#ฟิคตัวเล็กของพี่ #EXO

ตอนที่1

18.15 น.

“คายองซูวววววววว”

ผมหันไปตามเสียงที่เรียกชื่อผม ผมได้แต่ส่ายหน้าแล้วทำหน้าเอือมๆใส่คนที่เรียกผม ลากเสียงยาวๆส่งสายตาวิ้งค์ๆแบบนั้นดูก็รู้ว่าต้องมีอะไรสักอย่างแน่ๆ ลางสังหรณ์ผมไม่ค่อยจะพลาดนะ

“เลิกเรียนไปดูหนังกันนะ อยากดูZootopiaกันนะๆ”

“ไม่เอาอ่ะ วันนี้เหนื่อยๆอยากกลับหอแล้ว”

ผมบอก แบคฮยอน โดยไม่ได้สนใจสายตาวิ้งค์ๆที่พยายามส่งให้ผม เหอะ อ้อนให้ตายก็ไม่ไปย่ะ แบคฮยอนเป็นเพื่อนสนิทกับผมตั้งแต่เด็กๆ ซึ่งบ้านเราก็อยู่ใกล้ๆกัน ผมและแบคฮยอนเรียนคณะนิเทศซึ่งวันนี้เราเลิกเรียนกันเร็ว ถึงปกติจะเร็วอยู่แล้วก็เถอะ - -* แต่วันนี้ผมมีนัดกับที่นอนแล้วนี้หน่า ง่วงมากมายสายตาอ่อนล้าต้องการการพักผ่อนหนักมาก

“หน่านะ ด้วยเลี้ยงเอง ป๊อปคอร์นน้ำข้าวเย็น โอเคมั้ย นะๆเรื่องนี้อยากดูจริงๆ สัญญาว่าถ้าพาไปดูจะยอมตามใจและเชื่อฟังที่มึงขอเลยหนึ่งเรื่อง นะๆ”

เอาของกินมาล้อ เอาเรื่องตามใจแล้วก็เชื่อฟังมาล้อ

ถามว่าได้ผลมั้ยนะหรอ

คนอย่างคยองซุไม่อยู่แล้ว

“ไม่ปฏิเสธ”

“เย้”

นานๆจะตามใจผมทีหนิ ของกินอีก ค่าตั๋วหนังอีก ไม่เปลืองตังค์ โอเคคุ้ม !!!

19:25 น.

หลังจากที่ซื้อตั๋วหนังเสร็จเรียบร้อย เราสองคนมานั่งกินข้าวแถวๆโรงหนังเพื่อฆ่าเวลาหลังจากนั้นกินมาสักพักแบคฮยอนก็สกิดผมยิกๆ

“มึงงงง 9นาฬิกาแซ่บเนาะ เดือนวิศวะป่ะว่ะ”

ผมเหลือบมองตรงที่แบคฮยอนบอก แต่ผมไม่คุ้นหน้า เดือนวิศวงวิศวะอะไรไม่ได้อยู่ในสายตาเค้าหรอก คนที่เค้าสนใจมีแค่

พี่ คิมจงอิน

ผมแอบปลื้มจงอินหลังจากวันที่ผมกับแบคฮยอนเดินหลงในมหาลัยก็คนมันพึ่งเคยมาหนิหว่า พี่เค้าก็พาเรามาที่คณะแล้วก็มีเรื่องบังเอิญเกิดขึ้น เพราะพี่จงอินคือพี่รหัสของผม ผมชอบสายตาพี่จงอินมันดูละมุนละไมดูอบอุ่นดูอ่อนโยน จนอยากครอบครองอยากพิชิตใจพี่จงอิน แต่ คงยากเพราะผมจีบคนไม่เป็น T^T

“ไม่รู้สิ ไม่ได้บ้าผู้ชายแบบมึง อุ้ยโทษๆไม่ได้ตั้งใจ”

“จ้ะ รู้จักแต่รุ่นพี่คิมไคสินะ”

แบคฮยอนมองผมด้วยสายตาล้อเลียน

“ใสๆว่ะ”

“ไสหัวไปไกลๆ?”

กล้าท้าทายอำนาจมืดนะมึง - -*

“ช่ายยย กลับล่ะ ดูหนังคนเดียวนะเพื่อนรัก”

ผมทำท่าลุกขึ้นแล้วส่งจุ๊บให้แบคฮยอนแล้วทำท่าจะเดินไป

“เห้ยๆ ขอโทษนะคะพี่คยองซูผู้โหดสัสของน้องงงง”

แบคฮยอนรีบคว้ามือผมให้นั่งลง ผมยืนส่ายหน้าแล้วขำๆหน้าตาตื่นๆของแบคฮยอน แกล้งมันก็สนุกดี

“ไม่นั่งแล้ว”

“ทำไมมมมมม นั่งดิๆ อย่าพึ่งกลับเลยนะ ขอโทษ T^T”

“ไปดูหนังไง จะไปไม่ไป จ่ายเงินแล้วรีบมา”

ผมสะบัดแขนแบคฮยอนออก แล้วยืนมองท่าทางที่รีบหากระเป๋าตังค์ตัวเองแล้วรีบยื่นให้พนักงาน ระหว่างที่แบคอยอนรอเงินทอน ผมก็เลยเดินมารอหน้าร้าน

“มาแย้วว Let’s Go”

20:00

ตอนนี้ผมกับแบคฮยอนก็ได้อยู่ในโรงหนังเป็นที่เรียบร้อย ผมนั่งกินป๊อนคอร์นแล้วกวาดสายตาไปที่รอบๆโรงหนังเรื่อยเปื่อย เพราะผมเบื่อโฆษณา ให้ตายเถอะ เบือตรงนี้แหละมันนานนนนนน

“มึงรู้มั้ย เรื่องนี้นะฮิตมาก เช็คเรตติ้งมาเรียบร้อยละ มึงไม่มาดูกับกูวันนี้นะมึงเสียใจมากแน่เลยอ่ะ รู้ไว้ด้วย”

แบคฮยอนสะกิดผมเมื่อโฆษณาจบแล้ว จบสักทื เฮ้อ

“อ้อหรอจ้ะ เป็นพระคุณอย่างสูงยิ่งเลยเพคะ”

“ของมันแน่อยู่แล้ว”

ผมมองแบคฮยอนที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ก่อนจะหันไปที่จออีกครั้ง

ผ่านมาสักครึ่งชั่วโมงผมก็รู้สึกอยากเข้าห้องน้ำขึ้นมากะทันหัน สงสัยเพราะกินน้ำโค้กเยอะแน่เลย กินจนจะหมดแก้วแล้ว ไปห้องน้ำแล้วซื้อมาใหม่ดีกว่า

“แบค ไปเข้าห้องน้ำแป๊ปนะ เดี๋ยวซื้อน้ำมาให้ด้วย”

“รีบไปรีบมานะอย่าไปนาน คิดถึง”

“เลี่ยน”

ผมโยกหัวแบคฮยอนไปสองสามทีก่อนที่จะเดินออกมา เดินมาได้สัก2-3นาทีก็มาถึงหน้าห้องน้ำ เมื่อผมทำธุระอะไรเสร็จเรียบร้อยจึงเดินมายังจุดที่ขายน้ำกับป๊อปคอร์นเมื่อผมสั่งเสร็จผมก็มองไปรอบๆมองไปเรื่อยๆจนเห็นพี่จงอิน

เฮ้ย เดี๋ยวๆ พี่จงอิน?

ผมยืนมองรุ่นพี่ของตัวเองเดินไปกับเพื่อนอีก3-4คนซึ่งผมไม่รู้จัก ผมตกอยู่ในห้วงความคิดตัวเองได้แต่คิดว่าพี่เค้ามาทำไม มาซื้อของ มากินข้าว มาเที่ยวผับด้านบนห้าง หรือมาดูหนัง หรือ ..

“น้ำได้แล้วนะคะ”

ผมหลุดออกจากห้วงความคิดทันที รีบหันหน้าไปจ่ายเงินกับพนักงานแล้วหยิบแก้วน้ำ ในใจก็คิดว่า รุ่นพี่มาทำอะไรจนผมเดินไปชนกับผู้ชายคนหนึ่ง

“เฮ้ย”

“เฮ้ย ขอโทษเดี๋ยว...”

ผมรีบกล่าวคำขอโทษไป แต่ก็โดนด่ากลับมา

“เดินยังไงเนี้ยไม่ระวังเลย รู้มั้ยกู..”

ทันทีที่เค้ามองหน้าผมเค้าก็เงียบไป ผมเริ่มคุ้นๆหน้าเค้า อ้อ คนที่แบคฮยอนบอกให้ดูนี้เอง

“ผมขอโทษนะครับ”

ผมกล่าวออกไปด้วยคำพูดและสีหน้าสำนึกผิดก้มหน้าลงทันทีเมื่อเห็นสายตาดุๆ คนมันเหม่อหนิ อย่าดุกันเลยนะเธอจ๋า T^T แต่มองดูใกล้ๆแบบนี้ก็หล่อเหมือนกันนะ แต่ก็นะ

เทียบกับพี่จงอินไม่ได้ แฮ่

“ขอโทษอย่างเดียวคิดว่าหรอครับน้อง”

“ให้ผมชดใช้ยังไงก็ได้ ซื้อเสื้อใหม่ไหมครับ”

“ไม่เอาอ่ะ”

“แล้วจะเอายังไงล่ะครับ”

“เอาเบอร์มา แล้วให้พี่จีบสิ”

“ห้ะ?”

ผมเงยหน้าขึ้น ด้วยสีหน้ายังไงก็ไม่ทราบได้ งง อึ้ง ทึ้ง ตกใจ ปนกันไปหมดคิดอะไรอยู่นี้

ประสาท!!!!

ผู้ชายคนนั้นขยับมาใกล้แล้วพูดข้างๆหูผมอีกรอบ

“เอาเบอร์มา แล้วให้พี่จีบครับ คนสวย”

พ่องงงงงง !!!!

เดี่ยวๆ เมาอากาศใช่มั้ย มันทำให้เกิดภาพลวงตาแบบในทะเลทรายใช่มั้ย ตอบที พลีสสส นี้จะพูดสั้นๆคำเดียว

“ช็อคส์”

“หืมม ? ว่าไงนะครับ”

“ปะ.. เปล่าครับเปล่า คือ เดี๋ยวผมพาไปซื้อเสื้อเปลี่ยนดีกว่านะครับ ขอโทษจริงๆ”

ผมแกล้งทำเป็นไม่ใส่ใจคำพูดพวกนั้น คนบ้าไร ชื่อเสียงเรียงนามอายุอานามรูปร่างสัดส่วนวัดเกิดบลาๆ ยังไม่รู้จักเลย ขอเป็นแฟนเลยนี้บอกคำเดียว

บ้า - -

แต่เค้าบอกจีบนี้หว่า เอ่อผมนี้แหละบ้า

“พี่ไม่เอา พี่ขอเบอร์โทร ไลน์ก็ได้”

“เอาไปทำไมอ่ะ”

“เอาไว้สะสมเป็นคอลเล็คชั่นเบอร์โทรมั้งครับแหม่”

อืม ปรบมือเป็นจังหวะโอเวอร์โดส

ผมทำหน้านิ่งๆใส่คนตรงหน้า ซึ่งเหมือนเค้าจะเริ่มเห็นรังสีผู้โหดสัสของผมแล้วจึงยิ้มแหยะๆ

“เอาไว้จีบสิครับ แหะๆ”

“ถ้าไม่ให้ล่ะ”

“โอ้ะตายจริง โทรศัพท์พี่อยู่ไหนไม่รู้อ่ะ พี่ยืมโทรหาโทรศัพท์พี่หน่อยนะครับ แล้วเดี๋ยวพี่จะไปแล้ว ไม่เอาไลน์น้องแล้วก็ได้ครับ นะพี่ขอร้อง พี่จะไม่กวนน้องแล้ว เดี๋ยวน้ำนี้พี่ซื้อให้ใหม่ด้วย”

ผมมองสายตาวิงวอนปานจะขาดใจของคนตรงหน้า เฮ้อ อะไรของเค้ากันนะเมื่อผมเริ่มใจอ่อนจึงเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมาให้คนตรงหน้ายืม หลังจากที่หยิบโทรศัพท์ไปแล้วคนตรงหน้าก็กลับมาสีหน้าปกติยิ้มแย้มจนหูกางเหมือนเดิม ผมส่ายหน้าแบบเอือมๆเบาๆ เมื่อมองคนตรงหน้าก็เห็นพิมพ์อะไรหยุกหยิกๆแล้วกดโทรออก

Rrrrrrrrrr

เดี๋ยวนะ เสียงเหมือนอยู่แถวๆนี้

Rrrrrrrrrrr

“เจอแล้วอยู่กระเป๋าหลังนี้เองครับ นี่ครับโทรศัพท์ของคนสวย โง่เนาะอยู่ข้างหลังแท้ๆ ไปละนะครับ โชคดี See you Goodbye MyDream”

เมื่อคนตรงหน้าพูดจบ ก็รีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว ผมได้แต่มองเค้าวิ่งผ่านไปอย่างงงๆ ดีนะมันยังคืนโทรศัพท์ให้ ไม่งั้นคงคิดว่ามันวิ่งราว แต่เดี๋ยว หรือนี้มันใช้แผนนี้หลอกเอาเบอร์โทรไป พ่อง - - จนได้ไม่น่าหลวมตัวเล้ยยย คยองซูเอ้ยทำมกากเยี่ยงเน้ ช่างเถอะ หงุดหงิดไปก็ไม่มีประโยชน์ ผมจึงเดินไปที่เคาท์เตอร์ที่ซื้อน้ำให้ ก่อนจะนึกอะไรได้ว่า

‘เดี๋ยวน้ำนี้พี่ซื้อให้ใหม่ด้วย’

‘เดี๋ยวน้ำนี้พี่ซื้อให้ใหม่ด้วย’

‘เดี๋ยวน้ำนี้พี่ซื้อให้ใหม่ด้วย’

“แม่งเอ้ย น้ำก็ไม่ได้ซื้อให้กู กาก แน่จริงกลับมาซื้อให้ก่อนดิ พูดแล้วลืมรึไง แล้วจะพูดทำไมว่ะ ไอ้คนโกหก ไอ้คนประสาท”

ก็เรื่องกินมันเป็นเรื่องใหญ่สำหรับผมมมมมมมม พูดจบผมจึงระบายอารมณ์ด้วยการทุบเคาท์เตอร์สั่งน้ำสองสามทีอย่างเจ็บใจ พูดเรื่องของกินพี่นี้เครียด

“อะ .. เอิ่ม คือน้ำที่สั่งได้แล้วนะคะ”

พนักงานวางแก้วน้ำให้ผมเสร็จผมจึงหยิบกระเป๋าตังค์ออกมาควักเงินจ่าย แต่สีหน้าพนักงานดูกลัวๆยังไงไม่รู้แฮ้ะ

“มีอะไรหรือเปล่าครับ”

ผมมองหน้าแล้วถามพนักงาน แต่พนักงานรีบส่ายหัวจนคอแทบหัก ผมจึงหยิบน้ำแล้วรีบเดินเข้าโรงหนัง เฮ้อ เสียเวลาชะมัด

หลังจากที่ผมกลับแบคฮยอนดูเสร็จก็แยกย้ายกันกลับหอ แบคอยู่หอในส่วนผมอยู่หอนอก ที่จริงส่วนใหญ่เด็กปีหนึ่งต้องอยู่หอใน แต่ผมโกหกว่า บ้านญาติอยู่แถวนี้ ซึ่งเค้าก็อนุญาตให้ไปพักกับญาติโดยหารู้ไม่ว่าโดนหลอก ผมเป็นคนค่อนข้างโลกส่วนตัวสูง แต่ก็ไม่ได้ถึงขนาดที่ชีวิตนี้ต้องการอยู่คนเดียวแบบไม่เอาใครเลยไม่เอาเพื่อนไรงี้ไม่ใช่ แต่ผมแค่บางเวลาที่ขออยู่เงียบๆคนเดียว ผมเปิดประตูห้องแล้วถอดรองเท้าหยิบขึ้นไปเก็บไว้บนชั้นวางรองเท้า เอากระเป๋าสะพายโยนไว้ข้างๆเตียงก่อนที่จะตรงดิ่งไปยังห้องน้ำ อากาศร้อนๆแบบนี้ ร่างกายต้องการน้ำ ไอว้อนแรงมากกกกก

ผ่านไปเกือบสามสิบนาทีที่ผมขังตัวเองไว้อยู่ในห้องน้ำ มันสบายอ่ะมันผ่อนคลาย แต่ก็นั้นแหละผมหยิบผ้าขนหนูมาพันรอบเอวก่อนที่จะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบชุดนอนมาใส่ ผมหยิบชุดนอนสีขาวลายพาดสีกรมขึ้นมาก่อนที่จะบรรจงใส่อย่างรีบๆ เพื่อที่จะได้รีบไปนอน เมื่อทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงรีบเปิดแอร์กระโดดลงเตียงอย่างคิดถึงสุดหัวใจ เตียงนอนนี้มีแรงดึงดูดจริงๆ ผมนอนคว่ำหน้าแล้วเริ่มเคลิ้มหลับไป

ตึ้ง

ตึ้ง

เสียงการแจ้งเตือนไลน์นี้หว่า ใครส่งมาตอนนี้ ดึกแล้วคนจะนอนเว้ยยยยยยย

ผมเอื้อมไปคว้าหมอนข้างมานอนกอดอย่างสบายใจ อากาศร้อนๆแบบนี้นะ เปิดแอร์ มีเตียงนุ่มๆมีหมอนนุ่มๆ เหมาะแก่การหลับที่สุดแล้ว

ตึ้ง

ตึ้ง

ตึ้ง

ตึ้ง

เอ่อออออ ให้มันได้อย่างนี้สิ ผมเอื้อมมือไปหยิบหมอนมาอีกใบเพื่อที่จะเอามาปิดหู เพราะรำคาญเสียงการแจ้งเตอนนี้แหละ

ตึ้ง

ตึ้ง

ตึ้ง

ตึ้ง

ตึ้ง

ตึ้ง

ตึ้ง

ตึ้ง

“โว้ยยยยย แม่จะไม่ทนแล้วววว”

ผมตะโกนออกมาด้วยความหงุดหงิด ก่อนที่เอื้อมมือไปข้างล่างเตียงที่ผมเอากระเป๋าไว้ เรื่องไม่สำคัญเถอะ จะด่าให้ เมื่อจับโทรศัพท์ได้แล้วผมจึงกดปลดล็อคโทรศัพท์แล้วเข้าโปรแกรมไลน์ทันที เมื่อมองดูข้อความบอกกับรูปโปรไฟล์แล้วจึงได้รู้ว่าคนที่ส่งข้อความมาคือ

ผู้ชายคนที่เจอวันนี้นี่แหละ !!

Real_pcy :หวัดดีครับ

จำผมได้หรือเปล่า

คนที่หล่อๆที่เจอกันวันนี้ไง

ผมชื่อปาร์คชานยอลนะ

ตัวเล็กชื่ออะไรหรอ

รู้เปล่าเราอยู่มหาลัยเดียวกันนะ พี่อยู่ปี2นะ น้องคงอยู่ปีหนึ่งใช่ไหม

กลับบ้านยังครับ

ตอบช้าจัง

หลับแล้วหรอ

หรือโดนฉุด

เฮ้ๆ

จะไม่ตอบจริงๆหรอ

แม้แต่อ่านก็ไม่หรอ

ฝันดีก็ได้ครับ

ผมเปิดอ่านข้อความของผู้ชายที่ส่งมาให้ เหอะ นี้พี่ปีสองหรอเนี้ย มหาลัยเดียวกัน บังเอิญเนาะ - - มีชมตัวเองด้วย คนหล่อๆงั้นหรอออ มั่นหน้ากล้าพูดมาก หูกางๆร่างโย่งๆตาเหลือกๆ แต่เอาเถอะ ไปว่าเค้าตาเหลือกก็เหมือนว่าตัวเอง สู้คิมจงอินเดือนนิเทศก็ไม่ได้ โฮ้ะๆ หัวเราะแบบชั่วร้าย ผมอ่านแล้วบ่นในใจจบก็กดพิมพ์ตอบไปทันที

Do_Kyungsoo:ฝันดีครับ

ผมตอบไปเสร็จก็ขึ้นอ่านแล้วทันที รออยู่ละสิ ก็นะคนมันสวย เอ้ย หล่อ น่าตาดีน่ารักๆก็งี้แหละ ก็ไม่ได้ยอตัวเองนะแต่หลักฐานมันฟ้องหลักฐานอยู่บนใบหน้า ตึ้งโป๊ะ

ผมนอนพลิกไปมาก็ไม่เห็นตอบขึ้นมาสักที ผมจึงกดล็อคหน้าจอแล้ววางไว้แถวๆบนเตียง

ตึ้ง

ตึ้ง

เมื่อตั้งท่าว่าจะนอนก็มีเสียงแจ้งเตือนจากไลน์ขึ้นมา ทีรอละไม่ตอบ ทีงี้มาตอบ กวนตี...

ผมเอื้อมมือควานหาโทรศัพท์สักพักก่อนจะกดปลดล็อคหน้าจอแล้วเค้าโปรแกรมไลน์ทันที แต่เมื่อกดเข้าไปในกล่องข้อความกลับต้องชะงัก

Kim_Jongin: ดีโอ พรุ่งนี้ไปกินติมกันไหม พี่เลี้ยง

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด อยากหวีดอยากกรีดร้อง พี่เค้าชวนไปกินติมด้วยอ่ะ เขินสาลัดดดด -.- เรื่องกืนมาล่อนี้ไม่พลาดครับยิ่งกับพี่จงอินยิ่งไม่พลาด

Do_Kyungsoo:กี่โมงครับที่ไหนครับ?

Kim_jongin:สักบ่ายสองครับ ร้านหน้ามอ ไม่มีเพื่อนไปกินด้วยอ่ะ T^T

Do_Kyungsoo:เดี๋ยวผมไปกอนเป็นเพื่อนครับ ไม่งอแงนะ555

Kim_Jongin:ขอบคุณนะครับ ฝันดีนะครับ

Do_Kyungsoo: ยินดีครับ ฝันดีครับผม

ผมบอกฝันดีปุ๊บก็กดล็อคหน้าจอทันที แล้วรีบคว้าหมอนข้างมานอนก่าย วันนี้ถึงจะมีเรื่องแย่แต่ก็มีเรื่องดีเนาะ แฮ่ รีบนอนดีกว่าพรุ่งนี้มีเรียนเช้าด้วย คิดแล้วฟิน -///-

*สวัสดีค่ะ ใครหลงเข้ามาหรือมาอ่านก็ขอขอบคุณมากๆนะคะ รบกวนกดFoveriteหรือคอมเม้นหน่อยนะคะ twitter #ฟิคตัวเล็กของพี่ นะคะ น้อมรับทุกคำติชมค่ะ *