ซ่อนรักร้าย MarkBam

.

.

.

'จะทำอะไรกู พวกมึงปล่อยกูนะเว้ย มะ..ไม่ๆ ปล่อยกู  อะ อ๊ะ อ๊ากกกกกกกก บะ..แบม ชะ..ช่วยพี่ด้วย'

 วิดีโอความยาวไม่เกิน12วิถูกส่งเข้ามาในมือถือของแบมแบม คนในคลิปนั้นไม่ผิดแน่พี่เจบี ถึงแม้ว่าจะมองคนในคลิปไม่เห็นชัด แต่ก็มั่นใจได้ว่านั้นคือพี่เจบีแน่ๆ ทำไม ทำไม ทำไม ในหัวของเด็กหนุ่มมีแต่ความสงสัย

พี่เจบีพี่ชายต่างแม่และญาติคนเดียวของเขา ตั้งแต่พ่อแม่เสียเขาก็มีพี่เจบีคอยดูแลมาตลอด พี่เจบีเป็นคนในครอบครัวเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่

หลังจากงานศพเราย้ายกันมาอยู่ที่กรุงเทพ ตอนแรกพวกเราก็ลำบากกันมากแต่ไม่นานพี่เจบีก็พาเขาไปอยู่ที่ที่พักใหม่ แถมยังมีเงินให้เรียนต่อ

เขาไม่เคยรู้ว่าพี่ชายทำอาชีพอะไร แต่พี่เจบีเริ่มกับบ้านน้อยลง แล้วพี่เจบีก็หายไป จนมาถึงตอนนี้คลิปที่ถูกส่งมาทำให้แบมแบมถึงกับทำอะไรไม่ถูก เกิดอะไรขึ้นกันแน่

'ถ้าอยากช่วยพี่ชายมึง ให้เอาเงิน 3ล้านมาให้กู ที่××× ตอนสองทุ่ม ห้ามตุกติก หรือแจ้งความ ไม่งั้นพี่ชายมึงได้กลายเป็นอาหารฉลามแน่ '

ข้อความที่ถูกส่งมาทำให้เด็กหนุ่มเริ่มมีความหวัง แต่เงินตั้งมากมายขนาดนั้นจะหามาจากไหน ร่างเล็กเริ่มมีอาการวิตกอีกครั้ง เพราะอีกไม่ถึงชั่วโมงก็จะถึงเวลาที่กำหนดแล้ว แต่ก็เหมือนกับนึกขึ้นได้ว่าเมื่ออาทิตย์ก่อนเห็นพี่เจบีเก็บอะไรซักอย่างไว้หลังชั้นหนังสือ 

ไม่รอช้าแบมแบมเริ่มค้นหาทันที เด็กหนุ่มเลื่อนตู้ออกมาช้าๆก่อนพบว่ามีถุงบางอย่างถูกแขวนเอาไว้ แล้วรีบนำมาเปิดดู ร่างบางต้องตกใจเมื่อถุงใบนั้นกับมีเงิน 3ล้านบาท นี้มันเรื่องอะไรกันแน่นะ แต่คิดได้แค่นั้นเด็กหนุ่มก็รีบตรงดิ่งไปที่รถเพื่อรีบไปช่วยเจบี

×××

แบมแบมเดินทางมาถึงสถานที่ที่นัดหมาย โกดังร้างแห่งหนึ่ง ก่อนจะพบเจบีถูกมัดอยู่ที่เก้าอี้ สภาพสบักสบอมจนแทบจำไม่ได้ 

"พี่เจบี"

"บะ..แบม"

แบมแบมรีบวิ่งไปหาร่างของพี่ชาย พร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย

แปะๆๆ

"ช่างเป็นภาพที่น่าประทับใจอะไรอย่างนี้ ความรักของพี่น้อง"

เด็กหนุ่มหันไปหาต้นเสียง ชายหนุ่มผมดำ ตัวสูงโปร่ง แววตาที่ว่างเปล่าดูลึกลับนั้น 

"ผะ..ผมเอาเงินมาให้แล้ว คุณปล่อยพวกเราไปแล้วใช่ไหม"

"นายว่ายังไงนะ เงินนั้นเหรอ 555น่าขำสิ้นดี จริงๆแล้วน่ะนะหนุ่มน้อยเงินพวกนั้นมันเป็นของฉันตั้งแต่แรกแต่ไอ้ลูกน้องของฉันไม่ใช่สิตอนนี้มันไม่ใช่แล้วต้องพูดว่าพี่ชายของนายกับไม่รักดี"

"มะ...ไม่จริงพี่เจบีไม่ใช่คนแบบนั้น"

"เหรอ พี่นายนี่คงจะประเสริฐเลิศเลอมากเลยซิน่ะ อยากรู้จริงๆว่านายรู้หรือเปล่าว่าพี่ชายนายน่ะทำงานอะไรให้ฉัน"

ชายร่างสูงหันไปมองหน้าพี่เจบีที่ดูกังวลสุดๆพี่ทำงานอะไรกันแน่นะ 

"อย่า ผะ...ผม ขอร้อง นะครับคุณมาร์ค อย่าบอกแบมแบม"

"เป็นอะไรไปล่ะคุณพี่ชายกลัวน้องนายรู้เรื่องงานของนายเหรอ"

คำพูดส่อเสียดที่ยังคงไม่หยุดพูดของชายตัวสูงตรงหน้า

"แต่จริงๆแล้วนะฉันคิดว่าจะให้น้องของนายมาทำงานให้อยู่พอดี นายคงไม่คิดที่จะปฏิเสธใช่ไหมแบมแบม"

ไม่คำพูดนี้ไม่ใช่คำขอร้องแต่มันเป็นประโยคคำสั่งชัดๆ

"ผมขอร้องนะครับคุณมาร์ค อย่าเอาแบมแบมไปทำงานพวกนั้นเลย ผมจะทำงานต่อ"

"หึแล้วฉันจะไว้ใจนายได้ไงล่ะ เจบี นายน่ะมันลอบกัด ฉันว่าให้น้องของนายมาทำงานแทนดีกว่า แต่ว่าน๊าาาดูๆไปน้องนายก็ดูน่ารักเหมือนกัน"

ไม่ว่าเปล่ามือหนายื่นมือมารูปใบหน้าของร่างบาง 

"เหมาะกับการเป็นสินค้า ว่าไหม"

แบมแบมฟังบทสนทนาของทั้งสองอย่างไม่เข้าใจ

"ผมขอร้อง อย่าเอาแบมแบมไปเป็นสินค้าเลยนะครับ คุณมาร์ค ผมขอโทษ"

"หึก็ได้ ฉันไม่ให้น้องนายมาเป็นสินค้าก็ได้แต่ว่า"

"นายต้องตกลงมาทำงานให้กับฉันแทนพี่ชายนาย ตกลงไหม"

ร่างบางมองหน้าพี่ชาย ทำไมนะ สินค้า ทำงานแทน มันเรื่องอะไรกันแน่ 

"ก็ได้ผมตกลง แต่คุณต้องปล่อยพี่ชายผม"

"ก็ได้ตามนั้น พรุ่งนี้ตอน7โมงเช้าเจอกัน ฝันดีนะคุณพี่ชาย คุณน้องชาย"

แล้วร่างสูงก็เดินออกไป ก่อนจะสังเกตเห็นว่าสถานที่แห่งนี้ไม่ได้มีแค่เราสามคนกับมีพวกลูกน้องของหมอนั้นซุ่มดูอยู่ หมอนั้นเป็นใครกันแน่นะ