KNB รุ่นน้องวัยใสกระชากใจเหล่ารุ่นพี่ (allkuro)

     "เอริกะจางงงง"เสียงหวานใสของเด็กวัยป.4เรียกชื่อเพื่อนสาว

     "ขนลุกย่ะ ยัยฮารุมิ"สาวน้อยผมสีเหลืองทองลูบแขนทั้งสองข้างของตัวเอง

     "ฮะๆๆถ้าเธอเรียกฉันแบบนี้ก็ขนลุกเหมือนกันแหละ"คุโรโกะหัวเราะพร้อมกอดไหล่เอริกะอย่างสนิทสนม

     "ขึ้นประถมปลายแล้วเธอจะเข้าชมรมอะไรเหรอ"เอริกะถามเพื่อนสาวที่กอดคออยู่ขณะที่เดินผ่านสมรภูมิการเลือกชมรม

     "ไม่น่าถาม ก็ต้องบาสอยู่แล้วสิ"คุโรโกะหันมามองพร้อมฉีกยิ้ม

     เมื่อเอริกะเห็นรอยยิ้มแบบนั้นก็อึ้งไปสักพักก่อนจะพูดออกมาว่า"ไม่ได้เห็นรอยยิ้มแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ ฮารุมิ"

     "ยังไงอ่ะ"คุโรโกะทำสีหน้าสงสัย

     "ก็แบบที่-"ยังพูดไม่ทันจบก็เดินชนกับคนข้างหน้าเข้าอย่างจัง

     "อ่ะ! ขอโทษด้วยค่ะ"เอริกะกล่าวขอโทษเด็กผู้หญิงผมน้ำเงินผิวสีน้ำผึ้ง

     'หน้าตาน่ากลัวชะมัด หยั่งกะจะหาเรื่อง'

     "ไม่เปนไรๆ อย่าซีเรียสเลยน่า"สิ่งได้กลับมาคือรอยยิ้มสบายๆ

     "...ลูกบาส เธอเล่นบาสด้วยเหรอ"คุโรโกะไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นเอาแต่มองลูกบาสในมือสาวน้อยผิวน้ำผึ้งตาเปนประกาย

     "อ่า ก็นะ"ตอบพร้อมเกาแก้มเล็กน้อย

     "งั้นไปสมัครชมรมบาสด้วยกันเถอะ!"คุโรโกะพูด

     "เอาสิ"

     "เฮ้อ"เอริกะถอนหายใจเล็กน้อย

     'พูดออกไปจนได้ ยัยนี่จะมีไมตรีดีไปไหน'

     "ทำไรอยู่อ่ะเอริกะ มาเร็ว"คุโรโกะเรียกสติเพื่อนสาวกลับคืนมากวักมือเรียกในขณะที่ต่อแถวสมัครชมรม

     "มาแล้วๆ"เอริกะตอบรับ

.

.

.

     ณ ช่วงกีฬาสีของโรงเรียน

     "สีขาวล่ะๆ"คุโรโกะพูดเมื่อจับฉลากได้สีขาว

     "ฉันเองก็สีขาวแฮะ"เอริกะพูด

     "เอ๋ ทำไมพวกเธอได้สีขาวล่ะ โธ่เอ๊ย"สุมิเระมองฉลากสีแดงในมืออย่างเศร้าๆ

     "ไม่เอาน่า ยังไงก็ลงบาสสินะ เจอกันในรอบตัดเชือกอยู่แล้ว"เอริกะตบไหล่เพื่อนสองสามที

     "นั่นสินะ"

          เมื่อวันแข่งบาสมาถึง...

     "สีขาวขึ้นนำแล้ว!"

     "โธ่ สีนั้นมีคู่หูฝาแฝดมายานี่ การเล่นประสานกันแบบนั้น มีแค่สองคนนั้นแหละที่ทำได้"

     "เอริกะจังสู้ๆ ฮารุมิจังสู้ตาย"

ทั้งเสียงเชียร์และเสียงวิพากวิจารณ์ดังขึ้นข้างสนามบาสไม่หยุดหย่อน เรียกให้คนผิวสีน้ำผึ้งที่อยู่อีกสนามหันมามอง

     "สีหน้าไม่เลวนี่ เล่นประสานกันได้เหมือนรู้ใจกัน สมแล้วที่ได่ชื่อว่าฝาแฝดมายา เอาล่ะ ทางนี้เองก็ขอจบเกมเลยละกันนะ"สุมิเระพูดกับตนเองพร้อมรับบอลที่ถูกส่งมาก่อนจะบุกเข้าไปที่ฝั่งตรงข้าม แต่ทว่าทางฝ่ายนั้นกลับยืนนิ่งเฉยทั้งนั้น

     'ทำไม ถึงไม่เข้ามาแย่งบอลล่ะ'คำถามที่ได้แต่ถามในใจนั้นก็ยังไม่เข้าใจ

     "ไม่ไหวหรอก"

     "ยัยนี่อยู่ชมรมบาสนี่ ใครจะไปสู้ไหว"

     "กะอีแค่บาส จะจริงจังอะไรนักหนา"

     หลายประโยคที่สุมิเระได้ยิน ก่อนจะชู้ตลูกบาสลงห่วง และคว้าชัยชนะมาอย่างสวยงาม แต่ทว่า...

     "สุมิเระ!!!"เอริกะและคุโรโกะเรียกชื่อคนผมน้ำเงินที่มานั่งพักทานข้าวกลางวันหลังจบการแข่ง

     "...ไง"สุมิเระหันไปตอบเล็กน้อย

     "สีแดงชนะสีเหลืองสินะ ต่อไปเราต้องเจอกันแล้วล่ะ"

     "ชิงที่หนึ่งสินะ ฉันสองคนไม่ยอมหรอกนะยะ"

     "...ฉันว่าจะ...เลิกแล้วล่ะ"สุมิเระที่เงียบฟังเพื่อนสาวมาตลอดพูดขึ้นเบาๆ

     "เธอพูด...ว่าไงนะ"สาวน้อยสองคนที่ดูจะตกใจไม่น้อยถามให้แน่ใจ

     "ฉันจะเลิกเล่นบาส"ชัดทุกคำพูด สิ้นประโยคนั้นมันก็ทำให้เอริกะเข้าไปกระชากคอเสื้อคนที่พูดทันที

     "เธอว่าไงนะ! รู้ตัวรึป่าวว่าพูดอะไรออกมา!!!"เอริกะที่เลือดขึ้นหน้าตะโกนถาม

     "กะอีแค่บาส!!!จะจริงจังอะไรนักหนาเล่า!!!"สุมิเระเองก็ดูฉุนเฉียวไม่แพ้กัน

     "ว่าไงนะ!!!"

     "เอริกะ!!! พอ!!!"คุโรโกะที่ดูเพื่อนตัวเองทะเลาะกันไม่ไหวจึงห้ามทั้งคู่

     "สุมิเระ เกิดอะไรขึ้นในสนามงั้นเหรอ"คุโรโกะสูดหายใจเข้าก่อนจะถามอย่างใจเย็น

     "...ก็แค่ ชัยชนะที่ได้มามันไม่น่าภูมิใจเลยสักนิด เกมที่ไม่แข่งก็รู้ผลแล้วน่ะ มันน่าเบื่อ"สุมิเระพูด

     "...งั้นเหรอ ผิดหวังชะมัด ฉันอุตส่าห์คิดว่าเธอจะมีแรงบันดาลใจมากกว่านี้แท้ๆ แต่ว่า มันก็มาได้แค่นี้สินะ"คุโรโกะเสตามองไปทางอื่น

     "หมายความว่าไง"สุมิเระขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ

     "ไม่เข้าใจอีกเหรอ เธอมันขี้ขลาด ถ้าไม่อยากเล่นบาสนักล่ะก็ นั่งดูพวกฉันอยู่ขอบสนามไปซะ"คุโรโฏะมองเพื่อนสาวด้วยสายตาเย็นชา

     "พวกเราจะแสดงให้ดู สิ่งที่เรียกว่าบาสน่ะ"คุโรโกะพูดพร้อมเดินไปเตรียมตัวลงสนามกับเอริกะ

     "ฮารุมิ..."เอริกะเรียกคนผมฟ้าเบาๆ

     "เวลาลงสนามอย่าคิดเรื่องอื่น...เล่นให้เต็มที่ในแบบของเราก็พอ"คุโรโกะที่เข้าใจว่าเพื่อนสาวจะถามอะไรก็ชิงบทพูดก่อน

     "เนอะ"พร้อมหันมายิ้มให้แบบเดิม

     "อ เอ้อ"

     'ค่อยยังชั่ว ยิ้มได้แบบนี้คงไม่เปนไรสินะ'

.

.

.

     'เราจะแสดงให้ดู สิ่งที่เรียกว่าบาสน่ะ'คำพูดของคุโรโกะยังคงวนเวียนอยู่ในหัว

     "บาส...งั้นเหรอ"สุมิเระพึมพำออกมาขณะนั่งอยู่ข้างสนาม

     "อ้าว สุมิเระ"

     "สวัสดีค่ะ รุ่นพี่"สุมิเระกล่าวทักทายคนที่เปนรุ่นพี่ และเปนกัปตันทีมบาส

     "อืม แมตช์นี้ไม่ลงเหรอ คู่แข่งเปนสีขาวของเจ้าแฝดมายาไม่ใช่รึไง"รุ่นพี่นั่งลงข้างๆแล้วถามขึ้นเมื่อเห็นเจ้ารุ่นน้องตัวดีที่ปกติเห็นบาสเปนไม่ได้ต้องเข้าไปแข่งไม่ว่าอีกฝ่ายจะเปนใคร ยิ่งครั้งนี้แข่งกับเจ้าเด็กสองคนนั้นมันควรจะยิ่งคึกคักไม่ใช่รึไง

     "ไม่ล่ะค่ะ ฉันขอดูอยู่ข้างสนามดีกว่า"สุมิเระตอบ

     "เหรอ บาดเจ็บอะไรรึป่าว"รุ่นพี่ถามด้วยความเปนห่วง

     "เปล่านี่คะ"

     "งั้นมีปัญหาอะไรกับยัยสองคนนั้นรึป่าว"รุ่นพี่ยังคงไล่ต้อนไปเรื่อยๆ

     "ไม่...ก็ไม่เชิงค่ะ"

     "ว่าแล้วเชียว"รุ่นพี่ถอนหายใจเล็กน้อย นี่ยัยพวกนี้ทะเลาะกันจริงๆสินะ

     "ทำไมรุ่นพี่ถึงคิดอย่างนั้นล่ะคะ"สุมิเระถามด้วยความสงสัย

     "ก็ปกติเธอมักจะเล่นบาสไปยิ้มไปนี่นะ แบบยัยพวกนั้นน่ะ"พูดแล้วก็ชี้ไปที่สนามที่ตอนนี้คุโรโกะและเอริกะกำลังเล่นประสานกันอย่างสนุกสนาน

     "รู้สึกว่าเธอจะเหม่อๆหลังจบเกมที่แล้วสินะ ไม่รุ้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ว่าเธอที่เปนแบบเดิมน่ะมันดีกว่านี้เยอะ"

     "..."สุมิเระไม่ตอบอะไรแต่มองไปที่เพื่อนสองคนที่กำลังทำคะแนนได้เรื่อยๆ

     "ว้าา 25:14 แพ้สิแบบนี้"รุ่นพี่ที่หันกลับไปมองที่การแข่งขันแล้วเห็นว่าสีแดงของตนเองโดนทำคะแนนห่างเรื่อยๆ

     "รุ่นพี่คะ เปลี่ยนตัวค่ะ เอาฉันลงสนามเถอะค่ะ"สุมิเระที่อยู่ๆก็หันมาพูดออกแนวสั่งให้เปลี่ยนตัว

     "อ่ะ เออ"

"ปรี๊ดดด สีแดงขอเปลี่ยนตัวค่ะ"เสียงประกาศที่ทำให้การแข่งขันชะงักไปเรียกให้สาวน้อยมายาทั้งสองหันมามอง

     "สุ...มิเระ"

'อะไรอีกล่ะ สุมิเระ'ความคิดที่แสดงออกทางสีหน้าอย่างเห็นได้ชัดแบบเอริกะ

     "หึ เอริกะ ไปประจำตำแหน่งกันเถอะ"คุโรโกะยิ้มออกมาเล็กน้อยแล้วหันไปพูดกับเอริกะ

     "เออ"เอริกะตอบรับแต่ปลายตายังคงอยู่ที่สุมิเระ

และในที่สุด...34:27 ชัยชนะเปนของสีขาว

     "ทำได้แล้วนะฮารุมิ"เอริกะที่เดินเข้ามาตั้งใจจะแสดงความยินดีกับคุโรโกะแต่ต้องชะงักไปเพราะสุมิเระเดินเข้ามา

     "..."เอริกะมองสุมิเระตาขวาง

     "ขอบใจนะ เธอสองคน แสดงให้ฉันเห็นแล้วว่าบาสคืออะไรชัยชนะคืออะไร ต่อไปนี้มาพยายามด้วยกันนะ กัปตัน"สุมิเระกล่าวขอบคุณแล้วเรียกแทนตัวคุโรโกะว่ากัปตัน

     "อ่า ฝากตัวด้วยนะ"คุโรโกะกับเอริกะมองหน้ากันเล็กน้อยก่อนจะหันไปตอบ

.

.

.

ซ่าา ซ่าา

     "ฮ่าาา เหนื่อยชะมัดเลยอ่ะเนอะ"สุมิเระวักน้ำล้างหน้าพร้อมถามสาวแว่นผมเขียว

     "ตามนั้นแหละค่ะ ก็ควีนให้ฝึกหนักกว่าปกตินี่คะ อีกไปกี่วันก็ต้องแข่งกับทีมพวกนั้นแล้วนี่"สาวแว่นยกผ้าขนหนูขึ้นเช็ดหน้าก่อนจะหยิบแว่นขึ้นมาสวมตามเดิม

     "นั่นสิน้า ฉันจะกลับห้องละ ฝากพายายะไปกินขนมทีนะ"สุมิเระพูดก่อนจะเดินออกไป

     "อย่าโยนงานให้กันสิคะ"ยูริกะพูดไล่หลังแม้จะรู้ดีว่าคนที่โยนงานไม่มีทางหันกลับมาแน่นอน

สุมิเระเดินมาเรื่อยๆเพื่อจะไปพักผ่อนที่ห้องของตัวเอง แต่ก็เจอใครที่ระหว่างทางซะก่อน 'อาโอมิเนะ ไดกิ' สุมิเระหยุดเดินเพื่อรอให้อีกฝ่ายเดินมาถึงตัวเอง แต่ว่าอาโอมิเนะก็เดินผ่านไปอย่างกับเธอเปนอากาศ 'ไอ้หมอนี่!'

     "เฮ้ย! ไม่คิดจะทักทายคู่แข่งกันหน่อยรึไง อาโอมิเนะ ไดกิ เอสแห่งรุ่นปาฏิหารย์ อดีตแสงของกัปตัน"สุมิเระคิ้วกระตุกเล็กน้อยก่อนจะหันไปพูดใส่คนผิวแทน

     "ถ้ารู้จักชื่อ ก็ไม่ต้องเรียกยาวขนาดนั้นก็ได้ บ้ารึป่าว"แต่อีกคนกลับตอกกลับมาด้วยท่าทีไม่สะทกสะท้าน

     "ฮึย ชิ นายเนี่ยมันกวนส้นชะมัดเลยว่ะ เตือนไว้อย่างทำกับกัปตันไว้อย่างงั้นคงไม่ได้คิดว่าจะรอดหรอกนะ อย่ามายุ่งกับคุโรโกะ ฮารุมิอีก"สุมิเระสบถออกมาพร้อมมองด้วยสายตาจริงจัง

     "คงไม่ได้หรอก เพราะฉันเข้ามาในเกมนี้แล้ว จะออกไม่ได้"

     "ก็ได้ จะขอดูหน่อยแล้วกัน ความพ่ายแพ้ของแกน่ะ"สุมิเระพูดก่อนจะเดินออกมา

     'ไม่ว่าจะเปนใคร มันก็ต้องแพ้อยู่ดี ทีมของพวกเราไม่มีทางแพ้หรอก'