Kiss love จูบแห่งรัก

"นี่เธอไม่มีรางวัลให้ฉันเลยหรอ"ป๊อปพูดก่อนจะแสยะยิ้มร้ายๆ

"ไม่มีหรอก ขอโทษทีนะ"ฉันตอบก่อนจะยกมือไหว้ป๊อปอย่างกล้าๆกลัวๆ

"ฮิๆ 5555 เธอนี่มันซื่อจนเซ่อเลยนะเนี่ย 55 ทำไมต้องเอาแต่ขอโทษคนอื่นเขาล่ะนี่"ป๊อปหัวเราะอกมาอย่างมีเสน่ห์ และเขาน้ำตาเล็ดออกมาใช่มั้ย

"ไม่ขำซะหน่อย ตาบ้า"ฉันพึมพำเบาๆ คนเดียว

"ฉันได้ยินนะ ใครบ้ากันหะ"ป๊อปเมื่อหยุดขำก็ค่อยๆเดินเข้ามาหาฉันและก้มหน้ามาที่หูของฉัน

"ป๊อปออกไป .///."ฉันตอบออกไปอย่างเขินๆ

"หมับ!"ป๊อปไม่ฟังฉันเขากัดหูฉันเบาๆ แต่ทำไมมันรู้สึกจักจี๋นะ

"วันนี้รางวัลขอแค่นี้นะ แต่วันอื่นคงไม่แน่นะ ยัยขี้แย"ป๊อปที่กำลังจะเดินออกไป ก็หันหน้ามาพูดก่อนจะเดินหัวเราะร่าออกไป โดยทิ้งให้ฉันจับหูของตัวเองไว้อย่างนั้น

"ไอ้ตาบ้าาาาาาา"ฉันตะโกนก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่า เมื่อกี้เขาเรียกฉันว่า ยัยขี้แย ใช่มั้ย ชื่อนั้นมีแต่ป๊อปตอนเด็กเท่านั้นที่เคยเรียกนี่นา นายจำได้อยู่ใช่มั้ย

ณ บ้านของฟาง

"เฮ้อ เหนื่อยจังเลยว่าไหมค่ะ คุณแม่"ฉันเมื่อถึงบ้านก็ล้มตัวนั่งที่โชฟาที่ห้องนั่งเล่นทันที และพูดกับคุณแม่ที่เดินตามหลังมา

"นั่นสิ แต่ที่แย่กว่าก็คือ งานล่มเลย เฮ้อ"คุณแม่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะพูดขึ้นมาแล้วถอนหายใจอีกรอบ

"งานล่มหรอค่ะ"ฉันตอบพลางมองหน้าคุณแม่ เหมือนจะเค้นความผิดของท่าน

"อ้ะ มะ...แม่หมายถึงงานเลี้ยงของป้าหวายล่มน่ะจ้ะ"แม่ตอบพลางหลบสายตาของฉัน

"แน่ใจนะค่ะ"ฉันยังไม่ยอมเลิกรา เผื่อคุณแม่จะยอมพูดความจริงออกมาบ้าง

"จะ..จ่ะ แน่ใจ ไปๆไปนอนเลย"แม่ตอบก่อนจะจับฉันออกจากโชฟาและดันขึ้นไปอาบน้ำ

ที่ห้องของฟาง

ป๊อปนายเรียกฉันว่ายัยขี้แยหรอ ยัยี้แยมีแต่เด็กคนนั้นเท่านั้นที่เรียกฉันด้วยชื่อนี้เท่านั้นนะ นายคือเด็กคนนั้น และนายยังจำฉันได้ใช่มั้ย ป๊อป ของฉัน

ป๊อปเรียกฟางว่า ยัยขี้แยหรอ

บอกแล้วชิม้าา ว่าตอนนี้มีฟิน แต่ฟินเบาๆก่อน ฟินหนักๆรออีกนิด

ช่วยวิจาร์ณเค้าหน่อยสิ เค้าจะหมดกำลังใจแต่งแล้วง่าาา