แค่อยาก...ลอง kristao

.

.

.

ชายร่างโปร่งคิดวนไปซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนไม่มีสมาธิในการเรียนถึงแม้วันนี้จะเป็นวิชาที่สำคัญก็ตาม พอเลิกเรียนร่างโปร่งของจื่อเทาก็ได้แต่มานั่งเครียดอยู่โต๊ะม้าหินอ่อนที่ประจำก่อนจะมีพี่รหัสสุดสวยมานั่งด้วย

“จื่อเทาทำหน้าเครียดแบบนั้นล่ะ หรือมีปัญหาเรื่องการเรียน”คนตัวเล็กถามด้วยความสงสัยส่วนคนที่ถูกถามก็ได้แต่ส่ายหน้าเป็นการปฏิเสธ

“ปะ..เปล่าหรอกครับพี่คยองซู พอดีผมแค่สงสัยอะไรนิดหน่อยน่ะ มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกครับ”

“ออ..เหรอ ไม่เป็นไรก็ดีแล้วงั้นจื่อเทาไปคณะวิศวะหน่อยซินะๆ” จื่อเทามองหน้าคยองซู ก่อนตอบตกลงมันมักจะเป็นแบบนี้เกือบทุกครั้งเสมอที่คนตัวเล็กมาหาตนไม่ชวนไปหาของกิน ก็แวะไปคณะอื่น

“แล้วทำไมต้องมาคณะวิศวะด้วยล่ะครับ เห็นทุกทีพี่ชอบไปนิเทศน์ ไม่ก็สถาปัตย์ไม่ใช่เหรอ”

“ออ พอดีพี่กำลังทำมิสชั่นอยู่น่ะ อิอิอย่าบอกใครนะเทา คืออย่างงี้พี่กับแบคฮยอนน่ะกำลังแข่งกันทำมิสชั่นอยู่ ภาระกิจของพี่ก็ไม่มีอะไรมากหรอกก็แค่ทำให้คิม จงๆอะไรซักอย่างเนี่ยแหละบอกรักน่ะ”

คยองซูอธิบายไปอย่างสนุกสนาน พลางลากคนที่ตัวสูงกว่าพาตนไปยังเป้าหมาย

“แล้วถ้าคุณคิม จงๆอะไรนั้นบอกรักพี่แล้วล่ะครับจะต้องทำยังไงต่อ”

“จะไปยากอะไร ถ้าหมอนั้นบอกรักพี่ พี่ก็แค่ถ่ายคลิปวิดีโอส่งไปให้ไอ้หมาดูน่ะสิ แค่นี้ก็ได้สามหมื่นมานอนกอดแล้ว”

“มะ..ไม่ใช่ครับ ผมหมายถึงคุณคิม จงๆอะไรนั้น พี่จะทิ้งเขาหรือเปล่าครับถ้าทิ้ง มันจะไม่ทำให้เขาเจ็บปวดไปเหรอ ทำไมพวกพี่ถึงโหดร้ายกันแบบนี้” จื่อเทาพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังจนทำให้คยองซูรู้สึกผิดขึ้นมานิดหนึ่ง

“หน่าอย่าคิดมากเลย มันก็แค่เกมส์ ถ้าพี่ไม่ยอมปล่อยหมอนั้นก็เป็นฝ่ายแพ้ ส่วนไอ้คิม จงๆนั้นมันคงจะไม่เจ็บปวดอะไรขนาดนั้นหรอก พี่ได้ข่าวว่าหมอนั้นเป็นเสือผู้หญิงด้วยนะ เห็นว่าเจ้าชู้พอตัวด้วยแหละ”

คนตัวเล็กพยายามอธิบายให้เพื่อนตัวสูงไม่ต้องเครียดไป พอพูดคุยมากันได้สักพักทั้งสองก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าคณะวิศวะ คยองซูลากจื่อเทามายังลานเกียร์แหล่งที่พวกวิศวะส่วนใหญ่มักจะรวมตัวกัน

“เออ พี่ดีโอครับ พะ..พี่จะไปไหน ผมกลับ..”เมื่อเห็นว่าร่างเล็กเจอเป้าหมายและมีทีท่าที่จะทิ้งตนก็ถามาขึ้นเพื่อขอตัวกลับบ้าน

“เทารออยู่นี่นะ ห้ามไปไหนรอพี่แป๊บหนึ่งเดี๋ยวพี่มา”

ยังพูดไม่ทันจบร่างเล็กก็ทิ้งตนไว้ท่ามกลางกลุ่มเด็กวิศวะที่มองเจ้าตัวอย่างสนใจ จะไม่ให้สนใจได้ยังไงก็เขาแต่งตัวเหมือนกับหลงยุคมาเสื้อตัวใหญ่ที่ติดกระดุมจำคอไหนจะชุดที่ดูเป็นระเบียบทรงผมสีดำเนี๊ยบกับแว่นตาทรงโตอีก

จื่อเทาตัดสินใจนั่งโต๊ะไม้รอพี่รหัสของตนที่วิ่งเข้าไปหาชายตัวสูงเท่ๆคนหนึ่งก่อนทั้งคู่จะเดินออกไปด้วยกัน จื่อเทาถอนหายใจเฮือกใหญ่หวังว่าพี่รหัสตัวเล็กจะไม่ลืมเขาแล้วกัน

แปะ แปะ แปะ

จื่อเทาปิดหนังสือประวัติศาสตร์จีนลงก่อนจะหันมาสนใจยุงที่คอยตามรังควานกัดไม่เลือก ร่างโปร่งพรู่หายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนจะหันมองนาฬิกาข้อมือของตัวเองที่บอกว่าตอนนี้จะทุ่มครึ่งแล้ว จื่อเทามองคนรอบข้างที่แทบจะไม่มีเหลืออยู่

นี่เขารอคยองซูตั้งแต่5โมงจนถึงตอนนี้ แต่แล้วก็ตัดสินใจไม่รอพี่รหัสตัวเล็กต่อ ถ้าขืนรอมีหวังได้กลายเป็นไข้เลือดออกตายแน่ ป่านนี้รถเมล์คงหมดแล้วแน่เลย

จื่อเทาถอนหายใจยาวๆก่อนจะเดินออกจากตึกคณะซึ่งปกติจื่อเทาก็ไม่ค่อยจะได้กลับค่ำเท่าไหร่นัก ร่างโปร่งเดินทอดน่องไปเรื่อยๆอย่างไม่ได้รีบร้อนอะไรสายตาก็มองวิวทิวทัศน์ของมหาวิทยาลัยในยามค่ำคืนจนพ้นเขตมหาลัยจื่อเทาเลือกใช้ทางที่คิดว่าใกล้ที่สุดในการกลับบ้าน

“เฮ้ย ไอ้แว่นมาทำอะไรดึกๆดื่นๆแถวนี้ว่ะ ใจกล้าใช่เล่นเลยนิหว่า แต่เอ้อมึงอยู่คนละมหาลัยกับกู ดูจากชุดแล้ว แบบนี้คงต้องสั่งสอนซะหน่อย”

เสียงเย้ยหยันของกลุ่มวัยรุ่นต่างมหาลัยสามสี่คนทำให้จื่อเทาเริ่มกลัว หัวใจแทบจะหล่นไปถึงตาตุ่ม

“เออ..ผะ..ผมมีเงินอยู่แค่นี่ พะ..พวกอย่าซ้อมผมเลยนะครับ” ร่างโปร่งพูดด้วยความกลัวไม่รู้ว่า

“555ตลกว่ะลูกพี่อยู่ๆก็เอาเงินมาให้ แบบนี่ลูกพี่ยังจะสั่งสอนมันอยู่ไหมครับ”ชายหนึ่งในนั้นพูดขึ้น

“ไอ้แว่นคือจริงๆแล้วพวกกูก็มีตังค์โว้ย พ่อแม่กูรวย แต่ที่กูอยากเห็นคือไอ้เด็กมหาลัย×××โดนพวกกูรุมกระทืบ เพราะอะไรรู้ไหม ก็เพราะกูขิวขี้หน้าคนๆหนึ่งว่ะ”

ชายที่ถูกเรียกว่าเป็นหัวหน้ามองจื่อเทาด้วยสายตาหยามๆมือของร่างโปร่งกำเข้าหากันแน่น สายตาสอดส่องหาคนที่จะเข้ามาช่วยเหลือแต่ไม่มีเลย เมื่อพวกนั้นเข้ามาใกล้จื่อเทาก็ตัดสินใจก้าวทอยหลังก่อนจะหันหลังวิ่งไม่คิดชีวิต

“เอ้ย ลูกพี่มันหนีไปแล้ว”

“หนีก็ตามมันไปซิว่ะพวกโง่ ไปตามมันเร็ว”

แล้วการวิ่งไล่จับกันก็เกิดขึ้น จื่อเทาวิ่งหนีโดยไม่ได้สนใจดูทางข้างหน้าเลยว่าตัวเองไม่ได้คุ้นชินซักนิด แถมยังไม่ค่อยจะมีเสียงไฟอีก จื่อเทาที่ใส่เกียร์หมาหนีไม่คิดชีวิตได้แต่ภาวนาในใจขอให้ใครก็ได้ผ่านมาช่วยตนทีจน

เอี๊ยดดดดด!!

จื่อเทาที่ไม่ได้สนใจทางข้างหน้าเพราะมัวแต่กลัวว่าคนข้างหลังจะตามทันก็แทบจะพุ่งทะยานเข้าไปหารถยนต์คันหรูที่วิ่งสวนมาแต่ดีที่รถยนต์คันนั้นเบรกไว้ทัน จื่อเทาจึงไม่ได้เป็นอะไร แม่งอะไรจะซวยซ้ำซวยซ้อน

“หนีไม่พ้นแล้วมึง” เสียงคนที่วิ่งตามมาติดๆเอ่ยขึ้นประจวบกับคนที่อยู่ในรถยนต์คันหรูก้าวออกมาทันที

“อยากตายนักหรือไงถึงเที่ยววิ่งตัดหน้ารถคนอื่น” คนตัวสูงที่ลงมาจากรถด้วยความโมโห ต่อว่าคนที่วิ่งตัดหน้ารถตน พร้อมจับข้อมือไว้แน่น

“ช่วยด้วยครับ แฮกๆช่วยผมด้วย พวกเขาจะรุมทำร้ายผม”ร่างโปร่งที่ออกปากขอความช่วยเหลือ ทำให้อีกคนหันไปมองพวกที่วิ่งตามจื่อเทามาติดๆ

“ออ ก็นึกว่าใครที่แท้ก็ไอ้พวกขี้แพ้ชวนตี”

“ใครขี้แพ้ว่ะ พวกกูไม่ได้แพ้เว้ย เหี้ยเถอะ วันนี้มึงโชคดีไปนะไอ้แว่น ไปโว้ยพวกเรากลับ”แล้วพวกนั้นก็พากันกลับไปจื่อเทาถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะหันมามองร่างสูงที่ยังจับข้อมือเขาอยู่ ผู้ชายที่มีใบหน้าหล่อที่ขับกับผิวขาวๆ แต่ส่วนสูงที่ดูเหมือนจะมากกว่าเขาแค่ไม่กี่เซน เห็นแล้วจื่อเทาอิจฉาสุดๆถ้าตัวเองหล่อขนาดนี่คงจะมีสาวติดตรึมแน่

“เออ…ขอบคุณนะครับที่ช่วยผม เออแต่ว่าช่วยปล่อยข้อมือผม” ร่างสูงปล่อยข้อจื่อเทาลง ก่อนจะเดินขึ้นไปยังรถของตัวเอง ก่อนจะรถกระจกลง

“เอาๆ แล้วนั้นนายจะไปไหนน่ะ มืดค่ำป่านนี้คิดจะเดินกลับคนเดียวเหรอ ถ้าเจอไอ้พวกนั้นดักทำร้ายอีกฉันไม่ช่วยนะ ขึ้นรถสิ” จื่อเทามองคนตัวสูงผู้ใจดีก่อนจะเดินเปิดประตูนั่งข้างๆคนขับ

“ขะ..ขอบคุณนะครับ”

“พอๆไม่ต้องขอบคุณหรอกแล้วนี่บ้านนายอยู่ไหนเร็วๆอย่าทำให้ฉันเสียเวลา” จื่อเทาบอกทางไปบ้านของตนให้กับคนร่างสูงจนในที่สุดรถหรูก็มาจอดเทียบหน้าบ้าน

“นายอยู่บ้านคนเดียวเหรอ”

“คุณรู้ได้ยังไงครับ”

“ฉันไม่ได้โง่ถึงขนาดไม่รู้นะ ดูซิบ้านมืดซะขนาดนี้จะมีใครอยู่บ้าง”

“งั้นก็ขอบคุณนะครับที่ช่วยไว้ แถมยังใจดีมาส่งอีก”จื่อเทายิ้มให้คนตัวสูงก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ แต่ก็เหมือนยังไม่มีวี้แววที่รถคันรูจะเคลื่อนออกไป

“นี่นายแว่น นายไม่คิดจะชวนฉันเข้าไปในบ้านหน่อยเหรอ”
“ชวนเข้าไปในบ้าน?? ไปทำไมครับ”ร่างโปร่งถามด้วยความสงสัย หรือว่าจะเป็นโจรแต่ก็ไม่น่าจะใช่เพราะขับรถหรูซะขนาดนี้คงจะไม่ใช่หรอก

“นี่ฉันถามน่ะ ไม่ได้ยินหรือไง นายนี่ไม่มีน้ำใจเลยจริงๆ คนอุตส่าห์ช่วยแถมยังพามาส่ง ยังไม่คิดที่จะหาอะไรให้กินอีกคนมันหิวน่ะโว้ย” เมื่อคนร่างสูงเอ่ยออกมาก็ทำให้จื่อเทาเข้าใจว่าไอ้สูงหล่อนี่คงจะหิวแน่ๆ

“งั้นก็เข้ามาก่อนก็ได้ครับ”ร่างโปร่งพาคนตัวสูงเข้ามาในบ้านก่อนจะลงมือทำอาหารให้คนที่ท่าทางหิวโซทาน ไม่นานอาหารสองสามอย่างก็ถูกวางบนโต๊ะ

“คุณพอจะทานได้หรือปะ..”จื่อเทายังทันถามไม่จบคนตรงหน้าก็ทานอาหารอย่างรวดเร็วปรานไม่ได้กินอาหารมานับแรมปี

“แครกๆ นายนี่ก็ทำอาหารอร่อยเหมือนกันนะเนี่ย แล้วนี่นายทำไมกินน้อยแบบนั้นล่ะมาๆฉันตักให้” คำชมจากคนที่ยังเคี้ยวข้าวเต็มปากแถมยังตักเต้าหู้ปลาให้อีก จื่อเทาได้แต่ยิ้มเห่ยๆให้คนตรงหน้าที่ทำตัวเหมือนเด็กก่อนจะลงมือทานต่อ

“อิ่มโว้ย พอหนังท้องอิ่มนั่งตาก็หย่อน แว่นฉันขอนอนงีบซักแป็ปนะ ช่วงนี้ยังไม่ค่อยได้นอนเลย”ว่าจบคนตัวสูงก็เอนตัวลงนอนไปกับโซฟา จื่อเทามองดูจนแน่ใจว่าไม่ได้แค่งีบแน่ๆ

เลยเดินขึ้นไปชั้นบนของบ้านเพื่อทำธุระส่วนตัว ร่างโปร่งเดินลงมาข้างล่างเพราะคิดว่าคนตัวสูงน่าจะกลับแล้ว แต่เปล่าเลยคนตัวสูงยังคงนอนหลับต่อ จื่อเทามองหน้าคนที่นอนอุตุอย่างพิจารณา

“พอตอนนอนหลับก็ดูน่ารักไปอีกแบบแหะ” ก่อนจะตัดสินใจไม่ปลุกแล้วหาผ้าห่มมาห่มให้แทน จื่อเทาขึ้นไปชั้นบนก่อนจะนั่งอ่านหนังสือตามปกติแต่ไม่รู้ว่าทำไมใจถึงได้เต้นแรงกับคนที่นอนหลับอยู่ข้างล่างกัน ทำไมกัน

ตึก ตัก ตึก ตัก

“หัวใจบ้าหยุดเต้นแรงได้แล้ว ”จื่อเทาบ่นกับตัวเอง ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆทั้งๆที่ชื่อแซ่ก็ไม่เคยรู้จัก จื่อเทาบ้าไปแล้ว

.

.

ใครกันนะชายที่ทำให้แพนด้าน้อยของเราใจเต้นแรง~

อิอิ