EXO'7 Vampire สะดุดรักนายปีศาจ

ฉันเดินมาถึงมหาวิทยาลัยก็แปลกๆกับบรรยากาศ เพราะท้องฟ้าดูมืดมน และปั่นป่วนแต่ไม่มีลมแม้แต่น้อย คนที่มหาวิทยาลัยก็ไม่มีคนสักคน มีเพียวฉันคนเดียวที่กำลังยืนอยู่กลางสนามบาส

"มีใครอยู่มั้ยคะ?" ฉันตะโกนลั่นสนามบาสแต่ก็มีเพียงความว่างเปล่าและท้องฟ้าอันมืดมิดลงเรื่อยๆเหมือนตอนกลางคืน ฉันจึงรีบวิ่งขึ้นบันไดไปเพื่อไปยังห้องเรียนแต่กลับลายเป็นว่าฉันขึ้นมาอยู่บนดาดฟ้าเฉยเลย เกิดอะไรขึ้นกับฉันนะ   

     ฉันเดินไปเรื่อยๆจนใกล้จะถึงขอบๆตึกก็เจอเข้ากับร่างๆหนึ่งนั่งหันหลังให้ฉันอยู่ ร่างนั้นห้อยขาลงไปด้านล่าง 

"นี่คุณไม่กลัวเหรอมานั่งแบบนี้เดี๋ยวก็ตกลงไปหรอก!" ฉันตะโกนขึ้นขาฉันก็นิ่งอยู่กับที่ไม่กล้าแม้แต่จะก้าวเข้าไปใกล้ร่างนั้น 

"ฉันเจอเธอแล้วนะ" ร่างนั้นพูดออกมาเบาๆแต่ฉันก็พอได้ยินเพราะบรรยากาศรอบตัวมันนิ่งแชะเงียบมาก

"นาย...เป็นใคร?" ฉันกลั้นใจตะโกนอีกครั้งเพราะอยากเห็นหน้าเขาแต่กลับมองไม่ได้เพราะเขาหันหลังอยู่ 

"เจ้าสาวของฉัน ฉันมารับเธอแล้วนะ" สิ้นเสียงนั้น พลันก็เกิดเหตุการณ์ประหลาดขึ้นหลังของเขามีอะไรสักอย่างงอกออกมาค่อยๆขยายขึ้นเรื่อยๆ จนมองเห็นว่ามันคือปีกสีดำใหญ่ที่กางออก

"เฮ้ยยยยย!! ตัวอะไรอ่ะ!!!" ด้วยความตกใจฉันกำลังจะย่ำเท้าถอยหลังดันไปสะดุดเข้ากับก้อนหินทำเอา ล้มตึงเอาก้นลงไปนั่งทันที

"โอ้ยยยยย!!!" ฉันครางออกมาด้วยความเจ็บปวด 

แล้วร่างนั้นก็ลองสูงขึ้นแล้วหันมาหาฉันก่อนจะค่อยกระพือปีกแล้วเข้ามาหาฉันช้าๆ จนฉันเริ่มเห็นหน้าเขาใกล้เข้ามาๆๆ เข้ามาเรื่อยๆ จนเกือบชัด 

"กรี๊ดดดดดด !!! นายเป็นตัวอะไรออกไปเดี๋ยวนี้น๊าาาาา!!!" ด้วยความตกใจฉันโวยวายลั่นเอามือป้องเป็นพัลวัน แล้วใบหน้าของคนคนนั้นก็ยื่นเข้ามาหาฉันห่างกันไม่ถึงคืบ

"เธอมาเป็นเจ้าสาวฉันนะ" ชายนิรนามคนนั้นพูดขึ้น เพราะร่างเข้ามาใกล้ฉันเลยดูออกว่าเขาเป็นผู้ชายที่หล่อมาก หน้าเข้มขรึม นัยน์ตาของเขาเหมือนมนต์สะกดใครเห็นต้องยอมสยบให้กับเขาอย่างแน่นอน

"ไม่ๆๆๆ!! นายพูดอะไรไม่นะ ไม่ๆๆๆ!! ออกไปๆๆ!!"

"มาลิณีย์!!" 

"ไม่ๆๆๆๆ ออกไป!!"

"มาลิณีย์เธอเป็นอะไรของเธอ ได้ยินฉันมั้ย? ไม่ตอบฉันจะไล่เธอออกห้องเดี๋ยวนี้!!!" 

"เอ๊ะ! เดี๋ยวนะเสียงนี้คุ้นๆ" ฉันค่อยปรือตาขึ้นมามอง อ๊ากกกก.!! ชิบหาย บรรลัยแล้วววว

"เป็นอะไรของเธอนอนละเมอเหรอจ๊ะ หลับสบายมั้ย?" ครูพิสมัยยืมแจกยิ้มเท้าสะเอวให้ฉันิฉันหันมองรอบห้องปรากฎว่าเพื่อนๆทุกคนพากันมองมาที่ฉันอย่างจับผิด และไม่ชอบฉันเอาซะเลย จริงๆคือเขาก็ไม่ชอบฉันอ่ะนะ ไม่รุ้เพราะอะไร

"ขอโทษค่ะอาจารย์" ฉันยกมือไหว้แช้วก้มหัวอย่างรุ้สึกผิดเอามากๆ

"ไม่อยากเรียนก็ออกไป อยากนอนก็ไปนอนใต้ต้นไม้นอกห้องเรียนนู่น" อาจารย์ชี้ออกไปนอกห้อง ฉันทำได้แค่ขอโทษอย่างเดียว ก่อนอ๊อดหมดเวลาจะช่วยชีวิต และแช้วก็เลิกเรียน เฮ้อออออ!!! 

ฉันฝันไปเหรอเนี่ย? ทำไมมันชัดเจนจนไม่น่าเชื่อว่านี่คือฝันกันนะ เกิดอะไรขึ้นกับฉันงั้นเหรอ?

..,.............

โปรดติดตามกันต่อไป ลีดเดอร์ที่อ่านเม้นๆให้กำชังใจกันด้วยนะคะ >< ติชมได้ค่ะ จะอัพบ่อยๆค่ะ