The Older...โตขึ้นฉันจะรักเธอ

 

 

บท5...รักษาระยะห่าง

 

 

ตื๊ด!ตื๊ด!ตื๊ด!

 

ตื๊ด!ตื๊ด!ตื๊ด!

 

"ใครโทรมาแต่เช้าเลยเนี่ย"ฉันรำพึงรำพันกับตัวเองพลางหยิบมือถือที่หัวเตียงมาดู โหย...นี่มันเพิ่งแปดโมงเองนะ ถ้ารับแล้วธุระไม่ด่วนนะ ฉันจะวีนให้ดู

 

"สวัสดีค่ะ"ที่พูดเพราะนี่ไม่ใช่อะไรนะ แต่เพราะมันเป็นเบอร์แปลกไง

 

"พรุ่งนี้อย่าลืมไปร่วมกิจกรรมรับน้องที่คณะนะครับ"เสียงหล่อๆส่งผ่านสายโทรศัพท์ ฉันจำได้ว่ามันคือเสียงพี่ต่อ  หึ หึ รับน้องพรุ่งนี้ แต่พี่แกเล่นโทรมาปลุกฉันตอนเช้าเนี่ยนะ ถ้าเป็นคนอื่นนี่โดนไปแล้วนะ แต่โชคดีที่เป็นพี่ต่อ...ฉันให้อภัย ฮ่าฮ่าฮ่า  จะบันทึกเบอร์พี่ต่อว่าอะไรดีนะ พี่ต่อละกันง่ายดี(จะคิดทำไม)

 

ฉันวางมือถือลงบนโต๊ะที่หัวเตียง แล้วมุดตัวเข้าไปในผ้าห่มดังเดิม

 

 

 

 

กรี้ง!กรี้ง!กรี้ง!

 

ฉันลุกจากเตียงทันทีที่ได้ยินเสียงนาฬิกาปลุก ก็ฉันตื่นเต้นนี่นาที่วันนี้จะได้ไปรับน้องที่คณะวันแรก ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวอย่างเรียบร้อยที่สุดเท่าที่เคยแต่งมาเลยแหระ ทำเอาพี่ท็อปนี่แปลกใจไปเลย

 

ปริ้น!ปริ้น!

 

เอ๊ะ!เสียงใครมาบีบแตรรถอยู่หน้าบ้านฉัน ฉันรีบเดินออกไปดูก็พบว่ามีพี่ต่อสุดหล่อยืนอยู่ข้างๆรถสีบรอนด์สุดหรู นี่พี่ต่อยอมขับรถออกจากบ้านแล้วเหรอ คิดว่าจะเดินมาเดินไปตลอดชาติ

 

จะว่าไปแล้ว...ฉันต้องเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่น่าอิจฉามากเลยทีเดียว เพราะฉันมีแฟนหล่อ รวย ใจดี แถมยังขับรถมารับไปมหาลัยทุกเช้า มาส่งที่บ้านทุกเย็น ขนาดฉันยังอิจฉาตัวเองเลยแล้วคนอื่นจะไม่อิจฉาฉันได้ไง

 

"พร้อมยัง...น้องสาว"เอิ่ม...เสียงพี่ต่อทำให้ฉันรู้สึกว่าเหมือนตกตึกสิบแปดชั้นยังไงยังงั้นเลย พี่ต่อนี่จอมหยุดความฝันของฉันจริงๆ เฮ้อ!เหนื่อยใจกับเพื่อนรุ่นพี่คนนี้จัง จะเป็นอะไรมากไหมถ้าปล่อยให้น้องเพ้อฝันอีกสักหน่อยเนี่ย ชอบขัดใจ ขัดความคิดตลอด

 

"พร้อมก็ได้"ฉันตะโกนตอบพี่ต่อที่ยังคงยืนหล่อๆอยู่ข้างๆรถหรูๆแล้วเดินไปตามพี่ท็อปพร้อมหยิบกระเป๋าในบ้าน แล้วเดินออกมาขึ้นรถหรูๆของพี่ต่อโดยที่พี่ท็อปนั่งข้างๆคนขับซึ่งก็คือพี่ต่อสุดหล่อนั่นเอง ส่วนฉันนั่งอยู่ที่เบาะหลังคนเดียว แต่ไม่ว่าพี่ๆทั้งสองจะคุยอะไรกันก็ตาม ฉันจะยื่นหน้าเข้าไปมีส่วนร่วมด้วยเสมอ(ประมาณว่า...ฉันจะเสือก)

 

พี่ต่อขับรถมาได้สักพักก็เหยียบเบรคที่หน้าตึกตึกหนึ่ง ถ้าฉันเดาไม่ผิดน่าจะเป็นตึกคณะแพทย์ ฉันมองไปรอบๆก็เห็นแต่คนหล่อๆสวยๆ(ตอนแรกก็คิดว่าพี่ต่อหล่ออยู่คนเดียวซะอีก) แต่ละคนนี่ดูรวยๆไฮโซๆกันทั้งนั้นเลย แล้วฉันละ เอิ่ม...ก็ไม่รู้สินะ

 

พี่ต่อเปิดประตูแล้วก้าวขาลงจากรถคนแรกท่ามกลางเสียงกรีดร้องของชะนี ก็ไม่แปลกหรอกเพราะพี่ต่อเขาเป็นผู้ชายที่เรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบจริงๆ ก็เลยมีแต่คนอยากได้เป็นธรรมดา แล้วฉันจะเอาชีวิตรอดได้ยังไงกันเนี่ย ตอนแรกว่ายากแล้ว พอมาเจอคู่แข่งเท่านั้นแหระ ตายคาสนามแข่งเลย 

 

พี่ท็อปเปิดประตูแล้วก้าวขาลงจากรถเป็นคนที่สอง ทำให้เสียงกรี๊ดยิ่งเพิ่มทวีคูณเข้าไปอีก ฮ่าฮ่าฮ่า พี่ฉันก็หล่อไม่แพ้พี่ต่อนะ ประเด็นคือ...ฉันไม่กล้าลงจากรถเลย

 

พี่ต่อเดินมาเปิดประตูให้ฉันพร้อมกับยื่นมือมาให้ฉันจับเพื่อก้าวขาลงจากรถ(กรี๊ด!เหมือนเจ้าหญิงกับเจ้าชายเลย) ฉันวางมือฉันลงบนมือพี่ต่อแล้วค่อยๆก้าวขาลงจากรถเพื่อความสง่างาม พร้อมกับคิดว่าเสียงกรีดร้องทั้งหลายต้องเงียบสนิทแน่ๆ แต่ผิดคาด เพราะเสียงกรี๊ดกลับเพิ่มเป็นสามเท่า ฉันคิดว่าตอนนี้เสียงน่าจะเป็นอันตรายต่อแก้วหูของฉันมากเลยทีเดียว นี่ถ้าพี่ต่อปล่อยให้ฉันเปิดประตูลงมาเองนะ ป่านนี้คงเงียบสงัดยิ่งกว่าป่าช้าอีก

 

หลังจากที่เสียงกรี๊ดเริ่มลดลงบ้างแล้ว พี่ท็อปก็แยกไปทำหน้าที่ของพี่ท็อป ส่วนพี่ต่อก็พาฉันไปลงทะเบียน ซึ่งเป็นหน้าที่ของปีสองอย่างพี่ต่อ ฉันลงทะเบียนเสร็จก็มีพี่ๆพาไปนั่งตามกลุ่มที่พี่ๆจัดให้(ฉันอยู่กลุ่มสีม่วง) 

 

"ทำไมเธอถึงมากับพี่ต่อได้ เธอเป็นแฟนพี่ต่อเหรอ ฉันว่าไม่น่าใช่นะ อย่างพี่ต่อนี่เขาจะมองเธอเหรอ ถ้าเขามองเธอเขาก็ต้องมองฉันสิ"เสียงเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆต่างรุมถามฉัน จนฉันไม่รู้จะตอบคำถามไหนก่อนเลย แต่บางคำถามก็รู้สึกเหมือนโดนด่ายังไงก็ไม่รู้ แต่ก็ช่างเหอะ อย่าใส่ใจ เพราะยังไงงานนี้ฉันก็ชนะเลิศตั้งแต่ลงจากรถแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า 

 

"สวัสดีครับน้องๆทุกคน วันนี้เป็นวันแรกที่เราได้มาเจอกัน พี่ๆทุกคนขอต้อนรับน้องๆทุกคนนะครับ"พี่ต่อเป็นคนกล่าวต้อนรับ คงไม่ต้องเดานะว่าจะเกิดอะไรตามมา

 

"กรี๊ด!กรี๊ด!กรี๊ด!"

 

ฉันนี่เอามือขึ้นมาปิดหูแทบไม่ทัน ไม่รู้จะกรี๊ดอะไรกันหนักหนา ดูอย่างฉันสิ..คลั่งไคล้จะตายยังไม่กรี๊ดเลย(กรี๊ดในใจทุกครั้งที่ได้เจอ...กรี๊ดนะแต่เก็บอาการ ฮ่าฮ่าฮ่า) 

 

คณะแพทย์ที่ฉันคิดไว้คือ ต้องใส่แว่นหนาๆ หอบหนังสือเป็นเกวียนๆ แต่นี่อะไรอ่า เอาแต่กรี๊ดผู้ชาย บอกตรงๆว่าพลอยรับไม่ได้ค่ะ เข้าใจว่านี่มันเป็นกิจกรรมรับน้องคงไม่มีใครเอาหนังสือมาอ่าน แต่ก็ช่วยนั่งเงียบๆหรือไม่ก็ตั้งใจทำกิจกรรมหน่อยได้ไหม ไม่ใช่เอาแต่ตั้งใจกรี๊ดผู้ชาย ความจริงคือไม่ชอบให้ใครมากรี๊ดพี่ต่อของฉัน...แค่นี้แหระ

 

"มาเริ่มกิจกรรมแรกกันเลยดีกว่า"พี่ต่อพูดต่อ

 

"กรี๊ด!กรี๊ด!กรี๊ด!"

 

โอ๊ย!ฉันนี่อยากจะบอกพี่ต่อว่าเปลี่ยนคนพูดเถอะค่ะ ไม่รู้ว่าจะกรี๊ดอะไรกันหนักหนา

 

ก่อนทำกิจกรรมแรกก็มีพี่ๆพาไปเปลี่ยนชุดเป็นชุดลำลอง ฉันใส่เสื้อสีขาว กับกางเกงขาสั้นสีฟ้า

 

กิจกรรมแรกเป็นการเล่นเกมโดยการใช้ปากคาบหลอดแล้วส่งยางวงต่อๆกันโดยใช้หลอดที่คาบไว้ในปาก(เชื่อว่าผู้อ่านหลายๆคนเคยเล่น) ซึ่งแต่ละสีจะมีพี่กลุ่มของตัวเองมาช่วยได้หนึ่งคน

 

"พี่อยู่สีม่วงนะ"จู่ๆพี่ต่อก็เดินมาหาฉันที่ยืนอยู่กลางแถว แล้วจูงมือฉันเดินไปยังหัวแถว พี่ต่อยืนเป็นคนแรกของแถว ส่วนฉันยืนอยู่เป็นคนที่สอง ทำให้ฉันตกเป็นเป้าสายตาอีกครั้ง 

 

เกมนี้เป็นเกมส่งยางวงโดยใช้หลอดที่คาบอยู่ในปาก คิดดูสิว่าหน้าฉันกับหน้าพี่ต่อต้องใกล้กันขนาดไหน เพราะหลอดที่ใช้ก็ไม่ได้ยาวมาก(แต่สั้นมาก) คราวนี้แหระพวกชะนีที่กรี๊ดกันจะได้เงียบสักที ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครตัวจริง หึ หึ(นี่แค่เล่นเกม นะ จริงจังไปไหมเนี่ย)

 

 ในที่สุดก็ถึงเวลาเล่นเกมจริงๆสักที พี่ต่อค่อยๆส่งยางวงให้ฉันทีละเส้นอย่างใจเย็น แต่ที่ฉันคิดว่าพวกชะนีจะเงียบกลับไม่เป็นอย่างที่คิด เสียงกรี๊ดหนักกว่าเดิมซะอีก และที่สำคัญ แม้ว่าพี่ต่อจะส่งยางอย่างใจเย็นก็สามารถชนะได้สบายๆ เพราะกลุ่มอื่นไม่มีคนเล่นเกมเลย เอาแต่กรี๊ดพี่ต่ออย่างเดียว มีเพียงกลุ่มสีม่วงของฉันที่เล่นเกมอยู่กลุ่มเดียว

 

หลังจากเล่นเกมเสร็จ พี่ต่อก็ไปหาน้ำมาให้ฉันและเพื่อนๆในกลุ่มสีม่วง ก็เรียกเสียงกรี๊ดได้อีกครั้ง เท่าที่เห็น พี่ประจำสีอื่นเขาก็ทำกันนะ แบบที่พี่ต่อทำเนี่ย ทำไมไม่ไปกรี๊ดกันก็ไม่รู้

 

"ต่อ พี่ขอคุยด้วยหน่อย"พี่ท็อปเดินมาเรียกพี่ต่อขณะที่พี่ต่อกำลังเอาน้ำมาป้อนฉัน

 

ต่อมเสือกของฉันทำงานอัตโนมัติ แต่ฉันเดินตามไปตอนนี้ก็คงไม่ใช่หน้าที่(จะเดินตามไปตอนไหนก็ไม่ใช่หน้าที่ทั้งนั้นแหระ) 

 

พี่ท็อปกับพี่ต่อเดินไปคุยกันไกลจากลานกิจกรรมประมาณสิบห้าเมตรได้ ฉันได้แต่นั่งดูพี่คุยกันอยู่ห่างๆ ฉันเชื่อว่าไม่ได้มีแค่ฉันหรอกที่กำลังมองสองคนนั้นคุยกันอยู่

 

พี่ท็อปกับพี่ต่อคุยกันได้สักพัก พี่ท็อปก็กระชากคอเสื้อพี่ต่ออย่างแรง

 

"เฮ้ยๆ ฉันว่าเขาสองคนต้องต่อยกันแย่งเธอแน่เลย"เพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆฉันพูดขึ้นพร้อมกับเอามือมาตบบ่าฉัน (นี่นางจะรู้ไหมเนี่ยว่าพี่ท็อปเป็นพี่ชายฉัน)

 

ฉันรีบลุกขึ้นวิ่งไปห้ามทั้งสองคนนั้น 

 

"กูบอกให้มึงรักษาระยะห่างแบบที่ผ่านมา แค่นี้มึงทำไม่ได้เหรอวะ แล้วทำไมที่ผ่านมามึงทำได้"นี่คือสิ่งที่ฉันได้ยินทั้งสองคนคุยกัน แต่ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าทั้งสองคนคุยกันเรื่องอะไร แต่ที่รู้ๆ พี่ท็อปคงโกรธพี่ต่อมาก เพราะถึงขั้นขึ้นกูมึงเลยทีเดียว

 

"พลอย"ฉันถึงกลับสะดุ้งเฮือก เมื่อจู่ๆพี่ต่อก็เรียกชื่อฉันขึ้นมา

 

"พี่มีแฟนอยู่แล้ว เลิกหวังในตัวพี่ได้แล้วนะ"ประโยคนี้ทำให้ฉันล้มทั้งยืน น้ำใสๆไหลจากตาของฉันแรงและเร็วยิ่งกว่าน้ำป่าไหลหลากซะอีก รู้สึกเหมือนกระโดดลงมาจากตึกสิบแปดชั้น แล้วโดนตึกสิบแปดชั้นถล่มทับอีกที (เว่อร์ตลอด)

 

หลังจากประโยคนั้นแล้วฉันก็ไม่ได้ยินอะไรอีกเลย ฉันรีบเดินตรงดิ่งไปที่ลานกิจกรรม แล้วนั่งลงที่เดิมท่ามกลางเพื่อนๆทีกำลังรอถามฉันว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เพื่อนคงเห็นฉันเดินก้มหน้าพร้อมกับน้ำตาไหลพรากเต็มใบหน้า เลยไม่มีใครกล้าเอ่ยปากถามฉันสักคน ฉันได้แต่นั่งก้มหนาอยู่ตรงนั้นโดยไม่หันไปสบตากับใครเลยสักคน

 

"เกิดอะไรขึ้นวะ" และแล้วก็มีคนทำลายความเงียบที่มีมหาศาลลงจนหมดสิ้น

 

"เออนั่นดิ เกิดอะไรขึ้น" หลังจากที่มีคนขึ้นคำถามแรกไปแล้ว ก็มีคำถามอื่นตามมาเรื่อยๆ แต่ฉันไม่เข้มแข็งพอที่จะตอบสักคำถามหรอก ก็คนกำลังเสียใจนี่หว่า ไมได้เสียใจทีพี่ต่อมีแฟนแล้วนะ แต่ที่เสียใจอ่ะ เพราะว่าพี่ต่อรู้มาตลอดว่าฉันชอบเขา แต่ก็ยังมาให้ความหวัง และทั้งๆที่พี่ต่อเป็นคนให้ความหวัง ก็ยังมาบอกให้ฉันเลิกหวังอีก (เออ...หรือว่าพี่เขาไม่ได้ให้ความหวัง แต่ฉันหวังไปเองวะ) จะยังไงก็ช่างเหอะ ไหนๆพี่เขาก็บอกฉันมาแล้วว่าเขามีแฟนแล้ว ฉันก็ควรตัดใจและเลิกคิดเรื่องนี้ แล้วตั้งใจเรียนให้ได้อย่างพี่ท็อปสุดที่่รักของฉัน (ง่ายไปมั้ยเนี่ย...ยัยพลอย...เออเอาน่า...ง่ายๆแบบนี้แหระ ตอนชอบก็ยังชอบง่ายยๆเลย เวลาเลิกชอบ จะยุ่งยากทำไม)

 

.

.

.

 

"โอเครึป่าว...พลอย" พี่ต่อเดินมาถามฉันในแถว เมื่อเหตุการณ์เริ่มสงบลง

 

ตอนแรกก็โอเคนะ แต่พอพี่ต่อเดินมาถามเท่านั้นแหระ ไม่โอเคแล้ว ฉันไม่ตอบคำถามของพี่ต่อ ฉันรีบเดินไปอยู่ท้ายแถวทันที แต่เรื่องก็ยังไม่จบเท่านั้น เพราะพี่ต่อยังคงเดินตามฉันมาติดๆ

 

"เฮ้ย!พลอย พี่ขอโทษ" พี่ต่อพูดกับฉันขณะที่กำลังเดินตามฉันไม่หยุด

 

"น้องๆครับ เรามาต่อกันที่กิจกรรมต่อไปกันเลยดีกว่า" เสียงพี่ปีสองคนหนึ่งมารับหน้าที่แทนพี่ต่อ แต่กลับไม่มีคนสนใจเลยสักคน เพราะสายตาทุกคนยังคงอยู่ที่พี่ต่อที่กำลังเดินตามฉันมาที่หลังแถว

 

"พลอย พลอย พลอย" พี่ต่อวิ่งมาคว้าแขนของฉันไว้ แล้วพาฉันเดินไปที่ลานจอดรถซึ่งเงียบสงัด มีเพียงเสียงร้องไห้โฮของฉัน 

 

"พี่ทำแบบนี้ทำไม" ฉันเช็ดน้ำตาบนหน้า แล้วทำใจแข็งถามคำถามนี้ออกไป

 

พี่ต่อไม่พูดอะไร พี่ต่อทำเพียงจับมือฉันแล้วดึงฉันเข้าไปกอดเบาๆ ฉันสัมผัสได้ถึงความจริงใจของอ้อมกอดนี้ ไม่สิ...ฉันก็แค่คิดไปเองว่าสิ่งที่พี่เขาทำให้ฉันคือความจริงใจ ซึ่งความจริงแล้ว ความจริงใจที่ฉันสัมผัสได้จากเขา มันไม่มีอยู่จริงเลย

 

"พลอย ตั้งใจฟังพี่นะ" พี่ต่อลูบหัวฉันเบาๆ ฉันได้แต่พยักหน้ารับทั้งน้ำตา

 

"พี่ท็อปรู้ว่าพลอยปลื้มพี่ พี่ท็อปเขาเลยใช้พี่เป็นแรงบันดาลใจให้พลอยทำอะไรต่างๆนาๆ แต่วันนี้เราเริ่มสนิทกันเกินไป พี่ท็อปเขากลัวว่าพลอยจะไม่โอเคเมื่อถึงวันที่พี่ต้องไปจริงๆ" ฉันเริ่มถอยห่างจากพี่ต่อ ทั้งๆที่รู้ว่าพี่ต่อยังพูดไม่จบ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเรื่องนี้จะเกี่ยวข้องกับพี่ท็อปด้วย

 

"พี่ต่อไม่ต้องพูดอะไรแล้วค่ะ พลอยเข้าใจพี่ต่อค่ะ"

 

"พี่ขอบใจพลอยมากนะ ที่เข้าใจพี่"พี่่ต่อกล่าว

 

"พลอยขอบคุณทุกสิ่งที่ผ่านมานะคะ พลอยขอกอดครั้งสุดท้ายหน่อยได้ไหมคะ" ฉันบอกกับพี่ต่อ

 

พี่ต่อกางแขนรับกอดฉันพร้อมรอยยิ้ม ฉันเดินเข้าไปกอดพี่ต่อด้วยรอยยิ้ม แต่หารู้ไม่ว่าในใจนั้นมันเหมือนเป็นแผลขนาดใหญ่ ที่ไม่ว่าหมอจะเก่งขนาดไหนก็ไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้

 

 

 

ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ