ปิ๊งรักนายบ้านไร่

 

          ปิ๊งรักนายบ้านไร่...

 

 

POPPY TALK...

 

          'ทุกคนในเขตก่อสร้างถูกวางระเบิด หลบ!!!'

 

          'ตู้ม!!'

 

 

     เฮือก!!

"ฮึก ฉันขอโทษจริงๆ" ร่างสูงสะดุ้งตื่นขึ้นจากฝันร้ายที่ไม่มีวันลืม มือหนาเสยผมขึ้น เหงื่อผุดทั่วใบหน้าหล่อเหลา ฝันร้ายนี่ตามหลอกหลอนเขาเป็นสิบปี เขาอยากจะลืมแต่มันอยากเหลือเกินไม่แต่โทษตัวเองว่าเป็นเพราะความสะเพร่าของเขา ถ้าวันนั้นเขาไม่เรียกหัวหน้างานให้รีบมาดูงานเพราะความใจร้อนของเขาทำให้จบชีวิตของคนหลายๆคน

 

 

 

 

"ฝันร้ายอีกแล้วหรอไอ้ป๊อป" วิศวและภัทรดนัยเอ่ยถามเพื่อนชายอย่างรู้ดีเพราะเขาก็ไม่ต่างกัน เขาก็มีส่วนทำให้เกิดเหตุการณ์นั้นทำให้ฝันร้ายจนถึงทุกวันนี้

อ้อ!...ห้องนอนของพวกผมเป็นห้องนอนใหญ่มีสามเตียงพวกผมเขื่อนและป๊อปปี้สนิทกันมากส่วนมากเวลามีงานค้างที่ต้องเครียหรือว่างนัดปาร์ตี้กันก็มักจะมารวมตัวกันที่ห้องนี้ส่วนห้องส่วนตัวก็อยู่ถัดจากห้องนี้คนละห้อง

 

 

 

 

"อืม" ป๊อปปี้ตอบเพื่อนทั้งสอง มือหนาสลัดผ้านวมพื้นใหญ่ออกจากตัว ขาทั้งสองก้าวลงจากเตียงตรงไปที่ห้องน้ำเพื่อทำธุระของตัวเองจนเสร็จ

 

 

 

 

"มึงจะออกไปที่ฟาร์มแล้วหรอว่ะ" เขื่อนถามป๊อปปี้ขณะที่เพื่อนรักกำลังติดกระดุมเสื้อ พรางก้าวขาลงจากเตียงเตรียมตัวจะไปอาบน้ำด้วยเหมือนกัน

 

 

 

 

"อืม จะออกไปสูดอากาศสักหน่อยคงนอนไม่หลับแล้วล่ะ" ป๊อปปี้พูดจบก็เดินออกจากห้องไป ไม่มีวันไหนเลยที่เขาและเพื่อนสองคนนอนหลับสนิทสักวันเดียว ไม่มีเลย เขาได้เพียงแต่ขอโทษผ่านสายลมไปเท่านั้นหวังว่าคนที่ทำให้ ไร่ ฟาร์ม และรีสอร์ทของเขาประสบความสำเร็จนี้ได้รับรู้...

 

 

....................................................................................................................

 

 

KAEW TALK...

 

"ฟางทางนี้ๆๆ" แก้วเรียกเพื่อนสาวที่เดินออกมาจากทางประตูทางออกผู้โดยสาร อย่างตื่นเต้น ก็แหงล่ะไม่ได้เจอกันสี่ปีกว่า ฟางเป็นมากกว่าเพื่อนเธอเป็นเหมือนญาติของฉัน พ่อแม่ของฉันกับฉันอยู่กับฟางเลี้ยงดูฟางตั้งแต่เด็กตั้งแต่พ่อของฟางเสีย... ฉันจำครั้งแรกที่ฉันเจอฟางได้เสมอ ฉันกับครอบครัวไปเที่ยวเขาใหญ่ระหว่างเดินทางกลับกรุงเทพฉันกับแม่เห็นเธอกับแม่นั่งเหม่อลอยอยู่ข้างถนนเนื้อตัวสะบักสะบอมเหมือนหนีอะไรมาสักอย่าง ไม่มีใครแม้แต่จอดรถช่วยเธอยกเว้นแม่ของฉัน ครอบครัวฉันพาฟางย้ายมาอยู่กรุงเทพและส่งเสียฟางจนเรียนจบได้เป็นดีไซเนอร์ชื่อดัง

 

 

 

 

"จ้าาแก้ว ฟางเห็นแก้วตั้งแต่สองกิโลแหละ" ฟางเอ่ยติดตลกกับความกระโตกกระตากของเพื่อนรัก ฉันดีใจที่ได้กลับมาเหยีบแผ่นดินบ้านเกิดอีกครั้ง ฉันคิดถึงแม่คิดถึงแก้วและคิดถึงคุณป้าคุณลุง...ผู้ให้ชีวิตใหม่กับเธอมาก

     และก็ถึงเวลาแล้วที่ฉันจะกลับมาทวงความเป็นธรรมให้กับพ่อของฉัน...

ตลอดเวลาตั้งแต่เหตุการณ์นั้นไม่เคยลืมความเจ็บปวดได้เลย ฉันกับแม่วิ่งออกจากบ้านหลังจากได้รับสายจากลุงปกรณ์เพื่อนสนิทของพ่อ ฉันกับแม่รีบวิ่งมาที่ไร่จิระคุณที่อยู่ห่างจากบ้านไม่ไกลนัก ภาพที่เห็นทำฉันแทบทรุด ไม่มีอีกแล้วคนที่คอยให้อ้อมกอดอบอุ่นกับครอบครัว ไม่มีอีกแล้วเสาหลักของครอบครัว ไม่มีอีกแล้วเพราะเขา เขาคนเดียวทำให้ครอบครัวฉันไม่เหลืออะไรเลย...

 

 

 

 

"ฟาง ฟางๆๆ" แก้วโบกมือไปมาหน้าสาวหน้าหวานที่ยืนเหม่อสักพักก่อนจะเอ่ยออกมา ฉันรู้นะว่าแกคิดอะไรฟาง...และก็ถึงเวลาแล้วฉันจะช่วยแกเอง

 

 

 

 

"อะไรยัยแก้วป่ะไปหาคุณป้าคุณลุงกับแม่กันฟางคิดถึงท่านจะแย่" ฟางหันไปตอบแก้วก่อนทั้งคู่จะเดินออกจากสนามบินไปที่รถ ตรงไปที่บ้านหลังใหม่ที่เปลี่ยนฉันให้เป็นฟาง ธนันต์ธรณ์ ศิริมงคลสกุล

 

 

....................................................................................................................

 

 

FANG TALK...

 

"คุณแม่คุณพ่อค่ะวันมะรืนแก้วกับฟางขอไปทำงานที่เขาใหญ่นะค่ะ" แก้วเอ่ยขอขณะที่ทุกคนกำลังรับประทานอาหาร

     เคล้ง!

เสียงช้อนส้อมตกกระทบกัน ดาวมารดาของฟางหันหน้าไปมองลูกสาวกับแก้วสลับกัน หนียังไงก็หนีไม่พ้นสินะฟาง...

"ฟาง แม่ว่า..." 

 

 

 

 

"ฟางอยากไปกับแก้วค่ะแม่ ถือซะว่าไปเปิดหูเปิดตาจะได้มีไอเดียคิดแบบชุดออกไงค่ะ" ฟางเอ่ยน้ำเสียงจริงจัง ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าแม่ของฉันคิดยังไง แม่ไม่ชอบเจ้าคิดเจ้าแค้น แต่แม่ไม่รู้หรอกว่าฟางเห็นกว่าแม่จะผ่านมาได้แม่ร้องไห้เสียน้ำตาไปกี่ครั้ง ฟางทนไม่ได้หรอกนะ ฟางต้องรู้ให้ได้ว่าใครวางระเบิดทำให้พ่อต้องตาย!!!

 

 

 

 

"ก็ได้จ๊ะ แต่แม่ให้แค่เดือนเดียวนะรับทำงานรีบกลับมาอยู่บ้านเรา" ดาวเห็นท่าทีจริงจังของลูกก็ขัดไม่ได้ เพียงแต่ภาวนาอย่าทำให้ใครต้องเดือดร้อนอีกเลยนะลูก...

 

 

 

 

          หลังจากทุกคนทานอาหารเสร็จฟางก็ขึ้นห้องเตรียมจัดกระเป๋า

โอ๊ยเพิ่งเหยียบบ้านได้ไม่นานก็ต้องออกจากห้องนอนสุดแสนจะสบายซะแล้วงอแง แต่ถ้าให้รอนานกว่านี้ก็คงจะเป็นบุญกับพวกจิระคุณเกินไปหน่อย สิบปีฉันให้พวกแกอยู่อย่างสุขสบายบนความทุกข์ของคุนอื่นมามากพอแล้ว ฉันนี่แหละจะเป็นคนทำลายมันด้วยมือของฉันเอง มันจะต้องย่อยยับ 

  

แล้วเจอกัน ภาณุ จิระคุณ....

 

 

         

 

 

          TOP POPPY " ฮึก ฉันขอโทษจริงๆ "

 

 

 

 

ฝากเรื่องนี้ด้วยน้าา ปรับการบรรยายนิดหน่อย ขอให้สนุกน้าาฝาก เม้น+โหวต ให้กำลังใจกันด้วยเน้ออ ตอนนี้เพิ่มภาระขึ้นอีกเรื่อง5555เรื่อง So Hot ยังไม่จบเลยอิอิ ยังไงก็ฝากทั้ง2เรื่องด้วยน้าาา