Love

     ผมนั่งเงียบไม่กล้าที่จะพูดอะไร รู้ว่ายูกำลังโกรธและผิดหวังในตัวเขาอยู่แต่ทำไงได้  ปมไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้ อดีตกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แต่ปันจุบันผมเลือกยูคนเดียว

ก๊อกๆๆ เสียงประตูดังขื้นและเปิดด้วยมือคุณหมอหนุ่ม

"คนไข้รู้สึกตัวหรือยังครับ" คุณหมอเดินเข้าไปไกล้เตียงคนไข้

"ครับรู้สึกตัวแล้ว แต่ตอนนี้หลับไปอีกแล้วครับ"

"ครับตอนคนไข้ฟื้นมีอาการเวียนหรืออาการแปลกๆไหมครับ"

"ไม่มีครับ เธอปกติครับ"

"งั้นไม่มีปัญหาอะไรนะครับเดียวรอให้ตื่นแล้วให้ทานอาหารกับยานะครับ" ยูที่แอบฟังพี่ชานยอลและคุณหมอคุยกัน พอคุยเรื่องยาก็ต้องตาโตอายยยยูต้องกินยาหรอกไม่เอาๆ

"ครับผมจะให้ทานยาตรงเวลาครับ" รับปากคุณหมอเสร็จก็ผมหันไปดูร่างเล็กบนเตียงคนไข้ ที่อยู่ดีก็ลุกขึ้นมาเฉย

"ยูไม่ทานยาได้ไหมค่ะคุผณหมอ" 

"อ้าวตื่นแล้วหรอครับ คือถ้าไม่ทานยาหมอก็จะให้นอนโรงบาลอีกหลายคืนนะครับ" คุณหมอที่เห็นหน้าคนไข้ออดอ้อนไม่ทานยาก็อมยิ้มกับความน่ารักของเธอ

"พี่ชานยอล...ยู..."

"ยูอยากนอนโรงบาลหลายคืนหรอค่ะ ทานยานะพรุ่งนี้จะได้กลับบ้านไม่ต้องทานยาอีกไงค่ะ" ยูที่หันไปหาพี่ชานยอลตัวช่วยแต่กลับโดนดันคอชะก่อน ยูกอดอกและมองหน้าพี่ชานยอลแบบโกรธมาก

"งั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ คนไข้อย่าลืมทานยานะครับ" คุณหมอเห็นท่าทางสถานการณ์ไม่ดีเลยขอตัวออกจากห้องคนไข้

"ยูคร๊าบบบ พี่ขอโทษฟังพี่ก่อนนะ" ผมไม่ปล่อยให้เสียเวลาพูดในสิ่งที่ยูกำลังโกรธ

"ยูไม่ฟัง ไม่ต้องพูดนะ" ยูเอามือปิดหูไม่รับฟังอะไรที่ผมจะพูด

"ยูฟื้นแล้วหรอกลูก" คุณอาสาวเดินเข้าทำลายเสียงผมที่จะพูด

"อาน้อยเอาพี่ชานยอลออกไปเลยค่ะ ยูไม่กินยาขมๆด้วย" ยูพอเห็นอาสาวก็ง้อนแง้ขึ้นมาแล้วให้พาผมออกไป

"ยูเป็นไรลูกไปไล่พี่ชานยอลแบบนี้ได้ไงไม่น่ารักเลยนะ" อาสาวเดินเข้าไปกอดหลานสาว

"ก็พี่ชานยอลจะให้ยูกินยานี่ค่ะ"

"ถ้าหนูไม่ทานยาก็ไม่หายนะลูก" อาสาวรู้เหตุผลที่ทำให้หลานสาวง้อแง้ขึ้นมาแบบนี้เธอเป็นเด็กที่ไม่ชอบกินยาเลยพยายามที่จะไม่เป็นอะไรไม่ยอมให้ตัวเองป่วยเลยสักครั้ง

"อาน้อยยยยย...อึก" และนี้ก็เป็นไม้ตายของเด็กหญิงยูร้องไห้สะเลย

"โอ้ .. โอ้..ไม่ร้องค่ะไม่กินยาก็ไม่ต้องกินเนอะ" แล้วมันก็ได้ผลอิอิ

"จริงนะค่ะ"^^ ยิ้มออกมาพร้อมน้ำตา อาสาวพยักหน้าให้ยูที่เลิกง้อแง้