าของเฟย์ที่ใหญ่(มากก)สีแดงแปร๊ด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ต้องเตรียมไว้ก่อนนี่อย่าบ่นนะพี่โทโมะ” เฟย์ยืนกอดอกทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว่าแต่เพื่อนในแก๊งค์ชื่ออะไรกันบ้างเนี่ยไอตุ๊ด” แก้วกอดอกถามเพื่อนหนุ่มทั้ง 2 คนของโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ๆฉันไม่ใช่ตุ๊ดนะจำไว้นะยัยทอม” โทโมะใช้นิ้วดันไปที่หน้าผากของแก้วแรงจนแก้วเซ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวเหอะ!” แก้วโกรธแล้วทำหน้ามู่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พอเลยๆ ทั้งคู่ชื่ออะไรเนี่ยคะ” คราวนี้เป็นฟางที่หันไปถามเพื่อนทั้ง 2 ของโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ผมจงเบ เป็นรุ่นพี่ไอโมะ” จงเบคนที่ใส่แว่นพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ส่วนผมเคนตะ เป็นรุ่นน้องไอโมะ เอ้ย โทโมะ ครับ” เคนตะยิ้มๆไม่เก๊ก (ละลายยย)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ่าค่ะ ตอนนี้ก็ 8 โมง 10 แล้วเนี่ยรีบไปกินข้าวดีกว่า” ฟางพยักหน้าให้ทุกคนแล้วลากกระเป๋าเดินทางสีชมพูอ่อนของตัวเองออกไปทันที

 

           

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

       ณ ร้านอาหารใกล้ๆสนามบิน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“…..” ความเงียบเริ่มปกคลุมตั้งแต่ที่พวกเธอเดินลงมาจากคอนโดของฟางแล้ว ทำไมน่ะหรอ? เดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง

 

           

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

       “นี่ๆวันนี้กินไรดีอะ” เฟย์ยิ้มจนแก้มบุ๋มลงไปแต่ก็ต้องหุบยิ้มเพราะคน 2 คนตรงหน้า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พะ พี่ป๊อป / เขื่อน..” เธอกับน้องสาวถึงกับตาโตเมื่อเห็นชายหนุ่มอีก 2 คนในแก๊งค์ของเพื่อนชายอย่างโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ้าว รู้จักกันหรอ” โทโมะทำหน้างงๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๋อ ไม่ได้รู้จักหรอกแค่รุ่นพี่ในมหา’ลัยน่ะ” ใช่ แค่รุ่นพี่ในมหา’ลัยเท่านั้นเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เพื่อนปีเดียวกันอะพี่โมะเนอะเขื่อน” เฟย์ทำท่ายิ้มร่าแล้วไปกอดคอเขื่อนไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เออนี่ฟาง โมะมีอะไรจะบอกด้วย” โทโมะหันมาทางเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะ อะไรหรอ” เธอทำหน้างงๆแล้วมองไปทางโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่บอกดีกว่าเดี๋ยวเป็ดแถวนี้จะตกใจไม่ยอมพูดด้วย” โทโมะใช้มือมาบีบจมูกเธอเบาๆแล้วช่วยยกของขึ้นรถทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เลิกปุ๊บมีใหม่ปั๊บเลยหรอ” ป๊อปปี้เดินเข้ามาถามเธอ น้ำเสียงเย็นชา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โมะเป็นเพื่อนสมัยเด็กๆน่ะค่ะ ฟางไม่เหมือนคนบางคนหรอก” เธอเองก็ทำน้ำเสียงเรียบๆทั้งๆที่ในใจอยากร้องไห้แทบเป็นแทบตาย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่…/ ฟางขึ้นรถเร็ว!” ป๊อปปี้ยังไม่ทันพูดจบเสียงของเพื่อนชายข้างบ้านของเธอก็ดังขึ้นก่อนซะแล้ว เธอจึงใช้โอกาสนี้หนีจากเขาโดยเร็ว

 

         

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

       “พี่ฟางอิ่มเนอะ” เฟย์ลูบท้องตัวเองป้อยๆแล้วยิ้มแฉ่ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ให้พวกนั้นเลี้ยงจะดีหรอเฟย์” แก้วทำหน้าไม่ไว้ใจพวก 5 หนุ่มนั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรหรอกแก้วไปเหอะๆ” เธอถอนหายใจเบาๆแล้วกอดคอน้องสาวทั้ง 2 เดินไปที่รถ

 

           

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

      ณ บนเครื่องบิน (-   -“)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตอนนี้เธอนั่งกระสับกระส่ายจนอยากออกจากเครื่องบินลำนี้เสียจริง ก็เมื่อเธอได้นั่งคู่กับแฟนเก่าของตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“รังเกียจพี่ขนาดนั้นเลยหรอ หึ” ใช่ค่ะ ฟางรังเกียจคนแบบนี้ที่สุด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“…” คำตอบเมื่อกี้เธอคงเพียงทำได้แค่คิดแต่ก็ไม่ตอบไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมไม่ตอบล่ะฟาง ถ้ารังเกียจพี่จะให้พี่ไปนั่งกับคนอื่นก็ได้นะ” เขาเตรียมท่าจะลุกขึ้นมาจากเบาะแต่ก็

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟึ่บบ!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เธอจับชายเสื้อเขาเอาไว้แน่นแล้วดึงลงมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะไปทำไมคะ จะว่าไปฟางอยากคุยกับพี่พอดีเลย” ใช่เธออยากคุย อยากรู้เรื่องราว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว่ามาครับ” เขาพูดแล้วมองมาทางเธอ เธอจะถามออกไปดีไหมนะ?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมพี่ถึงขอเลิกฟาง เมื่อวาน..” เธอทำเสียงลดต่ำลงพอให้ได้ยินกันเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็เป็นอย่างที่ฟางคิดไงครับ พี่มีคนอื่น” ป๊อปปี้ตอบเสียงเรียบๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คนอื่นที่ว่าเนี่ยคือเพื่อนของฟางอย่างงั้นหรอ” เธอไม่กล้าสบตาชายหนุ่มเลยหันออกไปมองนอกหน้าต่างแทน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่กับจินนี่คบกันมาสักพักแล้ว ตั้งแต่ที่พี่บอกว่ามีเรียนดึก..” เขาพูด ตามจริงเขาไม่ได้อยากทิ้งเธอไปไหนสักหน่อย แต่อยู่ๆพ่อกับแม่เขาก็ส่งจินนี่(เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน)มาให้เป็นแฟน(กำมะลอ)เพื่อพิสูจน์ว่าฟางรักเขาจริงหรือป่าวเท่านั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮึก..” น้ำใสๆเริ่มรินไหลออกจากตาเมื่อได้ยินดังนั้น หัวใจของเธอแทบแตกสลายเมื่อพบว่าเขากับเพื่อนเธอแอบคบกันลับหลังเธอ ใครจะไม่เจ็บ?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางไม่ร้องนะ” ป๊อปปี้เริ่มเห็นถึงอาการสั่นของอีกคนก็อดใจหายและเข้าไปปลอบโยนเธอไม่ได้ เขาจึงยื่นมือของตัวเองไปแตะที่แขนของเธอ เขารู้สึกถึงอาการสั่น..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่ามายุ่งกับฟางเลย ฟางขอ” เธอเอามือมาเช็ดคราบน้ำตาของตัวเองออกแล้วหันมาทางเขา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมล่ะ เรายังเป็นพี่น้องกันดะ…” เธอปัดมือเขาออก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางไม่อยากได้พี่น้องเพิ่มอีกค่ะ เพราะฉะนั้นคุณอย่ามายุ่งกับฟางเลย” เขาตกใจเล็กๆที่เธอเปลี่ยนสรรพนามจาก ‘พี่’ เป็น‘คุณ’

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่…” เขาอยากบอกเธอเหลือเกินว่า เขารักเธอ รักเธอมาก รักมากที่สุดแต่ก็ทำไม่ได้ในเมื่อพ่อแม่เขาบอกว่าให้พิสูจน์เป็นเวลา 3 เดือน มันไม่ใช่เวลาน้อยๆเลยสำหรับเขาที่ต้องทนเห็นเธอเจ็บปวด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางขอนะคะ อย่ายุ่งกับฟางอีก” เธอไม่แม้แต่จะมองหน้าเขาสักนิดและหลับไหลไปในที่สุด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ล้าลาาาาาาา -  -"

 

วันนี้ไรท์มาแบบดราม่านิดๆ -  -?

 

สนุกมั้ยค้าาา T^T

 

ฝากติดตามต่อด้วยน้าา ><