Chanyeol x you ซุปเปอร์สตาร์ยอดรัก

     "นี่ฉันเป็นอะไรนะ ฉันจะหงุดหงิดอะไรเนี่ย เราไม่ใช่เจ้าของเค้าสักหน่อย" ฉันยอมรับว่าฉันชอบเค้า แต่เค้าไม่ได้ชอบฉัน เรื่องของเราที่เกิดขึ้น มันคือความผิดพลาด ความผิดของฉันเอง 

     ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด อยากจะเดินออกไปหยิบเบียร์ มากินให้เมาไปเลย จะได้ไม่ต้องคิดอะไรฟุ้งซ่านแบบนี้ แต่ถ้าออกไปตอนนี้ ฉันจะทำหน้ายังไง ลุกหนี มาแบบนั้น เค้าจะคิดยังไงนะ

     เอาว๊ะ.. ทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วกัน ฉันเปิดประตูห้องออกมา ภาพที่ฉันเห็นคือที่ตรงที่ฉันนั่งเมื่อกี้มีผู้หญิงอีกคนนั่งอยู่ฉันเห็นชานยอลนั่งโอบไหล่ผู้หญิงคนนั้นไว้ ทำไมฉันต้องรู้สึกแบบนี้นะ ฉันไม่อยากเห็นภาพแบบนี้ ทำไมฉันต้องรู้สึกไม่ดีด้วยนะ

     "อ๊ะ!! คุณ" ทุกคนหันมามองที่ฉันเป็นตาเดียว

     "อ้าว..ยูนูน่า นี่ยูรานูน่าที่เราคุยกันเมื่อกี้ไงครับ"

     "สวัสดีค่ะ"ฉันยิ้มเจือนๆ

     "เธอคือใครเซฮุน แฟนนายหรอ น่ารักดีนะ อ๊ะ!! หรือว่าของชานยอล" เธอหันไปตีที่ขาชานยอล

     เซฮุนกำลังจะเอ่ยปากพูด แต่ฉันรีบแทรกพูดขึ้นก่อน เพราะเห็นชานยอลทำหน้าอึดอัด

     "เปล่าหรอกค่ะ เราเพื่อนกันน่ะค่ะ ฉันก็กำลังจะกลับแล้ว ตอนนี้รอเพื่อนมารับอยู่ค่ะ"

     ตอนนี้ฉันรู้สึกเจ็บแปล๊บที่อก อยากจะร้องไห้ แต่ต้องกลั้นเอาไว้ ภาพตรงหน้ามันเป็นภาพที่ฉันไม่อยากเห็น ฉันรู้สึกเจ็บที่เห็นภาพนี้ ที่เห็นเค้าอยู่ด้วยกัน หัวเราะกันแบบนี้

     "ทีนี้เธอคงรู้แล้วสิ่นะ ว่าตรงนั่นมันไม่ใช่ที่ของเธอ จะต้องทำยังไงต่อคิดเอาเองนะ" ฉันหันไปมองหน้าแบคฮยอนครู่ใหญ่ แล้วหันกลับมามองที่เดิม มองหน้าชานยอล เพราะแบบนี้สิ่นะ ที่นายไม่ชอบฉันเพราะนายรู้เรื่องทุกอย่าง นายเลยไม่ชอบหน้าฉันสิ่นะ

     ฉันพยายามกลั้นน้ำตาไว้ แต่สุดท้ายก็กลั้นมันไว้ไม่อยู่ ฉันหันหลังกลับเข้าห้องทันที เพราะไม่อยากให้ใครต้องมาเห็นน้ำตา  ฉันสมควรที่จะต้องไปแล้วสิ่นะ เพราะมันไม่มีที่ว่างสำหรับฉันแล้ว ฉันไม่ได้อยากร้องไห้นะ แต่น้ำตามันไหลออกมาเอง ไม่ยอมหยุดด้วย

     ฉันไม่รู้ว่านั่งร้องไห้นานแค่ไหน แต่ตอนนี้สิ่งที่ฉันควรจะทำคือ ออกไปจากชีวิตชานยอลเค้าจะได้ไม่มีปัญหากับคนรัก ฉันรีบลุกไปอาบน้ำแต่งตัว เพราะไม่อยากกลับบ้านคนเดียวดึกๆ ฉันใส่ชุดเดิมของฉันเดินออกมาจากห้องน้ำ ก็เห็นชานยอลนั่งอยู่บนเตียง มองตามฉัน จนฉันอึดอัด

     "นายมองอะไร"

     "มองเด็กขี้แย"

     "ใครขี้แยไม่ทราบ"

     "คุณไง ผมเห็นนะ ว่าคุณร้องไห้"

     "ฉันเปล่า"

     "แล้วคุณจะไปไหน"

     "กลับบ้าน ฉันไม่ควรรบกวนคุณมากไปกว่านี้"

     ฉันหยิบกระเป๋าสะพายและโทรศัพท์เตรียมตัวเดินออกจากห้องนอน แต่เค้าก็เดินมาขวางฉันไว้

     "คุณกำลังโกรธผม"

     "ฉันเปล่า" ฉันพยายามเดินหนีเค้า แต่เค้าก็เดินมาขวางฉันอีก

     "คุณชอบผมใช่มั๊ย"

     "...."

     "คุณหึงผมด้วย" ฉันไม่กล้ามองหน้าเค้าเมื่อได้ยินคำถามแบบนี้

     "มองหน้าผมสิ่" 

     "..."

     "ยู...ตอบผมสิ่ คุณเงียบทำไม ที่คุณเงียบเพราะผมพูดถูกใช่มั๊ย" 

     "ใช่ฉันชอบคุณ ฉันหึงคุณ พอใจหรือยัง แล้วที่สำคัญนะ ถึงฉันจะชอบคุณ จะหึงคุณ คุณก็มียูราอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นก็อย่ามายุ่งกับฉัน ฉันไม่ชอบแย่งของใคร" พูดจบฉันก็เดินหนีเค้า แต่รอบนี้เค้าไม่ขวางทางฉัน แต่เค้ากลับสวมกอดฉันจากทางด้านหลัง ไอ้น้ำตาบ้าทำไมต้องไหลมาตอนนี้ด้วยนะ 

     "ปล่อยฉันเถอะ ฉันไม่อยากทำผิดอีกแล้ว" เค้าไม่ปล่อยฉันแต่กลับกอดฉันแน่นกว่าเดิม แล้วเค้าก็หัวเราะ

     "นายขำอะไร ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ " ฉันพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุม แต่ไม่เป็นผล 

     "ยูราเป็นพี่สาวผม"

     "เป็นพี่สาวนายแล้วไง มันเกียวอะไรกับฉันล่ะ ห๊ะ!!! พี่สาว"

     "ใช่  พี่สาว พี่สาวแท้ๆ คลอดตามกันมาเลย ทีนี้หายโกรธผมหรือยัง" เค้าหมุนตัวฉันให้หันมาเผชิญหน้า เช็ดน้ำตาให้ฉัน

     "ตอนนี้ผมโสด ไม่มีใคร ผมอยากให้คุณอยู่กับผมคุณจะอยู่ข้างผมได้มั๊ย คุณจะทนได้มั๊ยถ้าเราต้องปิดเรื่องที่เราจะคบกันกับคนอื่นๆ"

     "ถ้านายพร้อมที่จะอยู่เคียงข้างฉัน ขอแค่มีนาย สัญญานะว่าจะไม่ทิ้งฉัน"

     ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา แต่กลับเป็นสัมผัสที่แสนอ่อนโยนเกิดขึ้นที่ริมฝีปากฉัน เค้าถอนจูบออกแล้วอุ้มฉันไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะพาฉันเดินไปยังเตียงแล้ววางฉันบนที่นอนอย่างทะนุทะนอม

                          ---------------------------