ขอโทษที่มันรักเธอ...

 

 

 

        มาถึงโค้งสุดท้ายของเรื่องล้ะนะ เรื่องต่อไปขอไปทำนิยาย บ้างล้ะกันนะ ลองที่ไม่ใช่ป๊อบปี้ฟาง ไม่รู้ว่าจะรอดรึเปล่า ยังไงก็ฝากด้วยนะ >< 

 

 

 

 

 

 

             หมอย้ายให้ป๊อบปี้ไปนอนห้องพักได้แล้ว ทุกคนก็กลับไปกันหมดแล้ว เหลือแค่ฟางที่อยู่ดูแลป๊อบปี้ ฟางนั่งที่เก้าอี้ข้างๆเตียงตลอด นั่งกุมมือรอว่าเมื่อไหร่ป๊อบปี้จะฟื้นขึ้นมา

 

 

 

ฟาง: เมื่อไหร่พ่อจะตื่นน้า พี่ป๊อบตื่นมาเร็วๆนะ ลูกกับฟางรอพี่ป๊อบอยู่นะ

 

 

 

 

ป๊อบ: อื้ออ

 

 

 

ฟาง: พี่ป๊อบ พี่ป๊อบตื่นแล้ว เดี๋ยว เดี๋ยวฟางไปตามพยายาลก่อนนะ

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง ฟางไม่ต้อง ไม่ต้องไปตามหรอก

 

 

 

ฟาง: ทำไมอ่ะ จะได้เช็คอาการก่อนไง

 

 

 

 

ป๊อบ: พี่ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ว่าแต่พี่มานอนโรงพยาบาลได้ไง 

 

 

 

 

ฟาง: ก็ พี่นอนหมดสติ ที่หน้าบ้านฟาง ที่บ้านก็เลย พามาโรงพยาบาล หมอบอกว่า พี่ป๊อบร่างกายขาดสารอาหาร แล้วก็ไม่มีแรงอ่ะ หมอก็เลย ให้น้ำเกลือ แล้วก็ต้องนอนโรงพยาบาลวันสองวันอ่ะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: อ่อ เอ่อแล้วเนี้ย พี่หลับไปตั้งนาน ฟางกินไรรึยัง เดี๋ยวพี่ไปหาอะไรให้ฟางกินดีกว่านะ (ทำท่าจะลุกขึ้น แต่ฟางจับไหล่ทั้งสองข้างให้นอนลงเหมือนเดิม) 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: หยุด! หยุดเลยนะ ไม่ต้องเป็นห่วงฟางหรอก ห่วงตัวเองบ้างเถอะนะค่ะ อึก ฟาง ฮือ ฟางขอโทษนะ ฟางขอโทษนะ ที่ทำให้พี่ต้องเป็นแบบนี้อ่ะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่เอานะ ไม่ต้องร้องนะ ไม่ต้องโทษตัวเองด้วย นะ ไม่ร้องนะ พี่ไม่ได้เป็นอะไรแล้ว แล้วฟางก็ไม่ต้องโทษว่าตัวเองเป็นต้นเหตุทำให้พี่เป็นแบบนี้ด้วย พี่เองตังหาก ที่ทำตัวเอง ตั้งแต่เรื่องของเราแล้วอ่ะ ถ้าพี่ไม่เริ่มต้นทำร้ายฟางก่อน เรื่องมันคงไม่เป็นแบบนี้อ่ะ 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่เอานะ ไม่ต้องพูดเรื่องพวกนั้นอีกแล้วนะ เรื่องที่ผ่านมา ฟางจะลืมทุกอย่าง เราจะลืมมันไปให้หมดนะ  ต่อไปนี้ เราจะเริ่มต้นกันใหม่นะ เราจะไม่พูดถึงอดีตอีกแล้วนะค่ะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง ฟางยกโทษให้พี่แล้วเหรอ 

 

 

 

 

 

ฟาง: อือ ฟางยกโทษ ฟางให้อภัย ฟางไม่โกรธ ฟางไม่เกลียดพี่ป๊อบอีกแล้วนะ พี่ป๊อบรู้มั้ย ตอนที่ฟางเห็นพี่นอนอยู่ที่พื้น ฟางแทบจะขาดใจเลยนะ ฟางนึกว่าพี่จะเป็นอะไรไปแล้วซะอีก ถ้าพี่เป็นอะไรขึ้นมา แล้วฟางกับลูกจะทำยังไงอ่ะ ถ้าฟางยอมลดทิฐิ ไม่ยึดติดกับเรื่องในอดีตที่ผ่านมา ทุกอย่างมันก็คงจะดีกว่านี้อ่ะ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เอาล่ะ ไม่ต้องโทษตัวเองแล้ว ต่อไปนี้ เราจะมาเริ่มต้นนับหนึ่งใหม่กันนะ เริ่มต้นครอบครัวที่แท้จริงสักที ครอบครัวที่มีฟาง มีพี่ มีลูกของเรา 

 

 

 

 

 

ฟาง: อึก อึก ฮือออ ค่ะ ค่ะ อึกกก 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เลิกร้องได้แล้วน้า ร้องไห้เป็นเด็กๆไปได้ ถ้าลูกโตขึ้นมาขี้แย เหมือนฟางจะทำไง เลิกร้องได้แล้ว (ป๊อบปี้เช็ดน้ำตาให้ฟาง แล้วอมยิ้มออกมา) 

 

 

 

 

 

 

 

 

แม่ฟาง: ในที่สุดก็ดีกันซะทีนะ 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: ขอให้เป็นแบบนี้ตลอดไปเลยนะ 

 

 

 

 

 

 

แม่ฟาง: น้องว่าให้เค้าอยู่ด้วยกันเถอะค่ะ เราไปกันดีกว่า 

 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: พี่ก็ว่างั้นล่ะค่ะคุณน้อง ไปค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

          เย้ จะจบแย้ววววว อีก 1 ตอนเท่านั้นนนนน