ฤดูใบไม้ผลิของพวกเรา

     ยูกิ คอนโนะ ต้องทนทุกข์กับการลวนลามของคายาชิรองผู้อำนวยการโรงเรียนนอกจากเทอมที่แล้ว ยังมีนักเรียนคนอื่นหลายคนตกเป็นเหยื่อของคายาชิ แต่ไม่มีใครที่สามารถเอาผิดกับฮายาชิได้แม้แต่คนเดียว ยิ่งนับวันก็ยิ่งรุนแรงขึ้นทำให้พวกนักเรียนรังเกียจมากขึ้น  จนที่สุด เด็กสาวที่โดนคายาชิ ลวนลามทนไม่ไหว พวกเธอและรุ่นน้องของพวกเธอจึงตัดสินใจทำพิธีอัญเชิญ.. 'โฮโจซัง'เพื่อมาฆ่าคายาชิ...แต่หารู้ไม่ว่าเรื่องเลวร้ายกว่ากำลังจะมาหาพวกเธอ

ซึ่งต้องแทนคือ......ชีวิต!!    

   คดีใหญ่ที่ชื่อว่า SAO high schoolหรือเรียกสั้นๆว่า*SAO

[*Sย่อมาจากเขต เซนโตAย่อมาจากเขตเอยามะตอนใต้ของญี่ปุ่นOย่อมาจากโอโนมิคุ]

     แฮ่ก..แฮ่ก

ฉันนิ่งจ้องมองโรงเรียนมัธยมต้นของตนเองที่ทิ้งร้างเพราะสาเหตุบางอย่างด้วยความเวทนาก่อนที่จะคลานออกจากประตูรั้ว อาคารเรียนสามชั้นเสริมด้วยคอนกรีตเหล็ก ฉันมองอย่างทุกข์ใจอยู่ข้างในว่าทำไมต้อเป็นอย่างนี้ ถ้าไม่ทำสิ่งนั้นเรื่องแบบนี้ก้อคงไม่เกิดขึ้น แต่ไม่สามารถทำไรได้ ได้แต่มองขึ้นไปบนอาคารเรียนเท่านั้น นั่นเป็นสิ่งเดียวที่ชั้นทำอยู่ ณ ขณะนี้นั่นเอง มองราวกับไม่มีไรเกิดขึ้นแม้แต่อย่างใด ทว่าร่างอันไร้วิญญาณอยู่ภายในอาคารเรียน...ศพของเพื่อนที่ตายจากไปอย่างไม่สามารถกลับมาได้ ทั้งศพเพื่อนและศพของคนที่เป็น”ที่รัก”ซึ่งถูกแทงอย่างทารุณด้วยมีดของเด็กสาวเพียงคนเดียว “ฮึก..” น้ำตาค่อยๆอาบแก้มแดงใสสู่พื้นดิน ในที่สุดการนองเลือดก็จบซักที......แต่ไม่ค่อยอยากเชื่อเลยว่าจะเป็นความจริง สาวน้อยทัดท้านความคิดตนเองอย่างสุดกำลัง ร่างกายสั่นเล็กน้อย เพราะความเจ็บปวดแสนสาหัสที่แขนขวา และท้องน้อยที่ถูกแทงด้วยของมีคม เขาได้ยินเสียง..หวอ..จากตำรวจที่เข้ามาช่วยเหลือ แต่แค่สติเพียงเล็กน้อยไม่สามารถทำไรได้ แค่รอดมาจากขุมนรกก้อเพียงพอแล้วละ เป็นเพราะเราสินะที่เป็นคนอันเชิญ ‘โฮโจซัง’ ออกมา...เป็นเพราะเราสินะ เพื่อนที่ผ่านสาระทุกข์ สุกดิบกันมาต้องตาย ที่สำคัญที่สุดคนรักต้องจากเราไป ทำไม!!ทำไม!! ทำไม!!? ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไมละเราแค่นึกทำเพราะความสนุกเท่านั้นเอง ทำไม!!? “ฮือ.....ฮือ.....ฮือ................ฮ่าๆๆ......ทำไมต้องเสียสละขนาดนี้ละไอ้พวกบ้าทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ เสียสละตนเพื่อคนอื่นบ้าเปล่า..........บ้าจริงๆเลยนะตัวฉันเนี่ย..ทำไมถึงคิดแบบนี้กันน่ะ ... ถึงจะรอดมาได้แต่สิ่งที่เหลืออยู่คือ ความรังเกียจ ความกลัวเท่านั้น ความเศร้าและความรู้สึกที่เศร้าที่ไม่สามารถพูดออกมาเป็นคำพูดได้เลย

          หลังเลิกเรียนในวันร้อนอบอ้าวของเดือนกันยายน ซึ่งห่างไกลเกินกว่าจะเรียกว่าเป็นฤดูใบไม้ร่วง คอนโนะอยู่ระหว่างกลับบ้าน เธอตกใจเสียงตามสายภายในโรงเรียน [คุณยูกิ คอนโนะกรุณาไปห้องแนะแนวเดียวนี้ ขอ ทวนซ้ำอีกรอบกรุณาไปด้วย ขอบคุณค่ะ] คอนโนะกุมกระเป๋าไว้แน่น เรย์นะซึ่งเป็นพี่สาวมองไปยังห้องแนะแนวด้วยความสงสัย แต่ก้อไม่ได้ใส่ใจอะไรเพราะคิดว่าน้องสาวคงก่อนเรื่องวุ่นวายอีกแล้วสินะ โดยที่เธอไม่รู้เรื่องอะไรเลย คอนโนะรู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ก็ทำได้แค่ ทำใจ อยากจะเมินเฉยกลับบ้าน..แต่ถ้าแบบนั้นก็จะโดนพี่ว่า เพราะพี่เป็นคนประเภทไม่ค่อยจะเชื่อเรื่องของเรามากนัก เห็นเราเป้นแค่เด็กน้อยเท่านั้น อีกอย่าง ถ้าทำอย่างนั้นก้อจะยิ่งเด่นมากขึ้น ถูกกลั่นแกล้งมากขึ้นอีก เฮ้ออ...........อออออ...ทำไงได้ละคงจะต้องไปเท่านั้น อยากฆ่าให้ตายจะแล้วสิ== ตอนนี้ทำได้แค่เพียงกัดฟันแล้วเข้าไปยังห้องแนะแนวน่ารังเกียจเท่านั้น คอนโนะเดินออกจากอาคารเรียนเพียงลำพัง ขาหนักอึ้งคล้ายโดนถ่วงด้วยลูกตุ้มเหล็ก “เฮ้อออ......อออออ”

   ฉันถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า ห้องแนะแนวไม่ได้อยู่ในอาคารเรียน แต่กลับอยู่ถัดออกจากอาคารเล็กน้อย เดกสาวอิจฉานักเรียนคนอื่นที่รีบเดินกลับบ้านไม่ได้ “ทำไมต้องเป็นเราตลอดเลย...”เธอบ่นไปโดยไม่รู้ตัว เหตุใดคอนโนะถึงได้เปนที่ต้องตาของคายาชิตั้งแต่ที่เข้าเรียน อาจเพราะเธอมีบรรกาศ และรูปลักษณ์ที่ดูเป็นผู้ใหญ่ เมื่อเทียบกับเด็กชั้นเดียวกันหรือพูดง่ายๆคือดูเป็นผู้ใหญ่ แม้พยายามไม่ทำตัวเด่ด เอาจิงๆนะ ตัวเทอนั้นไม่ค่อยมีเพื่อนหรือกิจกรรมที่โด่ดเลย ทำไมถึงเปนที่ต้องตาของคายาชินัก แม้ตัวเทอจะมองตัวเองยังไงก้อไม่โดดเด่น จืดจางซะด้วยซั้ม เฮ้อ....ออออ.รู้สึกเหมือนผีเสื้อติดใยแมงมุมยังไงไม่รู้สิ ชีวิตนักเรียนมัธยมต้นราวกับอยู่บนใยแมงมุมที่ไม่สามารถหรีพ้น และคายาชิ คงสามารถชักใยเอาเทอเข้าใกล้เพื่อเขมือบได้อย่างง่าย เลวร้ายที่สุด ยิ่งคิดยิ่งอยากจะอ้วก มวนกระเพาะไปหมด คอนดนะก้อกลั้นความรู้สึกเอาไว้ เธอเข้าปห้องแนะแนวที่อยู่ถัดออกจากอาคารเรียนเลกน้อยและเคาะประตูห้อแนะแนว..... "ยูกิ คอนโนะค่ะ"

”เข้ามา”เมื่อเปิดประตูออกมา ชายวัยห้าสิบกว่า รูปร่างอ้วนเตี้ย และหัวล้านเส้นผมเรือนสีเทาบางๆ เหมือนบาร์โค้ดที่เห็นแล้วชวนห่อเหี่ยว หน้าตาอย่าพูดถึงสุดจะทน ก็ลุกขึ้นยืน เขาคือ คารา คายาชิ รองผู้อำนวยการ ตัวต้นเหตุที่เรียกคอนโนะ หลังจากที่เปิดประตูคอนโนะค่อยๆเงยหน้าขึ้น ใบหน้ามันย่องผุดรอยยิ้มชวนขนลุก บอกได้คำเดียว....อุบาทว์

“คุณยูกิ คอนโนะมาช้านะครับ” เชิญนั่นตรงนั้น คายาชิไล่สายตาทั้งแต่หัวจรดเท้า เด็กสาวหวาดหวั่นแต่จำใจต้องนั่งเก้าอี้ที่เตรียมไว้ และสังเกตเห็น คายาชิล็อกห้องเงียบๆ เธอขนลุกจนเหงื่อผุดพราย เมื่อต้องอยู่สองต่อสองกับคายาชิด้วยแล้ว อยากหนีให้เร็วที่สุด ถึงเจ็บใจอยากจะฆ่าเพียงไหนก็ต้องว่าง่ายโดยดี “คุณยูกิ คอนโนะ” ทำไมคุณถึงน่ารักขนาดนี้ เรื่องโตขึ้นมานิดหน่อยแล้วนิ สัดส่วนดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาหน่อยนะคับ ถ้าเธอลองมาเป็นของผมละก็....จะยอมทุกอย่างเลยนะ" เมื่อถูกจับชายกระโปรงกะทันหัน คอนโนะแทบกรี้ด”หยุดเถอะค่ะ”

“นี่มันไม่สั้นไปเรอะ..หืม..เอ้าลุกขึ้นสิ พร้อมจับแขนคอนโนะขึ้น อย่างที่เทอไม่สามารถต้านทานแรงได้ คอนโนะลุกขึ้นยืนอย่างเสียไม่ได้ คายาชิถือไม้บรรทัดเข้ามาใกล้ด้วยท่าทางร่าเริง แค่เห็นรอยยิ้มอันโครกนั่นเธอแทบอยากสำรอกออกมาแล้ว เด็ฏสาวกัดฟันและเบือนสายตาห่างหนี “.......!!” เธอรู้สึกถึงสัมผัสจากนิ้วหยาบกระด้าน แตกๆๆตรงต้นขาและขาอ่อนจึงเบนตัวหลบอัตโนมัติ เเล้วคว้าแจกันตรงหัวโต๊ะมาฟาดเข้าที่ท้ายทอย ภาพสุดท้ายที่รองผู้อำนวยการเห็นคือเด็กสาวเรือนผมสีไวโอเล็ตและนัยน์ตาใสเปรียบดั่งอเมธิตส์หยิบมีดมากรีดแขนของตน"ขอความกรุณาด้วยค่ะ^^"

คุยกับไรด์เตอร์

สนุกไม่สนุกเม้นด้วยน้าาาาานี่เป็นเรื่องแรกของชีวิต(เวอร์)ที่เริ่มแต่งค่ะแล้วรีเดอร์ทั้งหลายคงโมโหแบบตัดจบแค่นี้เรอะ!!!!ใจเย็นๆค่ะคือเนื้อหาเยอะกลัวเหล่ารีดเดอร์จะเบื่อไว้มาต่อตอนหน้าแล้วกันเป็นกำลังใจให้ด้วยนะครัชชชชชชชชชช-3-