RY 01 Four year สี่ปีที่รักเธอ

     //ทำไม...เมื่อวันนั้นพี่มิณทร์ถึงยอมปล่อยมากันนะ ถ้าปล่อยไปแล้วเราไม่ยอมบอกที่ซ่อนรองเท้าพี่มิณทร์ก็ต้องเดินเท้าเปล่าไม่ใช่เหรอ...

กะทิ:ปราง!

มะปราง:หึ้!? //หันมาหาเพื่อน

กะทิ:แกยัง...คิดมากเรื่องนั้นอยู่อีกเหรอ

มะปราง:ป-เปล่าสะหน่อย//มองออกไปทางประตู

ห้องม.4/14://เดินผ่าน

นที://หันมาแลบลิ้นให้มะปราง

มะปราง:อ๊ะ...//ตาบ้านี่+แลบลิ้นกลับ

มิณทร์://หันมามองมะปราง+หันกลับ

มะปราง://มองเราเหรอ แต่สายตาจิกแบบนั้นชั้นจะดีใจทำไมกันนี่

        //คนบ้าอะไรก็ไม่รู้ใจร้ายใจดำไม่เห็นเหมือนพี่นทีสักนิดเลย คนๆนั้นน่ะถึงจะกวนตีนไปบ้างแต่เมื่อวาน

[--หลังจากที่ระยำออกไป

นที://นั่งอยู่ที่เก้าอี้

มะปราง:ทำไมยังอยู่อีก เพื่อนพี่ออกไปกันหมดแล้วนะ

นที://ลุกจากเก้าอี้ลงมานั่งหน้ามะปราง กอด

มะปราง่:อ-อะไรคะพี่นที

นที:ร้องเลย อยู่ต่อหน้าพี่ไม่ต้องทำเป็นเข้มแข็งก็ได้นะ อยากระบายก็พูดออกมาเถอะ

กะทิ://แมนมากค่ะพี่ อะฮื้อ...กะทิล่ะฟิน

มะปราง:ขอถามอะไรหน่อยสิพี่นที ทำไมพี่มิณทร์เขาไม่เลือกน้องอ่ะทั้งๆที่น้องชอบพี่เขามาตั้งนานแล้วแท้ๆ นานกว่าพี่เอยด้วยซ้ำ ทำไม....เป็นน้องไม่ได้

นที:คนที่ไม่ใช่ ต่อให้พยามแค่ไหนเขาก็ไม่สนใจเราหรอก...ต่อให้เรารักเขามากแค่ไหนก็เถอะ

มะปราง:มาปลอบจริงเหรอเนี่ย กลับไปเลยไป

นที:เอ้า ถ้ามีคนๆนึงรักน้องมากเลย คอยอยู่ข้าน้องตลอดแต่น้องชอบไอมิณทร์น้องก็ไม่สนใจคนๆนั้นอยู่ดีใช่มั้ยล่ะ

มะปราง:มันก็...

นที:น้องก็ต้องเข้าใจไอมิณทร์มันเหมือนกันนะ เพราะพี่ก็ชอบคนๆนึงแต่เขาไม่สนใจพี่เหมือนกัน

มะปราง:จริงดิ ใครอ่ะ

นที:รู้ไปทำไม

มะปราง:ใจร้าย งอนแหล่วเชอะ

นที:ขี้งอนชะมัด พาเพื่อนไปห้องพยาบาลด้วยล่ะ

กะทิ:ไม่ต้องห่วงโดนแค่นี้ ชิวๆวะฮ่าๆๆๆ//ท้าวเอว

นที:จัญไรน่ากลัวชะมัด//เดินออกไป

มะปราง:ระยำปาเถื่อนกว่าตั้งเยอะ โธ่เอ้ย

กะทิ:มะปรางเพื่อน...//ทำเสียงหลอน

มะปราง://สะดุ้ง//อะไรของแก

กะทิ:แกเลิกชอบไอพี่มิณทร์แล้วไปคบกับพี่นทีเหอะ

มะปราง:บ้า คนแบบน้นไม่เอาอ่ะอีกอย่างพี่เขาไม่ได้ชอบชั้นสักหน่อย

กะทิ:แกแน่ใจได้ไง คนที่พี่นทีพูดถึงต้องเป็นแกแกน่ๆ--]

มะปราง:พูดบ้าๆ//พึมพำ

กะทิ:ฮัดเช้ย! ใครนินทาวะ

มะปราง://ถึงพี่เขาจะใจดีมากขนาดไหนก็เหอะ แต่มันก็ยังไม่ใช่อยู่ดีนั่นแหละ เดาโง่ๆไอสมองน้อยเอ้ย

กะทิ:ฮัดเช้ย! ใครมันนินทากันนักกันหนาวะเนี่ย

มะปราง:กูนี่แหละ

กะทิ:เอ้า อิสัส!!

--[3-4 อาทิตย์ต่อมา]--

มะปราง:อยากทักแชทพี่มิณทร์หว่ะ

กะทิ:ไอนี่หาเรื่องใส่ตัว

มะปราง:ถ้าพี่เขาโกรธขึ้นมาล่ะ ตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้นก็ไม่กล้าสู้หน้าเลย

กะทิ:อะไรที่สมองตัดสินใจไม่ได้ ก็ให้หัวใจตัดสินแทนสะสิ้ อยากทักมากก็ทักไปเลย

มะปราง:นั่นสินะ จะลองดู

--คาบสุดท้ายวันนั้น--

[เฟสบุ๊ค:มิณทร์'ระยำ

มะปราง:พี่มิณทร์คะ

มิณทร์:อะไร

มะปราง:เปล่าหรอกค่ะ แค่ไม่ได้คุยกันเลย เรียกว่าคิดถึงก็คงได้มั้ง 55555 //ตอบด้วยแหะ ดีใจจัง

มิณทร์:อย่ามาไร้สาระ ว่างมากรึไง เอาเวลาไปเรียนเหอะป้ะ พี่ก็มีภาระงานต้องทำเมือนกันนะ คนไม่ใช่เซเว่น ไม่ได้ว่างอบแชทน้องตลอดเวลา มีงานต้องทำส่ง ทำการบ้าน ส่งรายงาน

มะปราง:ไม่ว่างขนาดนั้นแล้วมีเวลาถ่ายรูปอัพเฟสด้วยเหรอคะ

มิณทร์:ไม่ได้ไม่ว่างแต่ไม่ว่างสำหรับน้อง

มะปราง:ถ้ารำคาญน้องขนาดนั้น ก็อย่ามายุ่งกันเลยดีกว่า

มิณทร์:พูดอะไรพูดให้มันดีๆนะน้อง พี่ไม่รู้จักน้องไม่เคยยุ่งกับน้องน่ะ

มะปราง:งั้นน้องจะไม่ยุ่งกับพี่ ไม่ทักแชทพี่ ไม่กวนพี่ ไม่ยกมือไหว้พี่ น้องจะออกไปจากชีวิตพี่พอใจมั้ยล่ะคะมีความสุขดีนี่ชีวิตที่ไม่มีน้องอ่ะ!!

มิณทร์:เออได้! ]

มะปราง://น้ำตาไหล กดโทรศัพท์

กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง //เสียงออดหมดคาบ

ห้องม.4/14://เดินลงมาจากชั้นบน

มิณทร์://หันมามองมะปรางที่นั่งอยุ๋หน้าตึก

เอย:ม.3 ปีนี้ร่านเนอะมึง ทั้งๆที่รู้ว่าเขามีแฟนเเล้วยังจะตามตื๊ออีก โคตรแรดเลยอ่ะ//พูดเสียงดัง

มะปราง:.....ไอทิ แกมาหาชั้นที่หน้าตึกเรานะ//เสียงสั่น

กะทิ:แกเป็นไรวะ

มะปราง:รีบๆเลยก็ดี//วางสาย

นที:ถ้าเหนื่อยมามากก็พักสะนะ//เดินผ่าน

มะปราง://หันไปมอง//เป็นคนดีจริงๆนั่นแหละ

 :ฉากที่นทีกอดมะปราง