เกมแค้น...เดิมพันรัก

 

 

    

 

    ระหว่างที่เดินกลับบ้าน เฟย์ก็ถามขึ้น

 

 

 

เฟย์: พี่ฟางคิดจะทำอะไร 

 

 

 

 

ฟาง: ทำ ทำอะไร 

 

 

 

 

เฟย์: เฟย์ไม่อยากเห็นพี่ฟางเจ็บแบบนี้เลย 

 

 

 

 

 

ฟาง: พี่โอเค ไม่ต้องเป็นห่วงนะ 

 

 

 

 

เฟย์: พี่ฟาง หยุดเถอะ เรากลับไปอยู่ที่อื่นเถอะนะ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่! ไม่มีทาง ในเมื่อพี่เดินไปข้างหน้าแล้ว พี่จะไม่ถอยหลังเด็ดขาด 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: แต่ถ้ามันถลำลึก มันยากที่แก้นะ พี่ฟาง 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฟังนะเฟย์ ที่พี่ทำอยู่ พี่รู้ดี ว่ากำลังทำอะไรอยู่ คนพวกนั้นทำกับเราก่อน พวกมันก็แค่ต้องชดใช้กรรม 

 

 

 

 

เฟย์: แล้วผู้ชายคนั้นล่ะ พี่ฟางจะไปยุ่งเกี่ยวกับเค้าจริงๆเหรอ เฟย์รู้นะว่า เหตุผลมันไม่ใช่แค่ว่า เค้าเป็นแฟน เนย 

 

 

 

 

ฟาง: ใช่ มันไม่ใช่แค่เหตุผลนั้น เพราะครอบครัวเค้า ทำลายครอบครัวเราเหมือนกันไง พี่ถึงยอม ถึงยังหยุดไม่ได้

 

 

 

 

 

เฟย์: เฟย์ขออย่าง ถ้าหยุดได้ หยุดเถอะนะพี่ฟาง มันไม่เป็นผลดีเลยสักนิด ถ้าสุดท้าย พวกเค้าเจ็บ สุดท้าย เราก็จะเจ็บไปไม่น้อย กว่าเค้าหรอก (จากนั้นเฟย์ก็เดินไป) 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: พี่ขอโทษเฟย์ พี่วิ่งไปข้างหน้าแล้ว พี่จะหยุดวิ่งไม่ได้ พี่ต้องชนะ พี่แพ้ไม่ได้ 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ป่านี้จะเป็นยังไงบ้างนะ (เดินเอาโทรศัพท์ตีมือไปมา) เอาว่ะโทรก็โทร 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฮโหล 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: คุณฟาง ผมป๊อบปี้นะครับ 

 

 

 

 

ฟาง: อ่อคุณภาณุ  มีอะไรเหรอค่ะ 

 

 

 

 

ป๊อบ: คุณเรียกผมว่า ป๊อบก็ได้ ไม่ต้องเรียกซะเต็มยศขนาดนั้นหรอก  

 

 

 

 

 

ฟาง: คุณเป็นลูกค้านิค่ะ แล้ว ว่าแต่มีอะไรรึเปล่า โทรมาป่านี้ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ก็เรื่องเมื่อตอนเย็นไง คุณเป็นยังไงบ้าง 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: อ่อฉันดีขึ้น แล้วล่ะ ก็กำลังจะนอน 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: อ่อ 

 

 

 

 

 

ฟาง: งั้นแค่นี้ก่อนนะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เดี๋ยวๆ ผมมีเรื่องจะคุยด้วย