Far love รอหน่อยนะ ที่รักของผม

"อดทนได้ไหม ช่วยกันได้ไหมเธอ

อดทนกับความเหงาที่เราต้องเจอ

ถ้าเมื่อไรเริ่มเหนื่อย หรือว่าใจเริ่มห่าง  

อย่าลืมว่าฉันยังรักและรอเธอ อยู่ตรงนี้"

                                                 อดทนกับความเหงา, เคลียร์

          "ตั้งใจเรียนนะนายปอบ"

          "เมื่อไรจะเลิกเรียนว่าปอบสักทีฮะยัยตัวแสบ"

          ป๊อบปี๊ยีหัวฉันด้วยความเอ็นดู เราสองคนคบกันมาได้3เดือนกว่าแล้ว ตั้งแต่ก่อนที่เค้าจะจบม.6 จนตอนนี้แฟนหนุ่มสุดหล่อของฉันกำลังจะขึ้นปีหนึ่งเต็มตัวแล้ว

          "ก็อยากเรียกแบบนี้ คนเป็นแฟนกันเค้าก็เรียกกันด้วยชื่อแปลกๆไม่ใช่หรอ น่ารักดีออก"

           "ก็ได้ยอมให้เรียกเพราะว่าเป็นแฟนเถอะนะ นี่แล้วไม่อยู่อย่าเถลไถล ตั้งใจเรียนด้วย ตอนเช้าก็ตืานให้มันเช้าๆมากินข้าวไม่มีใครมาเตรียมให้กินที่รร.ทุกวันแล้วนะ แล้วก็อย่าลืม......"

          "พอๆ ห่วงขนาดนี้ไม่ไปเลยไหม พี่ป๊อบก็อย่าลืมดูแลตัวเองนะ ฟางรู้ว่าไม่ต้องห่วงอะไรเพราะพี่ป๊อบของฟางนะเก่งอยู่แล้ว แต่อย่าหักโหม และก็ถ้าไม่ลำบากก็โทรมาด้วยแล้วกัน"

           ฉันรีบพูดทุกอย่างออกไปทั้งหมดเพราะอายที่จะมาพูดอะไรน้ำเน่าแบบนี้ ตอนพูดฉันยังไม่กล้ามองหน้าปอบปี๊เลย ป๊อบปี๊เงียบไปพักใหญ่ มือหนาจับมือฉันเบาๆ เราได้แต่มองหน้ากันให้ความรู้สึกแสดงออกมาแทนคำพูด

          "ขอบคุณนะ"

          "อือ ถ้าไม่ไปขึ้นเครื่องเดี๋ยวจะสายนะ ไม่ต้องห่วงหรอกหน่า อเมริกากับกรุงเทพไม่ได้ไกลกันขนาดนั้นซะหน่อย"

           "สัญญานะว่าจะไม่ทำตัวเกเร ฉันเองก็สัญญาว่าจะมีแค่เธอ"

           "อือ ไปได้แล้ว"

          “เดี๋ยวก่อนฟาง มีอะไรจะให้”ป๊อบปี๊ยื่นกล่องกระดาษสีน้ำตาลมาให้ฉัน

          “อะไร”

          “ของขวัญ ก่อนไป”

          “อือ ขอบคุณนะ บอกว่าไปได้แล้วก็ยังจะอิดออดอีก”

          ฉันดันร่างสูงที่อึดออดไม่ยอมไปขึ้นเครื่องสักที คืนอยู่นานกว่านี้ฉันคงตะโกนว่าไม่ต้องไปแล้วหล่ะเรียนต่อมันที่ประเทศไทยเถอะ แต่ก็นะอนาคตแฟนนิใครจะไปทำแบบนั้น

          “งั้นความนี้ไปจริงแล้วนะ จุ๊บ”

           ป๊อบปี๊จุ๊บแก้มฉันเบาๆ ร่างสูงโปร่งค่อยๆเดินลับสายตาไป จะบอกว่าเฉยๆก็คงดูเกินจริง ใจหายซะมัด จะไม่ได้อยู่ใกล้กันตั้งเป็นปี แค่อเมริกาฟาง ไม่ได้ไกลขนาดนั้นซะหน่อย

          "เป็นไงบ้างครับน้องฟางบอกว่าจะไปลากันแปบเดียว นี่พวกพี่คิดว่าซื้อตั๋วบินตามไปแล้ว"

          "พี่เขื่อนก็ เดี๋ยวเถอะคะ"

          "เขินใหญ่เลยดูซิพวกเรา" ทุกคนดูจะเข้าข้างพี่เขื่อนกันเหลือเกิน แม้แต่พี่ครีมก็เป็นไปกับเขาด้วยฉันหละปวดหัวจริงๆ ตั้งแต่ที่ป๊อบปี๊เปิดตัว ทั้งในเฟสบุ๊ค ไอจี แล้วก็ด้วยการควงฉันไปเต้นรำในงานจบการศึกษา เท่านั้นแหละฉันก็โดนมองไปทั้งโรงเรียน ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่ได้เป็นที่สนใจซักเท่าไร

          "พี่ครีมก็เป็นไปกับเค้าด้วยนะ"

          "โอ๋ไม่งอนไม่งอน ไปเรากลับกันเถอะนี่ก็ดึกมากแล้ว"

          “งั้นฟางกลับก่อนนะคะ”

          ฉันขับรถกลับบ้าน พอจะเข้านอนก็เหลือบไปเห็นเจ้าตุ๊กตาเป็ดที่ป๊อบปี๊เคยซื้อให้ อดไม่ได้ที่จะหยิบตุ๊กตาเป็ดตัวนั้นขึ้นมากอดไว้ ฉันแกะกล่องที่ป๊อบปี๊ยื่นให้ในความบิน ในกล่องมีสมุดบันทึกเล่มหนึ่ง ต้นกระบองเพชรเล็กๆที่วางไว้บนโต๊ะทำงานในห้องสภานักเรียนของเขา และก็ไอพอดที่เขียนว่าเปิดฉันสิ

          ฉันกดเล่นไอพอด

          "ฝากดูแลต้นไม้แทนเจ้าของด้วยนะ ฉันไปหนึ่งปีถ้าไม่มีเธอมันคงเฉาตาย อยากให้สมุดบันทึกเล่มนั้นเป็นตัวแทนความเป็นห่วงที่ฉันมีให้กับเธอ คงไม่พูดอะไรมากแล้วหล่ะฟังเพลงนี้แทนแล้วกัน

ความจำเป็นที่เราต้องเดินทาง ฉันมีเหตุผล

กี่วันสุขล้น ถึงวันต้องจาก

เพิ่งรู้การเฝ้ารอ นั้นมันว่างเปล่า แค่ไหน

วันเวลาผ่านไปปฏิทินนับวันเปลี่ยนผัน

แต่ในใจฉันบอกช้าเกินไป

หลับฝันยังละเมอ ถึงวันได้เจอ

ที่ตรงนั้น เป็นเช่นไร จะเหงาหรือเปล่า

เมื่อเธอหลับตาไร้ดาวมืดมน

หนึ่งใจทุกข์ทนหนึ่งใจของคน ที่ไม่ชิน

ยังคิดถึงเพียงแค่เธอ

ฝัน เราเจอกันในนั้น แค่เราคิดถึงกัน

ก็พบความสุขเสมอ ฉันและเธอ กันและกัน

ไกล กว่าที่ตาจะเห็น กว่าความจริงที่เป็น

อย่างน้อยยังมีความฝัน พอได้ทำให้คืนอ้างว้าง

อีกคืนได้ผ่านพ้นไป

 "หลับฝันดีนะฟาง ฉันรอเจอเธอในฝันอยู่"

...................................................................................................................

เม้นเป็นกำลังใจให้ฟางกบพี่ป๊อบด้วยนะค้า