็Hide Love ปิดบังรักกับดักหัวใจ

 

 

 

 

 

     "ท่านประธานมาแล้ว"เสียงของพนักงานในบริษัทบอกพนักงานที่กำลังนั่งเม้ามอยท์หรือแอบเล่นเฟซบุ๊กรีบกลับไปทำงานที่ได้รับมอบหมาย เพราะถ้าท่านประธานรู้ขึ้นมาว่าเขาแอบอู้งานมีหวังได้เรียกไปด่าหรือไม่ก็โดนไล่ออกแน่ๆใครๆก็รู้ชื่อเสียงความโหด ความดุ ความร้ายของประธานคนนี้ทั้งนั้น

 

 

 

     หญิงสาวใบหน้าสวยนิ่ง บุคลิกดูหยิ่งๆเดินเข้ามาในบริษัทในชุดเดรสสีแดงเขากับรูปร่างมีสูทสีดำคลุมไหล่อยู่ทำให้ดูดีไม่น้อยแต่ทว่าใบหน้ากับไม่มีความใจดีอะไรเลย เธอเดินผ่านพนักงานนับสิบที่ไหว้เธอแต่ก็ไม่แม้แต่หันกลับไปมอง

 

 

 

     "คุณแก้วครับ เรากำลังมีปัญหาเกี่ยวกับที่ดินของนายภัทรพงศ์"จู่ๆหัวหน้าฝ่ายคนนึงก็เดินเข้าไปหาแก้วก่อนจะบอกในเรื่องที่ได้รับคำสั่งมาให้บอก

 

 

 

     "ปัญหาอะไร"น้ำเสียงห้วนๆบ่งบอกถึงอารมณ์ไม่ค่อยดีเอ่ยขึ้น คิ้วสวยเริ่มขมวดเข้าหากันเป็นปม

 

 

 

     "คือว่านายคนนั้นจะไม่ยอมขายที่ดินแล้ว และเขาก็คือเอกสารทั้งหมดมา"พนักงานคนนั้นยื่นแฟ้มสีดำมาให้แก้ว เธอถอนหายใจออกมาก่อนจะรับแฟ้มไป

 

 

 

     ปึก!!!

 

 

 

     มือเรียวปาแฟ้มนั่นลงพื้นกระดาษที่อยู่ในแฟ้มกระจายออกมาจนหมด คนที่เดินผ่านไปมาก็ต้องตกใจกับกริยาของแก้วแต่คนที่ทำงานแผนกนี้อยู่แล้วไม่ได้มีปฏิกริยาอะไร

 

 

 

     หรือที่เรียกว่าชิน

 

 

 

     "โธ่เว๊ย! ฉันไว้ใจให้นายทำงานนี้แต่นายทำมันผิดพลาด นายรู้ใช่ไหมว่าจะโดนอะไร ไปเรียกคนที่ทำงานนี้มาให้หมดไปพบฉันที่ห้อง อย่าให้ช้า"

 

 

 

     พูดเสร็จก็เดินออกไปทันที พนักงานที่โดนแก้วด่าไป พอแก้วเดินไปลับตาเขาก็สบถออกมาอย่างเครียดๆแล้วรีบไปตามคนที่เหลือมาก่อนจะไปหาแก้วที่ห้อง

 

 

 

     ห้องของท่านประธาน

 

 

 

     แอ้ดดดดด

 

 

 

     เสียงเปิดประตูดังขึ้น แก้วที่นั่งหันหลังมองวิวข้างนอกหันกลับมาก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพนักงานประมาณสี่ถึงห้าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าก้มหน้าไม่กล้าสบสายตาดุๆ

 

 

 

     "หึ..ฉันสั่งให้ทำงานไม่สำเร็จสักงาน นี่ฉันให้โอกาสจนไม่รู้จะให้ยังไงแล้วนะ แค่โน้มน้าวใจไอ้แก่ให้มันยอมขายที่ดินมันจะยากอะไรกันนักกันหนาวะ!"แก้วตะคอกเสียงดังพนักงานก้มหน้างุด

 

 

 

     "นี่จะเงียบอีกนานไหม? มีอะไรจะพูดกันไหม?"แก้วถามแต่สิ่งที่ได้ตอบกลับมาคือ

 

 

 

     ความเงียบ....

 

 

 

     ไม่มีแม้แต่พนักงานคนไหนที่เงยหน้ามาสบตาเธอ และทุกคนก็คงรู้ว่าสิ่งที่แก้วเกลียดที่สุดคือ ถามแล้วไม่ตอบ!!

 

 

 

     "ฉันถามแล้วไม่ตอบ พวกนายนี่มารยาทไม่ดีเลยนะ ฉันขอไล่พวกนายออกหมดเลย!"แก้วพูดเสร็จก็นั่งลงที่เก้าอี้ก่อนจะหันหลังให้พนักงานทุกคนเงยหน้าขึ้นมา

 

 

 

     "ค-คุณ.."

 

 

 

     "หุบปากไปสะ! ฉันไม่ต้องการได้ยินอะไร"แก้วพูดขัดขึ้นมาเมื่อมีพนักงานคนนึงจะพูดขึ้น แก้วเดินผ่านพนักงานพวกนั้นออกไปเหมือนอากาศเพื่อไปหาเลขาที่นั่งอยู่หน้าห้อง

 

 

 

     "เลขาพิม จัดการทำเรื่องออกให้สี่คนนี้ด้วย"แก้วบอกแล้วเดินกลับเข้าไปในห้อง เป็นจังหวะเดียวกับที่พนักงานสี่คนเดินออกมา พวกนั้นดูมีสีหน้าไม่พอใจแก้วอย่างมากแต่ก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยหรือทำอะไรแก้วทั้งนั้น

 

 

 

     หึ ไม่มีใครอยากจะเล่นกับอำนาจมืดหรอก

 

 

 

     "กรอกใบที่ห้องประชาสัมพันธ์นะคะ"พิมบอกกับพนักงานสี่คนก่อนจะยิ้มหวานให้บางๆ

 

 

 

     ยิ้มหวานที่ใครๆชอบมอง แต่ทว่าเจ้าของรอยยิ้มนั้นสามารถฆ่าคนให้ตายตรงหน้าด้วยคำพูดนิ่มๆไม่กี่คำ พิมกับแก้วเป็นลูกพี่ลูกน้องที่สนิทกันมาก และก็ได้นิสัยเสียๆมาเหมือนกัน

 

 

 

     ภายในห้อง แก้วนั่งเอามือขนวดตรงขมับของตัวเองเพื่อคลายอาการเครียดที่สั่งสมทั้งสัปดาห์ ร่างบางนั่งเอาหลับพิงกับเก้าอี้แล้วถอนหายใจออกมารอบที่ร้อย....

 

 

 

     ติ๊ง ติ๊ง!

 

 

 

     เสียงแอปพลิเคชั่นสีเขียวที่เป็นที่นิยมของทุกคนเวลาใช้ส่งข้อความดังขึ้น แก้วละมือจากการนวดขมับตัวเองก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูขึ้นมา

 

 

__Tomo__

แก้วว่างไหม? 

ฉันมีอะไรจะเซอร์ไพรส์

 

KJ

เซอร์ไพรส์อะไร

ถ้าไร้สาระฉันจะฆ่านาย

 

__Tomo__

สำคัญสิ

เรื่องนี้สำคัญกับฉันมากๆ

 

KJ

อืม จะให้ฉันไปหาหรอ?

 

__Tomo__

เรานัดเจอกันที่ร้านอาหารดีกว่า

ร้านประจำนะ

ฉันกำลังไปแล้ว

ต้องมานะ  read

 

 

 

     แก้วไม่ได้ตอบอะไรไป เธอเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าก่อนจะเดินออกมาจากห้องทำงาน

 

 

 

     "ฉันไม่เข้าบริษัทแล้วนะ ถ้ามีใครมาขอพบบอกให้เลื่อนไปพรุ่งนี้"แก้วบอกพิม พิมพยักหน้าเข้าใจ แล้วแก้วก็เดินไปที่รถของตัวเองเพื่อขับไปหาเพื่อนสนิทของตัวเองเลย

 

 

 

     จะเรียกว่าเพื่อนสนิทหรืออะไรดี?

 

 

 

     ความสัมพันธ์ของแก้วกับโทโมะมันไม่ได้เรียกว่าเพื่อน โทโมะเหมือนคนที่คอยรับใช้แก้วมาตลอดเลยจะสนิทกันเป็นพิเศษแต่แก้วก็ไม่เคยเรียกโทโมะว่าเพื่อนแม้แต่ครั้งเดียว แต่ที่เธอสนิทกับโทโมะก็เพราะว่า พ่อของแก้วที่เป็นประธานบริษัทคนเก่ากับพ่อของโทโมะที่เป็นแค่คนขับรถแต่ว่าทั้งสองก็สนิทกับเพราะพ่อของแก้วไม่ใช่คนถือตัวและพ่อของโทโมะก็เป็นคนนิสัยดี ตอนแรกก็ยังไม่มีใครรู้ว่าพ่อของโทโมะมีลูกเพิ่งมารู้ตอนที่แม่ของโทโมะตายพ่อของโทโมะเลยต้องรับโทโมะมาอยู่ด้วย

 

 

 

     พ่อของแก้วเอ็นดูโทโมะมากๆ แต่ต่างจากแก้วที่ทั้งหยิ่งและถือตัวกับโทโมะมากๆแต่ทั้งสองคนก็สนิทกันเพราะอายุเท่ากัน อยู่บ้านเดียวกันและเรียนที่เดียวกันมาตลอดเว้นแต่ตลอดเรียนมหาลัยที่เรียนคนละคณะแก้วเรียนบริหารส่วนโทโมะเรียนนิเทศ

 

 

 

     ในที่สุดแก้วก็ขับรถมาถึงร้านอาหารร้านประจำของตัวเอง แก้วมองเข้าไปในร้านเห็นว่าโทโมะกำลังนั่งกับผู้หญิงคนนึงอยู่

 

 

 

     ผู้หญิง?

 

 

 

     แก้วเดินไปที่โต๊ะก่อนจะนั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามผู้หญิงคนนั้นยิ้มทักทายแก้วแต่แก้วกลับทำหน้านิ่งเหมือนไม่เห็นเป็นแบบปกติที่ตัวเองทำ ผู้หญิงคนนั้นดูหน้าเสียก่อนจะหันไปหาโทโมะแต่โทโมะก็ได้แต่ยิ้มให้จางๆและเอามือไปแตะที่ไหล่

 

 

 

     "มีอะไร"แก้วถามห้วนๆเหมือนมะนาวไม่มีน้ำ

 

 

 

     "นี่ฟางนะ ส่วนฟางนี่แก้ว เพื่อนของเราที่เราบอก"โทโมะบอกแล้วแนะนำให้ทั้งสองคนรู้จักกันฟางยิ้มให้แก้วก่อนจะส่งมือไปให้ แต่แก้วไม่ได้จับมือ แก้วมองโทโมะด้วยสายตานิ่งๆ

 

 

 

      "บอกกี่ครั้งแล้ว ว่าเราไม่ใช่เพื่อนกันแล้วเอามือของเธอออกไป เธอไม่มีผลประโยชน์กับฉันไม่จำเป็นที่ฉันจะต้องจับมือ"แก้วบอก ทุกคำพูดของแก้วทำให้ทั้งสองคนหน้าเสีย

 

 

 

     และตอนนี้บรรยากาศก็ตกอยู่ในความเงียบ

 

 

 

     แก้วถอนหายใจ

 

 

 

     "มีอะไรก็ว่ามาสิ เรียกมาแล้วก็ไม่พูด รู้ไหมเวลาของนายที่นายเรียกฉันมา ฉันสามารถตกหุ้นได้กี่ตัว"แก้วบอกโทโมะถอนหายใจกับนิสัยเสียๆของแก้ว

 

 

 

     "ฉันจะแต่งงานกับฟางนะ"

 

 

 

      !!!!

 

 

 

 

     "หึ..."แก้วหัวเราะในลำคอเบาๆ

 

 

 

     "นี่การ์ดเชิญค่ะ ขอให้คุณแก้วไปร่วมงานด้วยนะคะ อีก2เดือน"ฟางบอกแล้วยื่นการ์ดให้แก้ว แก้วไม่ได้รับแถมยังมองฟางด้วยสายตาไม่พอใจจนทำให้ฟางอึดอัดและในที่สุดก็ต้องเก็บมือตัวเอง

 

 

 

     "ทำไมแก้วไม่รับละ"

 

 

 

     "จะไปไหนต่อ"จู่ๆแก้วก็ถามขึ้นมา

 

 

 

     "หลังจากนี้หรอ เราจะไปเดินเที่ยวดูหนังกันค่ะ"ฟางตอบ

 

 

 

     "ฉันไม่ได้ถามเธอ อย่าเสร่อ"แก้วบอก โทโมะขมวดคิ้ว

 

 

 

     "แก้วทำไมพูดแบบนั้นละ"โทโมะเอ็ดแก้ว แก้วแสยะยิ้มออกมาก่อนจะลุกขึ้นพร้อมกับถือแก้วน้ำ

 

 

 

     ซ่าาาาา

 

 

 

     แก้วน้ำในมือของแก้วสาดเข้าไปเต็มหน้าและเสื้อของโทโมะ

 

 

 

     "จำเอาไว้นายไม่มีสิทธิมาด่าฉันและนายก็ไม่มีสิทธิอะไรถ้าฉันไม่อนุญาต อย่าลืมสินายอยู่ในการปกครองของฉัน ตอนนี้ฉันขอสั่งให้นายกลับบ้าน"แก้วพูดเสียงดังจนคนในร้านมองกันอย่างสนอกสนใจ

 

 

 

     "แก้วนี่ฉันโตแล้ว"โทโมะบอก

 

 

 

     "หรอ โตแล้วนายจะมีชีวิตยังไงก็ได้หรอ อย่าลืมสิทุกวันนี้นายอยู่ได้เพราะบริษัทของฉัน เงินของฉัน!"แก้วบอกแล้วยืนกอดอก โทโมะก้มหน้าไปมองฟาง

 

 

 

     "คุยกับฉันมองหน้าฉัน"แก้วบอกโทโมะเงยหน้ามามองหน้าแก้วแล้วขมวดคิ้ว

 

 

 

     "ฉันขอสั่งให้นายกลับบ้าน!"แก้วบอกแล้วเดินออกไปจากร้านเลย โทโมะมองหน้าฟาง ฟางพยักหน้าบอกให้โทโมะตามแก้วไป ใจนึงเขาก็ไม่อยากทิ้งฟางแต่อีกใจนึงเขาก็จำเป็นจะต้องเดินตามแก้วไป"

 

 

 

     

 

 

 

 

บอกก่อนเลยเรื่องนี้นางเอกเรานิสัยแย่มากก ฝากติดตามฟิคชั่นเรื่องนี้กันด้วยนะค้าาา

เราตั้งใจแต่งมากๆและนี่ก็เป็นการแต่งชายหญิงครั้งแรก ปกติแต่งชายชายตลอด แต่พอคิด

พล็อตเรื่องนี้ขึ้นมามันต้องเป็นชายหญิงแล้วเราก็ชอบคู่โทโมะแก้วมากๆ เข้ามาอ่านฟิคใน

เว็บนี้บ่อยๆ แถมลุคของแก้วยังได้อีก ตัวสูงๆ ขาวๆ ดูมีอำนาจมืด บางคนอาจจะคิดว่าทำไม

นางเอกมันนิสัยแย่จัง แถมยังแข็งกระด้างมากๆอีก สปอยก่อนเลยจริงๆนางก็อ่อนแออยู่แต่

จะอ่อนแอยังไงต้องอ่านต่อไปเรื่อยๆน้าาาา