[The rueper seasen ] แวมไพร์ปะทะปีศาจ

 

ข้างบ้าน เบลล่า 

 

 ผู้ชายสุดแสนน่าสงสารเดินตามผู้หญิงที่เขารักข้างเดียวมาตลอด ผู้หญิงตอนแรกเป็นมนุษย์ที่ไม่ค่อยมีความรู้สึกอะไรกับเขา เมื่อคิดว่า เขานั้นเด็กเกินไป

 

"เธอคิดว่ายังไงกับเรื่องนี้?" เบลล่าเริ่มสนทนาก่อน

"ก็เฉยๆ น่าจะดีด้วย"

"เธอคิดอย่างงั้นจริงเหรอ? แล้วคิดว่าใครละเป็นคู่แรกของการแต่งงานข้ามสายพันธุ์?"

"อืม......แซมกับเจน? และก็ฉันกับเนสเม่? ดีเนอะ ^^"

"ดียังไง??" เบลล่าจับตัวเจคอบ "ให้ลูกฉันแต่งกับนายเนื้ยนะ?"

"ก็ดีกว่าที่เคยรักแม่ แต่ลูกดันน่ารักกว่าแม่!" เบลล่าเอาตัวเขาลง "เอาจริงๆ หลงที่คุณตายและให้กำเนิดเนสเม่ตัวน้อยน่ารัก"

"แปลว่านายไม่ไม่ได้รักฉัน?"

"ไม่ได้ความว่างั้นนะเบลล่า" เจคอบพยายามจะกอดเบลล่า แต่เธอกลับปัดมือของเขาออก

"ฉันเข้าใจดีสำหรับนาย แต่นายจะมารักลูกสาวฉันได้เหรอ?"

"คือฉัน....."

"ฉันรู้มาโดยตลอดหลังจากลูกสาวฉันเกิด ทุกๆวันเสเม่จะโทรหานายเสมอเวลามีเรื่องทุกข์ร้อนใจ"

"ฉันก็ได้แค่ตัวสำรอง"

"ขอบใจที่คิดแบบนี้ ฉันขอให้นาสัญญาอะไรสักหนึ่งอย่างได้ไหม?"

 

 

ณ น้ำตกสูง

 ฉันกับโฮลลี่คนเดิม เพิ่มเติมขึ้นผิดประเภท เขามาที่นี้เพื่อลบลอยสักในตัวของเขาโดยการแช่น้ำในน้ำตกแห่งนี้

"ทำไหมนายต้องแช่ในน้ำนี้ด้วย"

"น้ำแห่งนี้ช่วยในการปิดบังร่างกายของฉัน เช่นลายสัก หรือสิ่งต่างๆ ที่อยู่ในตัวของแวมไพร์ เป็นต้น นี้เธออยู่มาเป็น สิบๆปียังไม่รู้อีกเหรอ?"

"แม่ฉันไม่ได้บอก"

 

ฉันถอดให้ใจเบาๆ เห็นมองธรรมชาติไปเลื่อยๆ กับสายน้ำรอบๆตัวฉัน ฉันนั่งอยู่บนก้อนหินขนาดใหญ่ พร้อมนายลามก ถอดเสื้อเหลือแค่บ็อกเซอร์ตัวเดียว โอ๊ยตาจะบอดเพราะมันคนเดียวนี้และ >/////< ฉันหันหน้าหนี้เขา

 

"นี้คุณหนู~ หันมาหาผมหน่อยสิ"

"หันทำไหมย่ะ เดียวตาก็บอด"

"ไม่บอดหรอก ผมออกจะน่ารัก"

"หราาาา ไม่ดีหรอก สงสารฉันหน่อยเถอะ"

 

  ฉันหน้าแดงมากๆ ฉันมองไปข้างหน้า เห็นผู้ชายหน้าตาโหดร้าย น้ำตาไหลออกมา เมื่อฉันมองเขา เขาวิ่งออกไปจากที่นั้น ฉันจึงเดินไปหาเขา

 

"ไปไหนละ?"

"เดียวฉันมา ถ้าฉันไม่มาแปลว่าฉันกลับบ้านแล้ว"

"อย่ามาสายแล้วกันฉันจะกลับแล้ว"

 

 เส้นทางอันแสนไม่ยากนัก การเดินไปทางแบบนี้มีทางเสี่ยงได้ เนื่องจากฉันได้ความรู้มาจากเขา เจคอบเขาสอนฉันในขนาดที่ฉันอายุแค่สองปี แต่ฉันดันโตเร็วเป็นอายุ สิบสองปีเท่านั้น อาจจะเร็วไปสำหรับเขาแต่มันช้าสำหรับฉัน ความรู้สึกของฉันมายากจะดูออกเหมือนแม่ ส่วนใหญ่นิสัยฉันจะเหมือนแม่ซะมากกว่า 

 ฉันเดินมาเลยๆ เห็นธรรมชาติเริ่มมืดฉันเห็นผู้ชายอยู่ข้างหน้า ตัวของเขาสั้น เสียงสะอื้นของเขาดังมาทางฉัน

 

"มาแล้วเหรอ"

"เจคอบ ทำไหมนาย?"

"ป่าวหรอก ไม่มีไรมาก" เขาเดินมาทางฉันพร้อมจับมือ เขาเอามือข้างขวาแตะบนออกข้างซ้ายของเขา 

 

 ภาพนั้นเหมือนเขารอค่อยฉันมาโดยตลอด ตั้งแต่เกิด ตั้งแต่มีพยาน ตั้งแต่วันเกิด ตั้งแต่ย้ายไปเรียนมหาลัย จนมาถึงตอนนี้ เขายืนรอที่ภูเขาอยู่เสมอ เพื่อรอฉัน 

 

"นาย? ทำไม?"

"ฉันอยากจะบอกเธอมานานแล้วนะ เนสเร่ แต่ไม่มีเวลาที่จะพูดกับเธอเลย"

"นายชอบฉันเหรอ?"

"รักเลยละ ตั้งแต่เกิด"

"แล้วทำไมต้องรอฉัน หรือไม่บอกเลย?"

"เพราะว่าเธอมีคนที่ดีมากกว่าฉัน" เขาเอามือฉันออก "ฉันควรที่จะออกไปจากชีวิตเธอ" เขาเดินออกจากตัวฉัน

"ไม่ออกไปได้ไหมเจคอบ" ฉันตะโกนหาเขาเพื่อไม่อยากให้เขาไปไหน เขาหันมาพร้อมน้ำตา 

"ได้ แต่ฉันจะดูแลเธอแบบห่างๆ"

"อืม ได้ แค่นี้ก็พอใจ เพราะเธอก็คือพี่ชายของฉันอยู่ดี" ฉันวิ่งเข้าไปสวมกอดเขาอย่างเต็มแรง 

 

 เขากอดเช่นเดียวกับฉัน แต่ความหลังก็แตกในเมื่อ ผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามา

 

"ทำอะไรกันนะ!!!"

"โฮลลี่!!!" ฉันเอาร่างเจคอบออก "ไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดนะ"

"อ้อ! ที่หายไปนี้ไปหาผู้ชายใช่ไหมละ?"

"นี่โฮลลี่!" เจคอบพยายามช่วย

"หุบปากไปไอ้หมาบ้า!"

"โฮลลี่หยาบคาย!"ฉันพูดไปเต็มๆหน้าเขา โฮลลี่สงบลง ฉันจึงไปหาเจคอบแล้วจับมือของเขา "นายเป็นบ้าอะไร?"

"ฉันจะปกป้องเธอ!"

"แต่นี้พี่ชายของฉันนะ!" ฉันไม่ฟังคำของเขา โฮลลี่เดินออกไปห่างๆจากตัวสองเรา

"คิดว่าดีก็ทำไป คิดว่าทำให้ฉันอารมณ์ไม่ดีก็ได้เชิญตามสบาย!!!"

 

ณ บ้านเบลล่า

  

  ทุกคนเตรียมอาหาเย็นพร้อมไว้ข้างล่างบ้าน เบลล่ากับเอ็ดเวิร์ดสนุกกับการเต้นรำ แจสเปอร์กับอลิสไปหาดอกไม้สวยๆ มาประดับ ส่วนคาร์ไลล์ ทำโต๊ะให้แขกนั่ง

"เอาละวันนี้จะเล่าเรื่องอะไรกันดี" แจสเป็นคนพูดขึ้น

"เอาเรื่องสมัยเด็กไหมละ ประวัติการสู้คงเยอะน่าดู" คาร์ไลล์ยิ้ม

"งั้นเอาเรื่องฉันตอนเด็กเลยดีกว่า เรื่องนี้เปิดเผยไม่ได้เชียวละ" คลาลี่เริ่มเล่า "ตอนแรกเรื่องมันมีอยู่ว่า....."

 

 

ณ โรงเรียนอนุบาลเซ้นเตอร์ 

  เด็กน่ารักวันสองขวบนั่งเล่นตุ๊กตากันอย่างสนุกสนาน 

 

"นี้ๆ บอ แกควรเอาตุ๊กตาให้ฉันเล่นวันหนึ่งบ้างจะดีบาง"

"แกก็เหมือนกันเอามาให้ฉันเล่นด้วย"

"แต่ตัวแพงนะ"

"ของฉันก็แพง"

"งั้นเอาแบบนี้ไหมให้พวกเราไปบ้านของฉัน ไปแลกเล่นด้วยกัน เพื่ออาจจะสนุกมากกว่าเล่นที่โรงดรียนนะ"

"โอเคเลย"

 

 หลังจากที่พวกเราสนิทเมื่อตอนวัยเด็ก บอ เป็นคนน่ารัก นิสัยดี แต่หลังจากขึ้นมัธยมตอนต้นพวกเราเริ่มทะเลาะกันมากขึ้น หนังขึ้น

 

"นี่ บอ งานเนื้ยมันต้องแบบนี้ไม่ใช่หรอก"

"ไม่ใช่มันแบบนี้!!"

"นี่!  มันต้องแบบนี้อาจารย์บอกกับฉันนะ!!"

"นี้คลาลลี่คิดว่าตัวเองใหญ่นักเหรอ?!"

"แกนั้นและ เรื่องมากเรื่องเยอะ พอเวลาทำไม่ได้ต้องมาขอร้องฉัน"

"นี่!จะมากไปแล้วนะ!!"

"แถมยอมรับตัวเองไม่ได้อีกด้วย"

 

 หลังจากเหตุการณ์นั้น ต่างคนต่างย้ายโรงเรียน เราเกลียดกันจนขึ้นไส้ เธอเป็นตัวถ่วงของฉัน

 

 

"เรื่องนี้คลายๆของเบลล่าเลยนิ?" โรซาลีพูดพร้อมยิ้ม

"จริงเหรอ?"

"แต่เธอไปเปลื่ยนไปนิดๆ ตรงที่ว่า มอต้นเธอเป็นสนทนาเดียวกับเธอแค่เปลื่ยนบทแค่นั้น"

"ของฉันจริงทุกประการ!" เบลล่าเดินออกมาพร้อมสามีของฉัน "ใครอาจจะมาดันแปลงประวัติศาสตร์?"

"แกนี่เอง บอ!"

"บอไรย่ะ ไม่รู้จัก ฉันจำชื่อเธอแม่นจะตายไป เพราะเธอมันปีศาจ"

"นี่ยัยตัวถ่วง! มโนไปมากเกิ้นไปไหมค่ะ?

"ถ้าฉันมโนเธอคงฝันละสิ?"

"หยี้!!! อีนางหลงตัวเอง!!"

"เธอก็พอๆกับฉันนั้นและ!" คลาลี่หยิบดามขึ้น ตาของเบลล่าเริ่มเปลื่ยนเป็นสีแดง

 

 คลาลี่เริ่มควงดับให้ พร้อมเริ่มแทงไปหาเบลล่า เธอหลบได้พร้อมต่อยท้องคลาลลี่ คลาลี่กระเด็นออกไปไกล พวดเธอเริ่มแรงขึ้น อย่างเหมือนจะฆ่ากัน

 

"หยุดดดดดดดดดด!!!!!!!" เสียงปริศนาเริ่มดังขึ้น พวกเขาเดินเข้ามาพวกเดินจับมือ

"อือ~ คงด้กันแน่ๆ" โรซาลีล้อพวกเขา

"น้าโซราลีหนูได้ยินนะ"

"อุ๊บ~ เซอร์รี่จะนะหนู" เนสเม่เดินเข้าไประหว่างพวกเขา 

"พวกแม่ทำอะไรกันค่ะถึงได้ทะเลาะกันได้ขนาดนี้"

"เรื่องสมัยเด็กพวกแม่ไม่ชอบขี้หน้ากัน"คลาลลี่

"พวกแม่ชอบทำตัวเหมือนเด็กเลยนะค่ะ"

"พวกแม่..."คลาลี่

"แม่ค่ะขอโทษแม่คลาลี่เถอะ" เบลล่ามองหน้าลูกสาวกับเพื่อนของเขา

"ขอโทษนะ"

"ฉันก็เช่นกันแต่...."

"แย่แล้ว!!!!" อลิสตะโกนขึ้น แล้วจับมือแจส 

"มีอะไรเหรออลิส?"

"โฮลลี่....โฮลลี่ไปหาไซโครแล้ว กำลังไปเป็นลูกสมุยของพวกเขา!!!!!!"